Στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου είχαμε την αμέριστη χαρά να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Goodbye, Lindita». Το έργο του Mario Banushi - σε σκηνοθεσία του ιδίου - παρουσιάζεται για τρίτη χρονιά, έτοιμο να προσφέρει ξανά στους θεατές μια ξεχωριστή, θεατρική εμπειρία!
Η παράσταση οδεύει προς το τέλος της, με τελευταία παράσταση αυτήν την Κυριακή, στις 10 Νοεμβρίου. Η ταλαντούχα και πολλά υποσχόμενη ηθοποιός, Εριφύλη Κιτζόγλου, μια εκ των πρωταγωνιστών του «Goodbye, Lindita», μας έκανε την τιμή να συμμετάσχει σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη, αποκλειστικά στο «We Love Theater»!
Η παράστασή σας βιώνει την τρίτη, συνεχόμενη χρονιά επιτυχίας της. Πώς νιώθει ο θίασος, που η δουλειά αυτή έχει αγαπηθεί τόσο πολύ από τον κόσμο;
Ε.Κ. : Η χαρά του θιάσου είναι πολύ μεγάλη για την τεράστια υποδοχή, που μας κάνει το κοινό. Κάθε φορά, μάλιστα, που τελειώνουμε την υπόκλιση, νιώθουμε συγκίνηση, όταν βλέπουμε τους θεατές, να μας λένε «ευχαριστώ» με τα μάτια. Πολλές φορές νιώθουν ακόμα και την ανάγκη να μοιραστούν μαζί μας προσωπικές τους εμπειρίες, δημιουργώντας ένα ενδιαφέρον «πεδίο διαλόγου», που με κάνει πολύ χαρούμενη!
Αυτήν την Κυριακή είναι και η τελευταία παράστασή σας. Θα μπορούσατε να κάνετε έναν συνοπτικό, θεατρικό απολογισμό της τελευταίας τριετίας;
Ε.Κ. : Για εμένα, το «Goodbye, Lindita» ήταν μια από τις πιο σημαντικές εμπειρίες. Με άλλαξε! Η παράσταση αυτή, εξάλλου, έχει διαγράψει μια ιδιαίτερη πορεία: Ξεκίνησε από ένα σαλόνι, χωρίς καθόλου budget, μόνο με την ιδέα του Mario. Αργότερα, μεταφέρθηκε σε μια «σκηνή - αποθήκη», στην «Πειραιώς 260», σε μια εποχή, όπου παραστάσεις δε γίνονταν, λόγω των καταλήψεων και των διαμαρτυριών για την υποβάθμιση των καλλιτεχνικών πτυχίων. Ύστερα, όμως, η παράσταση έκανε ταξίδια σε άλλα μέρη, σε άλλες σκηνές, σε άλλες ηπείρους! Ο κόσμος μάς δεχόταν με θέρμη, κι ας προερχόταν από διαφορετικές κουλτούρες και εθνικότητες. Την παράσταση μπορεί να την είδε ένας περιπτεράς από την Αλβανία και μια μεγαλοαστή, στην κεντρική σκηνή, και να τους «άγγιξαν» τα ίδια ακριβώς πράγματα. Μου φαίνεται σαν ψέμα το ότι φθάνουμε στην 3η και τελευταία χρόνια - βέβαια, η παράσταση θα ταξιδέψει ξανά στο εξωτερικό, φέτος. Σίγουρα, αυτή η εμπειρία με έκανε να θέλω να κάνω περισσότερο θέατρο, από εδώ και πέρα!
Το «Goodbye, Lindita» συνιστά ένα θέαμα, που «αγγίζει» με τρυφερό και πολυεπίπεδο τρόπο την ανθρώπινη διάσταση της απώλειας και του θανάτου. Πόση δυναμική «κρύβεται» στην εξερεύνηση ενός γήινου αποχαιρετισμού; Η σημερινή κοινωνία, με τα δικά της πένθη και τις δικές της πληγές, έχει ανάγκη ένα έργο, σαν αυτό του Mario Banushi;
Ε.Κ. : Το κεντρικό θέμα της παράστασης είναι το πένθος, το οποίο, ενώ απεικονίζεται επί σκηνής σαν μια κηδεία, στην πραγματικότητα, αποτελεί ένα αρχέτυπο. Είναι ένα συλλογικό ασυνείδητο, που μας δεσμεύει, και αυτή ήταν σύνδεσή μας, ως θίασος: αυτή η δομή, που προϋπάρχει και είναι κομμάτι της ψυχής μας. Καθώς η απεικόνιση γίνεται με απλές χειρονομίες, σε συνδυασμό με τη διέγερση όλων των αισθήσεων, οι ηθοποιοί μπορούμε να εμβαθύνουμε, κάτι που έχουμε ανάγκη. Το ότι βιώνουμε και τις πέντε αισθήσεις πάνω στη σκηνή ταυτόχρονα έχει την ίδια δύναμη με αυτό που νιώθεις στον δρόμο, στις πορείες, στις διαδηλώσεις. Είναι γεγονός ότι, κάθε φορά που κάνουμε ζέσταμα και συντονιζόμαστε στις εκάστοτε ιδέες του Mario, πριν από μια παράσταση, η δυναμική είναι άλλη και αυτό περνά προς την πλατεία. Στην εποχή, που κυριεύει ο εγωκεντρισμός, που δρούμε γρήγορα, ζώντας στη δική μας «φούσκα», χωρίς την πολυτέλεια να μένουμε στατικοί και να συλλογιζόμαστε τι βρίσκεται μέσα μας και τι στους άλλους γύρω μας, το ότι (οι ηθοποιοί, στην παράσταση) βρισκόμαστε πάνω από ένα γυμνό σώμα στάσιμοι πυκνώνει τον χρόνο σε μόνο μία χειρονομία.
Στην παράσταση, το στοιχείο του λόγου απουσιάζει στον απόλυτο βαθμό. Παρακολουθώντας την παράσταση, ωστόσο, την απουσία αυτή θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε έως και ευεργετική, λυτρωτική. Πώς είναι για έναν ηθοποιό να έχει μόνο το σώμα του, ως ερμηνευτικό εργαλείο;
Ε.Κ. : Είναι λυτρωτικό, ναι. Εγώ, πρώτα, ξεκίνησα από την τηλεόραση και, ύστερα, έκανα θέατρο. Η διαφορά είναι τεράστια, γιατί, στο θέατρο, πρέπει να «κατοικήσεις» μέσα στα λόγια, να τα νιώσεις, έστω λίγο. Όταν απουσιάζουν τα λόγια, υπάρχει περιορισμός, αλλά, έτσι, δημιουργείται η φαντασία και πυκνώνεται η ενέργεια. Βγαίνουμε από τον λογικό κόσμο και πάμε στον φαντασιακό. Επειδή, μάλιστα, δεν υπάρχουν λόγια, υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη για επικοινωνία, γιατί έχουμε μάθει μόνο να μιλάμε. Φεύγουμε, λοιπόν, από το υλικό και εμβαθύνουμε στο άυλο και αυτό είναι ευεργετικό.
Κλείνοντας, αν μπορούσατε να αφιερώσετε μια φράση σε κάθε θεατή, που θα έρθει να δει το «Goodbye, Lindita», ποια θα ήταν αυτή;
Ε.Κ. : Με προβληματίζει πολύ αυτή η ερώτηση! Δεν έχω να αφιερώσω κάποια φράση. Στην παράσταση, αφιερώνω κάθε φορά ένα κομμάτι του εαυτού μου. Είμαι εντελώς παρούσα!
Ευχαριστούμε θερμά την Εριφύλη Κιτζόγλου για την υπέροχη συνέντευξη και ευχόμαστε ολόψυχα επιτυχία στις τελευταίες παραστάσεις του «Goodbye, Lindita» !
Αν θέλετε, σας προτείνουμε να διαβάσετε, επιπλέον, την κριτική της ιστοσελίδας μας για την εν λόγω παράσταση, πατώντας πάνω στον παρακάτω σύνδεσμο: https://www.welovetheater.gr/post/review-goodbye-lindita-odyni-apwleias-zwntaneyei-mprosta
Comentarios