Ένα ζευγάρι, που ζευγάρι δεν έγινε ποτέ σε αυτή τη ζωή.
Μια αγάπη που για να ζήσει, έπρεπε να πεθάνει.
Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη σκηνοθετεί άλλο ένα σπουδαίο έργο με ρωσικές καταβολές, αυτή τη φορά του Ιβάν Τουργκένιεφ.
Όπως και στο "Θάνατο του Ιβάν Ιλίτς", έτσι και στο "Ανάμεσα σε δύο κόσμους", παρατηρούμε το έντονο της ενδιαφέρον για το μεταφυσικό.
Ο χρόνος για το νεαρό Γιάκοφ σταμάτησε όταν έχασε τους γονείς του.
Βρίσκει καταφύγιο σε ένα δωμάτιο, το δωμάτιο του πατέρα του, απομονωμένος επτά και πλέον χρόνια, σκιά πια του παλιού του εαυτού.
Ζει και αναπνέει ανάμεσα στα φαντάσματα των γονιών του, έχοντας κοντά του μόνο τη θεία του και τον επιστήθιο φίλο του Φίοντορ.
Πως μπορείς όμως να "επαναφέρεις" στη ζωή ένα παιδί που ορφάνεψε σε τόσο αγνή ηλικία; Πως να εμφυσήσεις ζωογόνα συναισθήματα σε ένα σχεδόν άδειο κουφάρι;
Η μέρα όμως που η ζωή του θα αλλάξει ριζικά, έχει ήδη ξημερώσει.
Κάποια λάγνα βλέμματα, μερικές λέξεις, ένα γράμμα, είναι αρκετά για να τον φέρουν πιο κοντά στη νεαρή καλλιτέχνιδα Κλάρα Μίλιτς.
Όμως το happy ending δεν υπάρχει για όλους σε αυτόν τον κόσμο.
Ή μήπως όχι;
Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη μαζί με την ομάδα της, μας παρουσιάζει ένα αμάλγαμα τόσο υποκριτικής, όσο και μουσικής μαγείας.
Το "Ανάμεσα σε δύο κόσμους", πραγματεύεται μια ιστορία αγάπης, έναν ανεκπλήρωτο έρωτα που για να ολοκληρωθεί, προσπέρασε τη ζωή και το θάνατο, και μετοίκησε σε έναν άλλο κόσμο, ένα κόσμο όπου τα δυο σώματα, οι δυο ψυχές γίνονται ένα και πορεύονται στο άπειρο, μαζί για πάντα.
Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, με το μαγικό σκηνοθετικό της ραβδί, έχει ραντίσει με χρυσόσκονη το εμβληματικό έργο του Τουργκένιεφ, και μαζί με την ομάδα της, μας παρουσιάζει ένα συνονθύλευμα τόσο υποκριτικής, όσο και μουσικής μαγείας.
Οι συνθέσεις του Πολωνού Φρεντερίκ Φρανσουά Σοπέν, ενός εκ των μεγαλύτερων εκπροσώπων της ρομαντικής μουσικής, ντύνουν όλο το έργο, καθώς το πιάνο του Γιάκοφ, η καθημερινή του συντροφιά, βρίσκεται στο κέντρο της σκηνής, και όλα διαδραματίζονται γύρω του αλλά και πάνω του.
Όπως η άδεια, βαριά, ξύλινη καρέκλα με τη δερμάτινη επένδυση στο "Θάνατο του Ιβάν Ιλιτς" (I see what you did there 😉)
Ο Δημήτρης Μανδρινός και η Φιλίππα Κουτούπα, πέραν του υποκριτικού τους ταλέντου, μας μαγεύουν τόσο με τις φωνές τους, όσο και με τις ικανότητές τους στο πιάνο.
Θα μου πεις βέβαια, ηθοποιοί είναι, πρέπει να είναι ικανοί να επιδίδονται σε στο τραγούδι, τη μουσική. Κι όμως δε συμβαίνει συχνά. Οι περιπτώσεις νέων ηθοποιών που μπορούν να ανταπεξέλθουν σε όλα αυτά μαζί, είναι λίγες, και γι αυτό τους αξίζει ένα τεράστιο μπράβο!
Ο Ορέστης Τρίκας είναι ο χαλαρός και παιχνιδιάρης κολλητός φίλος του Γιάκοφ, που με το γοργό ρυθμό του και το ταραχώδες πνεύμα του, προσπαθεί να τον ξεκολλήσει από τον κόσμο που έχει εγκλωβιστεί.
Η Σοφία Πανάγου, είναι η μεγάλη αδερφή της Κλάρα. Αυτή κρατάει όλες τις απαντήσεις για τη ζωή της νεαρής κοπέλας, που τόσο απότομα μπήκε στη ζωή του Γιάκοφ και έφερε τα πάνω κάτω.
Και φυσικά η συγκινητική Νίκη Παλληκαράκη.
H γυναίκα που με έκανε να δακρύσω στο τέλος του έργου.
Η θεία του Γιάκοφ, που έγινε μητέρα του.
Η γυναίκα που τον αγκάλιασε, και περισσότερο από κάθε άλλον στον κόσμο σπαράζει μέσα της γι' αυτόν. Η γυναίκα που τον κρατούσε στα χέρια της, όταν εκείνος... όταν εκείνος ενώθηκε για πάντα με την αγαπημένη του.
Δεν πραγματεύονται όλα τα έργα κοινωνικής φύσεως θέματα.
Φέτος, έχουμε δει έργα που σχετίζονται με το ρατσισμό, την περιθωριοποίηση, το βιασμό.
Αν το "ανάμεσα σε δύο κόσμους" ακολουθούσε αυτή τη λογική, τότε το πιθανότερο είναι να βλέπαμε πως ο Γιάκοφ έκανε ψυχανάλυση για να ξεπεράσει το θάνατο των γονιών, να κάνει μια υγιή σχέση, και να μπορέσει να βρει δουλειά για να πάψει να τον ταΐζει μέχρι τα 30 η θεία του slash Ελληνίδα μάνα.
Το "Ανάμεσα σε δύο κόσμους" είναι κάτι διαφορετικό. Αιωρείται κάπου ανάμεσα στις σφαίρες του πραγματικού και του φανταστικού. Του υλικού και του πνευματικού.
Μας παρουσιάζει τη μεγαλύτερη δύναμη αυτού του κόσμου.
Μια δύναμη που δεν είναι φυσικό ή αστρικό φαινόμενο.
Μια δύναμη που είναι πιο δυνατή από όλες τις δυνάμεις μαζί.
Ο Έρωτας!
Δύναμη πανάρχαια. Δύναμη αήττητη. Δύναμη που μπορεί να χτίσει πολιτισμούς, τόσο εύκολα όσο μπορεί και να τους κατακερματίσει.
Δύναμη που μπορεί να δώσει ζωή σε περιπλανώμενες, χωρίς νόημα και σκοπό ψυχές.
Δύναμη που μπορεί να αφαιρέσει τη ζωή, αν στις ψυχές δε βρει φωλιά όταν την αναζητήσει.
Δύναμη που αψηφά τους νόμους της φυσικής, αλλά ταυτόχρονα βαδίζει μαζί τους, καθώς όπως η Ενέργεια έτσι κι ο Έρωτας, δε χάνεται ποτέ.
Τα λέμε,
κάπου ανάμεσα σε δύο κόσμους.
Comments