Η αλήθεια είναι πως είναι αρκετά μεγάλο το όνομα της παράστασης, οπότε δε μπορούσα να παίξω πολύ με τον τίτλο του άρθρου.
Είχα στο νου μου κάτι σαν "Ήρθες πάλι πίσω, Pablo Dolofono" αλλά τι να κάνουμε;
Πάμε όμως γρήγορα στον Μικρό Κεραμεικό πριν χαθούν τα ίχνη του δολοφόνου!
Δύο ηθοποιοί καλούνται στην πρώτη ανάγνωση του ενός νέου θεατρικού έργου. Ένα δράμα εποχής με "αναλαμπές" Λάμψης και "βουητά" Μελισσών.
Η πρωταγωνίστρια, Κωνσταντίνα Σιλεβρή έχει φτάσει στην ώρα της, σε ένα θέατρο γεμάτο θεατές που έχουν έρθει για να παρακολουθήσουν, μιας και ο σκηνοθέτης επιμένει πως η μέθοδος αυτή βοηθάει στον αυθορμητισμό των ηθοποιών. Ο αργοπορημένος συμπρωταγωνιστής της, Γιώργος Αργυρόπουλος καταφθάνει και η ανάγνωση ξεκινά. Ο τεράστιος εγωισμός που σκεπάζει και τους δυο τους εμποδίζει την αρμονική συνύπαρξη τους στη σκηνή.
Οι λέξεις γίνονται βρισιές και η αψιμαχία μεταξύ τους όλο και δυναμώνει.
Ξαφνικά τα φώτα σβήνουν και οι φωνές πνίγονται από την έκπληξη.
Μια έντρομη κραυγή σχίζει το σκοτάδι και τη σιγή!
Τα φωτά ανάβουν ξανά.
Ο σκηνοθέτης βρίσκεται αιμόφυρτος στο δάπεδο, παλεύοντας πλέον για τη ζωή του...
Ο Παύλος Κοντογιαννίδης καλείται να ξεδιπλώσει το νήμα της απόπειρας φόνου κατά του σκηνοθέτη Ευάγγελου Σαμιώτη που υπογράφει το κείμενο και τη σκηνοθεσία της παράστασης.
Το "Ο Δολοφόνος είναι...ανάμεσά μας..." είναι μια πανέξυπνη θεατρική παράσταση που σε όλη τη διάρκεια της σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον αλλά και το γέλιο.
Ο Ευάγγελος Σαμιώτης, ζωή να 'χει ο άνθρωπος, είχε σίγουρα πολλά κέφια όταν έγραφε το έργο γιατί σκέφτηκε όλους εμάς που δουλεύουμε 10 ώρες τη μέρα και έχουμε ανάγκη να βγούμε από το σπίτι μας και να άγουμε λίγο την ψυχούλα και το πνεύμα μας γελώντας σχεδόν ασταμάτητα για 80-90 λεπτά.
Η Κωνσταντίνα Σιλεβρή, πολυπράγμων τόσο στη ζωή όσο και στη σκηνή, παίζει συνεχώς σε διπλό ταμπλό, φλερτάροντας μια με την κωμωδία και το δράμα, και μια με την παρωδία και το κλάμα.
Ο Γιώργος Αργυρόπουλος, ως ο ωραίος τύπος εντός κι εκτός θεάτρου, δείχνει πως οι ωραίοι και σκληροί άντρες, μπορεί και να κρύβουν ένα ντροπαλό και φοβισμένο αγόρι που έχει τόσο μεγάλη ανάγκη να αγαπήσει και να αγαπηθεί.
Βέβαια, είχαμε άλλη μια γυναικοκτονία, στο Αγρίνιο αυτή τη φορά, οπότε προσοχή στους ωραίους και σκληρούς άντρες, γιατί εκτός από ευαίσθητες ψυχές, φαίνεται πως κρύβουν και τέρατα κάτω απ' το πετσί τους.
Για τον μοναδικό Παύλο Κοντογιαννίδη ίσως είμαι λιγότερο από λίγος για να πω κάτι.
Τόσα χρόνια στην επιθεώρηση, ήταν αναμενόμενο να γίνει και μια μέρα "επιθεωρητής".
Σπάνια προσωπικότητα με σπάνιο ταλέντο, μισό αιώνα τώρα χαρίζει απλόχερα γέλιο και όχι μόνο.
Κι επειδή δε θα γράψει κάποιος για μένα, θα το κάνω εγώ.
Κατά τη διάρκεια της παράστασης, θα χρειαστεί να κατεβείς κι εσύ στη σκηνή.
Εκτός από θεατές δηλαδή, χρειάζεται να γίνουμε και πρωταγωνιστές.
Είχα λοιπόν την τύχη (ποιον κοροϊδεύω, σήκωσα το χέρι μου) να κληθώ και να παίξω για μερικά λεπτά με την κ. Σιλεβρή και τον κ. Σαμιώτη. Υποστηρικτικοί και θερμοί, δε με άφησαν δευτερόλεπτο να νιώσω φόβο ή το γνωστό "άγχος της σκηνής".
Έχουν περάσει χρόνια από τη θητεία μου στη Νεανική Σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Μαραθώνα, αλλά ομολογώ πως το "ψώνιο" της σκηνής δύσκολα φεύγει.
Το θέατρο είναι αγάπη. Είναι ζωή.
Είτε από τη θέση του ερασιτέχνη ηθοποιού, είτε του θεατή, είτε από αυτή του απλού, καθημερινού και ενίοτε καυστικού κριτικού θεάτρου, ο δεσμός με το θέατρο είναι πλέον άρρηκτος.
Το έργο καθαυτό δεν διαθέτει κάποιο βαθύτερο και κρυμμένο νόημα που θα σε βάλει σε σκέψεις και προβληματισμούς μετά. Πετάει τα καρφιά του στα ίσια!
Αυτό είναι που το κάνει και τόσο ευχάριστο!
Αν έπρεπε να το χαρακτηρίσω κάπως, θα έλεγα πως πρόκειται για αστυνομικό θρίλερ, που συγκρούστηκε με μια μαύρη κωμωδία και μαζί έπεσαν πάνω σε μια ρομαντική κομεντί, χαρίζοντας ένα ξεκαρδιστικό αποτέλεσμα.
Tο μόνο κακό αλλά συνάμα και καλό είναι πως πρέπει να είσαι συνεχώς σε εγρήγορση.
Όχι, δε θα σε...μαχαιρώσει πισώπλατα κάποιος (μάλλον).
Πρέπει όμως να είσαι σε εγρήγορση γιατί...
μπορεί να χρειαστεί να σηκωθείς και να κατέβεις στη σκηνή του Μικρού Κεραμεικού για βοηθήσεις στην εύρεση του δολοφόνου!
Comments