Στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν στην οδό Φρυνίχου συναντάμε έναν γιο να διηγείται τις τελευταίες στιγμές που έζησε με την οικογένειά του λίγο πριν κινήσει να βρει την περιπέτεια που πάντα έψαχνε. Πρόκειται για μια οικογένεια έτοιμη να σπάσει με τα θραύσματά της να πληγώνουν όλους όσους τολμήσαμε να δούμε μέσα από αυτό το γυαλί.
Η παράσταση ξεκινάει με τον νεαρό Τομ να βρίσκεται καθισμένος ανάμεσα στους θεατές και να ξεκινά να μας εξιστορεί μία από τις τελευταίες στιγμές που έζησε με την οικογένειά του. Στην σκηνή περιμένουν στωικά όλα τα υπόλοιπα πρόσωπα. Ο Τομ, ο μικρός γιος της οικογένειας Γουίνγκφιλντ, η οποία φαίνεται να έχει μείνει ''λειψή'' μετά την εγκατάλειψή της από τον πατέρα, μας συστήνει την μητέρα του Αμάντα και την αδερφή του Λώρα. Η ανάμνηση ξεκινά και τον λόγο παίρνει η πρώτη, η οποία μας εντάσσει κατευθείαν στο φλέγον ζήτημα που απασχολεί όλο το έργο, την ανεύρεση ενός καβαλιέρου-γαμπρού για την κόρη της Λώρα. Ο Τομ μεταπηδά στην σκηνή και γίνεται μέρος της ανάμνησης σπάζοντας τον τέταρτο τοίχο που ''χωρίζει'' σκηνή και θεατές. Η ιστορία ξεκινά.
Η Αμάντα (Μαρία Καλλιμάνη) φαίνεται να είναι μια πολύ δυναμική γυναίκα με ένδοξο παρελθόν, καθώς ήταν μια πολύ όμορφη κοπέλα και περιζήτητη νύφη, με καλούς τρόπους κι όλα τα εχέγγυα για ένα ένδοξο μέλλον. Ο γάμος της όμως με έναν μέθυσο άνδρα, ο οποίος μάλιστα εγκατέλειψε εκείνη και τα παιδιά τους για να αναζητήσει νέες απολαύσεις, φαίνεται να ήταν η ταφόπλακα σε όποιο ένδοξο μέλλον την περίμενε. Η ιστορία την βρίσκει να μοχθεί να εξασφαλίσει μια καλύτερη μοίρα για τα παιδιά της. Οι προσπάθειές της πολλές αλλά τα αποτελέσματα λίγα. Τελευταία της ελπίδα ένας καλός γάμος για την κόρη της Λώρα, την οποία θεωρεί ως το πιο αδύναμο μέλος της οικογένειας, το οποίο άθελά του εμποδίζει και την ευτυχία του Τομ.
Η Λώρα (Λήδα Κουτσοδασκάλου) είναι ένα κορίτσι που έχει ανάγκη να κρυφτεί από τον κόσμο, ένα πλάσμα που κάθε κοινωνική συναναστροφή της προκαλεί αφόρητο στρες. Σ' αυτή την εσωστρέφεια φαίνεται να την έχει οδηγήσει μια αναπηρία που έχει στο πόδι της, γεγονός που η μητέρα της αρνείται να παραδεχθεί καθιστώντας την πρόσωπο καταπίεσης κι όχι κατανόησης για την Λώρα. Μόνη διέξοδός της είναι να παίζει με την συλλογή από γυάλινα ζωάκια, η συλλογή παλαιών δίσκων γραμμοφώνου κι ο αδερφός της Τομ, το μόνο πρόσωπο που φαίνεται να προσπαθεί να την καταλάβει. Ο Τομ (Βαγγέλης Αμπατζής) όμως παλεύει κι ο ίδιος με τους δικούς του δαίμονες και φαίνεται να ασφυκτιά με τη ζωή του. Δουλεύει το πρωί σ' ένα εργοστάσιο που μισεί, ανάμεσα σε συναδέλφους που τον μισούν και τους μισεί και το απόγευμα γυρνά σ' ένα σπίτι που, επίσης, μισεί. Ψάχνει απεγνωσμένα την ευκαιρία να βιώσει λίγη περιπέτεια στη ζωή του κι έτσι ως ημίμετρο βρίσκει το αλκοόλ, τα στιχάκια που γράφει και τον κινηματογράφο τον οποίο επισκέπτεται κάθε βράδυ ανελλιπώς. Η μητέρα του τον θεωρεί έναν εγωιστή ονειροπόλο που αποφεύγει να αναλάβει τις ευθύνες που έχει απέναντι στην οικογένειά του.
Στην σκηνή όμως βρίσκεται κι ένα τέταρτο πρόσωπο, ίσως το πιο κομβικό της ιστορίας, ο Τζιμ (Νίκος Μηλιάς). Μετά από πολλές πιέσεις της Αμάντα ο Τομ αποφασίζει να καλέσει σπίτι για φαγητό τον μοναδικό συνάδελφο που έχουν καλή σχέση. Σκοπός της Αμάντα δεν είναι να γνωρίσει τον φίλο του γιου της αλλά να τον προξενέψει στην Λώρα. Ο Τζιμ, λοιπόν, καταφθάνει στο σπίτι της οικογένειας κι από εκείνη τη στιγμή η μία ανατροπή διαδέχεται την άλλη. Ο χαρισματικός Τζιμ μέσα σε λίγες στιγμές, καταφέρνει ως από μηχανής Θεός να φωτίσει τις ζωές των ηρώων και να τους δώσει το κίνητρο να απαλλαχθούν από τους σκελετούς που έκρυβαν στην ντουλάπα τους.
Το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από άρτιο, είναι καθηλωτικό. Οι ερμηνείες και των τεσσάρων ηθοποιών είναι συγκλονιστικές, καθιστώντας τους τον καθένα ξεχωριστά αναπόσπαστα κομμάτια της επιτυχίας του έργου. Το ατομικό ταλέντο των ηθοποιών ξεχειλίζει αλλά σε καμία περίπτωση δεν αλλοιώνει την παράσταση. Η σκηνοθετική ματιά του σπουδαίου Αντόνιο Λατέλα σ' αυτό το κορυφαίο έργο του διεθνούς δραματολογίου, αποδεικνύει με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο το ταλέντο του και τον λόγο που θεωρείται ένας από τους πιο επιδραστικούς σκηνοθέτες της γενιάς του. Εξαιρετική μνεία πρέπει να δοθεί στην Χριστίνα Κάλμπαρη τόσο για την ενδυματολογική της προσέγγιση αλλά κυρίως για την σκηνογραφική της οπτική, που προσωπικά την βρήκα εξαιρετική. Η σκηνή είναι άδεια, τα μόνα που υπάρχουν είναι μια τεράστια φωτογραφία του πατέρα που καλύπτει όλο το backround της σκηνής και ως σκηνικό αντικείμενο που δεσπόζει πάνω σ' αυτήν είναι ένα τζάμι στερεωμένο σε μία κατασκευή, ένα γυαλί με πολλές σκηνικές λειτουργίες, προεξέχουσας της συνδηλωτικής. Εξαιτίας της έλλειψης σκηνικών αντικειμένων όλο το βάρος πέφτει στην κινησιολογία των ηθοποιών. Η μουσική και κινησιολογική επιμέλεια που ανήκει στον Isacco Venturini συμπληρώνει άρτια το αποτέλεσμα.
Στην σκηνή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν επί της οδού Φρυνίχου λαμβάνει χώρα μια αριστουργηματική παράσταση που αξίζει να δούμε όλοι μας. Τα μηνύματα αντηχούν εκκωφαντικά καλώντας μας να προβληματιστούμε. Η ζωή μας είναι τόσο εύθραυστη και διάφανη κι ο κόσμος μας όλος γυάλινος...
Επί πτυχίω Φοιτήτρια ΤΘΣ ΕΚΠΑ
Comments