Μα γιατί μοναξιά θα μου πεις;
Ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά!
Μέρες γιορτινές!
Φωτάκια, δώρα, οικογένεια, φίλοι.
Όλοι ερχόμαστε πιο κοντά, σε ένα μαγαζί, σε ένα σαλόνι, σε ένα τραπέζι.
Πόσο κοντά ερχόμαστε όμως πραγματικά;
Είναι αληθινό όλο αυτό ή απλά μια κοινωνική νόρμα που μας αναγκάζει να γίνουμε πιο "ζεστοί" και εγκάρδιοι;
Η Μοναξιά της Δύσης είναι ένα άγριο έργο, σκληρό, σαν... σαν τη σχέση μεταξύ αδερφών την οποία και περιγράφει.
Γραμμένο στο 90' της δεκαετίας του 1990 (ποδοσφαιρικό λογοπαίγνιο λόγω παγκοσμίου κυπέλου), αποτελεί το τρίτο και τελευταίο μέρος της «Τριλογίας της Κονεμάρα» του Μάρτιν ΜακΝτόνα.
Το έργο μας περιγράφει την καθημερινότητα του Κόλμαν και του Βαλίν. Δύο ορφανών από μητέρα αδερφών, που πρόσφατα ορφάνεψαν και από πατέρα, και προσπαθούν να βρουν μια ροή στη ζωή τους.
Ο Κόλμαν και ο Βαλίν πλαισιώνονται από τη Γκερλίν και τον πατέρα Ουέλς, χαρακτήρες που διαδραματίζουν ρόλους κλειδιά στη ζωή των δυο νέων.
Η σχέση των δυο αδερφών, φαίνεται να είναι κλονισμένη, κι όχι λόγω της πρόσφατης ορφάνιας τους.
Είναι δύο παιδιά μεγαλωμένα μέσα σε μια προβληματική οικογένεια, δίχως να έχουν αγαπηθεί όσο αξίζει σε κάθε παιδί, και χωρίς να έχουν μάθει από όρια και σεβασμό προς τους άλλους.
Πρόκειται για δυο αγρίμια που προσπαθούν να επιβιώσουν με γνώμονα το δίκαιο της πυγμής. Ο ένας προσπαθεί να επιβάλλει στον άλλο τη δύναμη του με το δικό του τρόπο.
Βιώνουν ακραίες καταστάσεις, τις οποίες δυστυχώς δημιουργούν από μόνοι τους, διαιωνίζοντας έτσι τα λάθη των γονιών τους.
Όπως όλοι μας δηλαδή.
Ο πατέρας Ουέλς, είναι ένας ιερέας που περνάει μια αδιανόητη κρίση πίστης, τόσο στο Θεό όσο και στον ίδιο του τον εαυτό, ενώ παράλληλα προσπαθεί να αντιμετωπίσει το πάθος του για το αλκοόλ. Μολαταύτα, είναι αποφασιμένος να βοηθήσει τους δύο νέους να βρούνε το δρόμο τους, θυσιάζοντας όλα όσα έχει για να το πετύχει.
Η νεαρή Γκερλίν, είναι το όνειρο κάθε αγοριού και το γνωρίζει πολύ καλά.
Όμως η καρδιά της ανήκει σε έναν μόνο άντρα, και αυτό θα καθορίσει και την υπόλοιπη ζωή της.
Η Μοναξιά της Δύσης δεν είναι εύπεπτο έργο.
Πραγματεύεται την παιδική κακοποίηση, την ενδοοικογενειακή βία, και όλα τα φυσικά επόμενα αυτών, στην ενήλικη ζωή.
Καταπάτηση ορίων, εξαρτήσεις, ανεξέλεγκτο μίσος και οργή, ειδωλολατρία και ακόρεστη απληστία, είναι μόνο μερικές έννοιες που θα αναγνωρίσεις στις συμπεριφορές των πρωταγωνιστών.
Το γεγονός ότι πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία και όχι κάποιο αυτό καθαυτό δράμα, συντελεί στο να υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ των συναισθημάτων που δημιουργούνται στον θεατή. Πρόκειται όμως για μια ιδιαίτερα εύθραυστη ισορροπία, η οποία μερικές φορές χάνεται και ως αποτέλεσμα έχουμε το να χάνεται και η ουσία του έργου.
Μολαταύτα, οφείλω να πω πως πρόκειται για μια ιδιαίτερα αξιόλογη δουλειά.
Η σκηνοθετική ματιά του Νίκου Κουρή, κρατάει τον θεατή σε μια μόνιμη αγωνία, ενώ ταυτόχρονα η ερμηνεία τόσο του ίδιου, όσο και των υπόλοιπων μελών του θιάσου, Χρήστου Μαλάκη, Γιώργου Ηλιόπουλου και Δανάης Μιχαλάκη, συντελούν σε ένα ιδιαίτερα ικανοποιητικό αποτέλεσμα.
Highlight της παράστασης κατά την ταπεινή μου γνώμη, η συγκλονιστική κορύφωση του ρόλου του πατέρα Ουέλς του Γιώργου Ηλιόπουλου, λίγο πριν πνιγεί μέσα στην παγωμένη λίμνη, σε μια έσχατη προσπάθεια να συνετίσει τα δυο αδέρφια.
Θα το δεις και θα με θυμηθείς.
Για να παρακολουθήσεις την παράσταση, πρέπει να έχεις μια από τις δυο ακόλουθες διαθέσεις:
1. Θα πας στο θέατρο προετοιμασμένος να παρακολουθήσεις ένα σκληρό έργο με έντονα τα στοιχεία της βίας, σωματικής και λεκτικής, και θα βυθιστείς την ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων, που παλεύουν περισσότερο με τους εαυτούς τους, παρά μεταξύ τους.
2. Θα πας στο θέατρο με όρεξη να παρακολουθήσεις ένα έργο που μιλάει για τη σχέση δυο αιώνιων εφήβων που τρώγονται σαν τα σκυλιά για το κέφι τους, ένα κορίτσι "ντίβα" που καίει καρδιές, κι έναν ιερέα καρικατούρα.
Και στις δύο περιπτώσεις, θα φύγεις ικανοποιημένος από το Θέατρο ΑΘΗΝΩΝ.
Προσωπική γνώμη, πήγαινε 2 φορές.
Την πρώτη για να γνωρίσεις τους ρόλους, και τη δεύτερη για τους κατανοήσεις.
Καλή Χρονια να έχουμε!
Comments