Review: "Η Κόρη του Λοχαγού" | Η επική ιστορία αγάπης του Πούσκιν μέσα από τη σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ασπιώτη
- Κατερίνα Ζυγουράκη
- 7 Φεβ
- διαβάστηκε 3 λεπτά
Έγινε ενημέρωση: 12 Φεβ
Πρόσφατα βρεθήκαμε στο Σύγχρονο Θέατρο για να παρακολουθήσουμε την "Κόρη του Λοχαγού" του Αλεξάντερ Πούσκιν σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ασπιώτη.
Μια επική ιστορία αγάπης
Όταν ο Πιοτρ Αντρέγιεβιτς Γκρινιόφ ενηλικιώνεται, ο πατέρας του τον στέλνει να καταταγεί στο στρατό για να γίνει άντρας και να αποκτήσει τιμή. Καταλήγει στην άκρη της στέπας του Κιργιζιστάν, στο οχυρό φρούριο Μπιελογκόρσκι. Εκεί ερωτεύεται την κόρη του λοχαγού, τη Μάσα, και τότε ο έρωτας μπλέκεται με τον πόλεμο, πολιορκίες, Κοζάκους, αιχμαλωσίες και ανακρίσεις και την μάχη για την ευτυχία, την τιμή και τις ηθικές αξίες. 
Τι πιο ρομαντικό - και σκληρό - από μια ιστορία αγάπης στη Ρωσία πριν από 300 χρόνια, γραμμένη δια χειρός Αλεξάντερ Πούσκιν; Πολλοί λαοί γράφουν ερωτικές ιστορίες αλλά λίγοι όπως οι Ρώσοι. Οι ρωσικές ιστορίες αγάπης είναι επικές ή…αυτό. Είναι επικές, ή απλά δεν είναι καν ερωτικές ιστορίες.
Περιπέτεια, τιμή, ηθική, απαγορευμένη αγάπη, δυναμικοί γυναικείοι χαρακτήρες, κάπως φλώρικοι αλλά γενναίοι ανδρικοί χαρακτήρες, αστείοι βοηθοί/φίλοι/υπηρέτες (για το comic relief), αναπάντεχες ανατροπές και αποκαλύψεις χαρακτήρων και συχνά ένα τραγικό τέλος αποτελούν τη συνταγή για κάθε καλό ρώσικο ρομαντικό έργο.
"Η Κόρη του Λοχαγού" δεν είναι όμως απλά μια ερωτική ιστορία
Ενώ ίσως σε πρώτη ανάγνωση το έργο του Πούσκιν φαίνεται να είναι μια ερωτική ιστορία, είναι περισσότερο μια ιστορία για κάθε μορφή αγάπης και ανθρωπιάς. Είναι μια ιστορία για την επανάσταση ενάντια σε άδικους "γονείς" και σκληρές αυτοκρατορίες. Είναι μια ιστορία για το πώς, όταν δείχνεις ειλικρινή καλοσύνη και αγάπη για οποιονδήποτε συνάνθρωπό σου, εάν έχεις καλή καρδιά και αμετακίνητο ηθικό κώδικα, τότε δεν μπορείς ποτέ να χάσεις κανένα πόλεμο.
Ο θίασος αποτελείται από τους Παντελή Δεντάκη, Μιχάλη Οικονόμου, Μαριάμ Ρουχάτζε, Σταύρο Σβήγκος, Θάλεια Σταματέλου. Ο καθένας τους είναι εξαιρετικός με τον τρόπο του, ένας θίασος δεμένος σε μια παράσταση απίστευτα καλοδουλεμένη, με ρόλους να εναλλάσσονται, μία από τις πιο αγαπημένες μου θεατρικές τεχνικές, που θεωρώ δίνει στην παράσταση ασύγκριτη ζωντάνια και ευπλαστότητα.
O Κωνσταντίνος Ασπιώτης είναι ένας απο τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες, καθώς εκτός από το ότι επιλέγει έργα πολύ κοντινά στη δική μου καρδιά (Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών, Λευκές Νύχτες, I&U), καταφέρνει πάντα - και στην "Κόρη του Λοχαγού" εξίσου - να δώσει το προσωπικό του στίγμα στην παράσταση, αναδεικνύοντας την δική του πίστη σε βαθύτερες αξίες, στο ήθος χαρακτήρα και την αγάπη, ισορροπώντας εξαίσια ανάμεσα στο χιούμορ και τη σοβαρότητα του έργου του.
Προσωπικά θα ξεχώριζα τις ερμηνείες του Σταύρου Σβήγκου, ο οποίος ενσαρκώνει τον Κοζάκο επαναστάτη Εμελιάν Πουγκατσιόφ, του Παντελή Δεντάκη, που ενσαρκώνει τον Σαβέλιτς, τον ηλικιωμένο υπηρέτη του Πιότρ και της Μαριάμ Ρουχάτζε. Ο Στάυρος Σβήγκος άκρως απειλητικός στο ρόλο του Κοζάκου επαναστάτη, έρχεται σε αντιπαράθεση με την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα του και βγαίνει νικητής, ως ηθοποιός που μπορεί με ευκολία να ανταπεξέλθει σε οποιοδήποτε ρόλο χρειαστεί.
Ο Παντελής Δεντάκης ως Σάβελιτς θα μπορούσε να είναι ο θείος ή ο παππούς όλων μας, εκπέμποντας τόση καλοσύνη και σοφία, ειλικρινής σε αυτό το μικρό αλλά απολύτως απαραίτητο ρόλο στο έργο του Πούσκιν. Η Μάριαμ Ρουχάτζε απέδειξε το εύρος του ταλέντου της εναλλάσσοντας πολλούς ρόλους από "άλογο", μέχρι γυναίκα του διοικητή και άλλους, δίνοντας το δικό της μοναδικό και συχνά κωμικό στοιχείο.
Α! και οι ηθοποιοί παίζουν οι ίδιοι όργανα επί της σκηνής! Εν κατακλείδι, "Η Κόρη του Λοχαγού" είναι μια παράσταση με βάθος και αξίζει σίγουρα να μπει στα φετινά σας θεατρικά σχέδια!
Comments