Στο θέατρο Σημείο ανεβαίνει για τέταρτη χρονιά η θρυλική παράσταση «Κόκκαλο» για τη ζωή και το έργο του Αντονέν Αρτώ σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη. Ο Γεράσιμος Γεννατάς ερμηνεύει το ρόλο του Αρτώ και μαζί του στη σκηνή είναι ο μουσικός περφόρμερ Γιώργος Παλαμιώτης.
Το 1935 ο Αντονέν Αρτώ επινοεί μια εντελώς νέα θεατρική φόρμα, το «Θέατρο της Σκληρότητας» και για να τη βάλει σε εφαρμογή δημιουργεί την παράσταση «Οι Τσέντσι», μια πεντάπρακτη τραγωδία για τον ξακουστό, αιμοδιψή και αιμομίκτη της Ρώμης, που βρέθηκε δολοφονημένος με ένα στιλέτο στο μάτι από την ανήλικη κόρη του. Το έργο κάνει πρεμιέρα το Μάιο της ίδιας χρονιάς στο θέατρο Folies Wagram στο Παρίσι και, παρά τις προσδοκίες, αποτυγχάνει παταγωδώς.
"Θέατρο της Σκληρότητας: επιτίθεται στο υποσυνείδητο και το ξυπνάει". Μα, αυτή δεν είναι μια ακόμα λειτουργία του θεάτρου; Να αφυπνίζει συνειδήσεις;
Γι’ αυτή την "καινοτόμα" φόρμα, ο Αρτώ αυτοεξορίστηκε, βασανίστηκε, υπέφερε ψυχικά και σωματικά. Πόσος κόσμος, πόσοι άνθρωποι κυνηγήθηκαν, βασανίστηκαν και βασανίζονται ακόμα φρικτά κυρίως από το σύστημα που όλοι υπηρετούμε, επειδή τα πιστεύω τους, οι ανάγκες τους, οι "καινοτόμες" - για την όποια εποχή - ιδέες τους δεν είναι αποδεκτά και αποδεκτές για την καθωσπρέπει κοινωνία μας;
"Είναι δικοί μου όσοι βασανίζονται εκεί". Αισθάνθηκα ότι ο Αρτώ τους εκπροσωπεί και αυτό το έργο τους έβγαλε από την αορατότητα.
Το κείμενο της Ιόλης Ανδρεάδη και του Άρη Ασπρούλη καθρέφτισε τον ψυχισμό του Αρτώ αλλά και τον καθωσπρεπισμό της (τότε) κοινωνίας που διόλου δε διαφέρει από τη σημερινή. Έφερε στο προσκήνιο όλους μας που, άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο, ταυτιστήκαμε μαζί του. Μας έβγαλε από την αορατότητά μας, όποια κι αν ήταν για τον καθένα.
Ο Γεράσιμος Γεννατάς είναι σπαρακτικός, είναι καθηλωτικός! Πρώτη φορά σε παράσταση επικρατούσε μια απόκοσμη ησυχία που σχεδόν άκουγα και αφουγκραζόμουν την ανάσα του διπλανού μου. Σα να παλλόμασταν όλοι με τον ίδιο ρυθμό, αυτό το ρυθμό που είχε και η ανάσα του Γεράσιμου Γεννατά.
Η μουσική έχει καταλυτικό ρόλο. Συμβάλλει και συμπληρώνει. Άλλες φορές δίνει τον τόνο και δημιουργεί ένα επιπλέον συναίσθημα, άλλες φορές σε βυθίζει ακόμα πιο βαθιά στο μυαλό και την ψυχή του Αρτώ. Στο τέλος είναι το κύκνειο άσμα του έργου και του Αρτώ. Σα να κλείνει ένας κύκλος για κάποιους. Για μένα δεν ξέρω...
Comments