Στο "σπίτι" της Τζένης Καρέζη και του Κώστα Καζάκου, το θέατρο Τζένη Καρέζη, ανεβαίνει το συνταρακτικό δράμα του Λαρς Νορέν «DEMONS» σε σκηνοθεσία Χρήστου Σουγάρη με τους Ιωάννη Παπαζήση, Ιωάννα Παππά, Γιάννη Κουκουράκη και Μαρίζα Τσάρη. Σημειωτέον ότι ο Νορεν, θεωρούμενος από τους Σκανδιναβούς ο «εγγονός του Στρίντμπεργκ», αγγίζει, πέρα από την τρέλα της Στριντμπερικής γραφής, και ζητήματα ενδοοικογενειακής βίας, μοναξιάς, απώλειας και άλλα πολλά.
Την παραμονή μιας κηδείας, δύο ζευγάρια συναντιούνται για «χαλαρό» ποτό σε ένα υπέροχο αστικό loft της Στοκχόλμης. Καθώς η νύχτα εξελίσσεται και υπό την επήρεια του αλκοόλ, οι χαρακτήρες αρχίζουν να προβάλλουν τις απογοητεύσεις τους για τη ζωή τους, δοκιμάζοντας σταδιακά όλο και πιο σουρεαλιστικά και μοχθηρά κοινωνικά παιχνίδια με αποτέλεσμα τις μεταξύ τους συγκρούσεις και τη ρήξη με τους προσωπικούς τους δαίμονες.
Στο έργο, άλλοτε είναι ολοφάνερο άλλοτε απαιτεί πιο ευαίσθητα αντανακλαστικά, το ζήτημα της επικοινωνίας στις ανθρώπινες σχέσεις, όχι μόνο στις καθαρά συντροφικές. Αυτό συνήθως, αν όχι πάντα, είναι η πηγή όλων των μετέπειτα προβλημάτων που προκύπτουν και ίσως ταυτόχρονα ο τρόπος επίλυσής τους. Προφανώς δεν αναφέρομαι στην καθημερινή συν-ομιλία των ανθρώπων χωρίς να έχουν ευήκοα ώτα. Η ουσιαστική επικοινωνία συνεπάγεται ανταλλαγή απόψεων, συναισθημάτων και σκέψεων μεταξύ των ανθρώπων. Κι αυτό δεν είναι πάντα εύκολο.
"-Τι θα κάνουμε;
-Θα επικοινωνήσουμε."
Μόνο αυτό δεν έκαναν... Ή τουλάχιστον προσπάθησαν να κάνουν.
Το έργο δεν είναι εύκολο, αλλά δεν είναι και δυσνόητο. Αρκεί να έχουμε κι εμείς ευήκοα ώτα και να το αξιοποιήσουμε ως παράδειγμα προς αποφυγήν. Προσωπικά λάτρεψα και το έργο και την παράσταση! Καλοσχηματισμένοι ψυχολογικά χαρακτήρες, εξαιρετικές ερμηνείες κι από τους τέσσερις ηθοποιούς. Με δυσκολία ξεχωρίζω τον Γιάννη Κουκουράκη, κυρίως γιατί ο ρόλος του είχε την πιο ενδιαφέρουσα τροπή και ανατροπή κατά τη γνώμη μου.
Εξίσου εξαιρετική και ιδιαίτερη είναι και η συμμετοχή του κινηματογράφου στην παράσταση, που, άλλοτε σαν καθρέπτης άλλοτε σαν παράλληλη οπτική της όποιας συνθήκης λαμβάνει χώρα εκείνη τη στιγμή είτε στην σκηνή είτε εκτός σκηνής, καθιστά την επικοινωνία των ηθοποιών με το κοινό ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Στοχευμένη, εμπνευσμένη, εκπληκτική ιδέα!
Ελπίζω ποτέ να μη φτάσουμε στη θέση του Φρανκ, της Γκένα, του Τόμας και της Καταρίνα. Ή, αν φτάσουμε, να βρούμε το κουράγιο, το σθένος και το θάρρος να το επικοινωνήσουμε...
Comments