Ναι, η παράσταση «Προσδοκώ» ανέτρεψε κάθε προσδοκία μας. Μέσα σε μόλις μια ώρα κατάφερε μέσα από συμβολισμούς να θέσει κρίσιμα υπαρξιακά και πολιτικά ζητήματα. Ένα ξεχωριστό έργο του Γιώργου Βέλτσου, που η περίτεχνη σκηνοθεσία της Σοφίας Καρακάντζα και η μουσική του Δημήτρη Καμαρωτού κατάφεραν να αναδείξουν.
Το Προσδοκώ είναι ένα νέο έργο για τη μνήμη, τον θάνατο και την αθανασία, ένας επικήδειος για το θέατρο, όπως το ξέρουμε μέχρι τώρα, αλλά και για την Ιστορία. Πρόκειται για ένα παιγνίδι ανταγωνισμού και επικράτησης ανάμεσα στους νεκρούς και τους ζωντανούς. Οι νεκροί καταλαμβάνουν πολύ χώρο και οι ζωντανοί εκδικούνται συρρικνώνοντας τις ιστορικές μνήμες σε ξέφτια από παλιές ρεκλάμες και απόηχους συνθημάτων. Οι μνημειώδεις φιγούρες της μεταπολίτευσης αποκαθηλώνονται και αποσυνδέονται από την ουσία της πράξης τους. Ο θρήνος αναδύεται από τον κλαυσίγελο, το πολιτικό αποκτά καινούργιο νόημα καθώς συνδέεται με την καθημερινή αίσθηση της απώλειας, που συνεχώς γιγαντώνεται. Σε αυτόν τον αγώνα ανάμεσα στα ξέφτια της μνήμης και τον θρήνο πάνω από το κενό, που δημιουργεί η απώλεια, ποιος θα βγει νικητής;Οδός Αναπαύσεως... Λιτά σκηνικά. Δύο θάμνοι, μερικά φυτά ακόμη, μια ταφόπλακα. Σβήνουν τα φώτα και ακούγεται μια μουσική απ' έξω. Η παράσταση αρχίζει λοιπόν εκτός αίθουσας με τους ηθοποιούς τραγουδώντας να μπαίνουν σιγά σιγά στην αίθουσα. Επτά άνθρωποι με ένα καρότσι γεμάτο διάφορα φορτία δεμένα πάνω του, καταφέρνουν να γεμίσουν τον χώρο, καθ' όλη την διάρκεια της παράστασης.
Αρχίζουν να μιλάνε και στα πρώτα λεπτά ήδη καταλαβαίνεις πως θα είναι κάτι διαφορετικό. Η παράσταση αυτή θα ξεφύγει από τα όρια του χώρου, του χρόνου, από τον κλασσικό διάλογο και την αλληλεπίδραση μεταξύ των ηθοποιών της. Όλοι τους ξεχωριστοί, δυο άνδρες και πέντε γυναίκες που δεν μοιάζουν καθόλου μεταξύ τους. Διαφόρων ηλικιών, που από την πιο μικρή έως και τον πιο μεγάλο, είναι εξαιρετικά ταλαντούχοι και φαίνεται πως έχουν προετοιμαστεί άριστα για την παράσταση.
Στο έργο προσδιορίζονται ως χορός μίμων. Στην διάρκειά του μιλούν, τραγουδούν, μονολογούν, μοιράζονται γεγονότα με αναφορές σε ιστορικά πρόσωπα και καταστάσεις, προσωπικές αφηγήσεις και αναμνήσεις. Είναι συνεχώς σε κίνηση και δεν αφήνουν στιγμή την προσοχή σου να ξεφύγει από πάνω τους. Αξιοποιούν μέχρι και τα παράθυρα του φουαγιέ της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών και με τα φώτα της πόλης κάνουν κινήσεις και εντυπωσιακές σκιές στο τζάμι.
Προσωπικά ξεχώρισα την αλληλεπίδραση των ηθοποιών με το κοινό. Στην διάρκεια της παράστασης ένιωσα σαν να έκαναν άμεση βλεμματική επαφή με εμάς τους θεατές. Ακόμη πριν το τέλος της παράστασης, σκόρπισαν ανάμεσα στον κόσμο και ερχόταν πολύ κοντά μας ψιθυρίζοντας διάφορα λόγια ο καθένας.
Είναι αλήθεια πως είναι ένα έργο που όταν ξεκινήσει, χρειάζεσαι λίγο χρόνο να συντονιστείς με τον ρυθμό του. Απαιτεί από τον θεατή να προσπαθήσει, για να εντοπίσει τους συμβολισμούς και να αντιληφθεί τα συνειρμικά νοήματά τους. Αυτά αφορούν σε πρώτο επίπεδο τον θάνατο, την ζωή και την αθανασία, αναθεωρώντας τις έννοιες αυτές και την αξία της καθεμιάς. Σε δεύτερη σκέψη βέβαια, είναι και ένα έργο βαθιά πολιτικό. Ωστόσο αυτή η εγρήγορση που σου επιτάσσει δεν είναι διόλου κουραστική, αλλά απολαυστική και εντυπωσιακή για τους θεατρόφιλους. Θα σας πω ότι ήταν από τις λίγες φορές που έφυγα από θέατρο και συζήτησα, τρώγοντας κρέπα στην πλατεία Ναυαρίνου με την φίλη μου, τόσο διεξοδικά τι κατάλαβε η καθεμία μας από το έργο με τρομερό ενδιαφέρον να ανακαλύψουμε η μία την ερμηνεία της άλλης.
Αν θέλετε να φτιάξετε την δική σας ερμηνεία και να περάσετε ένα όμορφο βράδυ αυτή την εβδομάδα σας, μέχρι τις 22 Δεκέμβρη η παράσταση θα συνεχίζει να παίζει, μέχρι να ολοκληρώσει τον κύκλο και της δεύτερης χρονιάς της.
Βένια Καραγκιόζη
Comments