Οι Σπυριδούλες της Νεφέλης Μαϊστράλη. Αυτό. Τελεία.
Τα λόγια είναι πολύ λίγα.
Μια παράσταση που το κοινό παρακολουθεί με μια ανάσα, με τον ίδιο πόνο στην καρδιά. Ένα συλλογικό τραύμα που μοιράζεται κάθε βράδυ ανάμεσα στους θεατές του θεάτρου Τζένη Καρέζη από την ομάδα 4frontal.
Οι ψυχοκόρες - μαρτυρίες του χτες και του σήμερα
Τις δεκαετίες του ‘50 και ‘60 στην Ελλάδα, μετά την κατοχή και τον εμφύλιο, πολλές φτωχές οικογένειες έστελναν τα μικρότερα κορίτσια τους - 9, 10, 11 χρονών - σε πλούσια σπίτια στην Αθήνα για να δουλέψουν ως παρακόρες και να έχουν μια καλύτερη ζωή οι ίδιες, αλλά και η οικογένειες τους. Στο κέντρο της αφήγησης, η αληθινή ιστορία της Σπυριδούλας Ράπτη, ένα κορίτσι που στα 12 του κακοποιήθηκε με άγριο τρόπο από τους “εργοδότες’’ της. Στην παράσταση "Σπυριδούλες" σαν να μην έφτανε η ιστορία της Σπυριδούλας για να μας ταρακουνήσει, έρχεται και η σύνδεση με το σήμερα, με τις οικιακές βοηθούς, τις Βουλγάρες, τις Φιλιππινέζες, τις Αλβανίδες κλπ. οι οποίες κακοποιούνται ως και σήμερα με νέους - ή και όχι τόσο - τρόπους. 
Μια παράσταση για όλες τις Σπυριδούλες
Η ομάδα 4frontal αποτελείται από τους Ελένη Βλάχου, Σταύρος Γιαννουλάδης, Τάσος Δημητρόπουλος, Αργυρώ Θεοδωράκη, Κατερίνα Λάττα, Αριστέα Σταφυλαράκη και Ελένη Τσιμπρικίδου, σε σκηνοθεσία Θανάσης Ζερίτη και Χάρη Κρεμμύδα. Δημιούργησαν μια παράσταση τόσο καλή που σε απορροφάει πλήρως σε όλη της τη διάρκεια. Η ερμηνεία κάθε ηθοποιού της ομάδας ήταν συγκλονιστική, εξίσου και η σκηνοθεσία. Η μουσική των Thrax Punks έρχεται για να δέσει την παράσταση, απόλυτα ταιριαστή στο αίσθημα θυμού σχετικά με την αδικία που επιτελείται.
Μια κοινωνία που έχει αλλάξει πολύ από το 1950, τόσο στην Ελλάδα, όσο και παγκοσμίως, αλλά παρ’ όλα αυτά βρίσκει ακόμα τρόπους να κακομεταχειριστεί τα πιο αδύναμα μέλη της.
Όπως ανέφερα και στην αρχή τα λόγια είναι λίγα, και το εννοούσα. Βγαίνοντας από την αίθουσα ήμουν εξίσου άφωνη. Στο We Love Theater γράφω για 4η χρονιά. Στις παραστάσεις συγκινούμαι, αλλά δεν κλαίω καθόλου εύκολα. Στις "Σπυριδούλες" έκλαψα πολύ και σε πολλά διαφορετικά σημεία. Και αυτό δεν έχει ξαναγίνει και δεν ξέρω και αν θα ξαναγίνει ποτέ.
Οι 4frontal απέδωσαν το θέμα με την βαρύτητα που του αρμόζει. Μια παράσταση γεμάτη σεβασμό, θυμό, λύπη, συγκίνηση και πόνο. Σε μια εποχή που μιλάμε για τους τόσους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους κακοποιούνται και παρενοχλούνται οι γυναίκες, όλων των φυλών και των εθνικοτήτων, γυναίκες ανήλικες, ηλικιωμένες, αμόρφωτες, μορφωμένες, ηθοποιοί, γιατροί, δικηγόροι, απλές νοικοκυρές, γενικές διευθύντριες, οι "Σπυριδούλες" αγγίζουν βαθιά και χτυπάνε ακριβώς στο στόχο τους.
Εκεί που η παράσταση ανοίγει την πληγή, η τέχνη έρχεται να θεραπεύσει. Η πληγή παραμένει, μα τουλάχιστον ο πόνος έχει μοιραστεί με όσους θεατές πέρασαν και όσους θα περάσουν, και κάπως ο πόνος μαλακώνει.
"Ούτε δούλα - Ούτε κυρά"
κραυγάζουν δυνατά οι Σπυριδούλες του κόσμου όλου, έως και σήμερα, μέχρι να ακουστούν παντού, μέχρι η αδικία να σωπάσει!
Commentaires