Η παράσταση "Στρακαστρούκες", με τον Δημήτρη Σαμόλη είναι ένας μονόλογος, μία δυνατή ιστορία, η οποία ξεδιπλώνεται μπροστά στους θεατές με ιδιαίτερα έντεχνο και άρτια μελετημένο τρόπο.
Πρόκειται για τη ζωή ενός ομοφυλόφιλου αγοριού, του Κωνσταντή, που γεννιέται και μεγαλώνει σε ένα χωριό στο Ηράκλειο της Κρήτης, σε μία συνηθισμένη κρητική οικογένεια. Έχει 3 αδερφές, με τις οποίες περνάει αρκετό χρόνο, καθώς οι 4 τους έχουν αναπτύξει κάποιους δικούς τους κώδικες επικοινωνίας. Οι γονείς τους είναι απλοί άνθρωποι, ενώ σημαντικό ρόλο στη ζωή και την πορεία του Κωνσταντή διαμορφώνει ο πατέρας του. Ο άνθρωπος αυτός είναι ένας άνδρας σκληρός, τραχύς που αναμένει από τον γιο του να γίνει "σωστός", "άνδρας παλαιάς κοπής". Ο Κωνσταντής μεγαλώνει στην Κρήτη, πηγαίνει στο σχολείο, αλλά τα πράγματα δεν πάνε όπως ακριβώς θα τα ήθελε. Είναι ένα αγόρι λίγο διαφορετικό από τους συμμαθητές του, με αποτέλεσμα να δέχεται εκφοβισμό από εκείνους. Ο Κωνσταντής μεγαλώνει και ανακαλύπτει σιγά σιγά τον εαυτό του και τον σεξουαλικό προσανατολισμό του, μαθαίνοντας από το περιβάλλον του ότι είναι καλύτερα να κρύψει αυτόν τον εαυτό και ο,τι εκείνος συνεπάγεται. Αρχίζει λοιπόν να γίνεται "μάγκας", να αλλάζει τη φωνή του και τις κινήσεις των χεριών του, ώστε να μπει "στα παπούτσια" των αγοριών του σχολείου που τον εκφοβίζουν και να αποφύγει την άσχημη συμπεριφορά τους. Καταλυτικό ρόλο σε αυτή την προσπάθεια διαμορφώνει η ενασχόλησή του με τις λεγόμενες "στρακαστρούκες". Ακόμη, μία πολύ σημαντική παρουσία στη ζωή του Κωνσταντή είναι αυτή του φίλου του, του "Ασκομπαντούρα" όπως τον φωνάζει. Μαζί ανακαλύπτουν έναν άλλο κόσμο, πέρα από αυτόν που τους επιτρέπουν οι οικογένειές τους και ο κοινωνικός περίγυρος.
Ο Σαμόλης μέσα από τις "Στρακαστρούκες" αποδεικνύει ότι είναι ιδιαίτερα ταλαντούχος, τόσο όσον αφορά την απόδοση του ρόλου του, όσο και αναφορικά με το κείμενο της παράστασης, καθώς είναι η πρώτη του προσπάθεια να γράψει. Αφήνει τους θεατές άφωνους με την ευρηματικότητα στα σκηνικά και τον τρόπο που παρουσιάζει μέσα από αυτά, πολλές και διαφορετικές σκηνές, ακόμα και πολλούς, αρκετά διαφορετικούς ρόλους (όπως είναι ο ρόλος του πατέρα, ο ρόλος του πιστού του φίλου "Ασκομπαντουρα" κ.λπ.). Ιδιαίτερη μνεία χρειάζεται να γίνει στην έντονη εκφραστικότητα στο πρόσωπό του, που προκαλεί ποικίλα συναισθήματα στους θεατές.
Πάνω στη σκηνή, άλλοτε τραγουδώντας (όπως πολύ καλά ξέρει να κάνει) και άλλοτε απλώς απευθυνόμενος στους θεατές, διαμορφώνει μία κατανυκτική ατμόσφαιρα, μέσα από τον φωτισμό και τον περίτεχνο τρόπο με τον οποίο ο ίδιος μεταχειρίζεται τα σκηνικά κάθε φορά. Με λιγοστά μέσα, καταφέρνει να μεταπηδά από τη μία σκηνή στην άλλη και να παρουσιάζει όλη του τη ζωή μπροστά στα μάτια των θεατών. Το απόλυτο στιγμιότυπο της παράστασης αποτελεί η τελευταία σκηνή, που φαντάζει σαν ένα θαύμα, σαν μια απόλυτα υπερβατική (θεατρική) εμπειρία. Ο Δημήτρης Σαμόλης καταφέρνει με πολύ μεγάλη επιτυχία να αποδώσει το τέλος της παράστασης με τέτοιο τρόπο, ώστε ο θεατής να συγκινείται και να εντυπωσιάζεται την ίδια στιγμή. Πρόκειται για μία παράσταση μαγική, και κάθε θεατρόφιλος οφείλει να χαρίσει στον εαυτό του το δώρο της θέασης αυτής.
Μαρία Ουρανία Καραμέτα
Επί πτυχίω φοιτήτρια Τμήματος Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ
Comments