Παρότι ο Ταρτούφος αποτελεί ένα έργο άλλης εποχής, παραμένει βαθιά επίκαιρο, επιτρέποντας στον θεατή να ταυτιστεί με τα πρόσωπα και τα γεγονότα ως γνήσιο Μολιερικό δημιούργημα.
Από το πρώτο λεπτό της παράστασης φαίνεται το πάντρεμα του σύγχρονου με το κλασικό προκαλώντας γέλιο και κάνοντας αισθητό το κωμικό στοιχείο του έργου. Οι ηθοποιοί αρχίζουν να χορεύουν καλυμμένοι με σεντόνια σαν μοναχοί το τραγούδι “Dance with the devil”. Η κυρία Περνέλ (Χριστίνα Θεοδωροπούλου) ξεδιπλώνει τους χαρακτήρες παρουσιάζοντας μας ένα ένα τα πρόσωπα του έργου. Σε έμμετρο λόγο, με γρήγορους διαλόγους που σε κερδίζουν από την ευκολία και ταχύτητα τους, το έργο περιστρέφεται γύρω από την "εισβολή" του Ταρτούφο σε μια οικογένεια, πυροδοτώντας την αντιπάθεια όλων εκτός του πατέρα Οργκόν (Θανάσης Βλαβιανός). Ο Οργκόν εντυπωσιασμένος από την σεμνότητα (ή σεμνοτυφία) του Ταρτούφο μετατρέπεται σε έναν συντηρητικό και πιστό θαυμαστή του, φαντάζει σχεδόν ερωτευμένος μαζί του, παραμελώντας την οικογένεια του. Με μια σειρά απρόοπτων και έντονων διαλόγων που αποκαλύπτουν τον κρυφό έρωτα του Ταρτούφου για την γυναίκα του Οργκόν και τις συνεχείς παρενοχλήσεις του, χτίζεται ένα σχέδιο αποκάλυψης του πραγματικού του εαυτού στον τυφλωμένο από θαυμασμό πατέρα της οικογένειας. Βασικό κωμικό στοιχείο αποτελεί και ο βουβός ρόλος του Ακάκιου, πιστού ακολούθου του Ταρτούφο, που υπομένει όλες τις εκρήξεις του και καταγράφει όλες τις κινήσεις του νοικοκυριού. Η λύση του προβλήματος, μάλιστα, δίνεται από τον ίδιο, με την αποκάλυψη του μυστικού του ρόλου, ως ‘’Μεγάλος Αδερφός’’.
Με μια σύγχρονη ερμηνεία του έργου τίθενται θέματα όπως ο ρόλος της γυναίκας και της κόρης στην οικογένεια, που συχνά ζουν εγκλωβισμένες στην δικαιοδοσία του συζύγου και πατέρα. Η σεξουαλική παρενόχληση, αλλά και η αντίδραση της κοινωνίας ως προς το θύμα, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τον χαρακτήρα της παλαιότερης γενιάς -κυρία Περνέλ. Επιπλέον, ασκεί κριτική στον ρόλο της εξουσίας, η οποία μπορεί να αποδίδει την δικαιοσύνη, αλλά με το βαρύ κόστος της καταπάτησης της έννοιας και της αξίας κάθε ιδιωτικότητας και ελευθερίας -ο Ακάκιος ως Μεγάλος Αδελφός. Τέλος, μέσα από τον Οργκόν συνειδητοποιούμε την ανάγκη του ανθρώπου να πιστέψει σε κάτι που τον υπερβαίνει, σε κάτι αμόλυντο, σχεδόν ιερό που σύντομα όμως γκρεμίζεται. Στοιχείο κλειδί του έργου αποτελεί η υποκρισία, υποκρισία που δεν χαρακτηρίζει μόνο τον ραδιούργο Ταρτούφο αλλά κι όλη την κοινωνία και καθιστά κάθε μέλος της ευάλωτο σε κάθε απατεώνα κι εκμεταλλευτή.
Μαρία Ουρανία Καραμέτα
Επί πτυχίω φοιτήτρια Τμήματος Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ
Comments