Βασισμένο στην αληθινή ιστορία κατάρριψης επιβατικού αεροσκάφους και εμπλουτισμένο με μια επιπλέον δόση τρομοκρατίας και δυο κουταλιές της σούπας ηθικών διλημμάτων, το "Terror" είναι μια δίκη επί σκηνής, με ενόρκους το ιδιο το κοινό.
Ο πύργος ελέγχου ενημερώνεται πως υπάρχει αεροπειρατής στην πτήση και πως το αεροπλάνο κατευθύνεται προς την κατάμεστη Allianz Arena στο Μόναχο. Τουλάχιστον 70.000 χιλιάδες θεατές παρακολουθούν τον αγώνα μεταξύ την Γερμανίας και της Αγγλίας αυτή τη στιγμή χωρίς να έχουν ιδέα τι θα ακολουθήσει τα επόμενα λεπτά...
Δύο μαχητικά αεροπλάνα απογειώνονται και "μαρκάρουν" την πτήση του τρόμου.
Ο τρομοκράτης βρίσκεται κλειδωμένος στο πιλοτήριο με τον κυβερνήτη, ενώ κάποιοι θαρραλέοι επιβάτες παλεύουν να σπάσουν την πόρτα και βάλουν τέλος στον εφιάλτη.
Τα λεπτά κυλάνε και η μοιραία πτήση μπαίνει στην τελική ευθεία.
Οι πιλότοι των μαχητικών πρέπει να λάβουν μια απόφαση. Μια απόφαση που δεν έρχεται από το πεντάγωνο. Μια απόφαση που...
Υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι σε αυτό τον κόσμο.
Σίγουρα.
Τι είναι όμως αυτό που χαρακτηρίζει κάποιον ως καλό και κάποιον άλλο ως κακό;
Οι συνήθειες του; Οι τρόποι του; Οι πράξεις του ή τα κίνητρα που τον ώθησαν σε αυτές;
Ένας τρομοκράτης θα μου πεις τώρα, μόνο "κακός" μπορεί να είναι.
Ή τουλάχιστον, κακός στα μάτια αυτών που απειλούνται. Για τον εαυτό του και γι' αυτούς που του μεταλαμπάδευσαν τα ιδεώδη που πρεσβεύει, μπορεί να είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου.
Κι από την άλλη, αυτός που δρα ενάντια στον τρομοκράτη θα μου πεις είναι ο "καλός" της υπόθεσης, μολαταύτα για τον τρομοκράτη απέναντί του, μπορεί να είναι γρανάζι μιας κοινωνίας που καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα, δρα εξουσιαστικά απέναντι σε άλλους λαούς ή άλλες, ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες.
Στη σκηνή δικάζεται ο σμηναγός Λαρς, κυβερνήτης ενός από τα δυο μαχητικά αεροσκάφη που καταδίωξαν την "πτήση του θανάτου".
Ο Λαρς πήρε την απόφαση που κανείς δεν είχε το θάρρος ή την τρέλα να πάρει.
Κατέρριψε το επιβατικό αεροσκάφος, αποτρέποντας την αιματοχυσία δεκάδων χιλιάδων φιλάθλων. Τίμημα αυτής του της απόφασης όμως ήταν ο θάνατος των δεκάδων επιβατών της πτήσης.
Έχει κανείς μας το δικαίωμα να παίζει τον Θεό;
Έχει κανείς μας το δικαίωμα να μετράει σαν φασόλια τις ζωές αθώων (ή και όχι) ανθρώπων, και να χαραμίζει τα λίγα για να του μείνουν τα πολλά;
"Μα θα έχαναν τη ζωή τους έτσι κι αλλιώς κατά την πρόσκρουση" θα μπορούσε κάποιος πολύ λογικά να ισχυριστεί.
"Κι αν οι επιβάτες που προσπάθησαν να εισέλθουν στο πιλοτήριο, κατάφερναν στα επόμενα δευτερόλεπτα να μπουν και να αφοπλίσουν τον τρομοκράτη;" θα μπορούσε να πει κάποιος άλλος εξίσου λογικός.
"Κι αν τελικά παγιδεύονταν ένα σμήνος περιστέρια στην τουρμπίνα με αποτέλεσμα την καταστροφή της και την πτώση του αεροπλάνου πριν τον θανατηφόρο προορισμό του;" θα πω κι εγώ. Λογικότατο το επιχείρημα μου, μιας και το αεροπλάνο πετούσε όλο και χαμηλότερα πλησιάζοντας το στόχο του.
Η παράσταση κρατάει την αγωνία στο κόκκινο με τους γρήγορους ρυθμούς της και τις ανατρεπτικές μαρτυρίες που ξεδιπλώνουν λίγο λίγο διαφορετικές εκδοχές του συμβάντος.
Κάπου εδώ να αναφέρω πως το κοινό κατά την είσοδο του προμηθεύεται με καρτέλες Α και Ε, καλούμενο να αποφασίσει για την αθωότητα ή την ενοχή του σμηναγού Λαρς στο τέλος της παράστασης.
Δε θα σας πω τι ψήφισα γιατί τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως να έχω αλλάξει γνώμη.
Θα κλείσω όμως με ένα ερώτημα.
Υπάρχει άραγε μια μικρή περίπτωση τα άτομα, κοινωνικά σύνολα που αποκτούν την επιλογή να φέρουν οπλισμό ελαφρύ ή βαρύ-λόγω του επαγγέλματός τους ας πούμε- να ξεφεύγουν μερικές φορές από τα όρια του τι είναι θεμιτό και τι όχι;
Καλή θέαση σε όλους!
Comments