Στο ιστορικό Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, στην όμορφη και «ζεστή» του Κεντρική Σκηνή, παρακολουθήσαμε την παράσταση «Ο Θείος Βάνιας», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καταλειφού. Το θρυλικό έργο του Άντον Τσέχωφ, που τεχνηέντως εκφράζει τη σχέση του ανθρώπου με τον χαμένο χρόνο, παρουσιάζεται σε μια εποχή, που, δυστυχώς, δε διαφέρει διόλου από το παρελθόν της.
Στη Ρωσία, ο θείος Βάνιας μελαγχολεί για τα χρόνια, που εις μάτην σπατάλησε, για να στηρίξει οικονομικά τον κουνιάδο του, καθηγητή Σερεμπριακώφ, αντί να τα αξιοποιήσει, για να ζήσει όσα ποθούσε. Την ίδια μελαγχολία συμμερίζονται τόσο ο καθηγητής, όσο και η οικογένειά του, που μαζί με τον Βάνια κατοικούν κάτω από την ίδια στέγη. Μέσω της ταραχώδους τους γειτνίασης, ο φόβος σπατάλης κι άλλου χρόνου τους επιδεινώνεται.Ο Δημήτρης Καταλειφός, σκηνοθετώντας την παράσταση, κατάφερε με αμόλυντη ανθρωπιά να αναδείξει στον κάθε ήρωα τη ματαιότητα, που αισθάνεται και τις ψυχικές πληγές, που κρύβει, οδηγώντας το κοινό σε συγκινητική ταύτιση με τους ρόλους. Οι θεατές προβληματίστηκαν, επίσης, με τη διαχρονική υπόσταση της ιστορίας. Στο, κατά τ' άλλα, κλασικό σκηνικό περιβάλλον, ο σκηνοθέτης προσέθεσε μοντέρνα στοιχεία, που συνέδεαν την τραγικότητα του «τότε» με την επικαιρότητα του «σήμερα».
Η σκηνογραφία της Μικαέλα Λιακατά, όπως και η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου και τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα, κατόρθωσαν να αποτυπώσουν με έντονη ενάργεια την κλασική αισθητική του έργου, που παραπέμπει στον αιώνα, κατά τον οποίο γράφτηκε. Συνδυαστικά, όμως, με σύγχρονες, αντιθετικές λεπτομέρειες, που τίθενται κατά τη διάρκεια του έργου, διαμορφώνεται ένα μεταμοντέρνο, ενδιαφέρον αποτέλεσμα.
Υποδυόμενος τον βαρυσήμαντο Θείο Βάνια, ο Δημήτρης Καταλειφός αποτύπωσε τον σπαρακτικό θρήνο του άνδρα, που συνειδητοποιεί πόσο άσκοπα έζησε όλη τη ζωή του και πως ο χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Την ανθρώπινη φιγούρα του Βάνια συνεπόνεσαν οι καθηλωμένοι θεατές, αφού ο ηθοποιός τον ερμήνευσε με αλήθεια!
Τον ρόλο της Γιελένα ανέλαβε η Τζένη Θεωνά, αποδεικνύοντας το βάθος της υποκριτικής της δεινότητας. Η καταθλιπτική σύζυγος του καθηγητή, που νιώθει να «βυθίζεται» στην ανία και την πλήξη, ενσαρκώθηκε με χαρισματικότητα και καλλιτεχνική ευφυΐα, καθώς «ξετυλίχθηκαν» οι απόκρυφες πτυχές του ψυχισμού της.
Η Αμαλία Νίνου, ερμηνεύοντας τη Σόνια, εντυπωσίασε τους θεατές με το σαρωτικό της εκτόπισμα και τη «φρέσκια» υποκριτική της, που με καθαρότητα διατύπωσε τις ανασφάλειες, τους φόβους και τις ποθητές επιθυμίες του χαρακτήρα.
Κάνοντας τον γιατρό της οικογένειας του Βάνια, Άστρωφ, ο Παναγιώτης Μπουγιούρης με λιτότητα και σαφήνεια διατύπωσε τον λογικοκεντρισμό του ρόλου του, την αγάπη του για τη φύση, αλλά και τις σθεναρά μελαγχολικές του εκφάνσεις.
Τον θίασο συναποτελούν οι εξαίρετοι και ταλαντούχοι Κλεοπάτρα Τολόγκου, Βαγγέλης Ρόκκος, Μενέλαος Χαζαράκης, Στέλλα Κρούσκα και Φοίβος Σαμαρτζής.
Εν συνόλω, ο «Θείος Βάνιας» κατόρθωσε να αποδοθεί με τέτοιον τρόπο από τον συγκεκριμένο θίασο και τη σκηνοθεσία του Καταλειφού, ώστε αναδείχθηκε η τραγικά, σχεδόν αποκαρδιωτική του δύναμη να παραμένει επίκαιρος, ακόμα και 100 χρόνια ύστερα από την πρώτη του θεατρική παρουσίαση. Το κοινό του Δημοτικού Θεάτρου συναισθάνθηκε το έργο και τους χαρακτήρες του, όπως θα συναισθανόταν μια κοντινή και οικεία σε αυτό ιστορία, γεγονός αξιοσημείωτο και καθόλου δεδομένο.
Comments