Review: «18/9» | 11 χρόνια μετά τι έχει αλλάξει;

18/9. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, εν μέρει δικαίως, ημερομηνία ορόσημο για τη χώρα μας. Ημέρα που κόπηκε τόσο βίαια η ζωή του Παύλου Φύσσα. 11 χρόνια μετά τη δολοφονία του και 4 χρόνια μετά την πρωτόδικη καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης, ανεβαίνει ένας καινούριος μονόλογος βασισμένος στις καταθέσεις των δύο κοριτσιών αυτόπτων μαρτύρων στη δολοφονία του, της Δήμητρας Ζώρζου και της Παρασκευής Καραγιαννίδου. Είναι η δεύτερη φορά που παράσταση βασίζεται σε αυτή την υπόθεση μετά την πετυχημένη «Με τις μέλισσες ή με τους λύκους;» με τον Γεράσιμο Γεννατά.

Εδώ, στο επίκεντρο είναι ένα κορίτσι που υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας σ’ ένα ακροδεξιό έγκλημα με αποτέλεσμα να αλλάξει η ζωή της και να βρεθεί μπροστά σε αδυσώπητα διλήμματα. Η ηρωίδα δεν είναι αήττητη, ατρόμητη, γυαλιστερή. Είναι διάφανη και εύθραυστη. Μπορούμε να δούμε όλες τις πληγές της. Είναι δικός μας άνθρωπος, γειτόνισσα, φίλη, αδελφή που παλεύει με τους φόβους της, τώρα, λίγες ώρες πριν από την κατάθεσή της στη δίκη για τα εγκλήματα της Χρυσής Αυγής.

Θα μπορούσα εγώ κι εσύ να ήμασταν στη θέση της. Γιατί σε παλαιότερα εγκλήματα η κοινωνία έκλεινε τα μάτια; Γιατί, όταν δολοφονήθηκε ο Σαχζάτ Λουκμάν, όταν έγινε η επίθεση στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και η παρ’ ολίγον ανθρωποκτονία στους Αιγύπτιους αλιεργάτες και τόσα άλλα περιστατικά, η κοινωνία σιώπησε και η πολιτεία σφύριζε αδιάφορα;

"Η αδιαφορία είναι το νεκρό σώμα της ιστορίας".

Αυτά μάλλον τα έχουμε ξεχάσει ή επιλέγουμε να μην τα θυμόμαστε. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε επιλεκτική μνήμη...

Είμαστε καταδικασμένοι σε αέναους κύκλους φρίκης. Πώς επιβιώνουμε μέσα σε αυτό; Αλλά "ευτυχώς υπάρχουν οι νεκροί". Ευτυχώς; Είναι θλιβερό να παίρνουμε κουράγιο από αυτούς.

Η ηρωίδα βρίσκεται διαρκώς σε δίλημμα. Να καταθέσει με σθένος την αλήθεια ή να σιωπήσει μπροστά στο φόβο και στις απειλές τους;

Η Δώρα Χρυσικού, μια δυναμική ηθοποιός με μια ερμηνεία μαχητική, κατάφερε να αποδώσει όλα τα συναισθήματα και τις αγωνίες της ηρωίδας.

Έθεσε το δίλημμα "με τα θύματα ή με τους βασανιστές;". Με τις μέλισσες ή με τους λύκους; «Γιατί αγέλη λύκων ήταν αυτοί που χίμηξαν πάνω στον Παύλο Φύσσα» (Θανάσης Καμπαγιάννης). Για μένα δεν υπάρχει δίλημμα. Για κανέναν δε θα έπρεπε να υπάρχει δίλημμα. Πάντα με τα θύματα, πάντα με τις μέλισσες!!!

Όμως ο κίνδυνος είναι εδώ. Οι λύκοι αληκτούν σχεδόν σε όλη την Ευρώπη. Σε περίπου 1 μήνα ίσως ακούγονται και από την άλλη μεριά του Ατλαντικού. Σχεδόν σε όλο τον κόσμο... Ο Παύλος, τα τόσα άλλα θύματα αυτής της εγκληματικής συμμορίας και το θέατρο είναι εδώ για να μας κρούουν τον κώδωνα ότι ο κίνδυνος δεν έχει περάσει. Δε μας επιτρέπεται να εφησυχάσουμε, αλλά ούτε και να φτάνουμε στην άκρη του γκρεμού για να αποτρέπουμε τον κίνδυνο!

Στο τέλος του έργου, θες να ουρλιάξεις μαζί με το πλήθος, μαζί με αυτή τη μάνα "Τα κατάφερες Παύλο! Τα κατάφερες γιε μου!"

Ανδρονίκη Προκόπη

Πληροφορίες για την παράσταση