Search Results

Παρακολουθήσαμε την παράσταση "Συναίνεση" της Νίνα Ρείν στο θέατρο Μοντέρνοι Καιροί. Είναι ένα σκληρό και τολμηρό έργο, που δυστυχώς μπορεί να αφορά ακόμα και την κοπέλα της διπλανής πόρτας. Με τη χρήση σκληρής γλώσσας (αυτής που μας κάνει εντύπωση όταν την ακούμε στο θέατρο, ενώ συνάμα τη χρησιμοποιούμε μόνιμα στην καθημερινότητά μας), μας φέρνει πιο κοντά στις ζωές των χαρακτήρων του έργου. Συνομιλήσαμε με την ηθοποιό και σκηνοθέτη Φάνια Νταλιάνη, τόσο για τη "Συναίνεση", όσο και για το τι πραγματικά σημαίνει συναίνεση για εκείνη. Στο άκουσμα της λέξης «Συναίνεση» φυσικά, πρώτα απ’ όλα, το μυαλό μου πάει στη συναίνεση που αφορά τη σεξουαλική πράξη, στα γεγονότα που κάθε τόσο βγαίνουν στην επικαιρότητα. Ωστόσο τελικά παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις, διευρύνεται η έννοια. Ξέρουμε πως παρά τον όποιο ορισμό μιας λέξης, πολλές φορές ο καθένας μας, ανεξάρτητα από το φύλο του, αντιλαμβάνεται διαφορετικά κάποια έννοια. Τι είναι για εσάς η «Συναίνεση»; Η σκηνοθεσία του έργου αυτού, που έχει τον όρο «Συναίνεση» στον τίτλο, με έκανε κι εμένα να έχω μια πιο βαθιά αντίληψη της έννοιας. Άλλαξε μέσα μου η σημασία της. Στο άκουσμα της λέξης «Συναίνεση» φυσικά, πρώτα απ’ όλα, το μυαλό μου πάει στη συναίνεση που αφορά τη σεξουαλική πράξη, στα γεγονότα που κάθε τόσο βγαίνουν στην επικαιρότητα. Ωστόσο τελικά παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις, διευρύνεται η έννοια. Έχει να κάνει με το κατά πόσο συναινείς στις πράξεις σου και τις επιλογές σου. Για παράδειγμα, όταν παίρνεις αποφάσεις για τη ζωή σου, που αφορούν πχ το γάμο, τη δημιουργία οικογένειας, τον επαγγελματικό προσανατολισμό… Πώς σκέφτεσαι; Πως νοιώθεις; Για μένα, συναίνεση είναι να υπάρχει ένα ηχηρό και συνειδητό ΝΑΙ μέσα σου για αυτές τις επιλογές. Να μην λες «έλα μωρέ εντάξει είναι κι αυτό» ή «δεν τρελαίνομαι κιόλας αλλά οκ». Η επιλογή του έργου έγινε λόγω των αποκαλύψεων των γεγονότων που έλαβαν χώρα στο χώρο του θεάτρου, ή το είχατε στα σκαριά από πριν; Το έργο το πρωτοδιάβασα στα τέλη του 2019. Δηλαδή πριν ξεκινήσουν «τα γεγονότα», πριν έρθει τόσο έντονα το #metoo στην Ελλάδα. Όταν το διάβασα με μάγεψε, όμως πριν προλάβω να ξεκινήσω πρόβες, πριν προλάβω καν να μιλήσω με όλους τους συνεργάτες, μας βρήκε η πρώτη καραντίνα. Και κάπου εκεί άρχισε να δημιουργείται το #metoo. Ένα θέμα που είναι διαχρονικά σημαντικό ήρθε ακόμα περισσότερο στην επικαιρότητα. Οπότε, δεν είναι οι καταγγελίες στο χώρο του θεάτρου που με έκαναν να επιλέξω το συγκεκριμένο έργο, όμως μου έδωσαν μεγαλύτερη ώθηση. Φέτος παρακολουθήσαμε διάφορα έργα που πραγματεύονται θέματα όπως το ποια είναι τα όρια του καθενός ή το πως χαρακτηρίζει κάποιος ένα γεγονός (πχ. το Tape). Τι προσέγγιση έχει η «Συναίνεση» σε αυτά τα ζητήματα; Στο έργο εξελίσσεται μια υπόθεση βιασμού. Βλέπουμε την έννοια της συναίνεσης εκεί με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο. Το θύμα λέει πως δεν συναίνεσε, ο κατηγορούμενος μας βεβαιώνει για το αντίθετο. Δύο εντελώς ασυμβίβαστες αλήθειες. Όμως καθώς η δίκη είναι εν εξελίξει, η «συναίνεση» μεταφέρεται εκτός δικαστηρίου. Κύριο θέμα είναι τώρα οι προσωπική ζωή των δικηγόρων που εμπλέκονται στη δίκη. Παρακολουθούμε εκεί πιο λεπτές έννοιες της συναίνεσης σαν αυτές που αναφέρεις. Τους βλέπουμε να προσπαθούν να αποτρέψουν την κατάρρευση της ζωής τους καθώς ξετυλίγεται ένα νήμα όπου κάθε εκδοχή της αλήθειας μπαίνει στο μικροσκόπιο. Νομίζω ότι δυστυχώς οι περισσότερες γυναίκες έχουν να διηγηθούν μια ιστορία παρενόχλησης... Έχει γίνει τόσο δεδομένο πια, που δεν μας προξενεί εντύπωση… Είχατε παρόμοια βιώματα; Είτε προσωπικά είτε στον κύκλο σας. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο χώρο του θεάτρου. Ναι μου έχουν συμβεί περιστατικά, όχι τόσο μεγάλα και τρανταχτά σαν αυτά που ακούμε στις ειδήσεις, όμως έχει τύχει να φοβηθώ πολύ, ίσως να γλίτωσα τα χειρότερα παρά τρίχα, δεν ξέρω. Νομίζω ότι δυστυχώς οι περισσότερες γυναίκες έχουν να διηγηθούν μια ιστορία παρενόχλησης, μια ιστορία στην οποία κινδύνεψαν λίγο η πολύ. Έχει γίνει τόσο δεδομένο πια, που δεν μας προξενεί εντύπωση… Το βλέπω και το ακούω σε συζητήσεις. Μιλάμε μόνο για τα πολύ μεγάλα περιστατικά, για τα πιο μικρά λένε όλες: «Τέτοια; Μου έχουν συμβεί πάρα πολλά…» Πράγμα πολύ άσχημο, δεν πρέπει κάτι τέτοιο να μπαίνει στα δεδομένα, στα συνηθισμένα, γιατί τότε σταματάμε να το πολεμάμε. Θεωρείτε πως υπάρχει ελπίδα δικαίωσης για τα θύματα, όχι μόνο τώρα αλλά και στο μέλλον, ή πως όπως έχει δείξει η ιστορία, κάτι βγαίνει στο προσκήνιο για κάμποσο καιρό, και μετά ο σκοταδισμός που βασιλεύει θα έρθει και θα καταπνίξει όλες τις προσπάθειες που γίνονται; Μα δυστυχώς ακόμα και τώρα που είναι στο προσκήνιο όλο αυτό το θέμα, ακόμα και σήμερα στο 2022 υπάρχουν φωνές που λένε «τα ήθελε» και άλλα τέτοια αδιανόητα. Η μάχη με το σκοταδισμό είναι ατελείωτη, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε απαισιόδοξοι, γιατί η απαισιοδοξία οδηγεί στη μοιρολατρία. Είναι καθήκον μας να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, για να βρίσκουν δικαίωση τα θύματα, μια ηθική ικανοποίηση ώστε να καταφέρουν να προχωρήσουν μπροστά. Η επόμενη δουλειά που ετοιμάζετε, είναι σχετική με την τωρινή ή θα αγγίξετε άλλα θέματα, ώστε να ευαισθητοποιήσετε το κοινό και σχετικά με άλλα κοινωνικά ζητήματα; Δεν είμαι ακόμα έτοιμη να απαντήσω λεπτομερώς, μπορώ σίγουρα να πω πως το θέμα δε θα σχετίζεται άμεσα με το τωρινό, αλλά θα είναι το ίδιο σημαντικό να ακουστεί στις μέρες μας, θα αφορά το σήμερα. Ευρυγένης

Καλώς ήρθατε στο φαντασμαγορικό μας τσίρκο! Ένα τσίρκο..εε..ένα έργο γραμμένο περίπου δεκατέσσερις δεκαετίες πριν, ύμνος στη γυναικεία σαγήνη, αλλά και όχι. Η εποχή που γράφτηκε, αλλά και προχθές να γραφόταν, ήταν μια εποχή όπου η θέση της γυναίκας στην κοινωνία ήταν, ε, όχι και η καλύτερη. Ξέρεις τώρα. Η διαβολογυναίκα. Η γυναίκα είναι η πηγή όλων των δεινών που τραβάνε οι άντρες. Η γυνή καράβι σέρνει και ούτω καθεξής. Και δε θα κατηγορήσω κανέναν γι' αυτό. Μιλάμε για τις προσταγές της εποχής, οπότε το έργο γράφτηκε βάσει αυτών. Η διασκευή της Σοφίας Αντωνίου όμως, έχει να μας πει και κάτι άλλο. Η Lulu, είναι ένα πνεύμα ανυπότακτο, αλλά ταυτόχρονα υποταγμένο στα θέλω και τα πιστεύω των ανδρών. Δημιουργεί ευκαιρίες και τις εκμεταλλεύεται για να ξεγλιστρήσει σαν "οχιά", από τον έναν σύζυγο στον άλλο, και να ανέβει όλο και πιο ψηλά στην κοινωνική πυραμίδα, αλλά και στα ίδια της τα μάτια. Η Lulu, είναι αυτή που θέλει να είναι, αλλά ταυτόχρονα και αυτή που εσύ θες να είναι, με το ανάλογο αντίτιμο βέβαια. «Καλώς ήρθατε στο φαντασμαγορικό μας τσίρκο! Μη φοβάστε. Η τρομερή οχιά μας στο τέλος θα πεθάνει. Δεν υπάρχει κάτι που να μπορείτε να κάνετε. Μόνο την ιστορία της να ακούσετε.» Ο Οδυσσέας Ιωάννου Κωνσταντίνου μας καλωσορίζει στην παράσταση. Σε ένα τσίρκο διαφορετικό από τα άλλα. Τρείς άντρες, τρεις χαμένες ψυχές μας περιμένουν στη σκηνή, ενώ η περιρρέουσα ατμόσφαιρα σου προκαλεί ανατριχίλες. Ο Δημήτρης Καπουράνης, ο Λεωνίδας Παπαδόδημας και ο Φώτης Στρατηγός είναι οι σύζυγοι. Οι αφέντες. Οι δαίμονες. Οι δούλοι. Τα θύματα της. Η Ευδοκία Μιμιλίδη είναι η LULU. Είναι η γυναίκα χωρίς πρόσωπο. Είναι η Μαρία, η Κασσάνδρα, η Γωγώ. Είναι ο παράδεισος και η κόλαση. Είναι η σκλάβα σου αλλά και η αφέντρα σου. Μόνο αυτή μπορεί να σου χαρίσει τη λύτρωση, αλλά ποιος θα σε λυτρώσει από εκείνη; Η παράσταση αποτελεί ένα αμάλγαμα απόκοσμων φωτισμών και ήχων, σε ένα λιτό σκηνικό με τους πρωταγωνιστές να κινούνται πάντοτε χορογραφημένα, με τα παράξενα κοστούμια τους. Κάθε φορά που κάποιος χάνει τη ζωή του, η Lulu αποκτά και λίγο περισσότερο ρουχισμό. Ένα κομμάτι από κάθε ψυχή που πήρε. Το ημίγυμνο κορμί της σιγά σιγά καλύπτεται, τόσο από ρούχα όσο και από απέχθεια γι' αυτό που έχει γίνει, μέχρι που τελικά την πνίγει. Η Lulu είναι μια κοινή. Μια πόρνη. Μια θρησκεία. Είναι αυτή που για χάρη της έχουν χαθεί εκατομμύρια ψυχές από τα γεννοφάσκια του κόσμου. Δεν παύει όμως να είναι γυναίκα. Μια γυναίκα που είχε κάθε δικαίωμα να επιβιώσει σε έναν αδίστακτο κόσμο ανδρών. Μια γυναίκα που στα πλαίσια ενός βρώμικου παιχνιδιού εξουσίας, μπολιάστηκε με το φαρμάκι που προσπαθούσε σε όλη της τη ζωή να ξορκίσει. Μια γυναίκα που πλήρωσε την ανάγκη της για ζωή, με την ίδια τη ζωή της. Μια γυναίκα θύμα των ανδρών. Μια γυναίκα όπως η Βασιλική. Η Κωνσταντίνα. Η Καρολάιν. Μια γυναίκα που δε θα έχει ξανά την ευκαιρία να βρει τη θέση της, σε έναν κόσμο που δεν είναι δίκαιος για όλους. Ευρυγένης

Το 2023 έφτασε στο τέλος του όμως η θεατρική σεζόν είναι ακόμα μόνο στη μέση της! Μέσα σε αυτή τη χρονιά το θέατρο ήταν πάντα εκεί για να περάσουμε καλά με τους φίλους μας, να συζητήσουμε, να προβληματιστούμε και να μας στηρίξει σε εύκολες και δύσκολες στιγμές! Οι αρθρογράφοι του We Love Theater, για να ευχαριστήσουν εσάς τους αναγνώστες μας για τη συνεχή σας υποστήριξη στη δουλειά μας, συγκέντρωσαν για εσάς τις καλύτερες παραστάσεις που παρακολούθησαν για να μπει το 2024 ακόμα πιο όμορφα! "Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών" Από την Ανδρονίκη Προκόπη [...] 1ο μάθημα: Αδράξτε τη μέρα! («Carpe diem!»). Η ζωή πράγματι είναι πολύ σύντομη... 2ο μάθημα: «Οι λέξεις και οι ιδέες πίσω από τις λέξεις μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο». 3ο μάθημα: «Ο κόσμος μοιάζει διαφορετικός από εδώ πάνω. Είναι διαφορετικός από εδώ πάνω». Οφείλουμε να αφήνουμε τη σκέψη μας να πάρει κι άλλους δρόμους, ακόμα κι αν είναι λάθος. Δεν πρέπει να υποταχθούμε δίχως να έχουμε αντισταθεί. 4ο μάθημα: «Όλοι έχουμε την ανάγκη της αποδοχής. Όμως ο καθένας έχει διαφορετικά πιστεύω». Κάθε μάθημα του Κήτινγκ και ένα μάθημα για τη ζωή! Πόσο θα θέλαμε όλοι να είχαμε έναν Τζον Κήτινγκ στη ζωή μας... Και η ποίηση δίνει σταδιακά τη θέση της στη μουσική, στο χορό, στο θέατρο, στην αγάπη [...] "Τα Φώτα της Πόλης" Από την Κατερίνα Ζυγουράκη [...] Ναι η ταινία ήταν βουβή και η παράσταση στο μεγάλο μέρος της επίσης – αλλά μείνετε μαζί μου – αυτό δεν έχει καμία σημασία. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία γιατί καμία άλλη παράσταση δεν με έχει κρατήσει ξανά τόσο απόλυτα αιχμαλωτισμένη. Είναι λες και η έλλειψη διαλόγων ήταν ακριβώς αυτό που σε μάγευε και σε κρατούσε με τα μάτια στη σκηνή. Οι ηθοποιοί λειτουργούσαν σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι, σαν ένας οργανισμός. Τάξη και αταξία συνυπήρχαν ταυτόχρονα, ακριβώς όπως έπρεπε. Η κίνηση του θιάσου ήταν μαγνητική, σε σκηνοθεσία και χορογραφία της Αμάλιας Μπένετ, έδινε στην παράσταση άλλο χαρακτήρα. Τόσο η σκηνοθεσία της Αμάλιας Μπένετ, όσο και κάθε ηθοποιός καταφέραν να τιμήσουν το χαρακτήρα του βουβού κινηματογράφου σε όλο του το μεγαλείο, κάνοντας μια εξαιρετική διασκευή [...] "Οι 12 Ένορκοι" Από τον Ευρυγένη [...] Πόσες φορές εσύ ο ίδιος έχεις πιάσει τον εαυτό σου να κρίνεις κάποιο άτομο, χωρίς να το γνωρίζεις παρά μόνο εξ' όψεως, ή και μερικές φορές ούτε καν έτσι; Τα λεπτά ξεκινάνε να κυλάνε, και οι ένορκοι ψηφίζουν για την αθώωση ή την ενοχή του νεαρού [...] Μόνο ένας δε σαλεύει παρά κάθεται σκυφτός και προβληματισμένος. Η συζήτηση ξεκινά, και σύντομα μετατρέπεται σε λογομαχία. Οι πολλοί στρέφονται ενάντια στον ένορκο νούμερο 8, τη φωνή της λογικής του τραπεζιού, που δίχως να στηρίζει την αθωότητα του νεαρού, ζητά απλά να αναλύσουν τα δεδομένα και τις ενδείξεις που έχουν, ώστε να φτάσουν στο σωστό ή τουλάχιστον στο όχι τόσο βιαστικό συμπέρασμα. [...] "Στρακαστρούκες" Από την Μαρία Ουρανία Καραμέτα [...] Ο Σαμόλης μέσα από τις "Στρακαστρούκες" αποδεικνύει ότι είναι ιδιαίτερα ταλαντούχος, τόσο όσον αφορά την απόδοση του ρόλου του, όσο και αναφορικά με το κείμενο της παράστασης, καθώς είναι η πρώτη του προσπάθεια να γράψει. Αφήνει τους θεατές άφωνους με την ευρηματικότητα στα σκηνικά και τον τρόπο που παρουσιάζει μέσα από αυτά, πολλές και διαφορετικές σκηνές, ακόμα και πολλούς, αρκετά διαφορετικούς ρόλους (όπως είναι ο ρόλος του πατέρα, ο ρόλος του πιστού του φίλου "Ασκομπαντουρα" κ.λπ.). Ιδιαίτερη μνεία χρειάζεται να γίνει στην έντονη εκφραστικότητα στο πρόσωπό του, που προκαλεί ποικίλα συναισθήματα στους θεατές [...] "Οι Τρομεροί Γονείς" την Άννα Σολδάτου [...] Το έργο του Ζαν Κοκτώ "Οι τρομεροί γονείς" ερχόμενο από το Παρίσι του 1938 (χρονιά που γράφτηκε το έργο) στην Αθήνα του σήμερα, παρουσιάζει το οιδιπόδειο σύμπλεγμα μητέρας-γιού, το πάθος και την αγνότητα του πρώτου έρωτα, καθώς και τη δύναμη που κρύβει η διεκδίκηση της ατομικής ελευθερίας του κάθε ανθρώπου [...] Η εξαίρετη ερμηνεία των ηθοποιών, σε συνδυασμό με τη θαυμάσια μουσική θα σας κάνει να ανατριχιάσετε και να ελπίζετε στην οριστική απελευθέρωση την ανθρωπότητας από κατάλοιπα που βαραίνουν τις ψυχές. Ότι καλύτερο μπορούσαμε να δούμε Παρασκευή βράδυ! Η εβδομάδα μας έκλεισε υπέροχα. [...] Αυτές ήταν οι προτάσεις μας, ελπίζουμε να σας άρεσαν! Θα τα πούμε και πάλι στις θεατρικές αίθουσες το 2024! Καλή χρονιά αγαπημένοι μας με υγεία!

Η «Θέαμα Ακροπόλ» παρουσιάζει τον «Κουρέα της Σεβίλλης» του Μπομαρσέ, με το Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, σε σκηνοθεσία Σοφίας Σπυράτου, στο θέατρο Ακροπόλ. Η Σοφία Σπυράτου στήνει φέτος μία παράσταση κωμική, φασαριόζικη και ονειροπόλα, ενσωματώνοντας σύγχρονα στοιχεία και ταξιδεύοντας το θεατή μέσα από την καινούρια μετάφραση- διασκευή της Λουίζας Μητσάκου, με μία γλώσσα σημερινή. H μουσική της παράστασης, από τα γνωστά σε όλους θέματα του Ροσίνι έως τις πρωτότυπες μελωδίες του Μιλτιάδη Παπαστάμου συγκινούν και τονίζουν το μουσικό χαρακτήρα της παράστασης. Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Μανόλη Παντελιδάκη εντυπωσιάζουν ισορροπώντας ανάμεσα στο κλασικό και το σύγχρονο. Το ρόλο του Φίγκαρο αναλαμβάνει ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, ο οποίος θα ερμηνεύσει και την περίφημη άρια του Ροσίνι ελαφριά πειραγμένη. Στο ρόλο του Ντοτόρε Μπαρτόλο ο Φάνης Μουρατίδης. Ο δεκαεπταμελής θίασος αποτελείται από ταλαντούχους ηθοποιούς, χορευτές, τραγουδιστές, μουσικούς καθώς και ζωντανή ορχήστρα. Η ιστορία από τη Γαλλία Το 1775 στις παρυφές της Γαλλικής επανάστασης ο Καρόν ντε Μπομαρσέ εμπνεόμενος από το διαφωτισμό και τα κηρύγματα του Βολταίρου, του Ρουσσώ κι επηρεασμένος εκτός των άλλων από τον Μολιέρο και τον Μαριβώ γράφει τον περίφημο «Κουρέα της Σεβίλλης» που ανεβαίνει στο θέατρο με πρωτοφανή επιτυχία και στη συνέχεια μεταμορφώνεται από τον Τζοακίνο Ροσίνι σε μια από τις πιο διάσημες όπερες παγκοσμίως. Ο περίφημος Φίγκαρο εμφανίζεται για πρώτη φορά στη θεατρική πινακοθήκη ως ένας μυθικός χαρακτήρας τυχοδιώκτη πονηρού καταφερτζή αλλά και ονειροπόλου ο οποίος ήταν προάγγελος μιας επανάστασης που έμελλε να αλλάξει τον κόσμο. Στην ιστορία του έργου μπαίνει ανάμεσα στη διαμάχη του γέρο Ντοτόρε Μπαρτόλο και του νεότερού του κόμη Αλμαβίβα που μάχονται για το ποιος θα καταφέρει να παντρευτεί την πανέμορφη Ροζίνα. Παρά τις μάταιες προφυλάξεις του Μπαρτόλο ο Φίγκαρο με τα πανέξυπνα τεχνάσματά του καταφέρνει να κερδίσει ο αριστοκράτης κόμης Αλμαβίβα την πανέμορφη Ροζίνα κι ως εκ τούτου στο τέλος να νικήσει ο έρωτας. Αξιοσημείωτο είναι το πετυχημένο ανέβασμα του έργου από το Εθνικό θέατρο από το 1948 έως το 1950 σε μετάφραση Δημήτρη Ροντήρη και σκηνοθεσία Κλ. Κλώνη όπου το ρόλο του Φίγκαρο υποδύθηκε ο νεαρός τότε Δημήτρης Χορν ,της Ροζίνας η Έλλη Λαμπέτη , του κόμη Αλμαβίβα ο Ανδρέας Φιλιππίδης και του γιατρού Μπαρτόλο ο Χριστόφορος Νέζερ. Πρωταγωνιστούν Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Φάνης Μουρατίδης, Γιώργος Συμεωνίδης, Ρένος Ρώτας, Νίκη Βακάλη, Μάριος Πετκίδης, Ιωάννης Κοντέλης Χορευτές: Adolfo Vega, Σοφία Μαρτίου,Γκάμπριελ Μιρτσέα, Φαίδρα Νταϊόγλου,Κώστας Παπαματθαιάκης, Γιάννης Σμέρος, Κωστής Τσιαμάγκας, Τατιανή Χατζημπίνου. Μουσικοί: Μιλτιάδης Παπαστάμου, Μαρίνος Γαλατσινός, Φοίβος Ζήτης, Αλέξανδρος Κασάρτζης Ταυτότητα Παράστασης Διασκευή, Μετάφραση: Λουίζα Μητσάκου Σκηνοθεσία, Χορογραφία: Σοφία Σπυράτου Σκηνικά, Κοστούμια: Μανόλης Παντελιδάκης Μουσική επεξεργασία, Πρωτότυπη μουσική: Μιλτιάδης Παπαστάμου Μουσική Διδασκαλία: Δέσποινα Στεφανίδου Σχεδιασμός Φωτισμών: Λευτέρης Παυλόπουλος Βοηθός Σκηνοθέτη: Αιμιλία Σιαφαρίκα Βοηθός Χορογράφου: Αλέξανδρος Κεϊβανάη Βοηθός Σκηνογράφου: Ελίνα Δράκου Βοηθός Ενδυματολόγου: Χαρά Τσουβαλά Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης, Μαριλένα Αναστασιάδου Βίντεο Τρέϊλερ: Μαριλένα Αναστασιάδου Σχεδιασμός Αφίσας: Χριστόφορος Χαραλαμπόπουλος Οργάνωση Παραγωγής: Ντόρα Βαλσαμάκη Επικοινωνία, Δημόσιες Σχέσεις: Μαργαρίτα Δρούτσα Διαδικτυακή επικοινωνία: Κωνσταντίνος Ζουρνάς / Digital.gr Παραγωγή: Θέαμα Ακροπόλ Πρεμιέρα 29 Οκτωβρίου 2021 Ημέρες και ώρες παραστάσεων Τετάρτη 19:00, Πέμπτη 21:00, Παρασκευή 21:00 Σάββατο 18:00 & 21:00, Κυριακή18:00 Διάρκεια: 90΄ (χωρίς διάλειμμα) Εισιτήρια Τιμές Εισιτηρίων: 45€, 35€, 25€, 20 € & Φοιτητικό - Ανέργων 15€ Δεχόμαστε εισιτήρια ΟΓΑ, Ειδικές τιμές για group Προπώληση Εισιτηρίων: viva.gr Θέατρο Ακροπόλ Ιπποκράτους 9-11, 10679 Αθήνα, 2103648 303 www.theatroakropol.gr Το Θέατρο θα λειτουργήσει ως Αμιγής Χώρος Οι θεατές εισέρχονται κατόπιν υποχρεωτικής επίδειξης κατά την είσοδο : [α] πιστοποιητικού εμβολιασμού ή [β] πιστοποιητικού νόσησης που εκδίδεται τριάντα (30) ημέρες μετά από τον πρώτο θετικό έλεγχο και η ισχύς του διαρκεί έως εκατόν ογδόντα (180) ημέρες μετά από αυτόν. Απαιτείται αστυνομική ταυτότητα ή δίπλωμα οδήγησης ή διαβατήριο ή άλλο αποδεικτικό ταυτότητας, προκειμένου να διενεργείται έλεγχος ταυτοπροσωπίας . Τα ανωτέρω πιστοποιητικά επιδεικνύονται είτε σε έγχαρτη μορφή είτε ηλεκτρονικά μέσω κινητής συσκευής του θεατή. Οι ανήλικοι από τεσσάρων (4) έως έντεκα (11) ετών, δύνανται να προσκομίζουν, εναλλακτικά, δήλωση αυτοδιαγνωστικού ελέγχου (self-test) τελευταίου εικοσιτετραώρου, στην οποία προβαίνει είτε οποιοσδήποτε γονέας, ακόμα και μη έχων την επιμέλεια, είτε κηδεμόνας. Δεν απαιτείται φυσική παρουσία του γονέα ή κηδεμόνα.

Στο μικρό δωμάτιο ενός μοτέλ στο Μίσιγκαν δυο παλιοί φίλοι και συμμαθητές, ο Βίνσεντ (Κωνσταντίνος Κάππας) και ο Τζον (Δημήτρης Λιακόπουλος), συναντιούνται με αφορμή την προβολή της ταινίας του Τζον σε ένα τοπικό κινηματογραφικό φεστιβάλ. Μέσα από μία σύντομη ανασκόπηση της μέχρι τώρα πορείας τους, αρχίζουν να αναμοχλεύουν το παρελθόν. Όταν όμως ο Βίνσεντ κατηγορεί τον Τζον για βιασμό της πρώην κοπέλας του ίδιου, Έιμι, πιέζοντάς τον με κάθε τρόπο να το παραδεχτεί, το αμφιλεγόμενο περιστατικό θα πάρει διαστάσεις προσωπικής κόντρας. H Έιμι (Εμμανουέλα Αλεξίου), προσκεκλημένη από τον Βίνσεντ, θα μπει αναπάντεχα στο δωμάτιο για να δώσει τη δική της, διαφορετική εκδοχή… Πώς αντιλαμβάνεται και πώς αναπαράγει ο κάθε χαρακτήρας ένα περιστατικό που ανήκει στο παρελθόν και με ποιον τρόπο ο χρόνος διαστρεβλώνει τις θέσεις τους; Το “Tape” θίγει το θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης και του βιασμού και απαντά στο ερώτημα: Τι συνιστά τελικά τον βιασμό; Ποια είναι τα όρια και ποια τα σημάδια ότι μια γυναίκα συναινεί ή όχι στην σεξουαλική πράξη; Δύο δεκαετίες μετά την πρώτη παρουσίασή του, το “Tape” (Season 2) είναι πιο επίκαιρο από ποτέ, με το κίνημα me too να βοηθά τις γυναίκες να σπάσουν την σιωπή τους. Το “Tape” του Stephen Belber ανέβηκε για πρώτη φορά στο Actors Theatre του Louisville, στο πλαίσιο του “Humana Festival of New American Plays,” ενώ το 2001 η ταινία του Richard Linklater, σε σενάριο του ίδιου του συγγραφέα, ξεχώρισε με πρωταγωνιστές τους Ίθαν Χοκ, Ούμα Θέρμαν και Ρόμπερτ Σον Λέοναρντ. Αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές, η ταινία ακολούθησε μια επιτυχημένη φεστιβαλική πορεία, ενώ η Ούμα Θέρμαν προτάθηκε ως υποψήφια καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στα “Film Independent Spirit Awards” (2002). Το «Tape» παρουσιάστηκε στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου 104 την θεατρική σεζόν 2019 – 2020 και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές. Πρωταγωνιστούν: Κωνσταντίνος Κάππας, Εμμανουέλα Αλεξίου, Δημήτρης Λιακόπουλος Απόδοση: Εμμανουέλα Αλεξίου Σκηνοθεσία: Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους Σκηνογράφος: David Negrin Ενδυματολόγος: Έλενα Φιλιππίδου Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης Μουσική επιμέλεια: Ηλίας Παπαχαραλάμπους Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Τσιμπρικίδου Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου Art Work: Amarildo Επικοινωνία - Δημοσιές Σχέσεις: Μαργαρίτα Δρούτσα Διεύθυνση κι Οργάνωση Παραγωγής: Χρήστος Ξηρογιάννης Παραγωγή: Γυάλινο Μουσικό Θέατρο Διάρκεια 90' Εισιτήρια: 15€ Ωράριο προπώλησης εισιτηρίων από τα ταμεία του "Γυάλινο Μουσικό Θέατρο" Δευτέρα -Τρίτη - Τετάρτη: 10:00-15:00 & 17:00-22:00 Πέμπτη -Παρασκευή - Σάββατο : 10:00-15:00 viva.gr Ώρες και μέρες παραστάσεων ΣΑΒΒΑΤΟ 19:00 & ΚΥΡΙΑΚΗ 18:30 Σκηνή UpStage στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο Λ. Ανδρέα Συγγρού 143, Νέα Σμύρνη 171 21 Το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο μέχρι νεοτέρας θα λειτουργήσει αμιγώς ως χώρος υποδοχής πολιτών που έχουν εμβολιαστεί πλήρως και με τις δύο δόσεις του εμβολίου κατά του Covid 19 ή έχουν νοσήσει εντός του τελευταίου εξαμήνου. Κατά την είσοδο των θεατών στο χώρο θα γίνεται έλεγχος των απαραίτητων πιστοποιητικών, όπως αυτός θα οριστεί από την κυβέρνηση.

Πρόκειται για την κωμωδία, που αν με ρωτήσεις πόσες χρονιές παίζεται με γεμάτο θέατρο, θα σου πω πως έχω χάσει το μέτρημα. Μετά την καλοκαιρινή περιοδεία, το "Δεν ακούω, δε βλέπω, δε μιλάω", "μπαίνει μέσα" στο θέατρο ΑΛΜΑ και μας περιμένει για μια ακόμη σεζόν, και μας περιμένει. Ένας κουφός. Ένας τυφλός. Ένας μουγκός. Είναι φίλοι, ζουν μαζί κι αντιμετωπίζουν από κοινού τις αντιξοότητες που δημιουργεί η καθημερινότητα και οι ειδικές τους δυνατότητες. Σ’ αυτή την μικρή Βαβέλ, σ’ αυτήν την εντελώς ασυνήθιστη συνύπαρξη, ο κάθε ήρωας έχει αναπτύξει τον δικό του κώδικα για να επικοινωνεί με τους άλλους. Και τα καταφέρνουν τόσο όσο. Κάποια στιγμή όμως, έρχεται στη ζωή τους η "Ελπίδα". Μια κοπέλα γεμάτη δύναμη και αισιοδοξία, ένας άγγελος της αγάπης, κι όλα αλλάζουν. Την διεκδικούν και οι τρεις. Ποιος και με τι τρόπο θα την κερδίσει; Το «Δεν ακούω, δε βλέπω, δε μιλάω» εμπνευσμένο από έναν παλιό Ινδικό μύθο για την υπομονή και την μακροθυμία απέναντι στις δυσκολίες της ζωής, είναι μια πολύ ιδιαίτερη, ξεκαρδιστική κωμωδία. Ταυτόχρονα, όμως, είναι ένα έργο για τη συντροφικότητα, την αγάπη, την εκτίμηση, τη φιλία, τον καθημερινό αγώνα και την αισιόδοξη προσέγγιση της ζωής, σε μια εποχή που οι μαύρες σκέψεις πληθαίνουν. ΠΑΙΖΟΥΝ: Σπύρος Πούλης, Σπύρος Σπαντίδας, Σταύρος Νικολαΐδης και η Ευγενία Τσαούση Κείμενο: Γιώργος Θεοδοσιάδης Σκηνοθεσία: Σπύρος Σπαντίδας Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Ζώης Σκηνογράφος : Νατάσσα Παπαστεργίου Ενδυματολόγος: Κατερίνα Ανδρικοπούλου Φωτισμοί: Βλάσης Θεοδωρίδης Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης Δημ. Σχέσεις : Άντζυ Νομικού ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΜΑ Αγίου Κωνταντίνου και Ακομινάτου 15 – 17 , Αθήνα. Μετρό: στάση Μεταξουργείου Τηλέφωνο : 210 5220100 ΕΝΑΡΞΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ 6 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2021 ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ: ΤΕΤΑΡΤΗ : 19:00, ΠΕΜΠΤΗ: 21:15, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ : 21:15, ΣΑΒΒΑΤΟ: 18:30 & 21:15, ΚΥΡΙΑΚΗ : 19 :00 ΔΙΑΡΚΕΙΑ 90’ Χωρίς διάλειμμα ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ Ζώνη Α : 17€ Ζώνη Β: 15 Παιδικό, φοιτητικό, ανεργίας: 12€ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ: VIVA.GR Η προσέλευση των Θεατών άνω των 12 ετών γίνεται με πιστοποίηση εμβολιασμού ή νόσησης.

Την περασμένη εβδομάδα, σου είπα μερικά πράγματα για τον τεράστιο Μπόστ και το έργο του, ώστε να έχεις μια εικόνα για τη Μήδεια, χωρίς πολλά spoilers, που ελπίζω να πήγες και να είδες. Αυτή τη βδομάδα, σου δίνω στο πιάτο τα πάντα για την παράσταση, που αν δεν την είδες, και έχεις όρεξη, προλαβαίνεις δεν προλαβαίνεις να ψάξεις πότε και που παίζει, στα πλαίσια της καλοκαιρινής της περιοδείας, ώστε να πας να παρακολουθήσεις την παράσταση. Δε με λένε Κρητικό, δεν θα κάνω τον κριτικό, και δεν είμαι καν κρητικός. (Αυτό ήταν inside joke της παράστασης, οπότε αν δεν την είδες, πιθανό να μη γέλασες. Εσύ χάνεις.) Όπως ανέφερα λοιπόν στο προηγούμενο επεισοδ..εε.. άρθρο, η Μήδεια το έσκασε από την Κολχύδα με τον αγαπητικό της, τον Ιάσονα, στα μισά του δρόμου έσφαξε τον αδερφό της, και τέλος πάντων, εγκαταστάθηκε στην Ιωλκό, το Βόλο δηλαδή. Αν μη τι άλλο, έχει αρκετό τσίπουρο για να πίνει και να ξεχνάει τα καμώματά της. Στη αρχή όλα κυλούσαν όμορφα. Ξέρεις, αγκαλίτσες, φιλάκια, έρωτας ρε παιδί μου. Καρποί αυτού του έρωτα, ο Μέρμερος και ο Φέρητας. Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μεγάλωσαν, πήγαν σχολείο. Ο έγγαμος βίος όμως, είναι δύσκολος. Ο Ιάσωνας, όλα αυτά τα χρόνια, έχει πεθάνει τη Μήδεια στο κέρατο. Η Μήδεια θέλει να γυρίσει πίσω στην πατρίδα της, αλλά δεν είναι και εύκολο. Κάτι που πρόδωσε την οικογένεια της, κάτι που τεμάχισε τον αδερφό της, ε τη λες λίγο και μαύρο πρόβατο της οικογένειας. Μέσα σε όλα, έρχεται στο παλάτι και μια καλόγρια, η Πολυξένη. Η βαριόμοιρη, καημένη, κυνηγημένη, αθώα Πόλυ, καταφέρνει να μπει κάτω από την προστατευτική φτερούγα της Μήδειας (που να ήξερε) και να γίνει δασκάλα των παιδιών της. Βέβαια η τροφός των παιδιών, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο προειδοποιεί την κυρία της, αλλά ποιος την ακούει; Πέρασμα όμως από το ανάκτορο του Βόλου, κάνει και ο Οιδίπους, με τη θυγατέρα του την Αντιγόνη, που τόση ανάγκη έχει να δουλέψει. Γιατί όμως να δουλέψει ένας βασιλιάς; Μα επειδή έβαλε τα χεράκια του, κι έβγαλε τα ματάκια του. Με τη μάνα του. Κυριολεκτικά, και μεταφορικά. Οικογενειακές ιστορίες αυτές οι τραγωδίες. Όμως μη θλίβεστε γι' αυτόν. Οι Έλληνες πολιτικοί, αρχαίοι και σύγχρονοι, ξέρουν πολύ καλά πως να κάνουν μάγια στο λαό και να σβήνουν από τη μνήμη τους όλες τις λαμογιές τους. Ίσως είναι κι αυτοί απόγονοι της Κίρκης και της Μήδειας. Who knows? Το παλάτι επισκέπτεται και ο ορίτζιναλ συγγραφέας της Μήδειας, ο τραγικός Ευριπίδης, που ζει κι αυτός την τραγωδία του, μιας και η καριέρα του, βρίσκεται σε τέλμα, αφού έχει ξεμείνει από έμπνευση, και οι χορηγοί δε δίνουν λεφτά για να ανεβάσει το έργο του. Αααααχ, ο Δίας να βάλει το χέρι του να πάνε όλα καλά. Και τι νόμιζες δηλαδή; Πώς δε θα το βάλει; Και το χέρι του θα βάλει, και το...άλλο χέρι του θα βάλει. Ο Δίας, αγαπάει τα παιδάκια όλου του κόσμου. Και κυρίως τα αγοράκια. Της Μήδειας τα αγοράκια. Αλλά τα αγοράκια της Μήδειας, αγαπάνε την καλόγρια. Αλλά και ο Ιάσονας αγαπάει την καλόγρια. Αλλά η Μήδεια αγαπάει και τον Ιάσονα, και τα παιδία της. Αλλά απ’ αγάπη υπερβολική, θα πεθάνουν. Splatter, splatter, splatter, φέρτε δέκα τάπερ. Η Μήδεια παίρνει το μπαλτά, και δε συμμαζεύεται. Ε ας πρόσεχαν που έβαζαν την υπογραφή τους κι αυτά! Τέλος! Και τώρα που ξέρεις για το έργο, θα σου πω και για την παράσταση. ΚΑ ΤΑ ΠΛΗ ΚΤΙ ΚΗ Δε θα σου κρύψω ότι στην αρχή, με χάλασε λίγο που το σκηνικό ήταν τόσο λιτό. Όταν όμως τα έσβησαν τα φώτα και άρχισε η παράσταση, έπαψε να με απασχολεί. Οι ηθοποιοί, είναι ένας προς έναν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΙ. Οι ρόλοι στο έργο αρκετοί, οι ηθοποιοί λίγοι, το έχουμε δει πολλές φορές αυτό, και στις παραστάσεις της «Μυθωδίας» συμβαίνει συχνά. Όμως δεν το παίρνεις καν χαμπάρι, καλέ μου αναγνώστη. Οι αλλαγές γίνονται επί σκηνής, και χάρη στο ταλέντο του Νικορέστη Χανιωτάκη (που είναι και ο Ιάσονας στην παράσταση), που για άλλη μια φορά μας δείχνει τη σκηνοθετική του δεινότητα, πραγματοποιούνται με τεράστιο χιούμορ. Το βαρύ πυροβολικό της «Μυθωδίας» ο Γιάννης Καλαντζόπουλος, που κάθε φορά είναι εκεί για να στηρίξει τις παραστάσεις της ομάδας, μας χαρίζει έναν απολαυστικό Οιδίποδα, αλλά και έναν Δία, που έρχεται στο έργο για να τα ανατρέψει όλα. Σε αυτό το σημείο, να αναφέρω πως οι δύο αυτοί ρόλοι, στην αρχική διανομή παίζονταν από τον Κώστα Τριανταφυλλόπουλο, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή. Η Πόλυ, η καλόγρια, το ρόλο της οποίας ερμηνεύει η Μαρία Διακοπαναγιώτου, έρχεται να βάλει φωτιά στη σκηνή, αλλά και στα μπατζάκια της Μήδειας, με τον αέρα καμπαρέ που φέρνει στο παλάτι. Ο Γεράσιμος Σκαφίδας, ως ζουμερή και πληθωρική τροφός, είναι εκεί για να στηρίξει την κυρά της, αλλά και για να διατηρήσει τις ισορροπίες μέσα στο παλάτι, χαρίζοντας πολλές στιγμές γέλιου. Ο Γιάννης Δρακόπουλος, έχει το ταλέντο να σε κάνει να γελάς, ακόμα κι αν δε μιλάει. Σκέψου λοιπόν τι γίνεται, όταν μπαίνει στη σκηνή ως Ευριπίδης. Η Άννα Φιλιππάκη, ως Αντιγόνη, σε μαγεύει με τη φωνή της, το νάζι της, και τη λάγνα διάθεση της. Η Άννα Κλάδη, είναι ο φωνακλάς ψαράς, σπιρτόζα και γλυκιά. Ο Γιάννης Μαθές, με το πιάνο του, γεμίζει με μελωδίες τη παράσταση. Ξεχνάω κάποιον; Α ναι! Ο μοναδικός Μάκης Παπαδημητρίου. Η Μήδεια. Δεν ξέρω τι μπορώ να πω γι' αυτόν τον άνθρωπο. Η ερμηνεία του; Το χιούμορ του; Τα υπέροχα μαλλιά του; Οκ, όχι αυτά. Ίσως είναι η Μήδεια που είχε στο μυαλό του ο ίδιος ο Μπόστ. Από τη μια η κλασική Ελληνίδα μάνα, κι από την άλλη η κακομαθημένη πριγκίπισσα. Τη μουσική της παράστασης, υπογράφει η Monika. Η Μήδεια, είναι ένα έργο που χρησιμοποιώντας ως μέσα το χιούμορ και την υπερβολή, προσπαθεί να προβληματίσει τον θεατή. Όμως υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα. Μια μικρή μειονότητα, δεν είναι έτοιμη γι' αυτό την παράσταση. Αν και γράφτηκε πριν από 30 χρόνια, το έργο μιλάει για τη πολιτική διαπλοκή, την εξαπάτηση, τα σκάνδαλα της εκκλησίας, και την παιδοφιλία, τόσο στην αρχαία Ελλάδα, όσο και σήμερα. Υπάρχουν πολλοί πολέμιοι του Μπόστ, και ιδίως της Μήδειας. Είναι αυτοί οι Ελληνάρες, που δεν έχουν ιδέα από τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Που δεν έχουν διαβάσει ποτέ Πλάτωνα, που πέφτουν από τα σύννεφα, και βγάζουν τα μαχαίρια, όταν χαρακτηρίσεις ομοφυλόφιλο ή παιδόφιλο τον αρχαίο προγονό τους. Αν δεν έχεις τα νεφρά να δεις το έργο, μην πας. Αν όμως ξέρεις να ξεχωρίζεις την καλή κωμωδία, τη γνήσια σάτιρα, από την “προσβολή” των ηθών σου, τότε η Μήδεια είναι η παράσταση, που πρέπει να τρέξεις να δεις, για να γελάσεις με την ψυχή σου! Cu soon! Ευρυγένης

Βρε καλώς τα τα παιδιά! Σου έλειψα; Όχι; Α, ναι; Βέβαια ναι! Εμένα πάντως μου έλειψες. Κι εσύ, και τα άρθρα μου. Το καλοκαίρι ήταν πολύ δύσκολο. Οι καταστροφές μεγάλες. Το γνωρίζεις, το γνωρίζω. Όμως δεν είμαι εδώ να μιλήσω για την τεράστια οικολογική καταστροφή, τις απώλειες περιουσιών, και κυρίως ανθρώπινων ζωών. Ελπίζω μόνο πως αύτη τη φορά να αποδοθούν οι ευθύνες (γελάω). Είμαι εδώ για να σε προσκαλέσω στο θέατρο. Σε ποια παράσταση; Spoiler Alert, είναι ο τίτλος του άρθρου. Ποια είναι η Μήδεια; Αν σου αρέσει η ελληνική μυθολογία, θα ξέρεις πολύ καλά πως η Μήδεια, έμεινε γνωστή ως η γυναίκα (υπαρκτή ή ανύπαρκτη) που έσφαξε τα παιδιά της, επειδή ο άντρας της, ο Ιάσονας, την παράτησε για μια νεότερη γυναίκα, τη Γλαύκη (πριγκίπισσα της Κορίνθου). Ήταν πριγκίπισσα της Κολχίδας, και είχε μάθει την τέχνη της μαγείας από τη μάγισσα θεία της, την Κίρκη. Ο έρωτας της για τον τυχοδιώκτη Ιάσονα, την έκανε να προδώσει τον πατέρα της Αιήτη, βοηθώντας τον greek lover της, να κλέψει το χρυσόμαλλο δέρας. Πέραν αυτού, στο δρόμο για την επιστροφή στην Ιωλκό (πατρίδα του Ιάσονα), για να καθυστερήσει το στόλο του πατέρα της, έπιασε και τεμάχισε τον αδερφό της Άψυρτο, και πέταξε τα κομμάτια του στη θάλασσα. Καλά πήγε αυτό. Πως όμως μια γυναίκα μπορεί να φτάσει σε αυτό το σημείο; Ο Μποστ, μέσα από το έργο του, παρουσιάζει με τον πλέον σατυρικό τρόπο, την παράνοια που μπορεί να φυτέψει μέσα σε μια ψυχή, γυναικεία ή αντρική, τη ζήλια και την απελπισία. Η παραγωγή του έργου, γίνεται από τις Μυθωδία-People Entertainment Group. Η καλλιτεχνική ομάδα Μυθωδία (Γεράσιμος Σκαφίδας), μας έχει συνηθίσει σε εκπληκτικές παραγωγές, καλοδουλεμένες, με τρανταχτά ονόματα του ελληνικού καλλιτεχνικού στερεώματος. Όμως αυτό, θα το δεις και μόνος σου έως τις 17/9 στα υπαίθρια θέατρα της χώρας μας. Τα υπόλοιπα, θα τα διαβάσεις στο επόμενο άρθρο. Δύο λόγια για τον συγγραφέα | Μπόστ Ο Μπόστ (γεννημένος Χρύσανθος Βοσταντζόγλου, με καλλιτεχνικό όνομα Μέντης Μποστατζόγλου) γεννήθηκε και μεγάλωσε την Κωνσταντινούπολη το 1918. Από το 1920 έως το 1926 έζησε με την οικογένειά του στη Ρουμανία, και έπειτα στην Αθήνα. Το 1939 εισήχθη στη ΑΣΚΤ, την οποία όμως παράτησε ένα εξάμηνο αργότερα όταν ξεκίνησε η Γερμανική κατοχή, όποτε υπήρξε ενεργό μέλος του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ). Μετά την κατοχή ξεκίνησε να εργάζεται ως εικονογράφος παιδικών βιβλίων και αργότερα ξεκίνησε να δημιουργεί σατυρικά σκίτσα και γελοιογραφίες, για εφημερίδες της εποχής όπως η Καθημερινή, η Αυγή κλπ. Οι σημαντικότεροι χαρακτήρες του, ήταν η Μαμά Ελλάς, με τα παιδιά της, με τα παιδιά της, τον Πειναλέοντα και την Ανεργίτσα. Το μεγάλο του ταλέντο στο λόγο, φαίνεται από τα θεατρικά έργα και επιθεωρήσεις που έγραψε. Έχοντας μεγάλη αγάπη για το αρχαίο ελληνικό δράμα, αγαπούσε να παίρνει τραγικούς χαρακτήρες και να τους φέρνει στη σύγχρονη Ελλάδα και να ξετυλίγει τις ιστορίες τους με τον πλέον κωμικό τρόπο. Τα γνωστότερα έργα του (στη γενιά μου τουλάχιστον, και υποθέτω πως θα τα έχεις ακουστά ή παρακολουθήσει κι εσύ) είναι τα ακόλουθα: Φαύστα (θεατρικό, 1964) Μαρία Πενταγιώτισσα (θεατρικό, 1982) Μήδεια (θεατρικό, 1993) Ρωμαίος και Ιουλιέτα (θεατρικό, 1995) Έφυγε από τη ζωή στις 13/12/1995 στην Αθήνα. Ευρυγένης Για το πρόγραμμα αλλά και για online αγορά εισιτηρίων πάτα το ακόλουθο λίνκ | Τιμή εισιτηρίου: 14€ Πηγή: Μποστ - Βικιπαίδεια (wikipedia.org)

Για λίγες παραστάσεις ακόμα, η Ελένη Ουζουνίδου θα μας ταρακουνήσει και θα μας συγκινήσει με την εκπληκτική ερμηνεία της ως Σίρλεϊ Βάλεντάιν, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Η Ελένη Ουζουνίδου μεγαλουργεί επάνω στη σκηνή. Δεν περίμενες βέβαια εμένα για να μάθεις για το ταλέντο της. Πρόκειται για μια ερμηνεία που μιλάει στις καρδιές μας. Το έργο Η Σίρλεϊ, είναι μια 45άρα σύζυγος, μητέρα και νοικοκυρά της μεσαίας τάξης, και όπως είναι υποχρεωμένη, είναι δούλα και κυρά. Τα δύο της παιδιά έχουν κάνει τα πρώτα δειλά τους "πετάγματα" έξω από τη φωλιά, ενώ ο σύζυγος της, είναι ο κύρης του σπιτιού. Η μόνη της συντροφιά είναι πλέον ο τοίχος της κουζίνας της, μιας και είναι πάντα εκεί, τόσο για να την ακούσει, όσο και για να της θυμίζει ποια είναι η θέση της στην κοινωνία. Σε μια από τις καθημερινές συνομιλίες με τον αγαπημένο της τοίχο, η Σίρλεϊ συνειδητοποιεί πως η σύζυγος, η μητέρα, η νοικοκυρά, ήταν κάποτε γυναίκα. Μια γυναίκα με πάθος και θέληση για ζωή και περιπέτεια. Μια γυναίκα που θάφτηκε και ξεχάστηκε στο πέρασμα του χρόνου. Μια γυναίκα που δεν είναι πια γυναίκα, αλλά υπόδουλη ενός συστήματος που τη θέλει κλεισμένη μέσα σε τέσσερις τοίχους. Τουλάχιστον ο ένας από τους τέσσερις είναι εκεί για να την ακούσει. Όλα όμως αλλάζουν όταν μια φίλη της, τη προτείνει να ταξιδέψουν παρέα στην Ελλάδα. Η Σίρλεϊ αρχικά δειλιάζει, μα τελικά ακολουθεί την καρδιά της, αποφασισμένη να αναζητήσει ξανά τον χαμένο της εαυτό. Τι θα συμβεί στην Κέρκυρα και στο μαγευτικό μπλε του Ιόνιου Πελάγους; Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το ανακαλύψεις μόνος σου. Η Ελένη Ουζουνίδου μεγαλουργεί επάνω στη σκηνή. Δεν περίμενες βέβαια εμένα για να μάθεις για το ταλέντο της. Η εκφραστικότητα, το χιούμορ, η ψυχή αυτής της γυναίκας. Μια ερμηνεία που μιλάει στις καρδιές μας. Η προσέγγιση της Σίρλεϊ, τόσο σκηνοθετικά από τον Βασίλη Μαυρογεωργίου, όσο και ερμηνευτικά από την κ. Ουζουνίδου, έχει γίνει τόσο προσεγμένα και με τόση αγάπη και σεβασμό σε όλες τις γυναίκες. Μια γυναίκα με τη φωνή όλων των γυναικών! Η παράσταση, διαρκεί περίπου μιάμιση ώρα. Μιάμιση ώρα γεμάτη γέλιο και συγκίνηση. Αμαρτία και εξιλέωση. Μιάμιση ώρα που φεύγοντας από το θέατρο, θα νιώσεις πως δεν είναι αρκετή και θα κλείσεις εισιτήριο και για το επόμενο Σαββατοκύριακο. Και τώρα, οι σκέψεις μου. Η Σίρλεϊ, δεν απέχει και πολύ από τις μανάδες μας. Τουλάχιστον μέχρι πριν ανέβει στο αεροπλάνο και ταξιδέψει στην Κέρκυρα. Δεν ξέρω για τη δική σου, αλλά η δική μου σίγουρα αφιερώθηκε στην οικογένεια της. Και ναι συνεπάγονται όλα αυτά που φαντάζεσαι. Πολλές φορές αναρωτιέμαι πως θα ήταν η μάνα μου αν κοίταζε λίγο παραπάνω τον εαυτό της αντί για εμάς. Ποιες όμως οικογένειες είναι τελικά οι πιο ευτυχισμένες; Αυτές που η μητέρα αφοσιώνεται στα παιδιά και τον σύζυγο της, ή αυτές που η μητέρα συνεχίζει να κάνει τη ζωή που έκανε πριν τα παιδιά; Ξέρω πως σε όλο αυτό δεν έχω αναφέρει τον πατέρα. Δεν είμαι φαλλοκρατικό γουρούνι. Απλά η πρωταγωνίστρια μας είναι γυναίκα. Αν ήταν ο Σίρλος, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Η αλήθεια λοιπόν βρίσκεται κάπου στη μέση. Πως όμως μπορούν να κρατηθούν οι ισορροπίες; Εδώ έρχεται ο πατέρας και οικογενειάρχης. Είναι ολοφάνερο πως στην περίπτωση της Σίρλεϊ, ο πατέρας πάντοτε ήταν αυτός που έφερνε τα λεφτά στο σπίτι, αυτός που αποφασίζει και διατάζει, αυτός που κάνει κουμάντο τέλος πάντων. Και δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς, έχουμε μεγαλώσει με αυτόν τον πατέρα. Αλλά δεν έχει σημασία. Όχι πια. Η σημερινή γενιά, έχει ξεφύγει σε πολύ μεγάλο βαθμό από την τοξικότητα που επικρατούσε στις οικογένειες των προηγούμενων δεκαετιών. Ναι, η Σίρλεϊ ανέβηκε πρώτη φορά στα μέσα της δεκαετίας του 80, και σίγουρα αντιπροσώπευε τεράστιο κομμάτι της πίτας που ονομάζουμε κοινωνία. Σήμερα όμως τα πράγματα τείνουν να αλλάξουν. Οι σύζυγοι μοιράζονται τις υποχρεώσεις, μοιράζονται το χρόνο με τα παιδιά τους, μοιράζονται την οικογενειακή ζωή. Ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Δεν είμαι ουτοπιστής. Ξέρω πως η ταλαιπωρία της ρουτίνας πάντοτε καραδοκεί, και πως δεν είναι εύκολο για μια οικογένεια να μένει για πάντα κάτω από την ίδια στέγη. Όμως αυτό είναι άλλο... Όπως και το κάτι άλλο είναι η Σίρλεϊ, με την Ελένη Ουζουνίδου! Και προτείνω την παράσταση ανεπιφύλακτα. Και συντομεύετε, ένα ΠΣΚ έμεινε! Καλή θέαση, Ευρυγένης

«Μια άλλη Θήβα» εκτυλίσσεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε την παράσταση μαζί με τον συγγραφέα, και μετά το τέλος του έργου να κάνουμε όλοι οι παρευρισκόμενοι, μια ανοιχτή συζήτηση μαζί του. Έχοντας μελετήσει βαθιά το Θηβαϊκό Κύκλο και πιο συγκεκριμένα την «Οιδιπόδεια», ο συγγραφέας Σέρχιο Μπλάνκο εμβαθύνει στα συναισθήματα και τις καταστάσεις που μπορούν να οδηγήσουν έναν άνθρωπο στο να διαπράξει το έγκλημα της πατροκτονίας. Η πλοκή. Ο συγγραφέας καλείται να δημιουργήσει μια θεατρική παράσταση και αποφασίζει πως στον πρωταγωνιστικό ρόλο θα βρίσκεται ο ίδιος ο πατροκτόνος. Οι συναντήσεις με τον νεαρό Μάρτιν, πραγματοποιούνται στο γήπεδο μπάσκετ του σωφρονιστικού ιδρύματος όπου φιλοξενείται. Είναι ένα άτομο μοναχικό. Αποφεύγει τις συναναστροφές με άλλα άτομα. Μόνη του συντροφιά στη φυλακή, είναι η μπάλα, η μπασκέτα και το ταμπλό. Καθώς οι συνεδρίες προχωρούν, το νήμα του εγκλήματος ξετυλίγεται και οι αιτίες του βγαίνουν στην επιφάνεια. Όμως η σχέση μεταξύ των ανδρών φαίνεται πως ακολουθεί άλλα μονοπάτια, πιο συναισθηματικά...πιο σκοτεινά. Οι δύο άντρες διδάσκουν ο ένας τον άλλον μαθήματα που θα τους συντροφεύουν για όλη τους τη ζωή. Πως μπορεί να φτάσει κανείς στο να σκοτώσει, ειδικά δε, τον πατέρα του; Όπως αναφέρει και στο έργο ο συγγραφέας, επικαλούμενος τα λόγια του Φρόιντ «όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε σκεφτεί να σκοτώσουμε τον πατέρα μας» Συζήτησα το θέμα με μερικά κοντινά μου άτομα, πριν τα δάχτυλα μου φτάσουν σε αυτό εδώ το πληκτρολόγιο. Οι απόψεις, είναι πάντα διαφορετικές: «Προτιμούσα να πεθάνω, όχι όμως να τον σκοτώσω.» «Δεν έχω φτάσει ακόμα σε αυτό το σημείο-και δε νομίζω να φτάσω και ποτέ. Ε καλός ανθρωπάκος είναι μωρέ.» «Δε θα τον σκότωνα, αλλά έχω ευχηθεί να πεθάνει.» «Όχι. Ποτέ» «Με τρελαίνει, πολλές φορές θέλω να τον πνίξω.» Δεν είμαι πατέρας, θείος, ούτε καν μακρινός ξάδελφος της ψυχολογίας, αλλά σίγουρα ΔΕΝ έχουμε θελήσει όλοι να σκοτώσουμε τον πατέρα μας. Γιατί όμως όσοι το έχουν σκεφτεί, έφτασαν ως εκεί; Δεν έχω δικαίωμα να μιλήσω εκ μέρους κανενός, αλλά γνωρίζοντας τα άτομα, άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο, μπορώ να φανταστώ τους λόγους. Οι περισσότεροι πατεράδες και δυστυχώς όχι μόνο οι δικοί μας, αλλά και άτομα της γενιάς μας που δημιουργούν οικογένειες, μεγάλωσαν και διαιωνίζουν την τοξικότητα που κουβαλάει η πατριαρχία. Αυταρχικοί χαρακτήρες, πολλές φορές απόμακροι. Άσχημες ως και κακοποιητικές συμπεριφορές προς τις γυναίκες και τα παιδιά τους, έντονος ρατσισμός απέναντι σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Δε φταίνε όμως αυτοί. Τουλάχιστον όχι όσο είναι νέοι. Κι αυτοί κουβαλάνε τα "μπαγκάζια" των προηγούμενων γενεών. Μολαταύτα, δε μπορώ να δικαιολογήσω κανέναν ενήλικο που ενώ έχει διαμορφώσει τον χαρακτήρα του, δεν προσπαθεί καν να αποτινάξει από πάνω του τούτα τα φαρμάκια. Τα παραπάνω προφανώς δεν ισχύουν για όλους, αλλά σίγουρα δεν αποτελούν και το μικρότερο κομμάτι της πίτας. Ο νεαρός Μάρτιν, δολοφόνησε τον πατέρα του με 21 πιρουνιές. Σωστά διαβάζεις, δεν ήταν μαχαιριές. Οι αιτίες για το απάνθρωπο έγκλημα ίσως ήταν κάποιες από τις παραπάνω, ίσως όλες μαζί, ίσως και καμία από αυτές. Σε προβλημάτισα; Αν ναι, μπορείς να επισκεφθείς το θέατρο του Νέου Κόσμου, και έπειτα να μοιραστείς τις εντυπώσεις σου μαζί μας. Αν όχι, ξαναδιάβασε το άρθρο, μήπως και τα καταφέρω με τη δεύτερη! Καλή θέαση. Ευρυγένης

Η εμβληματική κωμωδία «Δεν πληρώνω – Δεν πληρώνω» (1974) του Ιταλού Ντάριο Φο (1926-2016), έναν από τους σημαντικότερους θεατρικούς συγγραφείς του παγκόσμιας δραματουργίας ο οποίος τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997, παρουσιάζεται από τον Οκτώβριο του 2021 στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Μια ξεκαρδιστική, ευφάνταστη κωμωδία με συνεχείς ανατροπές, έντονα φαρσικά στοιχεία και καυστικό προβληματισμό για την οικονομική ανισότητα, την ανέχεια, την ακρίβεια, την ανεργία, το δικαίωμα του σύγχρονου ανθρώπου στην αξιοπρέπεια η οποία 47 χρόνια μετά το πρώτο της ανέβασμα, παραμένει σπαρταριστά επίκαιρη κι αφάνταστα απολαυστική. Το σπουδαίο έργο «Δεν πληρώνω – Δεν πληρώνω» παίζεται αδιάκοπα με τεράστια επιτυχία στην Ιταλία και σ' όλη την Ευρώπη από το 1974 μέχρι και σήμερα. Λίγα λόγια για το έργο Μια συνηθισμένη ημέρα, σε μια συνηθισμένη γειτονιά σε ένα συνηθισμένο σούπερ μάρκετ, συνηθισμένες νοικοκυρές εκφράζουν έντονα τη δυσαρέσκειά τους για την υπερβολική αύξηση των τιμών. Ο τραγελαφικός καυγάς με τον διευθυντή του σούπερ μάρκετ τις οδηγεί να αδειάσουν τα ράφια και να πληρώσουν κατά βούληση, με απλά λόγια… να μην πληρώσουν τίποτα! Με το σύνθημα «Δεν πληρώνω – Δεν πληρώνω», οι δρόμοι του Μιλάνο γεμίζουν «εγκυμονούσες» γυναίκες οι οποίες κρύβουν κάτω από τα ρούχα τους τις γεμάτες με προϊόντα σακούλες που κουβαλάνε από το σούπερ μάρκετ. Ανάμεσα στο τσούρμο των γυναικών και η Αντωνία η οποία επιστρέφοντας σπίτι της φορτωμένη ψώνια οδηγείται σε μια σειρά από κωμικές καταστάσεις προκειμένου να ξεγελάσει ως μια σύγχρονη Λυσιστράτη την Αστυνομία αλλά και τον νομοταγή σύζυγό της Τζιοβάνι. Πρωταγωνιστούν: Μπέσσυ Μάλφα, Γιώργος Σουξές, Βασίλης Ρίσβας, Κατερίνα Τσάβαλου, Τόνυ Δημητρίου και ο Θοδωρής Ρωμανίδης. Συμμετέχουν: Ανδρέας Βατζώλης, Επαμεινώνδας Μουντζουρέας, Πάνος Παναγιωτόπουλος. Δείτε το trailer της παράστασης Συντελεστές Διασκευή – Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς Σκηνικά: Άρτεμις Φλέσσα Κοστούμια: Ελένη Μπλέτσα Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης Μουσική επιμέλεια & Πρωτότυπη: Κωνσταντίνος Παντζής Κινησιολογία: Ειρήνη Κυρμιζάκη Βοηθοί σκηνοθέτη: Δημήτρης Μπούρας, Βερόνικα Μπακόλα Φωτογραφίες – Art Work: GridFox.gr Επικοινωνία - Δημοσιές Σχέσεις: Μαργαρίτα Δρούτσα Διεύθυνση και Οργάνωση Παραγωγής: Χρήστος Ξηρογιάννης Παραγωγή: Γυάλινο Μουσικό Θέατρο ΕΝΑΡΞΗ: 22 Οκτωβρίου 2021 Ώρες και μέρες παραστάσεων ΤΕΤΑΡΤΗ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18:00 ΠΕΜΠΤΗ, ΣΑΒΒΑΤΟ 21:00 ΚΥΡΙΑΚΗ 17:30 Διάρκεια: 120′ χωρίς διάλειμμα Τιμές εισιτηρίων: Τετάρτη και Πέμπτη: Α’ Ζώνη 22€, Β’ Ζώνη 15€ Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή: Α’ Ζώνη 25€, Β’ Ζώνη 22€ Προπώληση Εισιτηρίων viva.gr Το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο μέχρι νεοτέρας θα λειτουργήσει αμιγώς ως χώρος υποδοχής πολιτών που έχουν εμβολιαστεί πλήρως και με τις δύο δόσεις του εμβολίου κατά του Covid 19 ; ή έχουν νοσήσει εντός του τελευταίου εξαμήνου. Κατά την είσοδο των θεατών στο χώρο θα γίνεται έλεγχος των απαραίτητων πιστοποιητικών, όπως αυτός θα οριστεί από την κυβέρνηση ΓΥΑΛΙΝΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Λ. Ανδρέα Συγγρού 143, Νέα Σμύρνη 171 21 21 0931 5600

Η Τάνια Τσανακλίδου, έκανε πρεμιέρα στην Αθήνα, σε ένα κατάμεστο Θέατρο Ακροπόλ, με τη μουσική της παράσταση «Το Μαγικό Κουτί Μέρος 2ο». Το «Μαγικό Κουτί Μέρος 2ο», αποτελεί τη "μουσική συνέχεια" της «Παράστασης για Φωνή και Πιάνο-Το Μαγικό Κουτί» που είχε δημιουργήσει και παρουσιάσει η Τάνια Τσανακλίδου στα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του 1990, με τη μουσική παρέα του Τάκη Φαραζή. Το άλμπουμ εμπεριείχε τραγούδια της τόσο της εποχής, όσο και των προηγούμενων δεκαετιών, όπως Το μινόρε της αυγής, Το τριζόνι, Ας ερχόσουν για λίγο, και άλλα. Στο 2ο μέρος του «Μαγικού Κουτιού», θα ακούσουμε κομμάτια τόσο ερωτικά, όσο και πιο ανατρεπτικά ή ίσως καλύτερα, πιο επαναστατικά. Ο Μέρμηγκας του Μάνου Λοΐζου, Αυτούς του έχω βαρεθεί, του Θάνου Μικρούτσικου, Ο Ακροβάτης, του Δημήτρη Αποστολάκη, Τα Ήσυχα βράδια, του Λάκη Παπαδόπουλου και της Μαριανίνας Κριεζή, και άλλα πολλά, τα οποία αν σου πω, θα χαλάσει και η έκπληξη. Η Τάνια Τσανακλίδου, είναι μια γυναίκα που ποτέ δε μπήκε σε "κουτάκια". Οι επιλογές της στη μουσική και το τραγούδι ήταν πάντοτε μετρημένες, επιλεγμένες με προσοχή και καλοδουλεμένες. Το ίδιο ισχύει και για «Το μαγικό κουτί μέρος 2ο». Η ενέργεια, η θεατρικότητα, το συναίσθημα της Τάνιας Τσανακλίδου στη σκηνή, θα σε παρασύρουν στα βάθη του «Μαγικού Κουτιού» της Είναι ένα έργο, μια παράσταση, που φαίνεται πως έχει ρίζες βαθιά μέσα στην καρδιά της κυρίας Τσανακλίδου. Τα κομμάτια που έχει επιλέξει να ερμηνεύσει, όπως και τα ορχηστρικά κομμάτια που έπαιξαν οι εκπληκτικοί μουσικοί που τη συνοδεύουν, οι Σπύρος Μάνεσης, Κώστας Νικολόπουλος και Νίκος Παπαϊωάννου, όλα τους μας άγγιξαν. Όλα έχουν κάτι να πουν. Όλα θα σου προκαλέσουν κάτι. Από αφύπνιση μέχρι οργή για το σύστημα. Από νοσταλγία μέχρι έρωτα (όχι για το σύστημα). Και η ενέργεια αυτής της γυναίκας, η θεατρικότητά της. Το συναίσθημα της όταν ερμηνεύει. Η ζεστασιά που εκπέμπει. Το χάρισμα της, τόσο στο τραγούδι όσο και στο λόγο, σε κάνει να νιώσεις μέρος των ιστοριών και των τραγουδιών που θα ακούσεις κατά την παραμονή σου στο Θέατρο Ακροπόλ. Δε νομίζω πως μπορώ να τα περιγράψω γραπτώς και μη με πάρεις τηλέφωνο, γιατί ούτε προφορικά θα το κάνω. Είναι κάτι που πρέπει να βιώσεις. Κι επειδή φωνή λαού, οργή θεού, η Τάνια Τσανακλίδο σας περιμένει να εξερευνήσετε μαζί το « Μαγικό Κουτί» της, στο Θέατρο Ακροπόλ, για δύο ακόμη παραστάσεις, την Τρίτη 3 και την Τετάρτη 4 Μαΐου στις 21:00. Ευρυγένης