Search Results

Η Επιθεώρηση ως είδος θεάτρου, γεννήθηκε στην Ελλάδα στη δύση του 1800. Αποτελείτο, όπως και σήμερα, από αλλεπάλληλες πράξεις και σκηνές, μουσικοχορευτικό θέαμα με εξτραβαγκάντ κοστούμια με αέρα καμπαρέ, και σπαρταριστούς κωμικούς και σατιρικούς διαλόγους, με στόχο πάντοτε την αφύπνιση του λαού και τη στηλίτευση της εξουσίας. Σαν την αρχαία κωμωδία ένα πράγμα. Η Κυρία Επιθεώρηση των Μάκη Δελαπόρτα, ο οποίος και πρωταγωνιστεί, και Στέλιου Παπαδόπουλου, στο ιστορικό Θέατρο Βέμπο, αποτελεί μια ιστορική αναδρομή της Επιθεώρησης από τα γεννοφάσκια της μέχρι και την φίμωση της στα χρόνια της Χούντας, με "Το Μεγάλο μας Τσίρκο". Είναι μια πολύ μεγάλη παραγωγή με υπέροχα κοστούμια, ζωντανή μουσική και υπέροχα χορευτικά από την ομάδα των χορευτών. Οι δημιουργοί του έργου, έχουν καταφέρει και έχουν προσαρμόσει τα σκετς τόσο πολυ στην ελληνική πραγματικότητα του σήμερα, έχοντας ως κύριο άξονα περιστροφής τους τα δικαιώματα των γυναικών και το κίνημα #metoo με πρωταγωνίστριες τη Ζέτα Δούκα και την Πηνελόπη Αναστασοπούλου, τον κορωνοϊό, και φυσικά την τεράστια ακρίβεια που μαστίζει τη χώρα μας με την ξεκαρδιστική ερμηνεία της Ελένης Καστάνη. Ο Παναγιώτης Πετράκος, μας μαγεύει με τις φωνητικές του ικανότητες, ενώ ο Κώστας Μακεδόνας μας εκπλήσσει με το υποκριτικό του ταλέντο. Για τον τιτανομέγιστο Γιάννη Ζουγανέλη, δεν ξέρω τι ακριβώς να πω. Είναι μια κατηγορία από μόνος του. Μέσα στην παράσταση θα δούμε "Τον Βαφτιστικό", θα ακούσουμε "την Κική και την Κοκό", θα παρακολουθήσουμε αποσπάσματα από τη ζωή των αδερφών Καλουτά και άλλων μεγάλων σταρ του θεάτρου. Για μένα όμως, η παράσταση κορυφώνεται κατά τη δεκαετία του 1940, την ώρα που η Νίνα Λοτσάρη, ως η μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού και το θεάτρου Σοφία Βέμπο, ερμηνεύει στη σκηνή το Παιδιά της Ελλάδος παιδιά, όπου θαρρώ πως όλοι ανατριχιάσαμε. Φυσικά δε γινόταν να λείπει η μνεία στον τεράστιο Έλληνα μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη που διαμόρφωσε μόνος του το φρόνιμα δύο γενεών. Ήταν η στιγμή που όλο το κοινό ένωσε τις φωνές του, και σιγοτραγουδούσε συγκινημένο με τους ηθοποιούς. Η Κυρία Επιθεώρηση, θα παρουσιαστεί στο κοινό για τρεις ακόμη παραστάσεις, το Σάββατο 16 (διπλή)και την Κυριακή 17 Απριλίου. Είναι ένα υπερθέαμα, που συγκινεί τους μεγαλύτερους, και διδάσκει στους νεότερους τη δύναμη που είχε και έχει το θέατρο να διαμορφώνει το κοινωνικοπολιτικό σκηνικό του τόπου. Ευρυγένης

Καλό φθινόπωρο, γουιλαβθιατερόφιλο κοινό μας! Πρεμιέρα για δεύτερη χρονιά έκανε «Η Παγίδα» του Ρομπέρ Τομά, στο κατάμεστο Θέατρο Ζίνα. Για όσους δεν έχει τύχει να το επισκεφτείτε, αλλά έχετε δει τη φωτεινή επιγραφή του ανεβαίνοντας τη Λ. Αλεξάνδρας, μη σας ξεγελάει η μικρή "βιτρίνα" του. Μόλις μπείτε μέσα και κατεβείτε τις σκάλες, θα βρείτε μια μεγάλη αίθουσα, χωρητικότητας περίπου 400 ατόμων, με ευρύχωρα και πολύ άνετα καθίσματα για να απολαύσετε τη θεατρική παράσταση. «Η Παγίδα», για όσους δε γνωρίζετε το έργο, ή δεν έχετε διαβάσει το Δ.Τ, αποτελεί ένα αστυνομικό θρίλερ για πολύ γερά νεύρα. Γράφτηκε και ανέβηκε αρχές της δεκαετίας του 1960, και από τότε μετρά πάνω από 30.000 παραστάσεις ανά τον κόσμο, έχοντας αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές, ακόμα και από τον μετρ του είδους Άλφρεντ Χιτσκοκ. Η υπόθεση. Ένας πανικόβλητος άνδρας δηλώνει την εξαφάνιση της γυναίκας τους, η οποία μετά από έναν καβγά τους, παίρνει την κίτρινη Μερσεντές της (ταξιτζού είναι;) και χάνεται μέσα στη νύχτα. Η αστυνομία αναλαμβάνει δράση, όμως η υπόθεση κλείνει μόνη της, όταν η εξαφανισμένη γυναίκα επιστρέφει μόνη της στο σπίτι της. Όμως κάτι παράξενο συμβαίνει. Ο άντρας αντιδράει, ισχυριζόμενος πως αυτή δεν είναι η γυναίκα του. Πως εξαπατούν και αυτόν και την αστυνομία. Μιλάει για μια καλοστημένη πλεκτάνη. Θα καταφέρει να αποδείξει την αλήθεια ή θα χάσει τα λογικά του και θα πέσει μέσα στην «ΠΑΓΙΔΑ»; Ο Πέτρος Ζούλιας, έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια εκπληκτική παράσταση, που θα ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό θεατή, τόσο οπτικά όσο και ακουστικά, μιας και τη μουσική της παράστασης υπογράφει η Ευανθία Ρεμπούτσικα. Βέβαια, αυτό δε θα μπορούσε να συμβεί χωρίς το χαρισματικό δυναμικό των ηθοποιών. Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης και ο Τάκης Παπαματαθαίου "δίνουν τα ρέστα τους" πάνω στη σκηνή, με τους σπαρταριστούς διαλόγους τους, που παραπαίουν ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, με τόσο μεγάλη μαεστρία. Το γέλιο έρχεται αβίαστα, τόσο στο κοινό, όσο και στους ίδιους τους πρωταγωνιστές, μιας και δεν ήταν λίγες οι στιγμές που κάποιοι αυτοσχεδιασμοί-δουλεμένοι στην πρόβα ή και όχι, τους έκαναν να χάνουν στιγμιαία τα λόγια τους για να πνίξουν τα γέλια τους. Το έργο όμως παίρνει άλλη τροπή όταν έρχεται στη σκηνή o μυστηριώδης ιερέας Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, φέρνοντας μαζί του τη χαμένη σύζυγο, Έφη Μουρίκη. Τα γέλια κόβονται μαχαίρι, και η παράνοια σκεπάζει με τα πέπλα της τη σκηνή. Το παιχνίδι ανάμεσα στην τρέλα και τη λογική παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις, μετατρέποντας το έργο από μια μαύρη κωμωδία μυστηρίου, σε ένα πραγματικό αστυνομικό θρίλερ. Το ταλαντούχο όμως κάστ, δεν ολοκληρώνεται εδώ. Η Μαρία Αντουλινάκη, η νοσοκόμα με το φάρμακο...ή το φαρμάκι, είναι αυτή που κρατάει στα χέρια της σωτηρία ή την καταδίκη του δύσμοιρου άντρα... Για το τέλος κράτησα τον μέγιστο Γιώργο Κωνσταντίνου! Το ζωντανό θρύλο του ελληνικού κινηματογράφου, του θεάτρου και της τηλεόρασης, που ερμηνεύει και πραγματικά πετάει πάνω στη σκηνή με την ενέργεια μικρού παιδιού! Είναι ένα λαμπρό παράδειγμα του "είμαι όσο νιώθω", και είναι μαγικό πως όταν κάνεις κάτι που αγαπάς, αντλείς ζωή από αυτό. Όλα αυτά διαδραματίζονται μέσα σε ένα υπέροχο σκηνικό δημιουργημένο από την Μαίρη Τσαγκάρη, υπό τους φωτισμούς της Μελίνας Μάσχα. Τα υπέροχα κοστούμια εποχής είναι της Ντένης Βαχλιώτη. Αρκετά όμως είπα και για την υπόθεση και για την παράσταση. Α όχι. Σημαντικό να αναφέρω πως ακούγονται πυροβολισμοί κατά τη διάρκεια της παράστασης πράγμα που είναι καλό να γνωρίζετε από πριν (κυρίως αν είστε τίποτα καρδιακοί). Μολαταύτα, πρόκειται μια παράσταση που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον και δεν κάνει κοιλιά ούτε ένα δευτερόλεπτο, κι ας διαρκεί σχεδόν δυο ώρες! Και για του λόγου το αληθές, σίγουρα θα την παρακολουθήσω ξανά μέχρι το Πάσχα που θα ρίξει αυλαία για φέτος! Ευρυγένης Και τώρα που είπαμε τα βασικά, με την άδεια σας, θα ήθελα να εμβαθύνω λίγο στο έργο. Αν θες να συνεχίσεις την ανάγνωση, σε ενημερώνω πως παρακάτω αποκαλύπτεται η πλοκή του έργου, οπότε θα πρότεινα να επιστρέψεις στο άρθρο αφού παρακολουθήσεις την παράσταση. Είναι πολύ σημαντικό την πρώτη φορά που θα δεις το έργο, να μην έχεις ιδέα τι θα ακολουθήσει. Άλλωστε αυτή είναι η μαγεία των ιστοριών μυστηρίου. Αν έχεις ήδη παρακολουθήσει την «Παγίδα» του Ρομπέρ Τομά, ή έστω γνωρίζεις την πλοκή είσαι ελεύθερος να διαβάσεις και να προβληματιστείς μαζί μου. Έτοιμος; Spoilers και Sκόρπιες Sκέψεις ahead*. Κατανοώ πλήρως πως το έργο γράφτηκε σε μια εποχή που κανείς δε θα έμπαινε στη διαδικασία να ασχοληθεί περισσότερο με την υπόθεσή του. Θέλω να πω πως το πράγμα είναι σαφές: Μια πολύ μεγάλη κληρονομιά οδηγεί σε έναν γάμο αστραπή και ένα σχεδόν τέλειο έγκλημα που μια τόση δα μικρούλα λεπτομέρεια το καταστρέφει την τελευταία στιγμή. Η αστυνομία στήνει μια υπέροχη «Παγίδα» σε έναν άντρα που όσο γοητευτικός και τετραπέρατος κι αν θεωρεί πως είναι, σπάει και ομολογεί το έγκλημά όταν του ασκηθεί η μέγιστη ψυχολογική πίεση, Όμως υπάρχει κάτι που κάνει το έργο πιο επίκαιρο απ' όσο θα μπορούσε ο ίδιος ο συγγραφέας να φανταστεί όταν το έγραφε. Πρόκειται για άλλη μια γυναίκα που χάνει τη ζωή της από αντρικό χέρι. Η πλοκή δεν ακολουθεί το μοτίβο των γυναικοκτονιών που βγαίνουν στην επιφάνεια η μία πίσω από την άλλη, και αυτό είναι δεδομένο. Μιλάμε για ένα φόνο που γίνεται με φόντο μια κληρονομιά. Θα μπορούσε να έχει συμβεί ακριβώς το ίδιο στον άντρα του έργου, να έχουμε δηλαδή μια "ανδροκτονία". Όχι; Ανεξάρτητα όμως από το κίνητρο, μιλάμε για μια περίπτωση σαν αυτή που πριν από ενάμιση χρόνο, συγκλόνισε τόσο την ελληνική όσο και την παγκόσμια κοινή γνώμη. Μιλάω φυσικά για τη δολοφονία της Κάρολαϊν. Όχι, δεν υποτιμάω τις υπόλοιπες ανθρωποκτονίες τέτοιου είδους. Άλλωστε έχουν καταντήσει να πραγματοποιούνται ή μάλλον να δημοσιοποιούνται με μεγαλύτερη περιοδικότητα από τις επαναλήψεις του "Κωνσταντίνου και Ελένης". Απλά στις περισσότερες περιπτώσεις, ο φονιάς είτε αυτοκτονεί, είτε παραδίδεται στην αστυνομία, ίσως γιατί είναι αρκετά φτωχός στο πνεύμα ή λέμε τώρα, ως ένδειξη μεταμέλειας. Αν και θεωρώ πως για να σκοτώσεις, πρέπει να είσαι ή πολύ έξυπνος ή πολύ ανόητος. Δυστυχώς στις περισσότερες περιπτώσεις -προς Θεού, δε θέλω να θίξω και κανέναν αξιότιμο δολοφόνο, οι θύτες είναι συνήθως αμόρφωτοι τζάμπα μάγκες, που βρίσκουν μια γυναίκα -συνήθως ευάλωτη και σχετικά άβουλη(που δε θα μιλήσει ποτέ για την κακοποιητική συμπεριφορά που δέχεται). Μην ξεχνάμε πως είναι πολύ σημαντικό γι' αυτούς τους άντρες να νιώθουν πως είναι πιο έξυπνοι και δυνατοί από τις γυναίκες τους. Αλλά εδώ υπάρχει κάτι άλλο, πιο βαθύ. Υπάρχει ένας πανέξυπνος, γοητευτικός τύπος, χειριστικός και ύπουλος που ζει για επιβεβαίωση και την ανάγκη να αισθάνεται πως είναι ο καλύτερος όλων. Ένας νάρκισσος που λένε. Διεπράχθη ένα σχεδόν τέλειο έγκλημα με αξιοζήλευτη από το θέατρο σκηνοθεσία, που αποκαλύφθηκε χάρη σε δύο apps και ένα smart watch. Και αυτό μου δημιουργεί τα ακόλουθα ερωτήματα: Πόσες δολοφονίες έμειναν ανεξιχνίαστες και πόσοι δολοφόνοι ατιμώρητοι ανά τα χρόνια, επειδή δεν υπήρχε ένα ρολόι με βιομετρικές αναλύσεις για να δείξει την ώρα που η καρδιά της Κάρολαϊν, και της κάθε Κάρολαϊν σταμάτησε να χτυπάει; Πόσες δολοφονίες θα μείνουν ανεξιχνίαστες στο μέλλον, επειδή οι δολοφόνοι θα μεριμνούν στο εξής να αφαιρούν συσκευές και εφαρμογές που μπορεί να τους προδώσουν; Πόσα λογοτεχνικά και θεατρικά έργα έχουν εμπνευστεί και θα συνεχίσουν να εμπνέονται από τέτοιου είδους γεγονότα; Και τέλος, πόσα εγκλήματα θα συνεχίσουν να εμπνέονται από τη λογοτεχνία, το θέατρο και το σινεμά; Πολλές φορές με τρομάζει αυτή η διπλή συνεπαγωγή που φωλιάζει ανάμεσα στην τέχνη και τη ζωή και αναρωτιέμαι ποια οντότητα από τις δυο επηρεάζει περισσότερο την άλλη. Ξέρω πως οι σκέψεις μου ήταν λίγο σκόρπιες αλλά με τον επίλογο του έργου ένα κάρο προβληματισμοί πλημμύρισαν το κεφάλι μου, και κάπως έπρεπε να τους μοιραστώ μαζί σας. *Μου άρεσε αυτό με τα 3S, ίσως το καθιερώσω. Όπως και να χει, αν αντέξατε ως εδώ, σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας. Ορίστε η αμοιβή σας! Όλες οι υπέροχες φωτογραφίες, είναι της Marilena Anastasiadou Photography. Ευρυγένης Ξανά. Ποιόν περιμένατε; Τον Άγιο Βασίλη;

Στο θέατρο Nous, τον φρέσκο και δημιουργημένο με μεράκι χώρο, δύο βήματα από την πλατεία Βικτωρίας, ανεβαίνει για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων η κωμωδία "Πες μου ότι είναι ψέμα- Επιχείρηση Ωρωπός". Το έργο αποτελεί την ελληνική διασκευή του THE LYING KIND του σκωτσέζου Anthony Neilson, ο οποίος κάθε άλλο παρά Σκρούτζ είναι σε ό,τι αφορά το χιούμορ! Είναι Πάσχα και ο Σπύρος με τον Κώστα, φίλοι από μωρά παιδιά και αδέρφια στην καρδιά περνούν με ηρεμία τη βάρδια τους στο αστυνομικό τμήμα του Ωρωπού. Κάποιος όμως έρχεται για να ταράξει την ήσυχη βάρδια τους. Ο Πασχάλης! Ένα παιδί-κουμπί που λέει και ο λαός. Ένα παιδί σπαθί ή μάλλον...κόκαλο. Λες να φταίει που η πλατεία Βικτωρίας είναι δυο τετράγωνα μακριά από το θέατρο; Και αυτό ήταν το κοινωνικό μήνυμα της ημέρας. Προχωράμε. Ο Πασχάλης έχει έρθει να καταγγείλει τον απάνθρωπο εργοδότη του. Και να ήταν μόνο αυτό; Ένα σκυλάκι χάθηκε, ένα αυτοκίνητο τράκαρε, μια γυναίκα έχει τρελαθεί, ένας υποψήφιος δήμαρχος τάζει λαγούς με πετραχήλια στους συνδημότες του και... Και τέλος πάντων, ποιος Θεός καταράστηκε τον Σπύρο και τον Κώστα, που ήθελαν απλά να γυρίσουν στο σπιτάκι τους να φάνε το αρνάκι τους; Το "Πες μου ότι είναι ψέμα"- που μπορεί να το έχετε δει και παλιότερα με τον τίτλο "Ψέμα στο ψέμα" (μην "βιαστείτε" να θυμηθείτε τους πρωταγωνιστές) είναι μια θεατρική φάρσα που μέσα από απανωτές ξεκαρδιστικές καταστάσεις με έντονα τα σημάδια της μαύρης κωμωδίας. Ο Τάσος Ιορδανίδης, έχοντας ένα ήδη επιτυχημένο κείμενο, το παίρνει από την πατρίδα του και το μεταφέρει στην Ελλάδα όπου του φοράει την τραγελαφική ελληνική "κανονικότητα" και με εύστοχο και καυστικό τρόπο, σατιρίζει τα κακώς κείμενα. Με χιουμοριστικές αναφορές σε πρόσωπα και καταστάσεις να παραπαίουν ανάμεσα στο σήμερα και σε περασμένες δεκαετίες, οι τρείς γενιές που θα περάσουν από τις αφράτες θέσεις του Nous θα γελάσουν με την ψυχή τους. Το παλιό ορθόδοξο ΠΑ.ΣΟ.Κ, η Μελίνα Μερκούρη, ο Μάρτιν Σκορτσέζε, η Νατάσα Μποφίλου και η Ελεονόρα Ζουγανέλη, όλοι περνάνε από τη σκηνή, έστω και σαν ιδέα. ΑΛΛΩΣΤΕ Η ΠΑΣΟΚΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΙΔΕΑ. Μολαταύτα, οι νέοι κάτω των 25 θα δυσκολευτούν λίγο με κάποια αστεία. But it's ok! Πάνω στην "αφαιρετική" σκηνή του θεάτρου διαδραματίζεται ένα ανθρωποκυνηγητό γεμάτο τρέλα και γέλιο, που... φτάνει τελικά να σκίσει την ψυχή του θεατή στα δυο. Οι Σπύρος Πούλης, Κώστας Αποστολάκης, Κωνσταντία Χριστοφορίδου, Μάνος Πίντζης, Αντώνης Καλομοιράκης, τα Στρουμφάκια και ο Πίκατσου θα σε κάνουν να δακρύσεις από τα γέλια αλλά και από τη συγκίνηση. Όχι δεν με πήραν οι αναθυμιάσεις από την πλατεία Βικτωρίας, αλήθεια σου λέω. ΘΥΜΗΣΟΥ! Ο αριθμός των παραστάσεων είναι περιορισμένος, οπότε μην το σκέφτεσαι και πολύ! Καλή θέαση! Ευρυγένης

Τι είναι η Ζωή; Τι είναι ο Θάνατος; Θα αναρωτιέσαι γιατί τα κεφαλαία Ζ και Θ, λες και μιλάω για πρόσωπα. Κι όμως, από την ώρα που ανοίγουμε τα μάτια μας, μέχρι την ώρα που τα κλείνουμε, όσους ανθρώπους κι αν γνωρίσουμε, όσους κι αν χάσουμε κι όσους κι αν απλά ξεχάσουμε, ένα είναι σίγουρο. Η Ζωή μας συντροφεύει κάθε μέρα, κι ο Θάνατος αναμένει να μας πάει παραπέρα (Έπρεπε να κάνω ρίμα, δεν άντεξα). Ο Ιβάν Ιλίτς πέθανε! Ναι κύριοι. Πέθανε. Αλλά και που πέθανε, τι κατάλαβε; Σάμπως έζησε και ποτέ; Ο Ιβάν Ιλίτς είμαι εγώ. Είσαι εσύ. Είναι ο συνάδελφος στη δουλειά, ή μήπως να πω στη δουλεία; Δουλεύουμε, δουλεύουμε για να έχουμε ανέσεις και απολαύσεις στη Ζωή μας, και τελικά ξεχνάμε να ζήσουμε. Μήπως τα λέω λίγο υπερβολικά; Ε και; Έτσι είναι το θέατρο. Μια πανέμορφη υπερβολή. Ταρακουνήθηκα πολύ. Σχεδόν το ίδιο, με τους "12 Ενόρκους" . Δυο τόσο διαφορετικά έργα, που όμως και τα δυο περιστρέφονται γύρω από το ίδιο δίπολο. Ζωή και Θάνατος. Με τη διαφορά ότι στους "Ενόρκους", ο Θάνατος και η Ζωή του νεαρού εξαρτώνται από 12 άντρες κλεισμένους σε ένα δωμάτιο, ενώ τώρα η Ζωή και ο Θάνατος του Ιβάν Ιλίτς είναι αποτελέσματα των επιλογών του. Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη , και στα δύο έργα (Οι 12 Ένορκοι, ο Θάνατος του Ιβάν Ιλίτς), έχει καταφέρει αυτό που κάθε σκηνοθέτης ποθεί να πετύχει. Καθηλώνει το κοινό "απαγορεύοντας" του να πάρει τα μάτια του από τη σκηνή. Οι εναλλαγές καταστάσεων και συναισθημάτων είναι τόσο γρήγορες, που δεν προλαβαίνεις να "χαθείς". Κι αν μπεις στη διαδικασία να βγάλεις το κινητό για να κάνεις κάνα insta story, "χάθηκες". Σου μιλάω εκ πείρας. Στη σκηνή του Θεάτρου Αλκμήνη, διαδραματίζεται ένα αριστούργημα. Η άδεια, βαριά, ξύλινη καρέκλα με τη δερμάτινη επένδυση, στο κέντρο τη σκηνής, είναι το κέντρο όλων. Και ακροβολισμένοι, 3 ξύλινοι τοίχοι, σε σχεδιασμό Νίκου Κασαπάκη , όπως και τα κουστούμια. Όλες οι δράσεις, γίνονται γύρω, πάνω, κάτω, μπρος και πίσω της. Και οι ξύλινοι τοίχοι, οριοθετούν το μικρό σύμπαν της.. Θα μπορούσε να συμβολίζει το μεγάλο εγώ του Ιβάν; Την αίσθηση πως όλα περιστρέφονταν γύρω του. Δεν ξέρω. Αλλά αυτή είναι και η μαγεία του θεάτρου. Επιτρέπει στον καθένα να βγάλει τα συμπεράσματα που επιθυμεί. Και δορυφόροι αυτής της βαριάς, δερμάτινης καρέκλας, είναι δύο τεράστιας υποκριτικής ικανότητας ηθοποιοί. Οι κύριοι Γιώργος Γαλίτης και Θανάσης Κουρλαμπάς . Ο Γιώργος Γαλίτης κι ο Θανάσης Κουρλαμπάς, είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Σαν τη Ζωή και το Θάνατο. Υπάρχει μια απόκοσμη χημεία μεταξύ τους. Σαν να γεννήθηκαν και να ωρίμασαν μαζί, για να ανέβουν τελικά στη σκηνή και να εξιστορήσουν ο ένας πλάι στον άλλον, το Θάνατο του Ιβάν Ιλίτς. Αλλά φυσικά δεν είναι μόνο αυτοί. Υπάρχουν σχεδόν άλλα είκοσι πρόσωπα στο έργο. Χωρίς όμως να υπάρχουν άλλοι ηθοποιοί. Η παράσταση είναι υπόθεση των δυο τους. Οι πρωταγωνιστές, αφηγούνται τη ζωή του Ιβάν Ιλίτς, μέσα από συνεχείς εναλλαγές ρόλων, φωνών, κινήσεων, περιγράφοντας γλαφυρά σημαντικές στιγμές από τη ζωή του. Από τα παιδικά του χρόνια, μέχρι το γάμο, και τελικά τις τελευταίες μέρες της πολυτάραχης μα συνάμα μίζερης ζωής του. Σημαντικότατο ρόλο στην απεικόνιση αυτής της επίπονης διαδικασίας, έχουν οι φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα και η πρωτότυπη μουσική του Γιάννη Οικονόμου που πλαισιώνουν τις σχεδόν χορογραφημένες κινήσεις των δυο ηθοποιών, δια χειρός Χριστίνας Φωτεινάκη. Πόσο δύσκολο είναι να βρεις κατά τη διάρκεια της ζωής σου, έναν άνθρωπο που να σε καταλαβαίνει; Έναν άνθρωπο που να σε νοιάζεται; Να σου προσφέρει απλόχερα την αγάπη του; Μάλλον αρκετά. Σε όλη του την ενήλικη ζωή, ο Ιβάν Ιλίτς, ήταν ένας άνθρωπος απόμακρος και αυστηρός. Έκανε ένα γάμο που τελικά μετάνιωνε μέχρι να κλείσει τα μάτια του. Απέκτησε δυο παιδιά που δε δέθηκε ποτέ μαζί τους, και είχε ένα μάτσο "φίλους", που με το που είδαν το καντηλάκι του να αργοσβήνει, έπεσαν σαν όρνεα να φάνε την καρέκλα του. Κάτι μου θυμίζει τώρα αυτό, αλλά δε μου αρέσει να κάνω πολιτικά σχόλια. Και να, που πλέον βρίσκεται σε ένα κρεβάτι, ανήμπορος ακόμα και να κάνει την ανάγκη του. Νιώθει μόνος, αβοήθητος και συνάμα παράσιτο για την οικογένεια του. Μόνο ο νεαρός Γκεράσιμ, ένας μουζίκος που εργάζεται στην οικία του Ιβάν, δείχνει να ενδιαφέρεται για τον ετοιμοθάνατο. Είναι ο άνθρωπος που τον φροντίζει τον καθαρίζει, ενώ η οικογένεια του τον έχει παραγκωνισμένο, στο "κρεβάτι του πόνου". Όμως δεν είναι η σωματική φροντίδα που καταπραΰνει τον αβάσταχτο πόνο του δικαστή Ιλίτς. Όχι. Ο Γκεράσιμ, του απαλαίνει τον πόνο της ψυχής του. Τον ακούει και του μιλάει. Μόνο με αλήθειες. Και έτσι του μιλάει και ο μετανιωμένος για τη Ζωή του, δικαστής Ιλίτς. Και είναι τελικά αυτό που ο Ιβάν έψαχνε σε όλη του τη ζωή. Μια ειλικρινή διαπροσωπική σχέση. Ωραία τα πλούτη και η καλοζωία αλλά ο τρόπος που τα αποκτά και ο τρόπος που τα υπηρετεί κανείς, είναι το φαρμάκι που μολύνει τη ζωή μέχρι τη στερνή του πνοή. Και οι σκοποί που ως νέος και ιδεαλιστής απεχθανόταν μα κατέληξε να υπηρετεί, ήταν αυτοί που τελικά τον καταδίκασαν. Φεύγοντας από το φιλόξενο φουαγιέ του Θεάτρου Αλκμήνη, θα σκεφτείς πολλά, αλλά πρωτίστως, θα αναρωτηθείς αν ο τρόπος που ζεις, είναι και αυτός που σου αξίζει. Εγώ το έκανα. Και έπεσα στο κρεβάτι κάνοντας σκέψεις και σενάρια τρελά. Να αλλάξω δουλειά! Ναι! Από εκεί πρέπει να ξεκινήσω. Και μετά; Μετά τι; Να έρθω πιο κοντά με τα αγαπημένα μου πρόσωπα! Ποτέ δεν ξέρεις μέχρι πότε θα τα έχεις κοντά σου. Ναι! Όλα αυτά είναι μια καλή αρχή! Και έτσι γεμάτος ενθουσιασμό για το νέο ξεκίνημα που θα έκανα, κοιμήθηκα. Κοιμήθηκα ως τις 5:45 το πρωί γιατί έπρεπε να σηκωθώ να πάω στη δουλειά. Τι να κάνουμε; Καλές οι σκέψεις και οι αναθεωρήσεις, αλλά κάπως πρέπει να βγάλουμε και το ψωμάκι μας. Μα όλα καλά θα πάνε. Αρκεί να το καταλάβουμε νωρίτερα από τον Ιβάν Ιλίτς. Εν κατακλείδι : "Ο Θάνατος του Ιβάν Ιλίτς", αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα έργα του Λέο Τολστόι. Η παράσταση της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, αποτελεί ίσως την καλύτερη απόδοση του έργου του Τολστόι που θα καταφέρεις να παρακολουθήσεις ποτέ σου σε ελληνικό θέατρο. Οι Κουρλαμπάς και Γαλίτης, μετρώντας και οι δύο τους σχεδόν τρείς δεκαετίες στο σανίδι, βρίσκονται στην καλύτερη φάση της καριέρας τους. Η σωματική τους ενέργεια σε συνδυασμό με την υποκριτική τους δεινότητα, δημιουργούν πραγματικά το τέλειο αποτέλεσμα που σε κρατά καθηλωμένο για σχεδόν 80 λεπτά. Αν σου αρέσει το πραγματικά καλό και ποιοτικό θέατρο, κλείσε άμεσα το εισιτήριο σου, και δε θα το μετανιώσεις. Και τώρα που το σκέφτομαι, να και ένας καλός λόγος να κάνεις και εμβόλιο. Καλή θέαση! Ευρυγένης Παίζουν οι: Γιώργος Γαλίτης και Θανάσης Κουρλαμπάς Κείμενο: Leo Tolstoy Μετάφραση από τα ρωσικά: Παύλος Στεφάνου Θεατρική διασκευή/Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη Σκηνικά/Κοστούμια: Νίκος Κασαπάκης // Πρωτότυπη μουσική: Γιάννης Οικονόμου Κίνηση: Χριστίνα Φωτεινάκη // Σχεδιασμός φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα Φωτογραφίες: Γιώργος Σακκάς // Γραφιστική επιμέλεια: GRID FOX Promo video: Κώστας Γεραμπίνης // Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού Παραγωγή: A PRIORI www.a-priori.gr Facebook Page Ημέρες & ώρες παραστάσεων Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2021 & κάθε Τετάρτη στις 19:00 Διάρκεια παράστασης: 90’ (χωρίς διάλειμμα) Πληροφορίες-Κρατήσεις Θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 8-12, Γκάζι, 210 3428650 Τιμές εισιτηρίων Γενική Είσοδος: 13 € / Φοιτητικό, ανέργων, ΑΜΕΑ: 10 € Προπώληση εισιτηρίων Ηλεκτρονικά στο ticketmaster.gr

Το Christmas Theater φιλοξένησε για άλλη μια φορά την υπερπαραγωγή του West End, The Phantom of the Opera. Όπως βέβαια ήταν αναμενόμενο, επικρατούσε το αδιαχώρητο, μιας και το φιλοθεάμον κοινό, έσπευσε να παρακολουθήσει από κοντά μια από τις 3 μακροβιότερες μουσικοθεατρικές παραστάσεις του West End του Λονδίνου. Εγκυκλοπαιδικά, οι άλλες δύο είναι "Οι Άθλιοι" του Β. Ουγκώ, και "Η Ποντικοπαγίδα" της Α. Κρίστι. Η πλοκή του έργου είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλο το θεατρόφιλο/σινεφίλ κοινό οπότε θα περάσω κατευθείαν στο ψητό. Ready? Η διαχρονική φωνή του Αλέξη Κωστάλα απλώνεται σε όλο το χώρο του Κλειστού Σταδίου Γαλατσίου, ενημερώνοντας μας πως η παράσταση πρόκειται να ξεκινήσει. Τα φώτα χαμηλώνουν. Η αυλαία σηκώνεται. Το έργο ξεκινά με τη σκηνή της δημοπρασίας (νο σπόιλερς). Μόλις η σκηνή τελειώνει και ξεκινά η ομώνυμη ουβερτούρα, ανατριχιάζεις*, σε κατακλύζει η μαγευτική ανατριχίλα που ξέρεις πως γι αυτή πήγες στο θέατρο. Ο θίασος αποτελείται από εξαιρετικούς ηθοποιούς. Η σκηνή είναι γεμάτη με επαγγελματίες του είδους. Από τα νεότερα άτομα-ξέρεις, αυτά στην ηλικία μου-μέχρι τους "βετεράνους" της σκηνής, το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό. Ναι, η ελληνική σκηνή έχει πολλούς καλλιτέχνες που μπορούν επάξια να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες ενός μιούζικαλ, αλλά πρέπει να ομολογήσω πως τόσο σε επίπεδο υποκριτικής όσο και φωνητικής, οι ερμηνείες στο Phantom of the Opera, είναι καθηλωτικές. Τα σκηνικά είναι πελώρια (και "ζωντανά"), φτιαγμένα με τόσο μεγάλη λεπτομέρεια που δε μπορείς όχι να διακρίνεις, αλλά ούτε να φανταστείς πως δεν πρόκειται για πραγματικά κτήρια. Το ίδιο υπέροχα είναι και τα κοστούμια εποχής. *Ανατριχιάζεις, αλλά όχι τόσο όσο θα μπορούσες να ανατριχιάσεις. Τι σημαίνει αυτό; Ναι, ο χώρος μπορεί να φιλοξενήσει πραγματικά πολύ κόσμο. Τα καθίσματα είναι άνετα και υπάρχει πολύς χώρος να κουνηθείς χωρίς να ενοχλήσεις τον μπροστινό σου. Όμως οι αποστάσεις από τη σκηνή, για τους πίσω από το κέντρο δηλαδή, είναι πολύ μεγάλες, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει η απαραίτητη ορατότητα. Και μετά από την εικόνα, έρχεται ο ήχος. Οι χρόνοι αντήχησης που απαιτούνται για κάθε μορφή από τα παραπάνω θεάματα, είναι διαφορετικοί. Μιας και δεν έχω όμως γνώσεις ακουστικής θα πω πως απλά κάποια όργανα χάνονταν λίγο, λόγω της μέτριας ποιότητας του ήχου που φτάνει στα αυτιά του κοινού. Συνοψίζοντας. Πρόκειται για μια παράσταση, δημιουργημένη με τα υψηλότερα στάνταρ από όλες τις απόψεις (αν την παρακολουθήσεις στο Her Majesty Theater) ή σε γενικότερα σε κάποιο θέατρο. Επειδή όμως είναι πολύ πιθανό να μην ταξιδέψεις ως το Λονδίνο για να το κάνεις, προτείνω να κάνεις τη βόλτα μέχρι το Γαλάτσι. Και αφήσεις στην άκρη το θέμα του ήχου που σίγουρα χρήζει άμεσης βελτίωσης, θα φύγεις από την παράσταση με τις καλύτερες εντυπώσεις. Και αν μένεις στη Βόρεια Ελλάδα, κάνε υπομονή για τον άλλο μήνα το Φάντασμα της Όπερας, έρχεται στη Θεσσαλονίκη. Καλή θέαση! Ευρυγένης

Ένα από τα κλασικά έργα που ανεβαίνουν φέτος από το Εθνικό Θέατρο, είναι και η Φάρμα των Ζώων, του Τζώρτζ Όργουελ. Η ιστορία είναι γνωστή, αλλά για όσους δεν την ξέρουν, ακολουθεί σύνοψη του έργου. Τα ζώα της φάρμας, μετά από το συμβούλιο τους, αποφασίζουν πως πρέπει να πάρουν στα χέρια τους τις ζωές τους και να πάψουν να εξαρτώνται πια από τους ανθρώπους, που ο μόνος λόγος που τα εκτρέφουν και τα φροντίζουν, είναι για να επωφελούνται από αυτά και όταν πια δεν έχουν κάτι να τους προσφέρουν, τα σκοτώνουν. Έτσι, τα γουρούνια, που ομόφωνα ψηφίζονται ως τα πιο σοφά και έξυπνα ζώα της φάρμας. Έτσι ο Σνόουμπολ, και ο Ναπολέων, τα δύο εξυπνότερα εκ των γουρουνιών, . αναλαμβάνουν να σχεδιάσουν την επανάσταση των ζώων, απέναντι στον ανθρώπινο ζυγό. Τα ζώα εξεγείρονται και μετά από σφοδρή μάχη, κερδίζουν την ανεξαρτησία τους, και για λίγο καιρό, ζουν όπως επιθυμούν. Ελεύθερα, μέσα σε μια ιδανική κοινωνία. Όμως τα γουρούνια, δεν αρκούνται σε αυτό. Οι εσωτερικές γουρουνοδιαμάχες δεν αργούν να ξεκινήσουν και η φάρμα χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα. Ο Ναπολέων με πραξικοπηματικό τρόπο, αναλαμβάνει την εξουσία, και η φάρμα, από μέρες ευημερίας, περνάει σε καθεστώς δικτατορίας. Τα ζώα εργάζονται σκληρά, οι πόροι στερεύουν, ζώα αρχίζουν να πεθαίνουν ή να χάνονται μυστηριωδώς... Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά κάποια ζώα είναι πιο ίσα μεταξύ τους Η φάρμα των ζώων είναι η αλήθεια που όλοι γνωρίζουμε αλλά λίγοι από εμάς τολμάμε να παραδεχτούμε. Μας παρουσιάζει με τον πιο αλληγορικό τρόπο (άλλωστε η αλληγορική γραφή του Όργουελ είναι χαρακτηριστική), τη βίαιη καθημερινότητα. Μιλάει για την ανισότητα ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις και για την εκμετάλλευση των ασθενέστερων στρωμάτων από τους ισχυρότερους. Πραγματεύεται την προσπάθεια του ανθρώπου να αποκτήσει την ανεξαρτησία του, αλλά και την ανάγκη που έχει να τον διοικούν, γιατί δεν έμαθε ποτέ να είναι πραγματικά ελεύθερος. Η παράσταση Το σκηνικό είναι όπως θα περίμενε κανείς, η φάρμα που ζουν τα ζώα. Απλή και μίνιμαλ. Και δε με ενόχλησε καθόλου. Οι ερμηνείες των ηθοποιών δε αφήνουν να το παρατηρήσεις. Νομίζω πως και αυτός είναι ο σκοπός. Να μη χάνεσαι στο σκηνικό ενώ οι καλλιτέχνες δίνουν στη σκηνή τον καλύτερο τους εαυτό. Όλοι οι ηθοποιοί, ανεξαιρέτως έχουν μοναδικές υποκριτικές, φωνητικές και χορευτικές ικανότητες. Τα κοστούμια, αλλά και το στυλιστικό κομμάτι γενικότερα, είναι δημιουργημένα βάσει των χαρακτηριστικών αλλά και του χαρακτήρα του κάθε ζώου. Από goth με επιθετικό undercut μαλλί για την "αναρχική" γάτα, μέχρι τούλι και αλογοουρά για την όλο χάρη και νάζι φοράδα. Τα τραγούδια αλλά και η χορογραφίες, δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από θεατρικές παραγωγές του West End. Λειτουργούν ως άρτια εκπαιδευμένη χορωδία. Προσωπικά, ένιωσα πως παρακολουθώ την Παναγία των Παρισίων της Disney, που θεωρώ πως διαθέτει ένα από τα καλύτερα soundtracks. Άλλωστε αυτό είναι το πραγματικό θέατρο. Ένας ηθοποιός, πρέπει να είναι ικανός να ερμηνεύει το ρόλο του, να τραγουδά, να χορεύει. Γι' αυτό και το θέατρο δεν είναι για όλους. Αλλά ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω; Εν κατακλείδι. Έχω ενθουσιαστεί από την αρτιότητα του έργου. Το ίδιο πιστεύω και για το υπόλοιπο κοινό, αλλιώς δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός πως το θέατρο ήταν κατάμεστο. Αν έχεις λίγο χρόνο μέσα τις διακοπές, είναι ένα από τα έργα που πρέπει να παρακολουθήσεις. Εκτός από το θέαμα, θα σε κάνει να αναθεωρήσεις και κάποια πράγματα στη ζωή σου. Και αν δεν προλάβεις, διάβασε τουλάχιστον το βιβλίο. Είναι κι αυτό μια αρχή. Ευρυγένης

Οι συστάσεις είναι περιττές για τη μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού, Γιώτα Νέγκα. Έχοντας παρακολουθήσει την μουσική παράσταση "Τραγουδώντας την Ευτυχία", ύμνο στη ζωή και το έργο της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, βρήκα το θάρρος να ζητήσω από την κυρία Νέγκα, να μου παραχωρήσει λίγο από το χρόνο της, ώστε να πούμε μερικά λόγια για την παράσταση, αλλά και για την καθημερινότητα προσαρμοσμένη στα νέα δεδομένα, λόγω της πανδημίας. Η Γιώτα Νέγκα, είναι ένας γλυκός άνθρωπος, με ζεστή φωνή, εντός και εκτός πίστας. Δε θα σου κρύψω, πως ήμουν αρκετά αγχωμένος για το πώς θα πάει αυτό, αλλά αυτή η υπέροχη γυναίκα, με ενθάρρυνε να είμαι ο εαυτός μου, και το αποτέλεσμα αυτής της συζήτησης, θεωρώ πως είναι όμορφο. Ανέβασε το φωτισμό του smartphone ή του tablet σου και κάτσε αναπαυτικά στον καναπέ ή στο κρεβάτι σου. Έτοιμος; Ε: Αρχικά, θα ήθελα να σας δώσω πολλά συγχαρητήρια για την παράσταση. Ξέρετε, αν και δεν έχω ιδιαίτερη κλίση προς το ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι, η παράσταση σας ήταν πραγματικά συγκινητική. Γ: Δεν θα το χαρακτήριζα ρεμπέτικο, αλλά περισσότερο αστικό λαϊκό. Είναι όμως λογικό λόγω της ηλικίας σου, να κάνεις ένας πιο γενικό χαρακτηρισμό του συγκεκριμένου ρεπερτορίου. Μίλησε μου λίγο για το welovetheater.gr. E: Κατάλαβα, εσείς θα πάρετε συνέντευξη από μένα. (Γέλια και από τις δύο πλευρές, και σύντομη παρουσίαση του "Αγαπάμε Θέατρο", που λογικά δε θα σε ενδιαφέρει, οπότε την προσπερνάω, και φτάνω στο σημείο που συνειδητοποιούμε πως όλο αυτό, ήταν μια τεράστια ευκαιρία να έρθουμε ξανά κοντά στο θέατρο που τόσο μας έλλειψε τα δύο προηγούμενα χρόνια.) Ε: Μιας και φτάσαμε σε αυτό, πόσο δύσκολο ήταν για εσάς; Θέλω να πω, εμείς ως θεατές στερηθήκαμε την ψυχαγωγία μας. Για εσάς ήταν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Γ: Για εμάς ήταν θέμα επιβίωσης. Και όχι μόνο αυτό. Όλοι εμείς, οι καλλιτέχνες, τεθήκαμε σε ένα καθεστώς σιωπής, και αυτό είναι το πιο δύσκολο. Δε μπορούσαμε πια να εκφραστούμε, και η αδυναμία έκφρασης, επηρεάζει πάρα πολύ την ψυχολογία κάποιου, ιδιαίτερα ανθρώπους σαν κι εμάς. Υπήρχαν συνάδελφοι που δεν είχαν τη δυνατότητα να πληρώσουν το νοίκι, το ρεύμα τους. Άλλοι έκαναν επιχειρηματικές κινήσεις οι οποίες τελικά απέτυχαν ή στην καλύτερη έμειναν στον αέρα. Καλλιτέχνες και μη, περάσαμε όλοι μια πολύ άσχημη περίοδο. Όταν ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσω στα ίσια την Ευτυχία, η καρδιά μου πετάρισε. Γνώρισα αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο, μόνο από τη δουλειά του. Ε: Ας μιλήσουμε λίγο για την παράσταση. Πως ξεκινήσατε το εγχείρημα; Ήταν ιδέα της Λίνας Νικολακοπούλου όλο αυτό; Γ: Η Λίνα έδωσε το έναυσμα σε όλο αυτό, ναι. Το καλοκαίρι του 2020, ετοίμασε την παράσταση για την Ευτυχία, και με κάλεσε ώστε να ερμηνεύσω τα τραγούδια της. Ήταν η πρώτη φορά που κλήθηκα να αντιμετωπίσω όλα τα τραγούδια της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου όλα μαζί. Πάντα τραγουδούσα την Ευτυχία, αλλά μέσα σε ένα πρόγραμμα με τραγούδια δικά μου και άλλων. Κυρίως αυτά που δονούν όλο το κοινό. Όταν ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσω στα ίσια την Ευτυχία, η καρδιά μου πετάρισε. Γνώρισα αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο (την Παπαγιαννοπούλου), μόνο από τη δουλειά του. Μολαταύτα, μας χτύπησε η δεύτερη καραντίνα, και η παράσταση δεν παρουσιάστηκε ποτέ. Ήρθε όμως η άνοιξη του 2021, και έχοντας μέσα μου την ανάγκη να δει ο κόσμος αυτό το υπέροχο εγχείρημα, επικοινώνησα με τη Λίνα και της ζήτησα να κάνουμε μια περιοδεία, και με ένα εντελώς αυθόρμητο "ναι" της, στρωθήκαμε ξανά στη δουλειά, υπό το πρίσμα της μοναδικής Λίνας Νικολακοπούλου. Άλλωστε η Λίνα, είναι Ευτυχία που έχουμε εμείς. Είναι μια γυναίκα που έβαλε νέες λέξεις και θέματα μέσα στα τραγούδια, όπως έκανε η Ευτυχία στην εποχή της, στον αφιλόξενο ανδροκρατούμενο χώρο της στιχουργίας. Η Λίνα, έχει μοιραστεί μαζί μας τον τρόπο σκέψης της. Μας κάνει να χαρούμε, να δακρύσουμε, να σκεφτούμε. Έχει δώσει όνομα στα όνειρα αλλά και στους φόβους μας, στις πολύ προσωπικές μας στιγμές. Ειλικρινά αισθάνομαι πολύ τιμημένη, ευτυχισμένη και τυχερή, που την παράσταση για μια σπουδαία στιχουργό, την επιμελείται μια άλλη σπουδαία στιχουργός. Η Λίνα, είναι Ευτυχία που έχουμε εμείς. Είναι μια γυναίκα που έβαλε νέες λέξεις και θέματα μέσα στα τραγούδια, όπως έκανε η Ευτυχία στην εποχή της. Ε: Με συγκινεί το γεγονός ότι μιλάτε έτσι για έναν άνθρωπο του "συναφιού" σας. Όλος αυτός ο σεβασμός και η αγάπη που δείχνετε. Δεν είναι συχνό φαινόμενο να ακούς κάποιον να μιλάει έτσι για κάποιον άλλο και αυτά που λέει να τα εννοεί. Δυστυχώς είναι αρκετοί αυτοί που ξεσκίζουν τις σάρκες των άλλων, μόλις τους δοθεί η ευκαιρία. Γ: Θεωρώ πως ο χώρος για φάγωμα, εμφανίζεται μόνο όταν δεν υπάρχει πραγματική δημιουργία. Αν δεν έχεις να ασχοληθείς με ένα πόνημα, ένα έργο, πρέπει να ασχοληθείς με κάτι. Ή με κάποιον. Το ότι ήρθα σε επαφή μια τόσο σπουδαία καλλιτέχνιδα, που κακά τα ψέματα, έχει τραγουδηθεί από τα πιο μεγάλα ονόματα του λαϊκού και όχι μόνο στερεώματος, από τον Καζαντζίδη, τον Κόκοτα, τη Μαίρη Λίντα, μέχρι τη Μοσχολιού και το Νταλάρα, δεν έχεις χώρο να ασχοληθείς με οτιδήποτε άλλο. Ασχολείσαι ήδη με κάτι σπουδαίο, και δίνεις την ψυχή σου σε αυτό. Ήθελα ο χώρος που θα στέγαζε την "Ευτυχία", να είναι ένα θέατρο. Βλέπεις, κάθε κομμάτι της, είναι σαν ένα μικρό μονόπρακτο. Ε: Πως οδηγηθήκατε στο Θέατρο Ακροπόλ; Γ: Ήθελα ο χώρος που θα στέγαζε την "Ευτυχία", να είναι ένα θέατρο. Ήθελα ο κόσμος να έρθει και να κάτσει να παρακολουθήσει την ιστορία της Ευτυχίας, κι όχι απλά να ακούσει. Βλέπεις, κάθε κομμάτι της, είναι σαν ένα μικρό μονόπρακτο. Ο λόγος της Ευτυχίας, ρέει, και μέσα και ανάμεσα από τα τραγούδια. Μεταξύ των κομματιών, ακούμε τη Λίνα, να μιλάει για τη ζωή της Ευτυχίας, είτε μέσα από αποσπάσματα άρθρων της εποχής, είτε ως η ίδια η Ευτυχία. Κάθε ενότητα, ανοίγεται από την Ευτυχία. Έχουμε λοιπόν περίπου 30 μικρά μονόπρακτα, που επιθυμούσα να περάσουν στο κοινό, χωρίς τις παρεμβολές που μπορεί να προκληθούν σε μια μουσική σκηνή, όπως είναι η συζήτηση, το αλκοόλ...Δίνει όλη του την προσοχή. Ευχαριστώ πολύ τον Μάρκο Τάγαρη, που στήριξε αυτή μας την προσπάθεια, την αγάπησε, και τη στέγασε στο ιστορικό Ακροπόλ. Το ίδιο και τον Μανώλη Παντελιδάκη, που "φιλοξενεί" την Ευτυχία, στο πανέμορφο σκηνικό του "Κουρέα της Σεβιλλης". Ε: Θεωρείτε πως θα έβρισκε αντίκρισμα από το κοινό, ένας συνδυασμός μουσικής και θεάτρου, όπως τώρα ή οι θαμώνες δε μπορούν να ξεφύγουν από τα νυχτερινά κέντρα; Γ: Καλή και άγια η διασκέδαση στα νυχτερινά κέντρα. Το ίδιο και η εργασία σε αυτά. Την έχω κάνει και θα συνεχίσω να την κάνω. Είναι αυτό που σου είπα και πιο πάνω. Στο νυχτερινό κέντρο θα πας για να διασκεδάσεις, με πιο "πολύχρωμα" προγράμματα. Όταν όμως μιλάμε για κάτι σαν το "τραγουδώντας την Ευτυχία", ένα αφιέρωμα τόσο συγκεκριμένο, ήθελα να το πάμε στο θέατρο. Έχει πραγματικά να κάνει με το πως θες να το παρουσιάσεις στο κοινό. Ε: Από μουσικά νέα; Έχετε στα σκαριά κάποιο νέο άλμπουμ; Γ: Αυτό τον καιρό, μιξάρουμε στο στούντιο την καλοκαιρινή περιοδεία της "Ευτυχίας". Θεωρώ πως με την είσοδο του νέου χρόνου, θα το έχουμε στα χέρια μας, έτοιμο να ταξιδέψει προς τις καρδιές όλων. E: Θα διατίθεται και σε βινύλιο; Γ: Προς το παρόν δεν το έχουμε συζητήσει, αλλά το επιθυμώ πολύ. E: Μιας και το ανέφερα, πως σας φαίνεται αυτή η εισβολή του βινυλίου στην καθημερινότητα μας; Γ: Ο αναλογικό ήχος, είναι πιο κοντά στην ανθρώπινη ιδιοσυχνότητα. Πέρα όμως από αυτό, όλη η διαδικασία, το να πιάσεις το δίσκο, να ακουμπήσεις τη βελόνα σωστά για να παίξει...Αγαπώ πολύ τα βινύλια. Ε: Είτε σε βυνίλιο, είτε σε CD, σίγουρα θα έρθω για αυτόγραφο και αφιέρωση, τώρα που έχω και τα μέσα! Γ: (Γέλια) Θα σε περιμένω στην επόμενη παράσταση! Ε: Να πούμε όμως και κάτι για τον τελευταίο προσωπικό σας δίσκο, που κυκλοφόρησε αρχές του 2020, εν μέσω πανδημίας. Γ: Αν και κυκλοφόρησε σε δύσκολη εποχή, πήγε πολύ καλά. Έχει κάνει τον κύκλο του πια. Όμως κρατάω στην καρδία το βίντεο κλιπ του Νίκου Σούλη, για το κομμάτι "Σε λάθος μάτια", που εν τέλει είναι πιο σύγχρονο από ποτέ, μιας θίγει τόσο έντονα την ενδοοικογενειακή βία, και το δραματικό φαινόμενο των απανωτών γυναικοκτονιών. Μένω να κοιτάω παγωμένη πια όλα αυτά τα καταιγιστικά γεγονότα. Και το κομμάτι αυτό, αλλά και όλος ο δίσκος, είναι μια πολύ γλυκιά αποσκευή μέσα μου, ένα παράσημο στην ψυχή μου. Πρέπει να μας προβληματίσει το πως θα μεγαλώσουμε κανονικούς, καλοσυνάτους ανθρώπους, κι όχι βασανιστές. E: Ευχαριστώ για το πάτημα που μου δίνετε. Προσωπικά θεωρώ πως η κατάσταση έχει πραγματικά ξεφύγει με το θέμα των γυναικοκτονιών και όχι μόνο. Ποια τιμωρία θεωρείτε πως αναλογεί σε όλους αυτούς που διαπράττουν αυτά τα εγκλήματα; Γ: Θα πω πως πρέπει να υπάρχει μια σωστή αντιμετώπιση, και γενικά πρέπει να υπάρχει δικαιοσύνη. Δεν είναι όμως θέμα μόνο της τιμωρίας. Αυτό είναι επιδερμικό. Μην ξεχνάμε πως οι άνθρωποι που εξελίχθηκαν σε βασανιστές, μεγάλωσαν και ανέπτυξαν τις προσωπικότητές τους, σε ένα περιβάλλον που ίσως δεν ήταν το ιδανικό. Πρέπει λοιπόν να προβληματιστούμε για το πως θα εξαλείψουμε αυτά τα περιβάλλοντα. Πρέπει να μας προβληματίσει το πως θα μεγαλώσουμε κανονικούς, καλοσυνάτους ανθρώπους, κι όχι βασανιστές. Ε: Για τα στρατόπεδα που τείνουν να δημιουργούνται μεταξύ εβολιασμένων και ανεμβολίαστων, τι έχετε να πείτε; Γ: Ως ζήτημα, δεν απέχει και πολύ από όλα τα άλλα σημαντικά κοινωνικά ζητήματα. Θα πω μόνο το εξής. Είναι θέμα επιλογής. Αλλά η επιλογή που θα κάνει ο καθένας, πρέπει να αντιμετωπιστεί σοβαρά και υπεύθυνα. Κι αυτό πρέπει να ισχύει από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο πολίτη της χώρας. Κάθε επιλογή έχει το ρίσκο της. Ας σεβαστούμε πρώτα τον εαυτό μας και τους άλλους, και οι ισορροπίες θα βρεθούν. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τον εμβολιασμό, αλλά με όλα τα θέματα. Δε δύναται να πάμε μπροστά με γκρίνιες και τσακωμούς. Ε: Μετά την "Ευτυχία", υπάρχει κάτι που ετοιμάζετε; Γ: Ο κύκλος, τουλάχιστον αυτός ο κύκλος της "Ευτυχίας", κλείνει την ερχόμενη εβδομάδα, στις 27 Δεκεμβρίου, αλλά θεωρώ πολύ πιθανό να ανοίξει ένας άλλος αργότερα... Με τη νέα χρονιά, προς τέλη Γενάρη, θα βρίσκομαι με το Γιάννη Κότσιρα στο Anodos , όπου θα παρουσιάσουμε μια παράσταση που λαχταρούμε εδώ και καιρό να κάνουμε παρέα, με πολλά όμορφα λαϊκά τραγούδια, τραγούδια που έχουμε ανάγκη να πούμε, αλλά και προσωπικά μας τραγούδια. Θα είναι ένα γλέντι για τη ζωή, μια ελπίδα για το μαζί, ένα χαμόγελο για το τραγούδι. Ε: Ποια τραγούδια να περιμένουμε πως θα ακούσουμε δηλαδή; Γ: Είναι πάρα πολλά για να στα πω τώρα. Αλλά σίγουρα μέσα σε αυτά, θα ακούσετε και της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου! (Γέλια) Όλα θα είναι πάντως αγαπημένα τραγούδια, και τραγουδισμένα από καρδιάς. Άλλωστε και ο Γιάννης είναι ένας καταπληκτικος τραγουδιστής που αγαπά πολύ το λαϊκό τραγούδι. Είναι ένας έντιμος και συναισθηματικός άνθρωπος με καθαρή καρδιά και βλέμμα. Αισθάνομαι πολύ τυχερή και που είναι φίλος μου, και που θα μοιραστούμε τη σκηνή και θα το ζήσουμε μαζί. Το "Τραγουδώντας την Ευτυχία", κλείνει τον κύκλο του τη Δευτέρα 27/12. Ακόμα προλαβαίνεις! Ευρυγένης ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΤΣΙΡΑΣ – ΓΙΩΤΑ ΝΕΓΚΑ Από το Σάββατο 22 Ιανουαρίου και κάθε Σάββατο για λίγες παραστάσεις Ο Γιάννης Κότσιρας και η Γιώτα Νέγκα συναντιούνται για πρώτη φορά επί σκηνής στο Anodos Live Stage, τον αγαπημένο χώρο - ορόσημο της Πειραιώς. Από το Σάββατο 22 Ιανουαρίου και για κάθε Σάββατο, οι δύο σπουδαίοι καλλιτέχνες, ενώνουν τις φωνές τους σε ένα μουσικό ταξίδι στο καλό Ελληνικό τραγούδι και ερμηνεύουν διαχρονικές επιτυχίες που έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας, σε μία βραδιά γεμάτη συγκίνηση και χαρά. Τραγούδια από τη δική τους δισκογραφία, από τον «Σασμό» και τον «Φύλακα Άγγελο», μέχρι το «Τσιγάρο» και το «Έλα και Κόψε Με στα Δυο» κι από το «Με τα Μάτια Κλειστά», και «Το Δίκιο μου» μέχρι το «Βρες μου έναν άλλον» και το «Οξυγόνο, οι δύο αγαπημένοι ερμηνευτές παρουσιάζουν ένα μοναδικό πρόγραμμα ερμηνεύοντας τραγούδια σταθμούς τόσο από την πλούσια δισκογραφία τους όσο και μεγάλες λαϊκές επιτυχίες τις οποίες όλοι αγαπάμε. Τους συνοδεύουν οι μουσικοί: Αλέξανδρος Λιβιτσάνος: πλήκτρα/ενορχηστρώσεις Βαγγέλης Μαχαίρας: μπουζούκι Κώστας Μιχαλός: κιθάρες Hρακλής Παχίδης: τύμπανα Γιάννης Πλαγιανάκος: μπάσο Νίκος Κατσίκης: Μπουζούκι - Λαούτο  Κώστας Νικολόπουλος: Κιθάρες  Δήμητρα Μπουλούζου: φωνή/βιολί Στρατής Καραδημητράκης /Λάμπρος Μπούνας: Επιμέλεια ήχου Φίλιππος Τρέπας: Φωτισμοί Επιμέλεια Παραγωγής: ΜENTA ART EVENTS - www.menta3.com Δημόσιες Σχέσεις: Μαργαρίτα Δρούτσα - email: mdroutsa@gmail.com Τηλ : 6942065888 Επιμέλεια Παραγωγής: ΜENTA ART EVENTS - www.menta3.com Η είσοδος στον χώρο γίνεται υποχρεωτικά με την επίδειξη πιστοποιητικού εμβολιασμού ή νόσησης. Προπώληση: ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΤΣΙΡΑΣ - ΓΙΩΤΑ ΝΕΓΚΑ | Εισιτήρια online! | Viva.gr  Κρατήσεις: 210 3468100 - info@anodoslivestage.gr ΜENTA ART EVENTS Λανίτη 4 Αθήνα 11363 Τηλέφωνο: 210 8617577 e-mail: info@menta3.com www.menta3.com  Anodos Live Stage: Πειραιώς 183 Αθήνα 11853

Έχοντας ήδη γρονθοκοπηθεί στο στομάχι από τους "Εκτελεστές" του Γιώργου Σκούρτη σε σκηνοθεσία Τριαντάφυλλου Δελή, στο αγαπητό μου πλέον Θέατρο Αλκμήνη, αποφάσισα να γνωρίσω λίγο καλύτερα τον νεαρό "Στέλιο" του έργου. Ο λόγος που το επιδίωξα αυτό, ήταν γιατί πέραν της εξαιρετικής του ερμηνείας, που εδώ που τα λέμε και οι τρεις πρωταγωνιστές είναι εξαιρετικοί, ήταν γιατί με εντυπωσίασε η απίστευτη απόδοση του τοξικομανή τον οποίον υποδύεται. Δε θα πλατειάσω άλλο. Ο Στέλιος, κατά κόσμον Βασίλης Τριανταφύλλου, είναι ένας νέος άνθρωπος ιδιαίτερα ευγενής και κατασταλαγμένος, και κάτι πολύ σημαντικό για το θέατρο: Πολύ ταλαντούχος. Καλησπέρα Βασίλη! Αποφάσισα πως δε θέλω να σου στείλω έτοιμες ερωτήσεις, που πιθανότατα θα οδηγήσουν σε έτοιμες απαντήσεις. Διάβασα κάποια πράγματα για σένα, αλλά προτιμώ να τα πούμε με τη σχετική αμεσότητα του μέσεντζερ. Αν δεν έχεις θέμα δηλαδή, θα ήθελα οι ερωτήσεις μου, να προκύπτουν κυρίως από τις απαντήσεις σου. Πες μου λοιπόν μερικά πράγματα για σένα. Για αρχή τα τετριμμένα: Που γεννήθηκες, που μεγάλωσες; Είχες θεατρικές επιρροές μέσα στην οικογένεια; Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Πειραιά. Συγκεκριμένα στο Πέραμα. Αγαπώ πολύ αυτόν τον τόπο εκτιμώ τους ανθρώπους του αλλά στενοχωριέμαι για τις λάθος κατευθύνσεις που έχει τα τελευταία χρόνια...Η ομορφιά του όμως είναι μεγαλύτερη απ' όλες τις λανθασμένες απόψεις που έχουν δημιουργηθεί γι' αυτόν. Οι γονείς μου, δεν έχουν σχέση με τον χώρο. Αντιθέτως εγώ είμαι ο λόγος που τα τελευταία χρόνια ξεκίνησαν να παρακολουθούν θέατρο. Ο πατέρας μου είναι υδραυλικός και η μητέρα μου λογίστρια. Αποφάσισες να ασχοληθείς κατευθείαν μετά το σχολείο με το θέατρο; Σπούδασες κάτι άλλο; Παρακολουθούσες μαθήματα σε κάποια δραματική σχολή παράλληλα; Και μιας και δε σε ρώτησα, τι ηλικία έχεις; Είμαι 27 χρόνων. Το θέατρο το γνώρισα μέσα στο σχολείο, μα όσο περνούσε ο καιρός, διαπίστωσα πως δε μου αρκούσε μια ώρα την εβδομάδα. Οπότε ξεκίνησα να ψάχνω να το βρω εκτός. Θεατρικά εργαστήρια από τα 12, ερασιτεχνικές ομάδες ώσπου στα 18 ήξερα τι ήθελα να κάνω. Μπήκα σε δραματική σχολή και τελείωσα τις σπουδές μου πριν 5 χρόνια. Σε ποια δραματική σχολή σπούδασες; Υπήρξε κάποιος καθηγητής που σε επηρέασε περισσότερο από άλλους; Και στον αντίποδα, υπήρξε κάνεις που προσπάθησε να σου κόψει τα φτερά; Πάντα στη ζωή μας, υπάρχουν και οι 2 τύποι ανθρώπων. Τον δεύτερο δε χρειάζεται να τον κατονομάσεις. Σπούδασα στην Αθηναϊκή Σκηνή Κάλβου-Καλαμπόκη. Τρία μοναδικά χρόνια. Με αγαπημένους συμφοιτητές και σημαντικούς καθηγητές. Καλαμποκης, Κάλβος, Κονιόρδου, Δαματης, Μοσχολιδακης, Βουτζουρακη, Μπουσδούκος, Βασιλοπούλου, Θεοδωράκη, Κουμίδου και πολλούς άλλους. Νομίζω ότι ο καθένας ήταν μια μοναδική πηγή έμπνευσης δεν θέλω να αδικήσω κανέναν, ο καθένας έχει τον δικό του δρόμο που αξίζει να περπατήσεις και να γνωρίσεις. Διαφωνίες μπορεί και να υπήρξαν με ορισμένους αλλά αυτό έχει θετικό πρόσημο γιατί έχει στόχο να προκύψει κάτι καινούριο ή κάτι βαθύτερο. Αισθάνομαι τυχερός που βρέθηκα μαζί τους. Κάποιο έργο που έπαιξες στα φοιτητικά σου χρόνια που σε σημάδεψε λίγο περισσότερο από κάποια άλλα; Ήταν στο τρίτο έτος της σχολής, όταν ο Κοραής Δαμάτης μου έδωσε να διαβάσω "Τα Ορφανά " του Λάιλ Κέσλερ για τον ρόλο του Τρητ. Ήταν το έργο με το οποίο την ίδια χρονιά έδωσα στις διπλωματικές εξετάσεις του Υπουργείου. Είναι ένα έργο που θα ήθελα να το ξανά δουλέψω στο μέλλον. Μίλησε μου για το "Από τα Έγκατα της Γης". Τα "Έγκατα της Γης" ήρθαν ως αποτέλεσμα μια κοινής ανάγκης ατόμων να αναζητήσουν με τον δικό τους τρόπο την μαγεία του θεάτρου με καλύτερες συνθήκες εργασίας. Αυτό προϋποθέτει να μπεις στα σκοτάδια του άλλου, να μοιραστείς ιδέες, ανασφάλειες, όνειρα και να τα βγάλεις στο φως. Είναι μια διαδρομή που αφορά τον τρόπο αλλά και τα "παπούτσια" που φοράμε σαν ομάδα στην διαδρομή. Κάναμε παραγωγές που εμείς οι ηθοποιοί χρειαζόταν να βρισκόμαστε σε 2-3 διαφορετικές δουλειές για να τις καλύψουμε...δεν είχαμε βοήθεια ούτε από παραγωγούς-χορηγούς-κεφάλαια απ' το σπίτι. Αυτό αποτυπώνει για εμάς αυτός ο τίτλος "Από τα Έγκατα της γης", τις δυσκολίες και την αλήθεια που φέρουμε απ' τα έγκατα της ψυχής μας. Αυτό. Αργότερα ήρθε η πρώτη επιχορήγηση για τους "Εκτελεστές" μας, αλλά και η δεύτερη επιχορήγηση που σιγά σιγά θα ξεκινήσει να ετοιμάζεται για του χρόνου. Μπορώ να έχω ένα μικρό spoiler για αυτό που έρχεται; Είναι το ξύπνημα της άνοιξης του Φρανκ Βέντεκιντ σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου. Αποκλειστικό ή το ξέρουν κι αλλοι; Χαχαχα! Είναι επιχορήγηση οπότε θεωρητικά μπορούν να το ξέρουν... Ποιος πρότεινε τους Εκτελεστές; Υπάρχει κάποια βαθύτερη σύνδεση με το έργο; Τα έργα προκύπτουν...καταθέτουμε όλοι προτάσεις και επιλέγουμε...δεν διαλέγουμε ρόλους, διαλέγουμε έργα...τι θέλουμε να πούμε μ' αυτό το έργο και γιατί τώρα...οι ρόλοι έρχονται μετά. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, ζούμε τα χρόνια του εγκλεισμού, του αποκλεισμού, της περιθωριοποίησης. Είναι αυτοί οι χαρακτήρες μας. Βλέπουμε πως ο διαχωρισμός της κοινωνίας σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, είναι πλέον μέρος της καθημερινότητας μας. Θεωρείς πως και αυτό οδηγεί ανθρώπους στο περιθώριο; Όπως είδα σε μια ανάρτηση σου, είστε υποχρεωμένοι να συνεχίσετε να παίζετε, επειδή η παράσταση είναι επιδοτούμενη. Αν δεν ήταν, θα κατεβάζατε την αυλαία; Το θέατρο είναι για όλους, τουλάχιστον οφείλει να είναι. Με τα νέα δεδομένα καταλαβαίνουμε πως αυτό δεν συμβαίνει. Εμείς έχουμε δεσμευτεί για συγκεκριμένο αριθμό παραστάσεων και έτσι συνεχίζουμε. Διαφορετικά θα έπρεπε να μιλήσουμε όλοι μαζί συντελεστές, ηθοποιοί, παραγωγή για να δούμε τι θα κάνουμε. Το θέατρο είναι για όλους και θα πρέπει να είναι ανοιχτά. Ώρα να πούμε και 2 πράγματα για τους Εκτελεστές, και να σε αποδεσμεύσω. Ο κάθε ρόλος μέσα στο έργο, έχει σίγουρα τη μοναδικότητα του. Ο ένας, είναι η ψύχραιμη φωνή, και κινεί τα νήματα. Ο άλλος θερμοκέφαλος και με ελαφρώς λασκαρισμένες βίδες. Ο τρίτος, εσύ, ένα παιδί ρομαντικό, που βυθίστηκε όμως μέσα στις ουσίες. Ο τρόπος που σφαδάζεις πάνω στη σκηνή, είναι άκρως ρεαλιστικός, οπότε θα σε ρωτήσω ευθέως. Έχεις μπλέξει ο ίδιος, ή είχες ποτέ στον κύκλο σου ανθρώπους, που πέρασαν τα ίδια βάσανα, λόγω χρήσης; Ο κάθε ρόλος δημιουργείται με πολύ έρευνα, βιώματα και εικόνες που φέρει ο κάθε ηθοποιός στην σκηνή αλλά και μέσα από τη συνεργασία σκηνοθέτη και κινησιολόγου. Έτσι και ο Στέλιος. Ένας ρόλος που αγάπησα πολύ γιατί έχει και πολλά πράγματα να δουλέψεις σαν ηθοποιός. Ο Στέλιος δεν έχει μπλέξει απλά. Ο Στέλιος έχει βυθιστεί στην ηρωίνη. Ο Βασίλης έχει δοκιμάσει ναρκωτικά αλλά αυτά που λέμε πιο "ελαφριά", και φυσικά δεν έμεινε για πολύ σε αυτά. Λίγο η περιέργεια λίγο τα φοιτητικά χρόνια.. Νομίζω είναι κάτι που πολλά παιδιά περνάνε από αυτή την δοκιμή. Αλλά προσοχή! Δεν είναι να μένεις. Μπαίνω σε φάση επιλόγου, γιατί όντως, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πολύ ακόμα. Είδα φωτογραφίες στο προφίλ σου, με θεατρικά εργαστήρια που τρέχεις. Θες να μου πεις και μερικά πράγματα γι' αυτό; Ναι φυσικά! Τα μαθήματα ήρθαν με το που τελείωσα την σχολή. Ανέλαβα ομάδες με ερασιτέχνες, εφηβους σε σχολεία και ύστερα συνεργασίες με δήμους. Τωρα βρίσκομαι σε Πέραμα και Οινούσσες και έχω και μια ομάδα στην Αθήνα στο θέατρο Άβατον. Μου αρέσει πολύ αυτό το κομμάτι γιατί μπορώ να δοκιμάζω και εγώ πράγματα μαζί τους. Είναι μάθημα και για εμένα, όχι μόνο για εκείνους. Ήδη συζητάω και για άλλη μια ομάδα. Είναι κάτι που αγαπώ και θα το συνεχίσω! Σου αρέσει πολύ η σκηνοθεσία; Το βλέπεις και εκτός ερασιτεχνικού θεάτρου δηλαδη; Ακόμα όχι, είναι πολύ νωρίς!!! Στο μέλλον ίσως το δοκιμάσω...αν βρεθεί κάτι το οποίο θα με κινητοποιήσει προς αυτή την κατεύθυνση θα το κάνω! Και για κλείσιμο (λες και κάνουμε συνέντευξη σε πολυεθνική). 3 πράγματα που θες να έχεις πετύχει στα επόμενα 5 χρόνια: 1) Να είμαι υγιής 2)Όμορφες δουλειές στο θέατρο 3)Την πρώτη μου δουλειά στον κινηματογράφο Μακάρι, μακάρι και μακάρι θα πω εγώ. Μη χάσετε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε την παράσταση "Οι Εκτελεστές", στο Θέατρο Αλκμήνη, κάθε Τετάρτη στις 21:00, μετά την εξαιρετική παραγωγή "Ο Θάνατος του Ιβάν Ιλίτς" που παίζεται στις 19:00. Ευρυγένης Θέατρο Αλκμήνη Αλκμήνης 8-12, Αθήνα κάθε Τετάρτη στις 21:00 Συνεργασία με την Ελληνική Εταιρεία παραγωγής θεάτρου «Από τα έγκατα της Γης» Διάρκεια 80’ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ: ΚΑΝΟΝΙΚΟ: 12 € / ΜΕΙΩΜΕΝΟ (ΑΜΕΑ, Ανεργίας, Φοιτητικά): 8 € Με χρήση πιστωτικής/ χρεωστικής κάρτας: Στο www.ticketmaster.gr / στο τηλεφωνικό κέντρο: 210 8938111 (Καθημερινές 10:00-21:00 & ΣΚ 17:00-21:00) & στα Εκδοτήρια Με μετρητά: Εκδοτήρια (18:00 - 21:00) Κατά την προσέλευση τους στο θέατρο, οι θεατές πρέπει να τηρούν όλα τα μέτρα κατά του covid19, όπως ορίζει η κυβέρνηση.

Καλοκαίρι παντού και δυο βήματα από την κατάμεστη πλατεία Αυδή, στο Από Μηχανής Θέατρο, ο Δημήτρης Μυλωνάς σκηνοθετεί το υπέροχο έργο του Νίκου Σκορίνη «Όπου κι αν πας να μη χαθείς». Πόσο εύκολο είναι να μη χαθείς, όταν το σπίτι σου ειναι όλος ο κόσμος; Λίγο έξω από τη Σπάρτη, κάπου στα μισά του 20ου αιώνα. Ένας πατέρας, μεταναστεύει στον Καναδά κυνηγώντας ένα καλύτερο αύριο για την οικογένειά του. Λίγο καιρό μετά, μια μητέρα με δύο παιδιά, σφιχτά κρατημένα στα χέρια της, φτάνει στο Βανκούβερ. Μερικά χρόνια αργότερα, ο πατέρας αρρωσταίνει βαριά. Η οικογένεια επιστρέφει στο χωρίο. Ο πατέρας πεθαίνει. Η μητέρα, μια γυναίκα μόνη με 2 μικρά παιδιά. Θέλει να φύγει, να πάει στην πόλη να χτίσει μια νέα ζωή, όμως τι θα πει ο κόσμος; Τα χρόνια περνάνε και ο Ορέστης το παιδί από τον Ταΰγετο καταλήγει να είναι ένας άνθρωπος του κόσμου, γυρνώντας από χώρα σε χώρα για τις ανάγκες... του Κόμματος. Κάθε τόπος κι ένας νέος έρωτας. Κάθε έρωτας πιο δυνατός από τον άλλο. Κάθε αποχωρισμός, πιο βαρύς από τον προηγούμενο... Το «Όπου κι αν πας να μη χαθείς», είναι ένα βαθιά κομμουνιστικό έργο όχι όμως όπως το φαντάζεσαι. Γνωρίζουμε πολύ καλά τι συνέβη τόσο στην Ελλάδα, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο εκείνα τα χρόνια. Φυλακίσεις, βασανιστήρια, εξορία, εκτελέσεις. Σπάνια το ένα δεν ακολουθούσε το άλλο. Κι όλα αυτά για ένα καλύτερο αύριο για εμάς. Δεκαετίες αγώνων για να έχουμε όλοι ίσα δικαιώματα στη ζωή. Όμως... Παντού υπάρχουν παράπλευρες απώλειες. Αναγκαίο κακό θα μου πεις. Όμως αν είσαι μέλος του Κόμματος... η ζωή είναι καλύτερη. Το Κόμμα μοιράζει κρατικό οξυγόνο Τρείς μήνες το χρόνο, στα μέλη του μόνο. Τζ. Πανούσης, «Το παιδί του σωλήνα» Ο Δημήτρης Μυλωνάς έχει στήσει με μεράκι, ένα έργο με ταχείς ρυθμούς, μεταπηδώντας εντέχνως από έτος σε έτος, από γεγονός σε γεγονός, βοηθώντας ακόμα και τον πιο αδαή θεατή να αντιληφθεί και να κατανοήσει την κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα. Από τη δύση του εμφυλίου μέχρι την εδραίωση της Χούντας. Από την άνοδο του Σοσιαλισμού, και την έναρξη των μεταναστευτικών εισροών στο Αιγαίο, στο ξύπνημα του 21ου αιώνα. Όλα αυτά, μέσα από αληθινά γεγονότα, αλλά και ιστορίες αγάπης και πάθους. Το γεμάτο βαλίτσες σκηνικό, άλλες όρθιες κι άλλες πεσμένες, άλλες γεμάτες και άλλες αδειανές, προϊδεάζει τον θεατή πως όλο το έργο θα είναι ένα μόνιμο ταξίδι. Για κάποιους ένας συνεχής ξεριζωμός, για άλλους μια μόνιμη περιπέτεια και δίψα για ελευθερία. Η διανομή είναι πολλαπλή, με εξαίρεση τον Ορέστη, τον πρωταγωνιστή του έργου μας. Όλοι οι ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό και αυτό φαίνεται από τον όγκο των συναισθημάτων που καλούνται να κατοπτρίσουν στη σκηνή. Η ένταση, ο πόνος, η χαρά, ο έρωτας. Όλα έρχονται και φεύγουν με έναν τόσο καθαρό τρόπο, χωρίς να μπλέκονται μεταξύ τους. Το ταξίδι κυλάει τόσο γρήγορα, με τόσες ανατροπές, που δε θα καταλάβεις τις 2 και κάτι ώρες της παράστασης. Θα θυμώσεις και θα συγκινηθείς, θα κλάψεις και θα γελάσεις. Φεύγοντας, θα εχεις παρακολουθήσει ένα αρτιότατο έργο. Μια παράσταση που όλοι αξίζει να τη δουν! Όλοι, εκτός από την εκνευριστική κυρία που προτίμησε να έρθει στο θέατρο, αφήνοντας έτσι παραπονεμένο του βαθούλωμα που έχει ο καναπές της από την πολυετή χρήση, για την αέναη παρακολούθηση σίριαλ. Δηλαδή όλα καλά, άνθρωποι είμαστε, αλλά αν θες να κουβεντιάσεις μπορείς να πας και για καφέ. Δεν είναι τυχαίο που και η παρέα της έκατσε 2 σειρές πιο πάνω. Αν δε σεβόμαστε τους γύρω μας, ας σεβαστούμε τουλάχιστον τους ηθοποιούς που καταθέτουν την ψυχή και το κορμί τους πάνω στη σκηνή. Τα είπα και ηρέμησα. Καλή θέαση! Ευρυγένης

Σκέφτηκες ποτέ να αυτοκτονήσεις; Cringαρες με την ερώτησή μου; Όχι;! Άρα το σκέφτηκες; Δεν έχω καλά νέα ούτε για σένα, ούτε για τον ψυχοθεραπευτή σου. Έχει αυξημένες πιθανότητες να χάσει έναν πελάτη. Επαναδιατυπώνω. Σκέφτηκες ποτέ να αυτοκτονήσεις για ένα σαλάμι; Έλα πες την αλήθεια, η πρώτη σου σκέψη, ήταν "Φάε με Πύρρο, φάε με!" Βρισκόμαστε στη Σταλινική Ρωσία. Ο Σεμιόν (Μανώλης Μαυροματάκης) δε μπορεί να κοιμηθεί. Και λογικό είναι. Πεινάει. Αν δε νιώθεις τον πόνο και την οδύνη του, τότε λες ψέματα. Η άκαρδη και άσπλαχνη γυναίκα του, η Μαρία Λουκιάνοβα (Αγορίτσα Οικονόμου), δε μερίμνησε να του βάλει λίγο σαλάμι μαζί με το ψωμί του, με αποτέλεσμα να πέσει για ύπνο με άδειο στομάχι. Ε δηλαδή κάπου έλεος! Προσπαθείς να τον σκοτώσεις τον άνθρωπο κυρά μου; Ή μήπως θες να τον κάνεις να αυτοκτονήσει; Η είδηση της επικείμενης αυτοκτονίας του Σεμιόν Σεμιόνοβιτς Ποντσεκάλνινοφ, συγκλονίζει τη μικρή κοινωνία του χωριού του. Λόγιοι, άνθρωποι του πνεύματος και της εκκλησίας, άνθρωποι της τέχνης αλλά και απλοί καθημερινοί άνθρωποι, σπεύδουν στο ταπεινό σπιτικό του για να τον αποτρέψουν από το να βάλει τέλος στη ζωή του...για λίγο σαλάμι. Υπάρχουν καλύτεροι λόγοι για να γίνεις αυτόχειρας φίλε μου! Και αυτός είναι και ο σκοπός των καλοθελητών συμπολιτών του. Όλοι τους παραθέτουν στο φουκαριάρη το Σεμιόν, τους καλύτερους κατά τα πιστεύω τους λόγους, ώστε να καπηλευτούν την αυτοκτονία του. Του τάζουν λαγούς με πετραχήλια για να καταφέρουν να αποκτήσουν μια μνεία στο τελευταίο γράμμα του. Έτσι, ένας μικρός και ασήμαντος άνθρωπος, ένα ταπεινό χαμομηλάκι, με τα προβλήματά του, την ατυχία του, ενίοτε τη μοιρολατρία του, την ανεργία του και κάποιες άλλες φορές (μόνιμα) τη γκρίνια του, καταλήγει να έχει πάνω του όλα τα φώτα της δημοσιότητας, αποκτώντας για πρώτη φορά στη ζωή του, ένα βήμα για να φανεί και να ακουστεί. Τι να το κάνεις όμως το βήμα, όταν είσαι ένα βήμα πριν το θάνατο; Ο Αυτόχειρ! αποτελεί ένα "καταραμένο" έργο του Νικολάι Έρντμαν, που στηλιτεύει ανελέητα τη δίψα των λίγων για εξουσία. Είναι μια διαχρονική κωμωδία, πολλών καρατίων. Ο Αυτόχειρ! είναι το "καταραμένο" έργο του Νικολάι Έρντμαν, που αποτέλεσε αιτία για τις δωρεάν πολυετείς διακοπές του στη Σιβηρία. Οι διακοπές του Νικολάι Έρντμαν στη Σιβηρία, είναι μια ευγενική χορηγία του Σταλινικού Καθεστώτος. Δεν επιτρέπονται επιστροφές, αλλαγές ή εξαργύρωση του δώρου σε μετρητά. Είναι ένα έργο που στηλιτεύει ανελέητα, χωρίς φόβο και πάθος την ακατεύναστη ανάγκη των λίγων να χειραγωγούν τις μάζες. Μια κωμωδία που κοντεύει κλείσει 100 χρόνια ζωής, μα είναι τόσο επίκαιρη, σα να γράφτηκε χθες. Ο σκηνοθέτης Γιώργος Παπαγεωργίου έχει δημιουργήσει ένα αριστούργημα, και πως να μη συμβεί αυτό, όταν έχει στα χέρια του ένα αριστουργηματικό κείμενο. Βέβαια τίποτα από τα παραπάνω δε θα μπορούσε να φτάσει στα μάτια και την καρδιά μας χωρίς το εξαιρετικό κάστ των ηθοποιών, και την εκπληκτική ορχήστρα, που συμμετέχει όλη την ώρα με ηχητικά εφέ που ακολουθούν σε κάθε βήμα τις κινήσεις των ηθοποιών. Τα κοστούμια, τα σκηνικά, τα φώτα, όλα είναι εξαιρετικά δουλεμένα! Η παράσταση, αποτελεί ένα ξέφρενο γαϊτανάκι παρεξηγήσεων και τραγελαφικών καταστάσεων, με άφθονο γέλιο και χτυπητά gags (τα οποία έχουν σχεδόν εκλείψει από το σύγχρονο θέατρο-και ίσως μας λείπουν λίγο). Η κορύφωση όμως του έργου έρχεται με το γλέντι που διοργανώνεται στην πλατεία του χωριού, προς τιμήν του αυτόχειρα. Οι "μάσκες πέφτουν" μεταφορικά και κυριολεκτικά, καθώς οι χαρακτήρες, τα πρόσωπα, τα κοστούμια, όλα αποδομούνται, σε ένα εξαιρετικά σκηνοθετημένο και χορογραφημένο "όργιο"(επίσης μεταφορικά και κυριολεκτικά). Το πραγματικό πρόσωπο των "φίλων" δεν κρύβεται πια. Ο στόχος επετεύχθη! Ο μεθυσμένος, από το αλκοόλ και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, Σεμιόν βηματίζει πλέον προς την προσωπική του "αγχόνη". Όλες οι εξουσίες του τόπου δείχνουν για πρώτη φορά την αληθινή τους πλευρά και την αστείρευτη δίψα τους για το αίμα του λαού. Όμως ο Αυτόχειρ, δεν είναι μόνο ένα έργο που ξεμπροστιάζει την εξουσία. Είναι ένας ύμνος στην αγάπη για τη ζωή. Όσο σκληρή και δύσκολη κι αν είναι. Τώρα λοιπόν που σου είπα όλα τα παραπάνω, σε ξαναρωτάω. Σκέφτηκες ποτέ να αυτοκτονήσεις; Πόσες φορές έχεις φτάσει σε αυτό το σημείο στη ζωή σου; Πόσες φορές έχεις νιώσει πως δε μπορείς να επιβιώσεις σε αυτόν τον κόσμο; Πόσες φορές έχεις νιώσει πως η φωνή σου θα ακουστεί μόνο μέσα από το θάνατο σου; Ε λοιπόν σου έχω κακά νέα. Με την αυτοχειρία δε θα καταφέρεις τίποτα παρά να πετάξεις στα σκουπίδια το πολυτιμότερο, και ίσως το μόνο δώρο που σου χαρίστηκε ποτε χωρίς αντάλλαγμα. Το δώρο της ζωής. Και η ζωή είναι ωραία φίλε μου. Μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου. Μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου όπως είναι. Με τα καλά, τα κακά, τα στραβά και τα περίεργά του. Μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου γιατί αν δεν αγαπάς τον ίδιο σου τον εαυτό σου, δε θα αγαπήσεις ποτέ πραγματικά κανέναν. 50€ Ο Αυτόχειρ! είναι ένα από τα must see της σεζόν και σε περιμένει στο Θέατρο Rex. Σπεύσε να τον δεις... πριν αυτοκτονήσει! Ευρυγένης

Στο Θέατρο Εμπορικόν, κατοικεί ένας άνθρωπος σαν όλους εμάς. Ένας άνθρωπος φυσιολογικός, ένας άνθρωπος ήρεμος. Ένας άνθρωπος που αγαπάει τους ανθρώπους και τις κοσμικές συγκεντρώσεις. Ένας άνθρωπος που αρέσκεται να κάνει κοπλιμέντα και χαίρεται να τονώνει το ηθικό των άλλων. Ένας άνθρωπος που θα προτιμήσει να πει ένα μικρό ψέμα, όταν ξέρει πως αυτό θα βοηθήσει τον άλλον να σταθεί πιο γερά στα πόδια του. Μπορεί και όχι. Ο Γιάννης Κακλέας διασκευάζει και σκηνοθετεί το κλασσικό έργο του Μολιέρου «Ο Μισάνθρωπος». Μόλις το τρίτο κουδούνι χτύπησε και πήραμε τις θέσεις μας - το θέατρο ήταν ασφυκτικά γεμάτο - ο σκηνοθέτης ανέβηκε στη σκηνή και μας καλωσόρισε με μια μικρή παράκληση: «Η σημερινή παράσταση, δεν είναι πρεμιέρα. Ας πούμε πως είναι μια πρόβα τζενεράλε. Δικαιολογήστε μας αν δείτε κάποια λάθη.» ΨΕΜΑΤΑ! θα πω εγώ. Το μάτι κοινού θνητού που διαθέτω δεν έπιασε ούτε ένα λάθος. Ε, κι αν υπήρξε και κανένα σαρδάμ, μισ-άνθρωποι είμαστε. Προτού κάνω τα σχόλια μου για την παράσταση, θέλω να συζητήσουμε λίγο. Τι σημαίνει αυτό; Ακολουθεί σύντομη περιγραφή του έργου. Ας πέσει το γκρι φόντο παρακαλώ! Το έργο Ο Αλσέστ είναι νεαρός άντρας ευγενούς καταγωγής, που έχει αποφασίσει πως δε μπορεί πλέον να υποκρίνεται και να ζει με τη ρηχότητα που κάθε άνθρωπος της κοινωνικής του τάξης πρέπει να διαθέτει. Παρά τις συμβουλές του κολλητού φίλου του, Φιλέντ, ο Αλσέστ δε φοβάται να εκφράσει ελεύθερα τη γνώμη του, που τελικά τον φέρνει σε ρήξη με επιφανείς άνδρες του Παρισιού, χάνοντας όχι μόνο τη δημοφιλία του αλλά και το δίκαιο του, μιας και ακόμα και το δικαστήριο τον "καταδικάζει" για την ωμή ειλικρίνεια του. Κάθε άντρας όμως έχει και την "αχίλλειο πτέρνα" του. Εν προκειμένω, η πτέρνα αυτή είναι η Σελιμέν, μια πλούσια νεαρή χήρα, που αρέσκεται να προσελκύει και να χειραγωγεί τις μάζες για ιδίαν τέρψην. Ο Αλσέστ ζητά από τη Σελιμέν να του αποδείξει την αγάπη της εγκαταλείποντας για πάντα το Παρίσι αλλά και τον κόσμο, για να ζήσει μαζί του στην εξοχή. Η Σελιμέν όμως... Πως ορίζεται ο μισάνθρωπος; Η καλή μας φίλη wiki μας λέει: «Πρόσωπο που μισεί να συναναστρέφεται με άλλους ανθρώπους» Με καλύπτει ως απάντηση. Τι είναι όμως αυτό που κάνει τον Αλσέστ "μισάνθρωπο"; Ξύπνησε μια μέρα και αποφάσισε πως δε θέλει πια να τον πλησιάζουν άλλοι άνθρωποι; Και βασικά, πως μπορεί κάποιος να γίνει μισάνθρωπος; Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε και πεθαίνουμε, σε μια κοινωνία όπου κάθε μέρα ερχόμαστε σε επαφή με πολύ κόσμο, όλοι με διαφορετικές προσωπικότητες, όλοι με τα βιώματα και τις αλήθειες μας. Έχουμε κοινά, έχουμε διαφορές, κι όμως λίγο πολύ καταφέρνουμε και "βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο" ακόμα κι αν "τα κελιά μας είναι χωριστά". Ο Αλσέστ έχει κουραστεί από όλη αυτή την υποκρισία που κατακλύζει τόσο τα άτομα της "κάστας" του όσο και τον υπόλοιπο κόσμο. Ψεύτικες ευγένειες, φιλοφρονήσεις και εναγκαλισμοί, όλα καίγονται στην πυρά της "κοινωνικότητας-κανονικότητας", που προσπαθούμε να διατηρήσουμε είτε για να ανελιχθούμε στην κοινωνική τροφική αλυσίδα, είτε απλά για να επιβιώσουμε από τα δόντια των αρπακτικών. Όλοι μας θέλουμε να είμαστε "δυνατοί", και όσοι δεν τα καταφέρνουμε, προσπαθούμε να έχουμε "δυνατούς" φίλους. Πόσα όμως από τα πιστεύω μας μπορούμε να καταπατήσουμε, χωρίς να απαλλοτριώσουμε την ίδια μας την ύπαρξη; Και πέραν αυτού, πόσους είμαστε πρόθυμοι να "κατακρεουργήσουμε" ώστε να χτίσουμε τη δική μας "αγέλη"; Κι εδώ έρχεται η Σελιμέν. Η "αχίλλειος πτέρνα" του Αλσέστ λοιπόν, είναι η άλλη όψη του νομίσματος. Προσωπικά αντί για φτέρνα θα την έλεγα κόθορνο, μιας και τη λες και λίγο τσόκαρο. Γνώμη μου. Η Σελιμέν λοιπόν, ζει για να τη λατρεύουν. Δύναμη της η ομορφιά της, και η ικανότητα να κατευθύνει τα πλήθη ταΐζοντας τα με κουτσομπολιά, ψέματα, φήμες και κακοήθειες. Αγαπάει όμως τον Αλσέστ. Αλλά τι να το κάνεις αν στην ψυχή, είσαι πρωταγωνίστρια σε τραγούδι πασίγνωστου λαϊκού τραγουδιστή από την Πάτρα; Αποτελεί την κλασική περίπτωση ανθρώπου- οποιουδήποτε ανθρώπου- που γνωρίζει καλά πως το να μειώσεις κάποιον, είναι ο καλύτερος τρόπος για να νιώσεις θεός για λίγο. Η Σελιμέν είμαι εγώ, είσαι εσύ. #jesuiscelimene Όλοι μας έχουμε εκμεταλλευτεί κάποιον πιο αδύναμο και τον έχουμε ρίξει στην αρένα του Κολοσσαίου της δημοφιλίας. Και τι κερδίσαμε από αυτό; Ίσως λίγη στιγμιαία δόξα, "φίλους", μέχρι να γίνουμε εμείς "θύματα" κάποιου άλλου. Και τα "θύματα" μας; Ίσως κέρδισαν μερικούς μήνες έξτρα ψυχοθεραπείας, για να καταφέρουν να επουλώσουν τα τραύματα που τους αφήσαμε. Το ίδιο κι εμείς. Τι είναι πιο εύκολο τελικά; Να γίνεις μισάνθρωπος ή "αδηφάγος"; Και ό,τι και να γίνεις, μπορεί τελικά να δικιολογηθεί; Είμαστε άνθρωποι και αυτό δεν αλλάζει. Μας αρέσει να μας αγαπάνε, και αυτό μας δίνει δύναμη. Είναι πολύ λίγοι οι άνθρωποι που πραγματικά θέλουν να είναι μόνοι σε αυτόν τον πλανήτη, και ακόμα και αυτοί οι λίγοι αν βρουν κάποιον που να τους αγαπά και να τον αγαπάνε δε θα θέλουν να είναι μόνοι πια. Το να μη σου αρέσει να είσαι γαλίφης, είναι δικαίωμα σου. Ίδια δικαιώματα όμως έχει και ο γαλίφης σε αυτή τη ζωή. Ο καθένας μας κάνει τις επιλογές του και οφείλει να είναι έτοιμος να ζήσει με όποιες συνέπειες φέρουν αυτές. Ο Μολιέρος μέσα από το έργο του, μεταφέρει στο κοινό με τη μέγιστη υπερβολή, την αντίδραση ενός ανθρώπου που κουράστηκε να ζει σε ένα κόσμο γεμάτο υποκρισία. Έναν άνθρωπο όπως όλοι οι άλλοι που για πρώτη φορά αποφάσισε να αποκτήσει το θάρρος της ελευθερίας του λόγου και της γνώμης του. Μιας γνώμης που έρχεται σε αντίφαση με όλη την κοινωνία. Μιας γνώμης που τελικά γίνεται μαχαίρι και σκίζει την ελευθερία της γνώμης των άλλων. Μιας γνώμης που... Μήπως τελικά στην κοινωνία που ζούμε, δε γίνεται να εκφέρουμε πάντα ωμά τη γνώμη μας; Μήπως το δικαίωμα μας να μιλήσουμε ελεύθερα, παύει να ισχύει όταν καταπατάμε τα δικαιώματα των άλλων; Μήπως μια μικρή κολακεία δεν είναι δείγμα υποκρισίας, αλλά δείγμα σεβασμού και ίσως θαυμασμού; Μήπως αυτός που προτιμά να ζει μακριά από τους άλλους ανθρώπους, δεν προστατεύει μόνο τον εαυτό του από την υποκρισία, αλλά και τους άλλους από τις αλήθειες του; Μήπως τελικά μισάνθρωπος είναι αυτός που πραγματικά μισεί τους συνανθρώπους του και "τρέφεται" με τη σάρκα τους, και όχι αυτός που τους αποφεύγει; Σου έσπασα τα νεύρα με όλες αυτές τις αντιφάσεις, ε; Η Παράσταση Εξαιρετική! Η σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα αποτελεί ένα πάντρεμα του θεάτρου της εποχής με το σήμερα. Εμπλουτισμένη με μουσικές και τραγούδια που έχουν στιγματίσει τη γενιά μας, πρόκειται για μια παράσταση που μπορεί να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού-ιδιαίτερα του νεότερου. Η Φωτεινή Αθερίδου ανοίγει την παράσταση ως αφηγήτρια του έργου, και μέχρι το τέλος, το σπαρταριστό κείμενο που ερμηνεύει, καθιστά το ρόλο της ιδιαίτερα αβανταδόρικο, παρά τη μικρή σε στίχους έκταση του. Την ηγεσία όμως της ομάδας, την έχει θέλοντας και μη, ο ομώνυμος ρόλος, ο μισάνθρωπος Αλσέστ, που δεν είναι άλλος από τον υπερταλαντούχο Οδυσσέα Παπασπηλιώπουλο, που πραγματικά καθηλώνει το κοινό με την κωμική και συνάμα δραματική ερμηνεία του. Στο ρόλο της Σελιμέν, η Ευγενία Σαμαρά, που αποδεικνύει περίτρανα πως το ταλέντο και η σκληρή δουλειά, ξεπερνούν την ομορφιά και έρχονται να σε καταξιώσουν σε ένα χώρο που λίγοι καταφέρνουν να βγάλουν από πάνω τους τη "ρετσινιά" ενός ωραίου προσώπου. Ο θίασος συμπληρώνεται από τους Στέλιο Ιακωβίδη, Αθηνά Μουστάκα, Θάνο Μπίρκο, Αυγουστίνο Κούμουλο, Αλέξη Φουσέκη και Κυριάκο Σαλή. Στο τεχνικό κομμάτι της παράστασης, βρίσκονται οι: Ηλένια Δουλαδίρη στα σκηνικά (μαζί με τον Γιάννη Κακλέα) και τα κοστούμια. Στέλλα Κάλτσου στα φώτα. Στην κίνηση η Αγγελική Τρομπούκη. Η μουσική είναι του Βάϊου Πράπα ενώ η μουσική επιμέλεια του Γιάννη Μπερερή Ο Παντελής Μάκκας στην επεξεργασία εικόνας και βίντεο. Τέλος, βοηθός σκηνοθέτη είναι η Ρέα Σαμαροπούλου Η παράσταση είναι ένα από τα must watch της χειμερινής σεζόν. Άκου με, δηλαδή διάβασέ με, και θα με θυμηθείς! Καλή θέαση! Ευρυγένης Ημέρες και ώρες παραστάσεων Τετάρτη 20.00 Πέμπτη 21.00 Παρασκευή 21.00 Σάββατο 18.00 και 21.00 Κυριακή 20.00 Εισιτήρια: 20€ κανονικό, 17€ φοιτητικό, ΑΜΕΑ, ανέργων, άνω 65 ετών Προπώληση στη viva.gr Διεύθυνση: Θέατρο Εμπορικόν, Σαρρή 11, Αθήνα 10554

Σου αρέσουν τα επιτραπέζια; Να σου πω την αλήθεια μου, από μικρός έμαθα να κάνω παρέα με τον εαυτό μου. Κάτι που ήμουν εσωστρεφής, κάτι που έχω μεγάλη διαφορά ηλικίας με τον αδερφό μου... Τέλος πάντων, ήμουν πιο πολύ των βιβλίων. Συμπέρασμα: Ακόμα και τώρα, που θεωρούμαι κοινωνικό όν, αποφεύγω να παίζω επιτραπέζια με τους φίλους μου. Αυτούς τους 2-3 που έχω δηλαδή. Βρισκόμαστε στην έπαυλη του διάσημου συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων Άντριου Γουάικ. Ο Άντριου, (Σωτήρης Χατζάκης), έχει προσκαλέσει για "τσάι και συμπάθεια", τον Μίλο Τίντλ ( Δημήτρης Μυλωνάς), ο οποίος, σε αντίθεση με τον Άντριου, είναι άσημος μεν, αλλά νέος, γοητευτικός, και κυρίως, ο εραστής της γυναίκας του δε. Ο Άντριου, έχοντας την επιτυχημένη καριέρα του, και τις ερωμένες του, ομολογεί στον Μίλο, πως πραγματικά θέλει να ξεφορτωθεί τη γυναίκα του, προειδοποιώντας τον όμως πως είναι μαθημένη στα πλούτη και την καλοζωία και πως η σχέση τους δε θα έχει μέλλον, με αποτέλεσμα εκείνη να γυρίσει πάλι σε αυτόν. Ο Μίλο, αν και στην αρχή δείχνει να μην πτοείται από τα λόγια του, τελικά πείθεται, και ανήσυχος πλέον, ζητάει τη βοήθεια του, ώστε να ορθοποδήσει οικονομικά και να μπορεί να ανταπεξέλθει στα ακριβά γούστα της ερωμένης και σύντομα γυναίκας του. Ο Άντριου, έχει οργανώσει ένα εξαιρετικό σχέδιο, κατά το οποίο ο Μίλο, θα κάνει διάρρηξη στην έπαυλη, και θα κλέψει τα πανάκριβα αλλά ασφαλισμένα κοσμήματα της γυναίκας του, οπότε ο μεν θα εισπράξει την αποζημίωση από την ασφάλεια, και ο δε, θα τα πουλήσει σε έμπιστους κλεπταποδόχους, οι οποίοι θα πληρώσουν αδρά. Το σχέδιο, στα αυτιά του Μίλο, αρχίζει να ακούγεται καλό, και τελικά συμφωνεί. Ο Άντριου όμως, βλέπει πέρα από αυτό... Και η παράνοια ξεκινάει! Τα ψυχολογικά παιχνίδια που παίζονται σε αυτό το έργο, είναι τεράστια. Ο Άντριου, ως μετρ των αστυνομικών θρίλερ, σκηνοθετεί μια διάρρηξη, ένα έγκλημα, με στόχο να τρομοκρατήσει το φτωχό Μίλο, ο οποίος καταλήγει να γίνει ο πρωταγωνιστής σε ένα μυθιστόρημα που αποκτά σάρκα, οστά και αίμα. Το έργο πραγματεύεται την επιρροή ενός κοινωνιοπαθή ανθρώπου, πάνω σε έναν άλλον. Ο Άντριου, καταφέρνει να χειραγωγήσει τον Μίλο και να τον κάνει μαριονέτα του, εκμεταλλευόμενος τον έρωτα του για τη σύζυγο του πρώτου. Το παιχνίδι όμως ξεφεύγει και εξελίσσεται σε τραγωδία, όταν ο δολοπλόκος Άντριου, έχοντας ήδη ξεφτιλίσει και εκμηδενίσει τον Μίλο, έχοντας τον γονατιστό να παρακαλάει για τη ζωή του, τραβάει τη σκανδάλη του όπλου του και... Οι μέρες περνάνε και η αστυνομία, φτάνει στην πόρτα του Άντριου, κάνοντας τον να ομολογήσει πως τα πράγματα ξέφυγαν λίγο από τον έλεγχο, μολαταύτα, τα χαρακτηρίζει ως παιχνίδι και κάθε άλλο παρά μετανιωμένος δείχνει. Ο θύτης γίνεται θύμα, και οι εξελίξεις είναι αυτές που κρατάνε το κοινό σε αγωνία, και θα έλεγα πως προκαλούν και ένα σχετικό άγχος. Εγώ τουλάχιστον που δεν είχα ξαναδεί το έργο, έτσι ένιωσα. Υπάρχουν σημεία στο έργο που δεν ξέρεις τι είναι αλήθεια και τι όχι. Αν είναι ένα κακό όνειρο ή η φριχτή αλήθεια. Ίσως τελικά να είναι όλο ένα άσχημο παιχνίδι, και να τελειώσει όπως ολοκληρώνεται και μια βραδιά με επιτραπέζια. Λίγος τσακωμός, λίγη μουρμούρα, καμιά δυο βρισιές και μετά όλοι πάνε σπίτια τους ήσυχοι. Πολλά είπα, αλλά να ξέρεις, δε σου έχω κάνει σπόιλ τίποτα πέρα από τη βασική πλοκή. Τα υπόλοιπα στο "Από Μηχανής Θέατρο". Ο Σωτήρης Χατζάκης και ο Δημήτρης Μυλωνάς, μάχονται επί σκηνής. Η συνεχής ένταση και οι εναλλαγές της ψυχολογίας των πρωταγωνιστών, σε επηρεάζουν στον υπερθετικό βαθμό, και δε σε αφήνουν να ηρεμήσεις, μέχρις ότου το έργο ρίξει αυλαία. Το σκηνικό από τη μια άκρη ως την άλλη, προδίδει στο θεατή την αρρώστια του Άντριου με τα παιχνίδια και τους γρίφους. Ίσως και ο ίδιος, να είναι θύμα χειραγώγησης των ίδιων των χαρακτήρων που αυτός έχει δημιουργήσει. Ένα πράγμα που με ανησυχεί, είναι πως θεατρικές παραστάσεις σαν το Σλουθ, με κάνουν να προβληματιστώ για τον περίγυρό μου. Δεν πάει πολύς καιρός που έβγαλα από τη ζωή μου άτομα με παρόμοια συμπεριφορά με του Άντριου. Δε μιλάω για σατανικά παιχνίδια ή χρήση βίας. Όχι. Μιλάω για χειραγώγηση και έλλειψη ενσυναίσθησης. Πολλές φορές χρειάζονται πολλά χρόνια για να καταλάβεις πως κάποιο, ή κάποια άτομα του κύκλου σου, δε μπορούν να νιώσουν και το μόνο άτομο για το οποίο νοιάζονται πραγματικά, είναι ο ίδιος τους ο εαυτός. Ζουν σε ένα μικρόκοσμο οπού υπάρχουν αυτοί κι άλλος κανένας. Είναι πάνω από όλους και όλα, και όλα πρέπει να γίνονται με τη δική τους σκηνοθεσία. Και δε συμβαίνει αυτό επειδή ντε και καλά είναι πανέξυπνοι και δολοπλόκοι. Ίσως συμβαίνει μόνο και μόνο επειδή έτσι τους μεγάλωσαν. Άλλωστε η πρώτη, και τόσο η καλύτερη, όσο και η χειρότερη επιρροή πάνω σε ένα άτομο, είναι η οικογένεια. Έχε τα μάτια σου ανοιχτά, γιατί κυκλοφορούν πολλοί Άντριου εκεί έξω. Ίσως κάποιος να είναι μέσα στο σπίτι σου. Ίσως να είσαι κι εσύ. Ευρυγένης Παίζουν: Σωτήρης Χατζάκης Δημήτρης Μυλωνάς Συντελεστές: Μετάφραση: Αντώνης Σολωμού//Σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης//Σκηνικά: Έρση Δρίν Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ//Κατασκευή ναύτη-κούκλες: Μαρία Λιτσοπούλου Μουσική: Ζαχαρίας Καρούνης//Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος Επιμέλεια κίνησης: Ειρήνη Κυρμιζάκ//Κατασκευή σκηνικού: Γκέντι Κούση Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου//Trailer: Στέφανος Κοσμίδης Γραφιστικά:beelieve.gr//Βοηθοί σκηνοθέτη: Βίκη Παναγιωτοπούλου, Δημήτρης Μπούρας, Δήμητρα Μάζη Από Μηχανής Θέατρο Διεύθυνση Ακαδήμου 13 Μεταξουργείο T.K.10436 Τηλέφωνο2105232097 Emailapomixanis.theatro@gmail.com Ημερες παραστάσεων/Εισιτήρια https://www.viva.gr/tickets/festival/theater/slouth/