Search Results

Δεν νομίζω να είναι τυχαίο που το αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, σχεδόν "βούλιαξε" από το πλήθος, το βράδυ της Παρασκευής 19/8. Προτού όμως σου πω για την παράσταση, και μιας και έχουμε να τα πούμε καιρό τώρα, ακολουθεί η κλασική εισαγωγή μου. Παρασκευή 19/8. Για κάποιους άλλη μια μέρα των θερινών διακοπών, για κάποιους άλλους άλλη μια εργάσιμη μέρα. Εγώ ήμουν με τους "κάποιους άλλους". Έφυγα "πετώντας" από το γραφείο, για να βρω την παρέα μου και να πάμε στην Επίδαυρο. Το αδιαχώρητο που θα επικρατούσε στο θέατρο έγινε αντιληπτό από πολύ νωρίς, μιας και ένα μικρό "καραβάνι" είχε ξεκινήσει να σχηματίζεται από την περιοχή των Κεχριών, λίγα χιλιόμετρα αφού αφήσαμε την εθνική οδό δηλαδή. Με λίγη υπομονή και χωρίς κάποια ιδιαίτερη καθυστέρηση, φτάσαμε στο αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Το Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου Ως θέατρο, αποτελεί πόλο έλξης για τεράστιο αριθμό επισκεπτών κάθε χρόνο, χάρη στο Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου, και τις παραστάσεις που ανεβαίνουν κάθε καλοκαίρι στα πλαίσια του. Ως αρχαιολογικό μνημείο της Ελλάδας, είναι ένα από τα λίγα που ο χρόνος αγνόησε. Όπως κάθε ναός και τόπος λατρείας, υπέστη επιδρομές και λεηλασίες. Μολαταύτα, η καθιέρωση της νέας θρησκείας μερικές εκατοντάδες χρόνια μετά την κατασκευή του οδήγησε στην ερήμωση του, και τελικά στη σωτηρία του, μιας και το "αγκάλιασε" με χώμα και βλάστηση ο λόφος στον οποίο είναι χτισμένο, προσφέροντας του ένα "πέπλο" που το έκρυψε από το άσπονδο μάτι του χρόνου. Ντρέπομαι λίγο που θα το παραδεχτώ, αλλά είναι η πρώτη μου φορά που επισκέφθηκα το μαγικό αυτό μέρος, και όπως είναι λογικό, στάθηκα μερικά λεπτά να ταΐσω τα μάτια και το νου μου με το κάλλος αυτού του ιερού, για τους προγόνους μας, τόπου. Ίσως τελικά να μην ήταν τυχαίο που δυο χιλιετίες πίσω, το Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου (που τότε ήταν νέο) ήταν τόπος λατρείας του Ασκληπιού. Όσο στέκεσαι και το θαυμάζεις, νιώθεις τις ιαματικές ικανότητες του. Αδειάζεις από κάθε τι βαρύ που έφερες μαζί σου. Νιώθεις στο κορμί και την ψυχή σου τις δονήσεις να έρχονται άτακτα, σα μικρές εκρήξεις από τα έγκατα της γης. Τελικά αποδείχθηκε πως επρόκειτο για το ποδοβολητό του κόσμου, που συνέρρεε κατά ορδές προς τις κερκίδες, κι έτσι επανήλθα στην πραγματικότητα. Το έργο Όλοι οι Έλληνες στρατηγοί, υπό την ηγεσία του αρχιστράτηγου Αγαμέμνονα, έχουν συγκεντρωθεί στην Αυλίδα. Μολαταύτα η νηνεμία που επικρατεί κρατάει τα πλοία τους αγκυροβολημένα στο λιμάνι εμποδίζοντας τους να ξεκινήσουν το ταξίδι τους προς την Τροία και να φέρουν πίσω στην Ελλάδα την Ωραία Ελένη, αιτία αυτής της εκστρατείας. Ο μάντης Κάλχας ενημερώνει πως μόνο η θυσία της Ιφιγένειας, κόρης του Αγαμέμνονα, στο βωμό της θεάς Αρτέμιδος θα φέρει τον άνεμο που θα ωθήσει τα πλοία προς την Τροία. Ο Αγαμέμνονας απελπισμένος, προσκαλεί την κόρη του να έρθει στην Αυλίδα, προφασιζόμενος πως θα την δώσει ως σύζυγο στον Αχιλλέα, εν αγνοία του τελευταίου. Τελευταία στιγμή όμως μετανιώνει, προτού όμως προλάβει να την ενημερώσει να γυρίσει πίσω στις Μυκήνες, η Ιφιγένεια, συνοδεία της μητέρας της-βασίλισσας Κλυταιμνήστρας, φτάνει στο στρατόπεδο. Η αλήθεια για την επικείμενη θυσία της Ιφιγένειας δεν αργεί να έρθει στο φως. Έντρομη η νεαρή κοπέλα παρακαλεί να της χαρίσουν τη ζωή. Όταν όμως μαθαίνει πως η θανάτωσή της είναι η μόνη λύση στο εμπόδιο που αντιμετώπιζαν οι Έλληνες, παίρνει τη ζωή της στα χέρια της και προσφέρεται οικειοθελώς. Η θεά Άρτεμις σεβόμενη το θάρρος της Ιφιγένειας, στιγμές πριν το μαχαίρι σκίσει τον αλαβάστρινο λαιμό της, στέλνει μια ελαφίνα στο βωμό ενώ η Ιφιγένεια αναλήφθηκε στους ουρανούς, πλάι στη θεά του φεγγαριού. Η θυσία της θα γινόταν μόνο για ένα σκοπό. Να δοξαστεί ο ελληνικός στρατός και το έθνος. Θεωρώ πολύ σημαντικό ότι ο σκηνοθέτης, Θέμης Μουμουλίδης δεν το προβάλει ως το μείζον θέμα. Είναι πολύ μεγάλος άθλος να καταφέρεις να ξεπεράσεις το πατριωτικό κίνητρο της Ιφιγένειας, και να εστιάσεις στο γεγονός ότι ήταν μια γυναίκα που πήρε τη ζωή της στα χέρια της. Η παράσταση Το καστ θεωρώ πως αποτελεί το δυνατό χαρτί της παράστασης. Όπως παρατηρήσαμε φέτος το καλοκαίρι, οι "μέλισσες" έφτιαξαν τις κυψέλες τους σε όλες τις μεγάλες θεατρικές παραστάσεις, προσπαθώντας να φέρουν το "σασμό" ανάμεσα στο φανατικό κοινό. (Χαραμίζομαι) Ναι, είναι γεγονός πως οι μεγάλοι παραγωγοί, έσπευσαν να "κλείσουν" τα τρανταχτά ονόματα που το ελληνικό κοινό λάτρεψε τόσο την τηλεοπτική σεζόν που έκλεισε πριν 2 μήνες, όσο και τις προηγούμενες. Και δεν τους αδικώ. Μετά από σχεδόν 3 χρόνια με ελάχιστη ως ανύπαρκτη δραστηριότητα, τα θέατρα έπρεπε ξανά να γεμίσουν, και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να προκαλέσεις την προσέλευση του κόσμου, από το να του δώσεις την ευκαιρία να παρακολουθήσει από κοντά τους αγαπημένους τους "τηλεοπτικούς" ηθοποιούς. Αυτό όμως είναι και δίκοπο μαχαίρι. Μην το πάρεις στραβά. θα σου εξηγήσω αμέσως τι εννοώ. Θα κάνω μια μικρή παράφραση, και θα πω πως «Η τηλεόραση είναι το όπιο του λαού», τουλάχιστον από κάποια ηλικία και άνω. Είναι πολύ μεγάλος ο αριθμός των θεατών που πάνε στο θέατρο, μόνο και μόνο για να δουν τη "Δρόσω", το "Λάζαρο", το "Μανόλη", την "Πηνελόπη" ή το "Λενιώ". Και αυτή η μερίδα του κοινού, το μόνο ενδιαφέρον που έχει στη ζωή της, είναι αυτό το μικρό κουτί, με το σεμεδάκι στην κορυφή του. Οκ, υπερβολή. Εννοώ η 47-55" LCD, TFT, IPS, ULTRA HD, TUFTS(αν με πιάνεις) που παρακολουθούν νυχθημερόν. Δικαίωμα του καθενός θα μου πεις, και δίκιο θα έχεις. Και μέσα σε αυτή τη μερίδα, υπάρχει μια μικρότερη, ας πούμε το 30% της, το οποίο αντιστοιχεί στο 7% περίπου του συνόλου, που είναι λίγο...ε πως να το πω ελαφριά. Το 'χω! Θα το πω τραγουδιστά. Και ένα, και δύο και: "Αβάντι ντο-φα-φα-φα-σίστες". Θα μου πεις τώρα, "Μάλλον κακός (Έλληνας) είμαι (βουνά μου)". Συγγνώμη, αλλά δε γίνεται κάθε φορά που ακουγόταν η λέξη Ελλάδα να είχαμε χειροκροτήματα και πολεμικές ιαχές από αυτή τη μικρή μερίδα του απαίδευτου θεατρικού κοινού. Παρακολουθείς ΤΡΑΓΩΔΙΑ. ΣΤΗΝ ΕΠΙΔΑΥΡΟ. Στην Επίδαυρο που και το στομάχι σου να γουργουρίσει, ακούγεται από τη μια μεριά στην άλλη, και πάλι πίσω. Σεβάσου τους ηθοποιούς που "σκίζονται" στη σκηνή για να σου παρουσιάσουν ένα από τα σπουδαιότερα έργα της αρχαιότητας. Σεβάσου τους 6000+ θεατές που αποφάσισαν να διανύσουν μέχρι και 400 χιλιόμετρα σε ένα βράδυ, για να γιορτάσουν το θεσμό του Αρχαίου Ελληνικού Θεάτρου. Σεβάσου τον εαυτό σου στην τελική. Ξέφυγα όμως τα μάλα. Η παράσταση(2η προσπάθεια) Το σκηνικό λιτό και απέριττο δημιουργημένο από μεταλλικά ελάσματα , με 6 ράμπες, που εξυπηρετούσαν τη χορογραφία, και ένα μεγάλο, μακρόστενο τραπέζι. Με κάλυψε απόλυτα, μιας και η τοποθεσία του δράματος είναι στρατόπεδο, και όχι κάποιο χρυσοποίκιλτο παλάτι. Τα κοστούμια, απλά, σε μαύρο και γκρι χρώμα για τους άνδρες, έδειχναν να προμηνύουν το πένθος που θα κάλυπτε σύντομα τη γενιά του Ατρέα. Τα πρόσωπα τους, βαμμένα ασημένια, τους έκαναν κομμάτι του σκηνικού/στρατοπέδου, σαν ο ανδρισμός τότε, να ήταν απόλυτα συνυφασμένος με τον πόλεμο και το θάνατο. Ο χορός ντυμένος στα λευκά, από την αθωότητα των μικρών κοριτσιών, με πεντακάθαρα πρόσωπα, κατέληξε βαμμένος στα ασημί, σαν να μάτωνε λίγο λίγο, με ασημένιο αίμα κι αυτό. Η Κλυταιμνήστρα, αγέρωχη με το αστραφτερό φόρεμα της, και η νεαρή Ιφιγένεια, ντυμένη στα λευκά, δείγμα αγνότητας και καθαρής ψυχής ήρθαν στη σκηνή έχοντας ήδη τις ασημένιες "μουντζούρες" στα πρόσωπα τους, προοικονομώντας την επερχόμενη αιματοχυσία. Από την άλλη, μπορεί όλο αυτο το ασημένιο χρώμα να ήταν μια εικαστική παρέμβαση, και να έχω μεγάλη φαντασία. Το σίγουρο είναι πως εναρμονίζονταν τέλεια με το μεταλλικό σκηνικό. Οι ηθοποιοί κατέβαλαν υπερπροσπάθεια να αποδώσουν τη βαρύτητα του έργου. Οι ερμηνείες, με εξαιρέσεις κάποια σημεία που υστερούσαν λίγο ρυθμού, ήταν σε πολύ καλό επίπεδο. Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος και ο Παντελής Δεντάκης ως Αγαμέμνων και γέροντας, μας εισάγουν από την πρώτη στιγμή στο αίσθημα απόγνωσης και απελπισίας που κατακλύζει το έργο. Ο πατέρας που καλείται να σφάξει το παιδί του, κι ο πιστός του ακόλουθος, που προσπαθεί να τον μεταπείσει. Ο Άκης Σακελλαρίου ως Μενέλαος, μας δείχνει πως για έναν άνδρα (της εποχής και όχι μόνο), δεν υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή απο το να θιχτεί ο ανδρισμός του, και παραπαίει μεταξύ τρέλας και λογικής. Η Ιωάννα Παππά, η Κλυταιμνήστρα, απέδειξε την υποκριτικής της αξία της ως η μητέρα που θα έκανε τα πάντα για να σώσει το παιδί της από το χαμό. Αλλά και ως ψυχρή σύζυγος, και εν τέλει συζυγοκτόνος (spoiler alert για 10 χρόνια μετά). Και το ήδη πολύ καλό επίπεδο, ανέβηκε κι άλλο όταν στη σκηνή μπήκε ο Γιώργος Χρυσοστόμου, φέροντας τη νεανική πυγμή και την ανδρεία του θερμόαιμου Αχιλλέα, συμπαρασύροντας τους υπόλοιπους να ανεβάσουν το ρυθμό και την ένταση τους. Μπορεί να ήταν σκηνοθετική επιλογή από τον Θέμη Μουμουλίδη να αλλάξουν τόσο πολύ οι εντάσεις από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, μπορεί και όχι. Σίγουρα ήταν όμως ένα πολύ μεγάλο συν. Το ακατόρθωτο όμως, το πέτυχε η Μαρία Πετεβή ως Ιφιγένεια. Αποτέλεσε μια ζωντανή παλέτα συναισθηματικών μεταπτώσεων, και με μέσα όπως η αισθαντική φωνή της αλλά και η εξαιρετική κίνηση που διαθέτει, δεν ξέφυγε στιγμή από την ακριβή απεικόνιση του βάθους του χαρακτήρα της Ιφιγένειας. Αυτό το ταλαντούχο πλάσμα κατάφερε μέσα σε λίγα λεπτά, από αθώο κορίτσι να μετατραπεί σε μια γυναίκα σύμβολο, μια γυναίκα που αναρριχήθηκε πάνω από κάθε άνδρα, και γυμνόστηθη, καθάρια, χάρισε το σώμα της, βορά στο βωμό της σωτηρία της πατρίδας της. Τουλάχιστον έτσι πίστευε. Ταπεινή μου άποψη, πως το ιδανικό της Ιφιγένειας, δεν ήταν και το "ιδανικότερο". Η θυσία της θα γινόταν μόνο για ένα σκοπό. Να δοξαστεί ο ελληνικός στρατός και το έθνος. Και πως έρχεται αυτή η δόξα; Με πόλεμο και αιματοχυσία. Θεωρώ πολύ σημαντικό ότι ο σκηνοθέτης, Θέμης Μουμουλίδης δεν το προβάλει ως το μείζον θέμα. Είναι πολύ μεγάλος άθλος να καταφέρεις να ξεπεράσεις το πατριωτικό κίνητρο της Ιφιγένειας, και να εστιάσεις στο γεγονός ότι ήταν μια γυναίκα που πήρε τη ζωή της στα χέρια της. Και νομίζω πως το πέτυχε! Τέλος, ο χορός, αποτελείτο από εξαιρετικές νεαρές ηθοποιούς, με υπέροχες φωνές. Τις Ιουλία Γεωργίου, Σοφία Κουλέρα, Ειρήνη Λαφαζάνη, Ιωάννα Λέκκα, Λένα Μποζάκη, Αγγελική Νοέα, Δανάη Πολίτη και Βικτώρια Φώτα. Η παράσταση θα επαναληφθεί απόψε 20/8, στο Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου, και θα συνεχίσει την περιοδεία της σε όλη την Ελλάδα μέχρι τα μέσα Σεπτέμβρη. Καλή Θέαση! Ευρυγένης

Μετά την επιτυχημένη της παρουσίαση στον Αύλειο Χώρο των Καπναποθηκών Παπαστράτου στο Αγρίνιο και στο Διεθνές Φεστιβάλ Αναλόγιο, ο «Φύλακας μιας Επανάστασης», είχαμε την τιμή κι εμείς να παρακολουθήσουμε αυτό το ιστορικό έργο, στο Θέατρο Σταθμός. Ο "Γιάννης Επαχτίτης", κατά κόσμον Γιάννης Βλαχογιάννης, γεννήθηκε στη Ναύπακτο, και ήταν ιστοριοδίφης και συγγραφέας. Ένα ανήσυχο πνεύμα, που με τις έρευνές του, φώτισε τις σκοτεινές γωνίες της νέας ελληνικής ιστορίας. Στο κείμενο του, ο Μάνος Καρατζογιάννης, μας παρουσιάζει μέσα από τη συγγραφική και σκηνοθετική του ματιά, τη ζωή του ανθρώπου που αφιέρωσε τη ζωή του στην ανεύρεση και τη διαφύλαξη πληροφοριών, εγγράφων από την επανάσταση του 1821, μέχρι του τότε νεοσύστατου Ελληνικού κράτους. Παρά τη μικρή του διάρκεια, ο μονόλογος αυτό έχει τόσα πολλά να μας πει και να μας διδάξει. Μέσα σε μόλις μια ώρα, ο Γιάννης Νταλιάνης, ως Γιάννης Βλαχογιάννης μας μιλάει για τη ζωή του, από τα πρώτα του βήματα, μέχρι τις σπουδές του στην Αθήνα, τη συγγραφή των απομνημονευμάτων του Μακρυγιάννη, και τη δημιουργία των Γενικών Αρχείων του Κράτους. Μας μιλάει όμως και για τους φόβους και τα πάθη του. Και όλα αυτά με μεγάλο σεβασμό και ποιητικότητα. Πρόκειται για μια ερμηνεία σπάνια, δουλεμένη με αγάπη και μεράκι. Αν και οι παραστάσεις ολοκληρώθηκαν, είναι ένα έργο που αξίζει να ανέβει ξανά και ξανά, γιατί όσο καλό είναι να ενημερωνόμαστε για την καθημερινότητα, άλλο τόσο και ίσως και λίγο παραπάνω, είναι καλό να ξέρουμε την ιστορία μας. Ευρυγένης

Στο Studio Μαυρομιχάλη, για λίγες ακόμη παραστάσεις, μπορείτε να παρακολουθήσετε μια ιστορία, ή μάλλον τρεις, που δεν απέχουν και πολύ από την πραγματικότητα. Δουβλίνο. Ούτε πολύ μακριά μας, αλλά ούτε και εδώ δίπλα. Τρεις γυναίκες, η γιαγιά, η μάνα και η κόρη, ζουν η καθεμία την ιστορία της, αλληλεπιδρώντας όμως η μια με την άλλη, επηρεάζοντας τις ζωές όλων. Η Κέι, η γιαγιά, διανύει την έβδομη δεκαετία της ζωής της, την οποία αφιέρωσε στην ανατροφή της κόρης της, της εγγονής της, και φυσικά στο σύζυγό της, Τζέμ. Η Λορείν, εργαζόμενη μητέρα, χωρισμένη εδώ και χρόνια, παλεύει να διατηρήσει τις ισορροπίες στη ζωή της. Η Άμπερ, μια εργαζόμενη κοπέλα δεκαεννέα ετών, αντιμετωπίζει τη ζωή που απλώνεται μπροστά της. Η Κέι, εκτός από σύζυγος, μητέρα και γιαγιά, είναι γυναίκα. Το μόνο άτομο το οποίο δεν πρόσεξε ποτέ, ήταν ο εαυτός της. Οι ορμόνες της χορεύουν σαν τρελές, και... εεε είναι και αυτή η φαγούρα... ξέρεις που... ε δε μπορώ να σου πω, αλλά κατάλαβες, που την οδηγεί στη γιατρό της. Αλίμονο! Το φάρμακο δεν είναι η ξεκούραση. Όχι. "Να πας στο Sex Shop!" Η συμβουλή της γειτόνισσας της, είναι σίγουρα πιο χρήσιμη. Spoiler alert! Πήγε. Η μοναδική Μαρία Κανελλοπούλου, ως Κέι, μας δείχνει πως η σεξουαλικότητα δεν έχει φύλο και ηλικία. Είναι μια γυναίκα με ορμές, όμως και με αναστολές μιας και η ανατροφή της και η μέχρι τώρα ζωή της, δεν της δίδαξαν ποτέ να αγαπά πραγματικά. Η Στέλλα Κρούσκα, η Λορέιν, πρώτη φορά, μετά από αμέτρητα χρόνια, παίρνει το ρίσκο και δίνει μια δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό της, όμως αυτό δεν πηγαίνει και πολύ καλά. Δεν απογοητεύεται όμως. Δίνει και μια τρίτη. Και όπως λένε, μια του κλέφτη, δυό του κλέφτη και...Και τελικά αξίζει τον κόπο. Η Βασιλίνα Κατερίνη, η μικρή Άμπερ. Όταν είσαι νέος, κι έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου, είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις ό,τι βρεθεί στο δρόμο σου. Εύκολο ή δύσκολο... Ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Τι συμβαίνει όμως όταν ο πελαργός σου χτυπήσει την πόρτα, σε μετεφηβική ηλικία. Πως μπορεί ένα κορίτσι να αντιμετωπίσει και μάλιστα μόνο του, τον ερχομό ενός παιδιού; Το "Τζέμ" είναι ένα παράθυρο, με θέα γυναικείο ψυχισμό. Ισορροπεί σε ένα σχοινί πάνω από ένα έργο κοινωνικό, αλλά και μια ρομαντική κομεντί. Μέσα σε μια ώρα και κάτι μας παρουσιάζει σημαντικά προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίσει μια γυναίκα σε κομβικές για τη ζωή της φάσεις. Προβλήματα που ο μέσος άντρας, καλή ώρα όπως εγώ, δε θα μπορέσει να αντιληφθεί τη σοβαρότητά τους, μιας και δε θα μπει ποτέ στα παπούτσια μιας γυναίκας. Κι όμως, μέσα από αυτό το έργο, μέσα από την ανεμελιά αλλά και την αγωνία, μέσα από τη χαρά αλλά και τη θλίψη των πρωταγωνιστριών, ο θεατής, παύει να είναι άντρας ή γυναίκα. Είναι άνθρωπος. Η συγγραφέας Ελέιν Μέρφυ, έχει καταφέρει και έχει "παντρέψει" δυσκολίες, χιούμορ, εμπειρίες ζωής μεγάλες και μικρές, θλιβερές και χαρμόσυνες, σε ένα έργο με γοργό ρυθμό, που δεν προλαβαίνει να κάνει "κοιλιά", γιατί και οι τρεις ηθοποιοί, ανεξάρτητα από την ηλικία τους, έχουν ανεξάντλητη ενέργεια, και "ηλεκτρίζουν" τη σκηνή με τη δυναμικότητά τους. Τα κορίτσια του "Τζεμ", σας περιμένουν μέχρι το τέλος του Φεβρουαρίου στο Studio Μαυρομιχάλη. Ευρυγένης

Ένας νεαρός βουτηγμένος στην παρανομία και τα ναρκωτικά. Μια 20χρονη κοπέλα, με νοητικά προβλήματα. Ένας πατέρας ανάξιος και αδιάφορος. Μια μητριά που κοιτάει μόνο τον εαυτό της και τα κάλλη της. Μια μητέρα με ασφάλεια ζωής αξίας 50 χιλιάδων δολαρίων. Όπα. Είναι πολλά τα λεφτά. Ειδικά για μια οικογένεια διαλυμένη. Μια οικογένεια που ζει σε ένα ρημαγμένο τροχόσπιτο. 50 χιλιάρικα φαντάζουν σαν σανίδα σωτηρίας που επιπλέει στη θάλασσα της ανέχειας. Και σιγά το κόστος. Μια γυναίκα που κανείς τους δεν έχει ανάγκη, και λίγους θα απασχολήσει ο θάνατός της. Κάποιος όμως πρέπει να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Μπορεί οι άντρες της οικογένειας να είναι μικροαπατεώνες, αλλά κανείς δεν έχει φτάσει τόσο μακριά πιο πριν. "Τη μάνα από τη μέση ποιος θα βγάλει; Ο Killer Joe που έχει πείρα στους φόνους γιατί είναι διεφθαρμένος αστυνομικός και για να συμπληρώσει μεροκάματο, στα ρεπό του είναι εκτελεστής, αρά έχει πείρα πολύ μεγάλη! Τα λεφτά της ασφάλειας θα λάβεις, αν τον Joe για φονιά θα προσλάβεις!" Το παραπάνω αποτελεί προσωπική έμπνευση, οπότε όσοι πάτε να δείτε το έργο, μην περιμένετε να ακούσετε το τραγουδάκι του Καρνέισον. Πιάσατε όμως το νόημα. Μολαταύτα ο Τζο, δεν είναι τζαμπατζής. Ο Τζο θέλει τα λεφτά μπροστά. Ο Κρις και ο πατέρας του ο Άνσελ, δε διαθέτουν παραδάκι. Ο Τζο τους προτείνει να του δώσουν ως προκαταβολή την νεαρή κόρη, την Ντότι, και οι δύο άντρες μέσα στην απελπισία τους, δέχονται την (τουλάχιστον) ανήθικη πρόταση. Ή μήπως όχι. Είναι θέμα απελπισίας ή αδιαφορίας; Και ο Τζο; Πόσο θράσος(;) μπορεί να έχει για να ζητήσει ένα κορίτσι ως πληρωμή για τις υπηρεσίες του; Το έργο πραγματεύεται όλα τα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας, με μια μικρή δόση μαύρου χιούμορ. Μικρή. Τέλος πάντων. Η φτώχεια. Η εγκληματικότητα. Τα ναρκωτικά. Η ενδοοικογενειακή βία. Η ψυχολογική βία. Η σεξουαλική παρενόχληση. Ο βιασμός. Η παιδεραστία. Όσες δεκαετίες κι αν περάσουν, όλα τα παραπάνω είναι η γάγγραινα που κατατρώει τα πόδια μας, ενώ προσποιούμαστε πως προχωράμε εμπρός. Ζούμε σε μια εποχή που αντί να πηγαίνουμε πιο μπροστά και να εξαλείφουμε τις παθογένειες που έχουν ξεμείνει στην κοινωνία από το μεσαίωνα, τείνουμε, όχι εμείς προσωπικά αλλά οι άρρωστες συμπεριφορές λίγων, να κάνουμε βήματα πίσω, σε εποχές που επικρατούσε το χάος και η ατιμωρησία. Οι φόνοι με θύματα γυναίκες αυξάνονται κατακόρυφα, και ολοένα και περισσότερες περιπτώσεις βιαιοπραγιών και βιασμών βγαίνουν στην επιφάνεια, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως έρχεται πάντα και η ανάλογη τιμωρία των υπαίτιων. Άντρες σαν τον Κρις, τον Άνσελ και τον Τζο, υπάρχουν παντού. Άντρες που εκμεταλλεύονται τις περιστάσεις και;, χρησιμοποιούν ως αντικείμενα τις γυναίκες του κύκλου τους. Από αυτόν που θεωρεί δεδομένο πως θα του φτιάξει τον καφέ το πρωί, ως αυτόν που θα σηκώσει χέρι πάνω της σε ένα καυγά, ή αυτόν που θα φτάσει στο σημείο να βιάσει ή ακόμα και να σκοτώσει. Το Killer Joe, είναι ένα σκληρό έργο. Είναι ένα σύγχρονο western με όλα τα "καλά". Έχει βαθιά και ύπουλη χειραγώγηση. Έχει σκηνές έντονης ψυχικής και σωματικής βίας. Έχει γυμνό. Έχει βιασμό. Έχει πυροβολισμούς. Ο Γιάννης Στάνκογλου, μας έδειξε πως εκτός από καταξιωμένος ηθοποιός, είναι και ένας ευφυής σκηνοθέτης. Η απόφαση του να φέρει φέτος στο ελληνικό κοινό αυτή την παράσταση, που περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, βγαίνουν πολλά άπλυτα βαμμένα με δάκρυα και αίμα γυναικών στη φόρα, θεωρώ πως είναι υψίστης σημασίας. Τόσο για την επιτυχία της παράστασης, όσο και για την προβολή και την κατανόηση των μηνυμάτων της. Πλαισιωμένος από ένα κάστ τόσο νέων, όσο και παλιότερων ηθοποιών, φέρνει εις πέρας αυτό το ιδιαίτερο και δύσκολο έργο, προσφέροντας στο κοινό την απαραίτητη ανατριχίλα, και συνάμα-θα την πω αηδία-γιατί πραγματικά αν δε νιώσεις αηδία για κάποιους χαρακτήρες του έργου και για τη συμπεριφορά τους, τότε δε σου έχω καλά νέα. Ούτε για σένα, ούτε για τους γύρω σου. Να σημειώσω πως η παράσταση δεν επιτρέπεται για άτομα κάτω των 16 ετών, για τους λόγους που προανέφερα. Αξίζει να σημειώσω πως: 1. Τα σκηνικά ήταν εξαιρετικά αληθοφανή, 2. Οι φωτισμοί και τα εφέ με τα νερά στα παράθυρα, δίνουν την αίσθηση πραγματικής καταιγίδας, και 3. (για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα) γίνεται τοποθέτηση προϊόντος γνωστής αμερικάνικης εταιρίας τηγανιτών κοτόπουλων, η οποία μετά με ώθησε στην ακολασία, και έφαγα "βρώμικο" από γνωστή καντίνα επί πασίγνωστης οδού, πίσω από πασίγνωστο ξενοδοχείο της Αθήνας, που βρίσκεται απέναντι από πασίγνωστο γυάλινο άγαλμά που "τρέχει". Πριν κλείσω, και χωρίς να θέλω να αδικήσω κανέναν, θα ήθελα κάνω μια ιδιαίτερη μνεία στην Ναταλία Σουίφτ η οποία ως νεαρή Ντότι, πραγματικά δίνει ρεσιτάλ, και είναι πολύ σημαντικό να βλέπεις τόσο νέα άτομα να μπορούν να αποδώσουν έτσι ρόλους οι οποίοι πιθανότατα χρειάζονται πέρα από μεγάλη εμπειρία, και πολύ γερά νεύρα. Θα το δεις κι εσύ στο Θέατρο Εμπορικόν. Καλή σας, θέαση (και καλή σας όρεξη)! Ευρυγένης Killer Joe Μέρες & Ώρες παραστάσεων: ΤΕΤΑΡΤΗ : 20:00 /ΠΕΜΠΤΗ : 21:00 / ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ : 21:00 ΣΑΒΒΑΤΟ (ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ 18:00) (ΒΡΑΔΙΝΗ : 21:00) ΚΥΡΙΑΚΗ: 20:00 Τιμές Εισιτηρίων: 17€ Φοιτητικό, Άνω 65 ετών, ΑΜΕΑ, ΑΝΕΡΓΩΝ 20€ ΚΑΝΟΝΙΚΟ Εισιτήρια: viva.gr Παίζουν: Γιάννης Στάνκογλου, Κώστας Νικούλι, Κωνσταντίνος Σειραδάκης, Δήμητρα Λημνιού, Ναταλία Σουίφτ Συντελεστές παράστασης Μετάφραση: Γιάννης Σακαρίδης, Ντενίς Νικολάκου Σκηνοθεσία: Γιάννης Στάνκογλου Δραματουργική επεξεργασία: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου Σκηνικά & Κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη Μουσική: Φώτης Σιώτας ΘΕΑΤΡΟ ΕΜΠΟΡΙΚΟΝ 2021 |2022 Χορογραφία: Έντι Λάμε//Φωτισμοί: Γιώργος Καρβέλας Βοηθός Σκηνοθέτη: Πανάγος Ιωακείμ//Φωτογραφίες & Βίντεο: Πάτροκλος Σκαφίδας//Γραφιστική επιμέλεια: Μάριος Γαμπιεράκης Γραφείο Τύπου & Επικοινωνία: Μαρία Τσολάκη | 6974 76 78 90 | mtsolaki@gmail.com Ευαγγελία Σκρομπόλα | 6972 54 70 75 |eskrobola@gmail.com Διαφήμιση – SocialMedia:Renegade Media / Βασίλης Ζαρκαδούλας Παραγωγή: ΤΕΧΝΗΧΩΡΟΣ

Από την Τρίτη 9/11 και κάθε Δευτερα και Τρίτη στις 21:00, στο Ωδείο του Γιώργου Φακανά, συμβαίνουν πράγματα και Θαύματα. Ειλικρινά. Η γέννηση του "Θαύματος" To 1997, κατόπιν παραγγελίας του καλλιτεχνικού διευθυντή της ΚΟΕΜ, Σταύρου Ξαρχάκου, ο Γιώργος Φακανάς δημιουργεί το μουσικό έργο “Echoes” (Απόηχοι). Η πρώτη παρουσίαση του "Echoes" έγινε στο Παλλάς, το Δεκέμβριο του 2000, από την ΚΟΕΜ, σε διεύθυνση του ίδιου του συνθέτη. Από τότε μέχρι σήμερα, το έργο έχει παρουσιαστεί, πολλές φορές, στο κοινό, με τη μορφή συναυλίας. Τώρα, για πρώτη φορά, το “Echoes” στέκεται δίπλα στον θεατρικό λόγο, παρουσιάζοντας μια ενιαία παράσταση, μια θεατρική συναυλία, το «Θαύμα». Ο θεατής/ακροατής απολαμβάνει την ίδια στιγμή μια θεατρική παράσταση και μια ολοκληρωμένη μουσική συναυλία δημιουργικής ορχηστρικής μουσικής, με οριοθετημένα αλλά και αυτοσχεδιαστικά μέρη. Πήγα στο "Θαύμα", μετά από ένα ωραίο δεκάωρο δουλειάς. Αν ήμουν ο Ιβάν Ιλίτς, θα έλεγα πως γλίτωσα από τη γυναίκα μου, και πως έβγαλα αρκετά λεφτά για να ζω μέσα στη χλιδή. Αλλά όχι! Είχα φοβερό πονοκέφαλο, και αρκετά νεύρα. Κλασική μέρα στη δουλειά. Φτάνουμε λοιπόν στο ωδείο, και η ευγενέστατη κυρία, μας οδηγεί στο τραπέζι μας. Ο χώρος είναι πολύ ωραία διαμορφωμένος. Είναι κάτι μεταξύ θεάτρου, μπαρ και αίθουσας συναυλιών. Ο ατμοσφαιρικός μπλε φωτισμός και τα απλωμένα σε όλη την αίθουσα σκηνικά, συνιστούν ένα πολύ ευχάριστο και χαλαρωτικό περιβάλλον. Τα φώτα χαμηλώνουν και... Τα φώτα χαμηλώνουν, και εμφανίζεται ο Θανάσης Κουρλαμπάς. Στόχος του; Να μας ταξιδέψει μέσα από τις αφηγήσεις του, από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη. Και αυτό ακριβώς πετυχαίνει με την τόσο οικεία και ήρεμη φωνή του. Από τους κάμπους της Θεσσαλίας, μέχρι το κάστρο της Ρόδου, κι από την Κρήτη ως τη Θεσσαλονίκη, έχει να να μας διηγηθεί μια ιστορία. Πραγματική ή φανταστική, κανείς δεν ξέρει. Άλλωστε, αυτός είναι και ο σκοπός της παράστασης. Να σε πάρει από την καρέκλα σου, και να σε ταξιδέψει, χωρίς να κουνηθείς. Σύντροφός του σε αυτό το μαγικό οπτικοακουστικό ταξίδι, είναι η (τι να πρωτοπώ γι' αυτή τη γυναίκα;) πανεμορφοταλαντουχοφανταστική, Παναγιώτα Βλαντή. Η Παναγιώτα Βλαντή, όσο αλλάζουν τα τοπία, τόσο αλλάζει πρόσωπα. Είναι η μάνα, η γυναίκα, η κόρη... Το άπιαστο όνειρο του άντρα περιπλανητή. Το λιμάνι που θέλει να δέσει. Είναι ο άνθρωπος του μόχθου. Το παρελθόν και το μέλλον του Έλληνα και της Ελληνίδας. Ίσως τελικά, να είναι η ίδια η Ελλάδα. Η πανέμορφη Ελλάδα, που μέσα από τις τρανές επιτυχίες, μέσα από τις τεράστιες κακουχίες, καταφέρνει να στέκεται αγέρωχη, και να προχωράει μπροστά με το κεφάλι ψηλά. Ξέρω πως είναι ιδιαίτερα τετριμμένη η παρομοίωση της Ελλάδας με αυτή την δυναμική, πανέμορφη γυναίκα, αλλά πραγματικά, κάπως έτσι σε κάνει να νιώθεις. Το "Θαύμα", είναι ένας ύμνος στη χώρα του φωτός. Στην Ελλάδα. Η μαγική μουσική του Γιώργου Φακανά, είναι ένα συνονθύλευμα παραδοσιακής μουσικής, και με το όχι και τόσο έμπειρο αυτί μου θα έλεγα, και τζαζ. Ο ήχος σε παίρνει μαζί του, κάνοντας σε να ξεχάσεις τις έγνοιες, την κούραση σου. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς το λόγο που οι "Απόηχοι", εξελίχθηκαν τελικά σε αυτό το "Θαύμα". Η ορχήστρα, δουλεύει σαν καλολαδωμένη μηχανή. Ανεξάρτητα από την ηλικία και συνεπώς και την εμπειρία που μπορεί να διαθέτει ο κάθε μουσικός, το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό. Σίγουρα όμως το πρώτο βιολί, η κυρία Νίνα Πατρικίδου μας άφησε άφωνους. Τόσο με το ταλέντο της, όσο και με την άνεση της επί σκηνής. Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, μας δείχνει πως ό,τι κι αν "αγγίξει" σκηνοθετικά, σαν άλλος Μίδας, το μετατρέπει σε χρυσό. Μας αποδεικνύει πως δε χρειάζονται ούτε μεγάλα και επιβλητικά σκηνικά, ούτε πανάκριβα και φανταχτερά κοστούμια. Μερικά λευκά πανιά που λειτουργούν ως video walls, ο κατάλληλος φωτισμός, η καλύτερη δυνατή μουσική υπόκρουση, και φυσικά δυο ταλαντούχοι άνθρωποι με μεγάλη χημεία μεταξύ τους, είναι ό,τι χρειάζεται για ένα θεσπέσιο αποτέλεσμα, που άγει το πνεύμα... Για να συμβεί ένα θαύμα πρέπει να το πιστέψεις. Ευρυγένης Με τους: Παναγιώτα Βλαντή και Θανάση Κουρλαμπά Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη Μουσικοί: Sam Marlieri (soprano sax), Σπύρος Νίκας (alto sax), Ilia Samsonov (Tenor sax), Δημήτρης Σεβδαλής (piano), Γιώργος Φακανάς (bass), Μένιος Πασιαλής (Drums), Νίνα Πατρικίδου (1ο βιολί), Αλεξάνδρα Νούσια (2ο βιολί), Ηλίας Σδούκος (βιόλα), Μαρίνα Κολοβού (τσέλο) Πληροφορίες παράστασης: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00 Για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων Αίθουσα ΑθηνΆct-Αθηνά Live (μέσα στο Ωδείο Φακανά) Λεωφόρος Ποσειδώνος 3, Μοσχάτο Ταυτότητα παράστασης: Συγγραφή/Μουσική σύνθεση: Γιώργος Φακανάς Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη Σκηνικά/Κοστούμια: Μαρία Φιλίππου//Video-art: Ερατώ Τζαβάρα Φωτισμοί: Μανώλης Μπράτσης//Κίνηση: Χριστίνα Φωτεινάκη Τρέιλερ/Φωτογραφίες/Γραφιστική επιμέλεια: Grid Fox Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού www.pearpr.com Παραγωγή: Ars Nova Athina Music

«Σκοπός της ζωής δεν είναι να εξυπηρετεί την κατώτερη ζωική φύση, αλλά τη φωτεινή δύναμη, που βρίσκεται στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και η οποία βοηθάει τον άνθρωπο να αναγνωρίζει το αγαθό.» Leo Tolstoy Η εταιρία θεατρικών παραγωγών A PRIORI παρουσιάζει από 3 Νοεμβρίου 2021, για 3η χρονιά, τη φιλοσοφική νουβέλα του Λέοντος Τολστόι «Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΒΑΝ ΙΛΙΤΣ» σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη. Οι ηθοποιοί Γιώργος Γαλίτης και Θανάσης Κουρλαμπάς, ξετυλίγουν για άλλη μία χρονιά, όλη την υποκριτική τους γκάμα επί σκηνής, τόσο σε κωμικό όσο και σε δραματικό επίπεδο, ενσαρκώνοντας όλους τους ρόλους του διηγήματος, σ’ ένα θεατρικό παιχνίδι το οποίο -αντιμάχοντας τον τίτλο- σφύζει από Ζωή! Λίγα λόγια για το έργο: Ο ευκατάστατος δικαστής Ιβάν Ιλίτς, αρρωσταίνει βαριά. Η αρρώστια κι ο επικείμενος θάνατός του, εκμηδενίζουν όλη την προηγούμενη ζωή του. Επιτυχίες, ανούσιες συναναστροφές, εξουσία, κύρος και χρήμα στέκουν αδύναμα μπροστά στο τέλος. Ολόκληρη η ύπαρξη του Ιβάν Ιλίτς σείεται συθέμελα γιατί, όσο κι αν προσπαθεί να αποδεχτεί το συμπέρασμα ότι «ο Γάιος είναι άνθρωπος, οι άνθρωποι είναι θνητοί, άρα ο Γάιος είναι θνητός» που διδάχτηκε κατά την περίοδο των φοιτητικών του χρόνων, το Εγώ του τον κρατάει γερά δέσμιο του. Ο Γάιος ναι… αυτός όμως όχι! Αυτός μπορεί να ξεγελάσει τον θάνατο! «Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς» βασίζεται στο ΑΛΗΘΙΝΟ ΓΕΓΟΝΟΣ του θανάτου του δικαστή Ιβάν Ιλίτς Μετσνίκοφ , όπως το διηγήθηκε στον ίδιο τον Τολστόι η μητέρα του αποθανόντος. Παρ’ όλο που δεν είναι από τα πιο γνωστά, συγκαταλέγεται από φιλοσόφους και λογοτέχνες, στα πιο σημαντικά και πιο ώριμα έργα του Τολστόι. Παίζουν οι: Γιώργος Γαλίτης και Θανάσης Κουρλαμπάς Κείμενο: Leo Tolstoy Μετάφραση από τα ρωσικά: Παύλος Στεφάνου Θεατρική διασκευή/Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη Σκηνικά/Κοστούμια: Νίκος Κασαπάκης Πρωτότυπη μουσική: Γιάννης Οικονόμου Κίνηση: Χριστίνα Φωτεινάκη Σχεδιασμός φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα Φωτογραφίες: Γιώργος Σακκάς Γραφιστική επιμέλεια: GRID FOX Promo video: Κώστας Γεραμπίνης Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού Παραγωγή: A PRIORI www.a-priori.gr Facebook Pages https://www.facebook.com/ivanilits/ https://www.facebook.com/apriori11/ Ημέρες & ώρες παραστάσεων Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2021 & κάθε Τετάρτη στις 19:00 Διάρκεια παράστασης 90’ (χωρίς διάλειμμα) Πληροφορίες-Κρατήσεις Θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 8-12, Γκάζι, 210 3428650 Τιμές εισιτηρίων Γενική Είσοδος: 13 € / Φοιτητικό, ανέργων, ΑΜΕΑ: 10 € Προπώληση εισιτηρίων Ηλεκτρονικά στο https://www.ticketmaster.gr/ticketmaster_se_2005417.html

Έχεις πέντε λεπτά να σου μιλήσω για τον κύριο Ιησού Χριστό; Τον Υιό του Θεού; Το μονογενή; Θες να μάθεις την ιστορία του; Εντάξει, ναι, κατανοητό, σίγουρα θα την έχεις ακούσει. Σε μια απ' τις παραλλαγές της τουλάχιστον. Πως θα σου φαινόταν αν στη διηγούνταν ένα μάτσο άνθρωποι; Όχι μαθητές, ευαγγελιστές, γραμματείς και φαρισαίοι. Άνθρωποι απλοί. Άνθρωποι καθημερινοί. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Οι γείτονες του ας πούμε. Σκέφτηκες ποτέ πως εκτός από Θεάνθρωπος, υπήρξε και άνθρωπος αυτού του κόσμου; Με το σπίτι του, την οικογένεια του, τους φίλους, τους εχθρούς του; Φτιάξε λοιπόν καφέ να στα πω. Σαν πολίτης της Ναζαρέτ, είχε κοινωνική ζωή. Παρευρέθηκε σε εκδηλώσεις, σε γλέντια, σε γάμους, σε βαφτίσια και σε κηδείες και σε αναστάσεις. Καλός άνθρωπος, κοινωνικός. Ο κόσμος τον αγαπούσε κι αυτός αγαπούσε τον κόσμο. Ειδικά όταν άλλαζε το νερό σε κρασί, γινόταν η ψυχή του πάρτι! Όμως ο κόσμος είναι περίεργος. Ό,τι δε μπορεί να εξηγήσει, καταλήγει να το φοβάται, κι ό,τι φοβάται, στο τέλος το μισεί. Τη μια σε εξυψώνει, και την άλλη σε σταυρώνει. Κυριολεκτικά. (Αναρωτιέμαι πόσους σταυρούς θα είχε πάρει, αν κατέβαινε σε εκλογές.) Και μετά τη σταύρωση; Τότε τι; Ε, όπως τα ξέρεις. Τρύπες στα χέρια, άπιστοι Θωμάδες, παράδεισος, συννεφάκια, άγγελοι. Υποθέτω. Το έργο διαδραματίζεται σε μια σκηνή λιτή και απέριττη, που ξεχειλίζει όμως από το ταλέντο της ομάδας. Το έργο διαδραματίζεται σε μια σκηνή λιτή και απέριττη, όπως άρεσε και στον ίδιο το Ντάριο Φο. Και εδώ που τα λέμε, δε χρειάζεται και τίποτα για να γεμίσει, μιας και ξεχειλίζει από το ταλέντο της ομάδας. Αποτελείται από πολλά μικρά σκετς, που παρουσιάζουν στιγμές από τη ζωή του Χριστού, με έμφαση βέβαια στα πιο γνωστά θαύματά του, αλλά και στο τέλος του. Ακολουθούν εγκυκλοπαιδικές γνώσεις: Αυτός ο κωμικοτραγικός τρόπος παρουσίασης τη ζωής του Ιησού, έχει τις ρίζες του στο μεσαίωνα. Εκείνη την όχι και τόσο "φωτεινή" εποχή, οι ιερείς παρουσίαζαν αρχικά στις εκκλησίες και μετέπειτα στους δρόμους σε δημόσια θέα, το βίο του Ιησού. Το θέαμα όμως αποδείχθηκε υπέρ το δέον βαρύ για τους πιστούς. Για να καταφέρουν να το ελαφρύνουν, προσλάμβαναν γελωτοποιούς, τους "επαγγελματίες" κωμικούς της εποχής, που έγραφαν και ερμήνευαν κείμενα σχετικά με τη ζωή του Κυρίου, αλλά και κείμενα που ασκούσαν κριτική στην εκκλησία. Δίκοπο μαχαίρι η χρήση γελωτοποιών για την εκκλησία λοιπόν, αφού από τη μια έφερνε κι άλλους πιστούς, αλλά από την άλλη προκαλούσε αρνητικές κριτικές γι αυτή. Αλλά μόλις σκέφτηκα ένα σύντομο ανέκδοτο. -Ποιο ήταν το αγαπημένο συγκρότημα των ιερέων στο μεσαίωνα; -Οι Iron Maiden (Σιδηρά Παρθένος Iron maiden - Wikipedia ) Δε γέλασες ε; It's ok. Η διανομή των ρόλων δεν έχει φύλο και ηλικία, καθώς οι ηθοποιοί από σκηνή σε σκηνή, αλλάζουν χαρακτήρες και υπόσταση. Από άντρες γίνονται γυναίκες, από άνθρωποι γίνονται ζώα, από θνητοί γίνονται αθάνατοι... Πρόκειται για μια παράσταση-γλέντι, γεμάτη μουσική, χορό και εκπληκτικές ερμηνείες. Από την ώρα που οι ηθοποιοί ξεχύνονται στην πλατεία και ανεβαίνουν στη σκηνή, υπάρχει ένας μόνιμος ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα. Όχι δεν υπήρχε κάποια διαρροή ρεύματος, αλλά μια διαρροή ενέργειας και φωτός. Ίσως έφταιγε το φωτοστέφανο του Ιησού. O Νίκος Πουρσανίδης, "ηγείται" του γλεντιού, σταθερός στη συνεργασία του με τον Νικορέστη Χανιωτάκη. Η Μαρία Πετεβή βγαίνει από τη "μελισσοφωλιά" της και ξεδιπλώνει όλο το ταλέντο της, κινητικό, φωνητικό και υποκριτικό. Ο Δαυίδ Μαλτέζε με την κιθάρα και το κέφι του μας παρασύρει στους ρυθμούς του. Η Αρετή Πασχάλη μας κάνει να ξεκαρδιστούμε στο γέλιο, και η Ελίνα Μάλαμα μας συνεπαίρνει στα μυστήρια της ζωής και του θανάτου. Και μην ξεχνάμε τον Jerome Kaluta που όταν δεν κυνηγάει κήτη, βρίσκεται στο Άνεσις με την υπόλοιπη παρέα. Και υπάρχει και ο Μάκης Παπαδημητρίου. Υπήρχε δηλαδή. Τώρα το πουλάκι πέταξε. Αυτός ο υπερταλαντούχος άνθρωπος, που μπορεί από Μήδεια να γίνει Πάπας, χαρίζοντας γέλιο τόσο αβίαστα. Φυσικά όλα αυτά υπό το ξάγρυπνο (και λογικά κατακόκκινο από την άπειρη δουλειά) σκηνοθετικό μάτι του Νικορέστη Χανιωτάκη, που αν συνεχίσω να επαινώ, θα αρχίσεις να πιστεύεις πως μου έχει δώσει κάνα τενεκέ λάδι. Ένα έργο για όλη την οικ...όχι. Ένα έργο για μεγάλα παιδιά, που ξέρουν πως η σάτιρα υπάρχει για να διορθώνει τα "κακώς κείμενα", και πως δεν κάνει διακρίσεις. Ο νομπελίστας Ντάριο Φο, είχε έρθει αμέτρητες φορές αντιμέτωπος με δυνάμεις που ήθελαν να τον φιμώσουν, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ο λόγος, το ύφος του, η διακωμώδηση θεών και ανθρώπων, πάντα είχαν πολέμιους. Κι όμως, κατάφερε να γίνει αθάνατος, μέσα από το έργο του. Έργο διαχρονικό, όπως και η ;) αυτή που μας δέρνει. Και ο Νικορέστης Χανιωτάκης, μέσα από το δικό του πρίσμα, έφερε φέτος στο Θέατρο Άνεσις, αυτό το εξαιρετικό και συνάμα αμφιλεγόμενο έργο. Η παράσταση, παρά το περιεχόμενο της που κάποιοι θα το θεωρήσουν υπερβολικό, ασεβές, υβριστικό, είναι μια από τις καλύτερες κωμικές παραστάσεις που θα παρακολουθήσεις φέτος. Και ξέρεις γιατί; Γιατί είναι λυτρωτικό να γελάμε με τα χάλια μας. Καλή θέαση! Ευρυγένης

Μια εξαιρετική βραδιά, υπέροχες ερμηνείες, ένα δροσερό αεράκι και το ολόγιομο φεγγάρι, συντέλεσαν στο αρτιότατο αποτέλεσμα που χάρισε η «Αντιγόνη» του Cezaris Graužinis. Εκτός από -συμφωνά με τους αριθμούς πάντα- μια από της μεγαλύτερες επιτυχίες του καλοκαιριού, είναι μια παράσταση γεμάτη νοήματα, που όμως λίγοι στάθηκαν σε αυτά. Το έργο του Σοφοκλή λίγο πολύ το γνωρίζουμε. Ειδικά όσοι είστε της γενιάς μου, διδαχτήκατε την Αντιγόνη στο γυμνάσιο. Αμέσως μετά τον εμφύλιο στη Θήβα, οι δυο γιοί του Οιδίποδα, ο Ετεοκλής και ο Πολυνείκης, κείτονται νεκροί σφαγμένοι ο καθένας από το λεπίδι του άλλου. Ο Ετεοκλής, προστάτης της πόλης του, θα ταφεί με όλες τις τιμές ενώ το κουφάρι του Πολυνείκη που ήρθε ως διεκδικητής του θρόνου-αδικημένος από τον αδερφό του, μέλλει να γίνει βορρά στα όρνεα, ως η έσχατη τιμωρία από τον Κρέοντα, του νέου μονάρχη της Θήβας. Η Αντιγόνη πιστή στο φρόνιμα και στα αδικοχαμένα αδέρφια της, αρνείται να αφήσει το κορμί του αδερφού της ατιμασμένο και άταφο, παραβαίνοντας έτσι την εντολή του βασιλιά. Ο Κρέων ανακαλύπτει την προδοσία, και την ενταφιάζει ζωντανή με νερό και φαγητό, αφήνοντας τη να παραπαίει ανάμεσα σε δύο κόσμους, των ζώντων και των νεκρών. Ο Αίμων, γιός του Κρέοντα και μνηστήρας της Αντιγόνης, τη βρίσκει κρεμασμένη στο αιώνιο κελί της, και προτού ο πατέρας του προλάβει το κακό που έσπειρε, την ακολουθεί στο θάνατο σκίζοντας με το ξίφος του τα σωθικά του. Ο Cezaris Graužinis, έχει δημιουργήσει μια ολοκληρωμένη παράσταση, από όλες τις απόψεις. Μέσα σε μιάμιση ώρα, καταφέρνει να παρουσιάσει τόσο την τραγωδία του Σοφοκλή όσο και τη γάγγραινα του πολέμου που σε συνδυασμό με το τοξικό μέρος της πατριαρχίας, απομυζούν ό,τι υγιές μπορεί να κουβαλάει η κοινωνία. Η Αντιγόνη (Έλλη Τρίγγου) παρουσιάζεται-και χαρακτηρίζεται-ως άναρχη και ασεβής προς τους θεούς και τις αρχές. Δεν είναι μάλιστα λίγες οι φορές που παραδέχεται πως βάλλεται τόσο, επειδή είναι γυναίκα. Στον αντίποδα, ο Κρέοντας του Βασίλη Μπισμπίκη σαν άλλος δικτάτορας, σπεύδει να εδραιώσει την εξουσία του σπέρνοντας το φόβο, γιατί είναι άντρας and boys will be boys. Η Δανάη Μιχαλάκη, η Ισμήνη, προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες, ανάμεσα στην αγάπη για την αδερφή της και το λόγο του βασιλιά, ενώ ο κορυφαίος του χορού (Ιεροκλής Μιχαηλίδης) ως σοφός γέροντας, προσπαθεί-χωρίς να παραβαίνει τις αρχές-να συνετίσει τον άρχοντα του. Ο Αίμονας (Στρατής Χατζησταματίου) στα λίγα λεπτά που περνάει πάνω στη σκηνή, μετατρέπεται από γιό του μπαμπά, σε υπέρμαχο της λογικής, του έρωτα και της δικαιοσύνης. Η ερμηνεία έκπληξη για μένα, ήταν αυτή του Χρήστου Σαπουντζή ως μάντη Τειρεσία. Ήταν ένα πάντρεμα τραγωδίας, με τον "Μποστικό" Οιδίποδα, με ένα αποτέλεσμα συγκλονιστικό και συνάμα καθηλωτικό. Το κάστ συμπληρώνεται από τους Γιώργο Παπαγεωργίου, Κώστα Κορωναίο, Edgen Lame, Γιάννη Μαστρογιάννη, τον Περικλή Σιούντα με το μαγικό ακορντεόν του, και την Μαρίνα Αργυρίδου στο ρόλο της Ευριδίκης. Έγινε μεγάλος ντόρος φέτος το καλοκαίρι, σχετικά με τα δράματα που διέθεταν κωμικά στοιχεία. Πολλοί κριτικοί έσπευσαν να κατασπαράξουν σκηνοθέτες και ηθοποιούς για δήθεν άγνοια, ασέβεια στα κείμενα και άλλα ωραία. Ο κόσμος όμως προχωράει, και το θέατρο υποχρεούται να κάνει το ίδιο. Πάντα θα υπάρχουν τα κολλημένα μυαλά, και πάντα τα συμφέροντα πίσω από αυτά. Επίσης πάντα θα υπάρχουν παραγωγοί και σκηνοθέτες που αξιοποιούν στο έπακρο τη δημοτικότητα που έχουν ορισμένοι ηθοποιοί. Κι αυτό μέρος του παιχνιδιού είναι. Η περίπτωση όμως της Αντιγόνης του Graužinis, είναι διαφορετική. Ναι, πιθανότατα να μην έκοβε τα εισιτήρια που έκοψε αν οι μισοί εκ των πρωταγωνιστών δεν προέρχονταν από εκεί που όλοι ξέρουμε. Όμως αν το αποτέλεσμα δεν άξιζε, η πορεία της θα είχε κριθεί από τις πρώτες κιόλας παραστάσεις. Παρά το έντονο βαλκανικό στοιχείο στη μουσική και το έντονο κωμικό στοιχείο στο κείμενο (που σε έβγαζε από την τροχιά της τραγωδίας) η παράσταση τα είχε όλα. Καθαρό λόγο, έντονες ερμηνείες, εξαιρετική σκηνοθεσία και σκηνογραφία! Είδαμε το κακό που φέρει ο πόλεμος, και τη διαφθορά που προκαλεί η εξουσία. Αδέρφια σκοτώνονται μεταξύ τους σε ένα κύκλο αίματος που δεν κλείνει ποτέ, γιατί τελικά είναι η ανοησία του ανθρώπου η νόσος ίαση δεν έχει βρει ακόμα. Πάνω απ' όλους και όλα όμως, υπάρχει η γυναίκα. Το κορίτσι, η αδερφή, η μάνα. Η γυναίκα που παλεύει να ακουστεί σε έναν κόσμο πλημμυρισμένο από ανδρικές φωνές, κραυγάζοντας για δικαιοσύνη. Λίγες παραστάσεις έμειναν ακόμα, οπότε ξέρεις πολύ καλά τι να κάνεις. Καλή θέαση! Ευρυγένης

Νέα Υόρκη. Ένα ξαφνικό τηλεφώνημα, αναγκάζει τον Πέτρο, μεγαλοστέλεχος μιας πολυεθνικής εταιρείας, να αφήσει τη θέση του και την επικείμενη προαγωγή του, και να γυρίσει εσπευσμένα στο χωριό του, ένα ορεινό χωριό στη μέση του πουθενά, για να σταθεί πλάι στον ετοιμοθάνατο πατέρα του. Κάπου έξω από τα Γιάννενα. Ο Πέτρος πνίγεται από την επιστροφή του στο χωριό. Δε θέλει να βρίσκεται εκεί. Οι τοίχοι του σπιτιού, η υγρασία, η ομίχλη, το κρύο. Όλα τον βυθίζουν όλο και περισσότερο στο σκοτάδι του. Στο σκοτάδι από το οποίο όλη του τη ζωή πάλευε να ξεφύγει. Και ο πατέρας του; Σκληρός και απόμακρος, όπως ήταν σε όλη του τη ζωή. Ο χρόνος όμως τελειώνει. Κάπου στο Μεταξουργείο. Η νύχτα ήταν βροχερή, αλλά το Θέατρο Αργώ ήταν έτοιμο να φιλοξενήσει το φιλοθεάμον κοινό. Η παράσταση ξεκίνησε, και δε θα στο κρύψω, στην αρχή δε μπορούσα να καταλάβω περί τίνος επρόκειτο. Όταν ξέρεις πως ο συγγραφέας είναι ο Γιώργος Ηλιόπουλος, το λιγότερο που περιμένεις είναι τουλάχιστον μια κωμωδία, αν όχι ένα σατυρικό έργο. Κι όμως, τίποτα απ' όσα περιμέναμε δεν ήρθε. Το έργο. Είναι ένα μοναδικό κείμενο. Κλασικά, δε θέλω να προδώσω την πλοκή, οπότε θα στα πω λακωνικά. Μάλλον όχι. Θα στα πω βιωματικά. Το κλίμα θα βαρύνει σε 3...2...1... Σου έχει τύχει να "χάσεις" κάποιο κοντινό σου πρόσωπο, και μετά να πρέπει να ζήσεις όλη σου τη ζωή, έχοντας αφήσει άλυτα προβλήματα μεταξύ σας; Σε μένα ναι. Έχασα τον πατέρα μου, και δυστυχώς δεν κατάφερα ποτέ να έρθω τόσο κοντά του, όσο τελικά νιώθω τώρα πως θα ήθελα. Spoiler alert: Το ίδιο γίνεται και στο "Μαύρο Κουτί". Εγωισμός: Το αιώνιο πρόβλημα. Οι δυο άντρες, έρμαια του εγωισμού τους, αδυνατούν να εκφράσουν τις σκέψεις και τα βάσανά τους, με αποτέλεσμα, το γεγονός που τους διχάζει εδώ και τρεις δεκαετίες, να μένει άλυτο, μεγαλώνοντας το χάσμα μεταξύ τους. Ο εγωισμός είναι συναίσθημα ύπουλο. Πολλές φορές χρειάζεται, για να καταφέρεις να κάνεις βήματα προς τα εμπρός, να βασιστείς στον εαυτό σου. Όταν όμως σε καταλαμβάνει, τότε το παιχνίδι χάνεται. Τρείς γυναίκες. Η θεία του Πέτρου, που όλα αυτά τα χρόνια παλεύει να γεφυρώσει τη σχέση των δύο αντρών. Η σύντροφος του από τη Νέα Υόρκη, που σπεύδει στο χωριό για να τον βρει και να τον παροτρύνει να επιστρέψει στη ζωή του. Η γιατρός του πατέρα του, και παλιά συμμαθήτρια του Πέτρου. Ενδιαφέρεται και για τους δύο, και είναι εκεί για να βοηθήσει με όποιο τρόπο μπορεί. Ο ζωντανός εφιάλτης. Η φύση της δουλειάς του Πέτρου, του δημιουργεί τεράστιο άγχος, το οποίο τελικά εξωτερικεύεται προκαλώντας του κρίσεις πανικού και παραισθήσεις. Η ταύτιση με τους χαρακτήρες του έργου. Ευτυχώς ή δυστυχώς, όλοι μας έχουμε συναντήσει αντίστοιχες καταστάσεις ή πρόσωπα στη ζωή μας. Καταστάσεις που θα θέλαμε να αποφύγουμε, να μη ζήσουμε ποτέ. Πρόσωπα που καλό θα ήταν να μην έχουν βρεθεί ποτέ στο δρόμο μας ή να έχουμε διαγράψει από τη ζωή μας, προτού μας βλάψουν. Όμως μέσα από όλα αυτά τα βιώματα, γινόμαστε δυνατότεροι και καλύτεροι άνθρωποι, και αυτός ίσως τελικά είναι ο σκοπός του ανθρώπου. Να φύγει από αυτόν τον κόσμο, σοφότερος και καλύτερος. Η συγχώρεση. Ο μόνος τρόπος για να μπορέσεις να πορευτείς στη ζωή σου, είναι να καταφέρεις να συγχωρέσεις τον άλλον. Έτσι πίστευα για πολλά χρόνια. Η βαθύτερη αλήθεια για τη συγχώρεση, είναι τελικά πως εκτός από τους άλλους, πρέπει να μάθεις να συγχωρείς τον εαυτό σου. Όσοι κι αν πορευτούν μαζί σου στο μεγάλο ταξίδι της, εσύ θα είσαι αυτός που θα σου κρατάς πάντα συντροφιά και θα πρέπει πάντα να μπορείς να σε στηρίζεις. Ξέρω ακούγεται λίγο περίεργο όπως το θέτω, αλλά αν το καλοσκεφτείς, είναι η αλήθεια. Το Μαύρο Κουτί. Στην καθημερινότητα, είναι γνωστό ως το καταγραφικό μηχάνημα που αποθηκεύει όλες τις λεπτομέρειες και επικοινωνίες από το πιλοτήριο ενός αεροπλάνου, και είναι κατασκευασμένο έτσι ώστε να μπορεί να αξιοποιηθεί ακόμα και μετά από ένα αεροπορικό δυστύχημα. Στο έργο του Γιώργου Ηλιόπουλου, είναι οι αναμνήσεις του Πέτρου, οι οποίες τελικά ξεκλειδώνονται μετά την καταστροφή, και δίνουν τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τον έπνιγαν σε όλη του τη ζωή. Το σημαντικότερο όμως, είναι πως ίσως δώσει απαντήσεις και στα δικά σου ερωτήματα. Ευρυγένης Ερμηνεύουν: Γεράσιμος Μιχελής, Ευθύμης Μπαλαγιάννης, Ειρήνη Καζάκου, Κωνσταντίνα Βαρβαρήγου, Νίνα Έππα Ταυτότητα παράστασης: Σκηνοθεσία: Ευθύμης Μπαλαγιάννης//Σκηνικά-Κοστούμια: Αμαλία Αντώνη Πρωτότυπη Μουσική: Γιώργος Ζαχαρίου //Φωτισμοί: Χρήστος Μπαλαγιάννης Βοηθός Σκηνοθέτης: Γιώργος Κουσκουλής//Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας Artwork: Άρης Σομπότης//Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης Παραγωγή: Θέαση Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00 Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ (κανονικό), 10 ευρώ (φοιτητικό, 65+, ανέργων, ΑΜΕΑ) με την επίδειξη της αντίστοιχης κάρτας Διάρκεια παράστασης: 90’ (χωρίς διάλειμμα) Εισιτήρια μέσω του viva.gr και του ταμείου του θεάτρου. https://www.viva.gr/tickets/theatre/argo/to-mavro-kouti/ Trailer παράστασης : https://youtu.be/3DzpzBAvFSU Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού. Το Θέατρο θα λειτουργήσει ως Αμιγής Χώρος. Οι θεατές εισέρχονται κατόπιν υποχρεωτικής επίδειξης κατά την είσοδο: Πιστοποιητικού εμβολιασμού ή Πιστοποιητικού νόσησης (30) ημέρες μετά από τον πρώτο θετικό έλεγχο και η ισχύς του διαρκεί έως εκατόν ογδόντα (180) ημέρες μετά από αυτόν. Απαιτείται αστυνομική ταυτότητα ή δίπλωμα οδήγησης ή διαβατήριο προκειμένου να διενεργείται έλεγχος ταυτοπροσωπίας. Τα ανωτέρω πιστοποιητικά επιδεικνύονται είτε σε έγχαρτη μορφή, είτε ηλεκτρονικά μέσω κινητής συσκευής του θεατή. Οι ανήλικοι από τεσσάρων 4 έως 11 ετών, δύνανται να προσκομίζουν self test τελευταίου εικοσιτετράωρου. Χρήση μάσκας υποχρεωτική. Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης Εmail: kokolakispr@gmail.com kokolakispr@yahoo.gr

Ποια είναι η γυναίκα με τα μαύρα; Για να το μάθεις, θα πρέπει να πας στο "Θέατρο Πειραιώς 131". Εγώ είμαι εδώ για να σου δώσω μερικούς λόγους ώστε να πας. Παρασκευούλα ζάχαρη, Παρασκευούλα μέλι, για άλλη μια φορά. Έχει πιάσει κρύο, και λίγο πολύ, όλοι το νιώθουμε στο πετσί μας. Το "Θέατρο Πειραιώς 131", αγαπητέ μου αναγνώστη, στη σχετικά απίθανη περίπτωση που δεν έχεις ξαναπάει για να παρακολουθήσεις κάποια θεατρική παράσταση ή κάποια μουσική εκδήλωση, θα δεις πως ως κτίριο, ταιριάζει γάντι στην απόκοσμη ενέργεια που εκλύεται ή να το πω πιο bloggίστικα, στα vibes της Γυναίκας με τα Μαύρα. Τι; Όχι; Οκ. Το προσπερνάω. Ταξίδι στο Κράιθιν Γκίφορντ. Ο νεαρός συμβολαιογράφος Άρθουρ Κίπς, έχει αναλάβει να παρευρεθεί, εκ μέρους της δικηγορικής εταιρείας για την οποία εργάζεται, στην κηδεία της πελάτισσας τους, κυρίας Ντράμπλοου, στο κρύο και ομιχλώδες (όπως όλη η Αγγλία εδώ που τα λέμε) Κράιθιν Γκίφορντ. Κατά τη διάρκεια της κηδείας της όμως, η φιγούρα μιας νέας μαυροφορεμένης κοπέλας του κεντρίζει το ενδιαφέρον. Η κοπέλα, σιωπηλή, αποχωρεί και χάνεται στην καταχνιά του χωριού, αφήνοντας τον Άρθουρ να απορεί για την ταυτότητα της. Ο Άρθουρ όμως, δε βρίσκεται στο χωριό μόνο για να δώσει το παρών στην κηδεία. Είναι εκεί για να ερευνήσει και να τακτοποιήσει τις υποχρεώσεις που η κυρία Ντράμπλοου άφησε πίσω της. Συνεπώς, πρέπει να επισκεφτεί την έπαυλη της ώστε να μελετήσει όλα τα έγγραφα της. Όμως η έπαυλη είναι στην άκρη του πουθενά, οπότε για εξοικονόμηση χρόνου, αποφασίζει να διανυκτερεύσει εκεί... Δεν θα πάρεις τα μάτια σου από τη σκηνή. Ο Τάσος Χαλκιάς και ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας πάνω στη σκηνή. Η τεράστια εμπειρία του ενός, κι η αστείρευτη ενέργεια του άλλου, δημιουργούν ένα αποτέλεσμα που δεν αφήνει το κοινό να πάρει τα μάτια του από τη σκηνή. Αλήθεια δε θέλω να προδώσω το έργο, αλλά πρέπει να μπω σε λεπτομέρειες για να σου δώσω να καταλάβεις το μέγεθος της υποκριτικής τους. Λεπτομέρεια 1: Οι δύο βασικοί χαρακτήρες του έργου, παίζονται από τους δύο τους. Το ίδιο και σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες που συνυπάρχουν με τους πρωταγωνιστές πάνω στη σκηνή κατά τη διάρκεια της παράστασης. Οι διαφοροποιήσεις επιτυγχάνονται με τις ταχύτατες αλλαγές των υπέροχων κουστουμιών εποχής, σε σχεδιασμό της Βασιλικής Σύρμα. Λέω σχεδόν, γιατί υπάρχει και ο ομώνυμος χαρακτήρας, η γυναίκα με τα μαύρα. Θα φτάσω εκεί σε λίγο. Λεπτομέρεια 2: Η σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη, είναι για ακόμα μια φορά θεσπέσια. Οι εξαιρετικοί φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα, και τα jump scares, σε συνδυασμό με τον καπνό που χρησιμοποιείται κατά τη διάρκεια της παράστασης, σε κρατάνε στην "τσίτα" καθ' όλη τη διάρκεια του έργου. Το γεγονός δε, ότι κρύωσε απότομα ο καιρός, αλλά ο χώρος δε θερμαινόταν- δεν το λέω για κακό, εγώ είμαι κρυουλιάρης- έδωσε τα έξτρα chills που χρειαζόμασταν. Λεπτομέρεια 3: Ο Ασπιώτης, ως νεαρός Άρθουρ Κίπς, έρχεται κάποια στιγμή αντιμέτωπος, τόσο με τις δεισιδαιμονίες, όσο και με τα δικά του "φαντάσματα", με αποτέλεσμα το σώμα του να έχει σπασμούς, να σηκώνεται και να ξαναπέφτει στη γη, σαν να τον έχουν κυριεύσει τα δαιμόνια. Η κίνηση του, υπό την καθοδήγηση της Νίνα Φώσκολου, είναι τόσο φυσική, και τόσο αληθινή, που πραγματικά σε τρομάζει. Λεπτομέρεια 4 (που θα μπορούσε να είναι και πριν την 1): Οι συνεχείς νοερές αλλαγές τοποθεσιών και προσώπων, ωθούν τους πρωταγωνιστές σε έναν σκηνοθετημένο αυτοσχεδιασμό. Τα ταξίδια με το τρένο, οι διαδρομές με την άμαξα, οι αλληλεπιδράσεις με έμψυχα και άψυχα αντικείμενα, όλα γίνονται με τη δύναμη της φαντασίας και το ταλέντο των ηθοποιών πάνω στο λιτό αλλά ταυτόχρονα πλήρες σκηνικό της Μαίρης Τσαγκάρη. Το φάντασμα Η γυναίκα με τα μαύρα, έχει μια κίνηση τόσο αέρινη, τόσο γρήγορη και απρόβλεπτη, που σου δίνει την αίσθηση πως όντως αιωρείται λίγα εκατοστά πάνω από το έδαφος. Εμφανίζεται και εξαφανίζεται μέσα από τους καπνούς, χωρίς να την ακούς, χωρίς καν να την περιμένεις. Τι εννοείς για ποια λέω; Την μαυροφορεμένη κοπέλα. Αυτή που έσκαγε στη σκηνή από το πουθενά μέσα στην ομίχλη. Καλά δεν την πήρες χαμπάρι; Τι λες πως δεν είχε ομίχλη και δεν εμφανίστηκε στη σκηνή γυναίκα με μαύρα ρούχα μωρέ; Αφού ήταν εκεί. Εκεί! Την είδα, όλοι την είδαν. Όλοι! Όχι; Κανείς δεν την είδε; Θες να πεις πως... Η Γυναίκα με τα Μαύρα, είναι μια παράσταση που θα απολαύσεις. Ειδικά αν είσαι φαν των βιβλίων, ή των ταινιών τρόμου, οι φωτισμοί, οι καπνοί και ο τρόμος που εκλύεται στην ατμόσφαιρα, θα σου προσφέρουν μια εξαιρετική και σπάνια για τις ελληνικές σκηνές, θεατρική εμπειρία. Κλείσε τα εισιτήρια για να πας, πριν έρθει αυτή σε σένα. Ευρυγένης Πρωταγωνιστούν: Τάσος Χαλκιάς, Κωνσταντίνος Ασπιώτης Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη//Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα//Β. σκηνοθέτη – Επιμέλεια κίνησης: Νίνα Φώσκολου Φωτογραφίες: Αγγελική Κοκκοβέ Σύμβουλος Επικοινωνίας : Σεμίνα Διγενή Προβολή-Δημόσιες Σχέσεις: Μαρκέλλα Καζαμία Θέατρο Πειραιώς 131 Διεύθυνση: Πειραιώς 131, Αθήνα 118 54 Τηλέφωνο: 210.3450922 Πρεμιέρα: 9 Οκτωβρίου 2021 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ Παρασκευή 21:15 Σάββατο 19:00 Κυριακή 20:15 ΔΙΑΡΚΕΙΑ 100 ' (χωρίς διάλειμμα) ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΣΑΒΒΑΤΟ Κανονικό: 18 € Μειωμένο (*): 14 € ΟΑΕΔ: 12 € ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ και ΚΥΡΙΑΚΗ Κανονικό: 20 € Μειωμένο (*): 16 € ΟΑΕΔ: 12 € (*) Το μειωμένο εισιτήριο αφορά: φοιτητές, μαθητές, εκπαιδευτικούς, συνταξιούχους, πολύτεκνους ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ - Online στο viva.gr / https://www.viva.gr/tickets/theatre/piraios-131/i-gynaika-me-ta-mavra/ - Από το ταμείο του θεάτρου: Πειραιώς 131, Αθήνα Τηλέφωνο: 2103450922 Πρόσβαση Πειραιώς 131, Αθήνα Μετρό: Γραμμή 3, Κεραμεικός Περισσότερες πληροφορίες: www.mythodiatheatre.gr ΠΑΡΑΓΩΓΗ People Entertainment- ΑΘΗΝΑΙΚΑ ΘΕΑΤΡΑ-ΜΥΘΩΔΙΑ

Επιτέλους, τα θέατρα άνοιξαν και γεμίζουν ξανά! Και μέσα σε αυτά συγκαταλέγεται και το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, που στεγάζει δύο από τις talk of the town παραστάσεις της νέας σεζόν. Ο λόγος βέβαια, για τις κωμωδίες, "Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω!", και το "Cavewoman". Ο άνθρωπος που "κινεί τα νήματα" των δυο αυτών επιτυχιών, δεν είναι άλλος από τον πολυμήχανο ηθοποιό, σκηνοθέτη και παραγωγό, Δημήτρη Μυλωνά. Σήμερα, θα κάνουμε μια αναδρομή σε κάποιες σημαντικές στιγμές της ζωής του. Πότε έκανε τα πρώτα βήματά του στο θέατρο, πως ασχολήθηκε με τη σκηνοθεσία, την ίδρυση της Εταιρίας θεάτρου "Εν Δράσει", και θα φτάσουμε ως το σήμερα. Επίσης, προτείνω να πιάσεις και λίγο nostalgia mood, γιατί μπορεί να διαβάσεις κάτι που θα σου θυμίσει τα παιδικά σου χρόνια. (Αν είσαι τριαντάρης σαν κι εμένα δηλαδή). Are you ready? Ποιος είναι ο Δημήτρης Μυλωνάς; Όχι αυτός που μπορούμε να διαβάσουμε στο ίντερνετ. Ο πιο ορίτζιναλ. Είμαι ένας άνθρωπος έντονος, παθιασμένος, που δουλεύω σκληρά. Αγαπώ τη δουλειά μου σαν εραστής. Μου δίνει χαρά, με εκπληρώνει. Λατρεύω όμως και τις δύο μου κόρες. Με αποκαλούν «τρελούλη» γιατί είναι αλήθεια, ο τρόπος που παίζω μαζί τους είναι ολοκληρωτικός. Αυτήν τη χαρά του παιχνιδιού που βρίσκω με τα παιδιά αναζητώ και στο θέατρο, δανείζομαι τη μαγική τους ικανότητα να ανακαλύπτουν κάθε φορά τα πάντα από την αρχή και να δίνονται με απόλυτη πίστη σε αυτό που γεννιέται στο εδώ και τώρα. Η τύχη με οδήγησε στον κόσμο του θεάτρου, και για την ακρίβεια ένα κορίτσι που μου άρεσε. Το «μικρόβιο» της ενασχόλησης με το «γυαλί» και το θέατρο, υπήρχε από πάντα; Όχι, δεν είχα τέτοιες αναφορές από το σπίτι. Η τύχη με οδήγησε στον κόσμο του θεάτρου και για την ακρίβεια ένα κορίτσι που μου άρεσε και μου πρότεινε να συμμετάσχω στην Ερασιτεχνική Θεατρική Ομάδα Αγίας Παρασκευής. Από την πρώτη μου κιόλας πρόβα με την ομάδα μαγεύτηκα, ένιωσα ότι μπροστά μου ξεδιπλώνεται ένα πεδίο αποκαλυπτικό και συναρπαστικό, ταυτόχρονα όμως μια κοινότητα στην οποία θα μπορούσα να διοχετεύσω την έντονή μου προσωπικότητα. Σας ξέρω από παιδί. Όχι προσωπικά. Ξέρω τη φωνή σας. Με συντρόφευε για χρόνια, μέσα από σειρές κινουμένων σχεδίων, με κορυφαίες για μένα, τα Digimon και το Avatar, the last airbender. Πως προέκυψε η μεταγλώττιση; Ήταν θέμα βιοποριστικό (ξέρω πως στη δεκαετία 1995 με 2005 οι αμοιβές ήταν αρκετά υψηλές) ή υπάρχει βαθύτερη σχέση με το συγκεκριμένο κομμάτι της υποκριτικής; Πράγματι στην περίοδο που αναφέρατε οι αμοιβές για τη μεταγλώττιση ήταν πολύ καλές σε αντίθεση με σήμερα που δυστυχώς υπάρχει τρομακτική εκμετάλλευση εξ’ ου κι αποφάσισα να απέχω. Προφανώς η επιλογή μου να ασχοληθώ συστηματικά με τη μεταγλώττιση ήταν καταρχάς βιοποριστική. Άλλωστε δεν είχα, ούτε έχω τη δυνατότητα να μην δουλεύω όμως ουδέποτε αντιμετώπισα το είδος ως εργαλείο αλλά με σεβασμό προς τους ακροατές που κατά βάση ήταν παιδιά. Αν με ρωτάτε, δεν πιστεύω ότι υπάρχει υποκριτική δύο ταχυτήτων, ως ηθοποιός οφείλω να κάνω καλά τη δουλειά μου ανεξαρτήτως ποιο μέσο υπηρετώ. (Gif: Ο Δημήτρης Μυλωνάς, ως πρίγκιπας Ζούκο, στη σειρά Avatar, the last airbender και ως Ματ, στο Digimon Adventure.) Μιλήστε μου για τη θεατρική εταιρεία «Εν Δράσει» καθώς και για το «Από Μηχανής Θέατρο». Η Εταιρεία Θεάτρου Εν Δράσει συστάθηκε σε συνεργασία με την ηθοποιό Άννα Ελεφάντη το 2015. Ήταν η χρονιά που ένιωσα έτοιμος να ασχοληθώ με τη σκηνοθεσία και να αρχίσω πλέον να οργανώνω τις δικές μου παραγωγές. Έκτοτε η Εταιρεία έχει στο ιστορικό της πολλές παραστάσεις όχι μόνο δικής μου σκηνοθεσίας αλλά και τρίτων για τη δουλειά των οποίων αναλαμβάνουμε την παραγωγή. Από την άλλη, το «Από Μηχανής» εμφανίστηκε στη ζωή μας πραγματικά ως από μηχανής θεός. Ασφαλώς μέσα μου το όνειρο να αναλάβω την καλλιτεχνική διεύθυνση ενός θεάτρου είχε ήδη αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά όμως η συνάντησή μας με το συγκεκριμένο θέατρο ήταν αλήθεια τυχαία. Αρπάξαμε λοιπόν δίχως δεύτερη σκέψη αυτήν την ευκαιρία, αφοσιωθήκαμε ψυχή τε και σώματι στην ανακαίνιση και τον καλλιτεχνικό προγραμματισμό του θεάτρου και από τον Οκτώβριο του 2017 ανοίξαμε πανιά. Η αρχή ήταν δύσκολη όμως ο κόσμος μας αγκάλιασε αμέσως κι αυτό μας γέμισε δύναμη. Δυστυχώς η βίαιη παύση των δραστηριοτήτων μας εξαιτίας της πανδημίας υπήρξε ιδιαίτερα σκληρή. Δεν το βάλαμε όμως κάτω. Σήμερα κοιτάμε μπροστά και είμαστε χαρούμενοι γιατί έχουμε να παρουσιάσουμε στο κοινό ένα πλούσιο εναλλασσόμενο ρεπερτόριο 6 παραστάσεων στις δύο σκηνές του θεάτρου με συνεργασίες για τις οποίες είμαι πραγματικά περήφανος. Η μετάβαση μου από το ρόλο του ηθοποιού σε αυτόν του σκηνοθέτη ήταν μια φυσική συνέχεια των όσων είχα διδαχθεί αλλά και δοκιμάσει στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Πως και πότε προέκυψε η σκηνοθεσία; Θεωρείτε πως είναι το επόμενο βήμα της εξέλιξης ενός ηθοποιού ή ακολουθεί εντελώς διαφορετική πορεία στο χώρο; Πόσο δύσκολο είναι να πρέπει να καθοδηγείτε και να συμβουλεύετε συναδέλφους ηθοποιούς, οι οποίοι μπορεί να διαθέτουν εμπειρία δεκαετιών στο σανίδι; Ως σπουδαστής είχα την τύχη να διδαχτώ από τον ίδιο τον κύριο Στάθη Λιβαθινό τη Ρωσική μέθοδο, ένα ολοκληρωμένο σύστημα που αντιμετωπίζει τη θεατρική εμπειρία, τον ηθοποιό και το σκηνοθέτη ολιστικά και προσφέρει τα εργαλεία έτσι ώστε ο ηθοποιός να παίζει «σκηνοθετώντας» και ο σκηνοθέτης να σκηνοθετεί «παίζοντας» με σκοπό ασφαλώς όχι να καταργηθούν αυτοί οι ρόλοι αλλά να δημιουργηθεί τόσο στην πρόβα όσο και στην παράσταση ένας κοινός κώδικας. Η μετάβαση μου επομένως από το ρόλο του ηθοποιού σε αυτόν του σκηνοθέτη ήταν μια φυσική συνέχεια των όσων είχα διδαχθεί αλλά και δοκιμάσει σκηνικά στα 7 χρόνια που βρισκόμουν στο δυναμικό της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου. Αφήνω πίσω το γλυκό πουλί της νιότης και την παιδική μου νοσταλγία, και έρχομαι στη ζοφερή καθημερινότητα. Ας μιλήσουμε για την πανδημία. Δε θέλω όμως να πούμε για το μαύρο κομμάτι της. Δυστυχώς πολλοί από μας σχεδόν πεινάσαμε αυτούς τους 20 μήνες, και αυτό δεν αλλάζει. Θέλω να μου πείτε τι αποκομίσατε εντέλει από αυτή την άσχημη κατάσταση. Η πανδημία επέφερε μια αναγκαστική παύση. Αν βάλουμε στην άκρη την τρομακτική εργασιακή επισφάλεια αλλά και την αεργία που για εμάς τους ανθρώπους του θεάτρου αντανακλάται απευθείας υπαρξιακά, αυτό το διάστημα τουλάχιστον για εμένα ήταν εντέλει χρήσιμο καθώς με έβαλε στη διαδικασία να πάρω μια απόσταση από τα πράγματα, να κάνω έναν απολογισμό, να δω τί ήταν αυτό που λειτουργούσε έως τότε και τί όχι. Ξέρετε, όταν βρίσκεσαι ήδη στο στίβο και τρέχεις, δεν βλέπεις πάντα καθαρά και τότε ένα εμπόδιο στο οποίο μπορεί ενδεχομένως να σκοντάψεις πάνω του και μετά να σηκωθείς, σε βάζει στη διαδικασία να αναρωτηθείς γιατί δεν το είδες. Φέτος σας βρίσκουμε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, όπου σκηνοθετείτε την κωμωδία του Ντάριο Φό «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», καθώς και την «Cavewoman». Μιλήστε μου για τα έργα. Το εμβληματικό έργο «Δεν πληρώνω – δεν πληρώνω» του σπουδαίου Ντάριο Φο δεν χρειάζεται συστάσεις. Καταπέλτης για την οικονομική ανισότητα και την ανέχεια, παίχτηκε σε πάνω από 35 χώρες και συντάχθηκε έως και σήμερα με τους κοινωνικούς αγώνες για ένα πιο δίκαιο, πιο αξιοπρεπές αύριο. Το «Cavewoman» είναι ένας απολαυστικός μονόλογος με στοιχεία stand-upcomedy ο οποίος με καταιγιστικό χιούμορ, αδυσώπητες ατάκες αλλά συνάμα τρυφερότητα και μελαγχολία σαρκάζει τα κουσούρια και τις ιδιαιτερότητες στη συνύπαρξη αντρών και γυναικών και μας υπενθυμίζει ότι πολλές φορές όσα μας ξεχωρίζουν από το άλλο φύλο είναι τελικά κι εκείνα που μας συμπληρώνουν! Όπως λέει και ο Ντάριο Φο: «Ένα δυνατό γέλιο τη σωστή στιγμή μπορεί πράγματι να τους θάψει όλους». Θεωρείτε πως οι φετινές παραστάσεις, θα επηρεάσουν ή έστω θα βάλουν σε σκέψεις το κοινό; Θέλω να πω, ναι, αυτός είναι ο σκοπός του θεάτρου, αλλά εσείς, όχι ως σκηνοθέτης, αλλά ως θεατής, τι αποκομίζετε από αυτά τα θεατρικά έργα; Τόσο το «Δεν πληρώνω – δεν πληρώνω» που καυτηριάζει την οικονομική ανέχεια και την ανισότητα όσο και το «Cavewoman» που μέσα από την εξομολόγηση της ηρωίδας σατιρίζει την αιώνια πάλη των δύο φύλων, είναι, με διαφορετικά η καθεμία της χαρακτηριστικά, δύο δυνατές κωμωδίες. Η φάρσα, το παράλογο, το stand-up συναντιούνται με την πολιτική ματιά και τον κοινωνικό σχολιασμό και το αποτέλεσμα είναι σαρωτικό. Γιατί όπως λέει και ο Ντάριο Φο: «Ένα δυνατό γέλιο τη σωστή στιγμή μπορεί πράγματι να τους θάψει όλους». Ποια είναι τα πλάνα για την επόμενη σεζόν; Μας ενδιαφέρει οι παραγωγές που κάνουν πρεμιέρα αυτήν τη σεζόν να αγαπηθούν από το κοινό και να συνεχίσουν και την επόμενη σεζόν. Από εκεί κι έπειτα, υπάρχουν πολλές σκέψεις κι όνειρα τόσο για το καλοκαίρι όσο και για πιο μετά. Ας είμαστε καλά, ας κατακτήσουμε για την ώρα ομαλότητα και σταθερότητα που για δύο περίπου χρόνια στερηθήκαμε και στα σκαριά είναι πολλά ωραία να γίνουν! Το θέατρο είναι ιαματικό, διασκεδάζει, ψυχαγωγεί! Μια ευχή, συμβουλή, ή ό,τι θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μου και με τους αναγνώστες; Η ευχή μου είναι ο κόσμος να έρθει στο θέατρο. Το θέατρο είναι ιαματικό, διασκεδάζει, ψυχαγωγεί, είναι μια εμπειρία από τη φύση της συλλογική ως εκ τούτου, μετά από όλη αυτήν την περίοδο αναγκαστικής αποστασιοποίησης, η επιστροφή στις θεατρικές αίθουσες είναι συνάμα και επιστροφή στο δημόσιο βίο. Και κάτι ακόμα κλείνοντας: Ο μόνος τρόπος για να προστατέψουμε τόσο την υγεία μας όσο και τις δουλειές μας, τα σχολεία μας, είναι ο εμβολιασμός. Εύχομαι να βάλει ο κόσμος στην άκρη τους όποιους δισταγμούς, αν έχει ανάγκη να αναζητήσει κι άλλες απαντήσεις που θα καθησυχάσουν τους φόβους του, να κατατρέξει σε έγκυρες πηγές και να πάει να εμβολιαστεί. Τα ποσοστά δυστυχώς της χώρας μας των εμβολιασμένων παραμένουν χαμηλά, είναι στο χέρι μας να δημιουργήσουμε όλοι μαζί μια ασπίδα προστασίας απέναντι στην πανδημία έτσι ώστε να πάρουμε μια ώρα αρχύτερα πίσω τις ζωές μας. Ο Δημήτρης Μυλωνάς είναι ένας άνθρωπος που του αρέσει να πειραματίζεται, και μέσα από αυτά τα πειράματα, προσφέρει στους θεατές, σε εμάς, μεγάλες στιγμές. Στιγμές γέλιου, θλίψης, προβληματισμού. Και αυτό φαίνεται, από τις φετινές παραστάσεις που πρωταγωνιστεί, σκηνοθετεί ή κάνει την παραγωγή. Μπορείτε να ενημερωθείτε για όλα αυτά και ακόμα περισσότερα στο site του "Από Μηχανής" Θέατρο, στο Αρχική - Από Μηχανής Θέατρο (amtheater.gr), καθώς και στο site του "Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου" Γυάλινο Μουσικό Θέατρο (gialino.gr) Και να θυμάστε. Τα θέατρα μας χρειάζονται. Μας χρειάζονται για να συνεχίσουν να δουλεύουν. Να συνεχίσουν να ζουν και να μας χαρίζουν όλα τα συναισθήματα που πολλές φορές ξεχνάμε να βιώσουμε, γιατί μας καταπνίγει η καθημερινότητα. Τα λέμε... Σε κάποια παράσταση! Ευρυγένης

Το Σάββατο 23/10 το We Love Theater, ήτανε εκεί, στη sold out πρεμιέρα του TAPE #season2 στο Up Stage, του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου. Λίγα λόγια για το έργο. Στο μικρό δωμάτιο ενός μοτέλ στο Μίσιγκαν δυο παλιοί φίλοι και συμμαθητές, ο Βίνσεντ (Κωνσταντίνος Κάππας) και ο Τζον (Δημήτρης Λιακόπουλος), συναντιούνται με αφορμή την προβολή της ταινίας του Τζον σε ένα τοπικό κινηματογραφικό φεστιβάλ. Μέσα από μία σύντομη ανασκόπηση της μέχρι τώρα πορείας τους, αρχίζουν να αναμοχλεύουν το παρελθόν. Όταν όμως ο Βίνσεντ κατηγορεί τον Τζον για βιασμό της πρώην κοπέλας του ίδιου, Έιμι, πιέζοντάς τον με κάθε τρόπο να το παραδεχτεί, το αμφιλεγόμενο περιστατικό θα πάρει διαστάσεις προσωπικής κόντρας. H Έιμι (Εμμανουέλα Αλεξίου), προσκεκλημένη από τον Βίνσεντ, θα μπει αναπάντεχα στο δωμάτιο για να δώσει τη δική της, διαφορετική εκδοχή… Είναι ένα εκατομμύριο πράγματα αυτά που μπορούμε να πούμε, να συζητήσουμε. Ο βιασμός είναι τρομακτικός. Ένα αποτρόπαιο γεγονός. Δεν έχω στον κύκλο μου, ή τουλάχιστον δεν ξέρω αν έχω γυναίκα, άντρα, που να έχει πέσει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης. Γι' αυτό και δε θα το αναλύσω. Δε θεωρώ πως είμαι ικανός να το κάνω. Δε θα αναφερθώ ούτε στη σεξουαλική παρενόχληση, κι αυτό γιατί εξ ορισμού, ακόμα και το λεκτικό κομμάτι που μπορεί να θίγει την αξιοπρέπεια κάποιου, τη συνιστά. Και ξέρεις τι; Κι εγώ το έχω κάνει, κι εσύ το έχεις κάνει. Και είναι πολύ πιθανό να μην το έχεις καν καταλάβει. Δεν το καταλαβαίνουμε, γιατί ίσως έτσι μεγαλώσαμε. Γιατί μάθαμε να θεωρούμε αστεία και χαριτωμένα, πολλά πράγματα. Ε μάλλον δεν είναι. Και ναι, δεν έχω δικαίωμα να το κάνω. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να το κάνει. Και ζητώ ειλικρινά συγγνώμη. Και καλό είναι να ζητήσεις κι εσύ. Θα με ρωτήσεις τώρα, γιατί αυτό το ξέσπασμα; Γύρω από αυτό το θέμα περιστρέφεται και το έργο. Πως αντιλαμβάνεται ο καθένας τη σεξουαλική παρενόχληση ή κακοποίηση; Και πριν φτάσουμε σε αυτό, πως αντιλαμβάνεται ο καθένας τα όρια που δεν πρέπει να υπερβεί; Βλέπουμε (επιτέλους) πως τα τελευταία χρόνια, σε παγκόσμιο επίπεδο*, και τους τελευταίους μήνες και στην Ελλαδίτσα μας, ολοένα και περισσότερα στόματα ανοίγουν και ο δρόμος της δικαιοσύνης γίνεται μονόδρομος για τους δράστες. Και έτσι πρέπει να γίνεται. Επιτέλους, τα θύματα ενθαρρύνονται και βρίσκουν ξανά τη λαλιά που τους κόπηκε. Μολαταύτα, πολλές από τις περιπτώσεις, συνεχίζουν να αμφισβητούνται. *Τώρα θα μου πεις: "Τι παγκόσμιο επίπεδο ρε φίλε, ακόμα βιάζουν, λιθοβολούν και εκτελούν γυναίκες." Δεν έχεις κι άδικο, αλλά προσπαθώ να μείνω όσο μπορώ στο έργο. Το έργο με άφησε με πολλά ερωτήματα. Πως είναι δυνατόν τρία άτομα, να αντιλαμβάνονται τόσο διαφορετικά ένα οφθαλμοφανές γεγονός; Και ναι, το δέχομαι, ο ένας δεν το βίωσε. Πως όμως γίνεται οι άλλοι δύο να το αντιλαμβάνονται διαφορετικά. Και δεν εννοώ αυτό που περιμένεις να διαβάσεις. Τι εννοώ; Μπορείς να πας στο #ΓυαλινοΜουσικοΘεατρο να δεις με τα μάτια σου. Αλλά θα σου δώσω μια ιδέα. Πάνω στη σκηνή, έχουμε έναν έντονο διάλογο, μια λογομαχία, στην οποία οι δυο πλευρές υπερασπίζονται τη δική τους άποψη. Από τη μια μεριά έχουμε το ένα άτομο βροντοφωνάζει πως πρόκειται για βιασμό, και από την άλλη το άλλο, ότι ήταν απλά για άγριο σεξ. Μήπως τελικά ήταν ένα σκληρό σεξουαλικό παιχνίδι; Ή μήπως μέσα σε αυτά τα είκοσι χρόνια, τα πρόσωπα προσπάθησαν να διαμορφώσουν τις καταστάσεις και τα γεγονότα, έτσι ώστε να μπορούν να πορευτούν στις ζωές τους, χωρίς να έχουν βάρος στις συνειδήσεις τους; Ή μήπως κανείς δεν ξέχασε τίποτα, και κάθε μέρα ζούσαν με το βάρος της ενοχής; Διότι για ενοχή πρόκειται. Νιώθεις ένοχος αν είσαι θύτης και (ΜΑΚΑΡΙ) να έχεις μετανιώσει (που εδώ που τα λέμε, δε βοηθάει και σε κάτι-το θύμα τουλάχιστον). Νιώθεις όμως ένοχος αν είσαι και θύμα. Νιώθεις ένοχος απέναντι στον εαυτό σου, που δε βρήκες ποτέ το θάρρος να μιλήσεις γι' αυτό. Πως γίνεται, ακόμα και μετά την αποκάλυψη όλων αυτών, οι πρωταγωνιστές να μην τολμάνε να αφήσουν να ξεμυτίσει από το δωμάτιο η αλήθεια; Θαρρώ πως καταλαβαίνω. Δε θες με κανένα τρόπο, να αμαυρωθεί το όνομα σου, η θέση που έχεις κατακτήσει στην κοινωνία. Φοβάσαι τι θα γίνει. Φοβάσαι πως θα σε δείξουν με το δάχτυλο. Φοβάσαι πως θα χάσεις τα πάντα, και προσπαθείς με κάθε τρόπο να το "σκεπάσεις". Ξέρω πως αυτά που έχεις διαβάσει μέχρι τώρα, ίσως σε έχουν μπερδέψει. Αυτή είναι και η μαγεία του θεάτρου. Άλλες φορές σου δίνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα, κι άλλες φορές περιπλέκει καταστάσεις, σε αναγκάζει να σκεφτείς περισσότερο, να ταυτιστείς. Ενίοτε, σε αφήνει με απορίες, και άλλοτε σε προτρέπει να δώσεις τις δικές σου ερμηνείες. Το πρόβλημα σε αυτές τις καταστάσεις, ήταν και είναι διαχρονικό. Και ό,τι και να συμβεί, θα ακουστούν φωνούλες μέσα στο αυτί σου που θα προσπαθήσουν να σε αποθαρρύνουν. Να σε κάνουν να κλειστείς στον εαυτό σου. Να σε πείσουν πως φταις κι εσύ: "Γιατί το λες τώρα;" "Γιατί δεν βγήκες να μιλήσεις όταν συνέβη;" "Υπάρχει μάρτυρας;" "Τι φορούσες;" "Ήθελες και τα έπαθες." "Ας πρόσεχες." Και τώρα που το σκέφτομαι, ειδικά στην εποχή που διαδραματίζεται το έργο, δηλαδή μερικές δεκαετίες πίσω, ήταν πολύ δύσκολο ως ακατόρθωτο, να μιλήσει κανείς γι' αυτό. Χρειάζεται πάντα επιμονή, υπομονή και αγώνας. Και αυτός ο αγώνας, τα τελευταία χρόνια, έχει αποκτήσει ταυτότητα. Ακούει στο όνομα "Κίνημα #ΜeΤoo", και ήδη το γνωρίζεις. Μερικές λεπτομέρειες για το πως ξεκίνησε, μπορείς να βρεις στον ακόλουθο σύνδεσμο Κίνημα Me Too - Βικιπαίδεια (wikipedia.org) Η παράσταση ήταν όπως έπρεπε. Οι ηθοποιοί, όλοι μαζί κι ο καθένας χωριστά, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της κυρίας Παπαχαραλάμπους έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Έχουμε έναν εξαρτημένο από ουσίες, ελαφριές και βαριές Βίνσεντ, που ο Κωνσταντίνος Κάππας αποδίδει λες και όντως βρίσκεται υπό την επήρεια κοκαΐνης, μιας και η ενέργεια του στη σκηνή, είναι απίστευτη. Έναν ζεν πρεμιέ και επιτυχημένο σκηνοθέτη Τζον, τον οποίο ο Δημήτρης Λιακόπουλος μας έφερε στη σκηνή με όλο τον αέρα, και την έπαρση που έπρεπε να διαθέτει. Τέλος, ήρθε η Εμμανουέλα Αλεξίου, και ως αγέρωχη Είμι παρέθεσε τη δική της αλήθεια. Την αλήθεια που ίσως κανείς δεν περίμενε να ακούσει. Πρωταγωνιστούν: Κωνσταντίνος Κάππας, Εμμανουέλα Αλεξίου, Δημήτρης Λιακόπουλος Απόδοση: Εμμανουέλα Αλεξίου Σκηνοθεσία: Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους Σκηνογράφος: David Negrin Ενδυματολόγος: Έλενα Φιλιππίδου Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης Μουσική επιμέλεια: Ηλίας Παπαχαραλάμπους Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Τσιμπρικίδου Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου Επικοινωνία - Δημοσιές Σχέσεις: Μαργαρίτα Δρούτσα Διεύθυνση κι Οργάνωση Παραγωγής: Χρήστος Ξηρογιάννης Παραγωγή: Γυάλινο Μουσικό Θέατρο Σκηνή UpStage ΣΑΒΒΑΤΟ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΙΣ 19:00 Διάρκεια 90’ Τιμή εισιτηρίου: 15€ Προπώληση viva.gr Δείτε το trailer της παράστασης