Search Results

Ένα ζευγάρι, που ζευγάρι δεν έγινε ποτέ σε αυτή τη ζωή. Μια αγάπη που για να ζήσει, έπρεπε να πεθάνει. Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη σκηνοθετεί άλλο ένα σπουδαίο έργο με ρωσικές καταβολές, αυτή τη φορά του Ιβάν Τουργκένιεφ. Όπως και στο "Θάνατο του Ιβάν Ιλίτς", έτσι και στο "Ανάμεσα σε δύο κόσμους", παρατηρούμε το έντονο της ενδιαφέρον για το μεταφυσικό. Ο χρόνος για το νεαρό Γιάκοφ σταμάτησε όταν έχασε τους γονείς του. Βρίσκει καταφύγιο σε ένα δωμάτιο, το δωμάτιο του πατέρα του, απομονωμένος επτά και πλέον χρόνια, σκιά πια του παλιού του εαυτού. Ζει και αναπνέει ανάμεσα στα φαντάσματα των γονιών του, έχοντας κοντά του μόνο τη θεία του και τον επιστήθιο φίλο του Φίοντορ. Πως μπορείς όμως να "επαναφέρεις" στη ζωή ένα παιδί που ορφάνεψε σε τόσο αγνή ηλικία; Πως να εμφυσήσεις ζωογόνα συναισθήματα σε ένα σχεδόν άδειο κουφάρι; Η μέρα όμως που η ζωή του θα αλλάξει ριζικά, έχει ήδη ξημερώσει. Κάποια λάγνα βλέμματα, μερικές λέξεις, ένα γράμμα, είναι αρκετά για να τον φέρουν πιο κοντά στη νεαρή καλλιτέχνιδα Κλάρα Μίλιτς. Όμως το happy ending δεν υπάρχει για όλους σε αυτόν τον κόσμο. Ή μήπως όχι; Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη μαζί με την ομάδα της, μας παρουσιάζει ένα αμάλγαμα τόσο υποκριτικής, όσο και μουσικής μαγείας. Το "Ανάμεσα σε δύο κόσμους", πραγματεύεται μια ιστορία αγάπης, έναν ανεκπλήρωτο έρωτα που για να ολοκληρωθεί, προσπέρασε τη ζωή και το θάνατο, και μετοίκησε σε έναν άλλο κόσμο, ένα κόσμο όπου τα δυο σώματα, οι δυο ψυχές γίνονται ένα και πορεύονται στο άπειρο, μαζί για πάντα. Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, με το μαγικό σκηνοθετικό της ραβδί, έχει ραντίσει με χρυσόσκονη το εμβληματικό έργο του Τουργκένιεφ, και μαζί με την ομάδα της, μας παρουσιάζει ένα συνονθύλευμα τόσο υποκριτικής, όσο και μουσικής μαγείας. Οι συνθέσεις του Πολωνού Φρεντερίκ Φρανσουά Σοπέν, ενός εκ των μεγαλύτερων εκπροσώπων της ρομαντικής μουσικής, ντύνουν όλο το έργο, καθώς το πιάνο του Γιάκοφ, η καθημερινή του συντροφιά, βρίσκεται στο κέντρο της σκηνής, και όλα διαδραματίζονται γύρω του αλλά και πάνω του. Όπως η άδεια, βαριά, ξύλινη καρέκλα με τη δερμάτινη επένδυση στο "Θάνατο του Ιβάν Ιλιτς" (I see what you did there 😉) Ο Δημήτρης Μανδρινός και η Φιλίππα Κουτούπα, πέραν του υποκριτικού τους ταλέντου, μας μαγεύουν τόσο με τις φωνές τους, όσο και με τις ικανότητές τους στο πιάνο. Θα μου πεις βέβαια, ηθοποιοί είναι, πρέπει να είναι ικανοί να επιδίδονται σε στο τραγούδι, τη μουσική. Κι όμως δε συμβαίνει συχνά. Οι περιπτώσεις νέων ηθοποιών που μπορούν να ανταπεξέλθουν σε όλα αυτά μαζί, είναι λίγες, και γι αυτό τους αξίζει ένα τεράστιο μπράβο! Ο Ορέστης Τρίκας είναι ο χαλαρός και παιχνιδιάρης κολλητός φίλος του Γιάκοφ, που με το γοργό ρυθμό του και το ταραχώδες πνεύμα του, προσπαθεί να τον ξεκολλήσει από τον κόσμο που έχει εγκλωβιστεί. Η Σοφία Πανάγου, είναι η μεγάλη αδερφή της Κλάρα. Αυτή κρατάει όλες τις απαντήσεις για τη ζωή της νεαρής κοπέλας, που τόσο απότομα μπήκε στη ζωή του Γιάκοφ και έφερε τα πάνω κάτω. Και φυσικά η συγκινητική Νίκη Παλληκαράκη. H γυναίκα που με έκανε να δακρύσω στο τέλος του έργου. Η θεία του Γιάκοφ, που έγινε μητέρα του. Η γυναίκα που τον αγκάλιασε, και περισσότερο από κάθε άλλον στον κόσμο σπαράζει μέσα της γι' αυτόν. Η γυναίκα που τον κρατούσε στα χέρια της, όταν εκείνος... όταν εκείνος ενώθηκε για πάντα με την αγαπημένη του. Δεν πραγματεύονται όλα τα έργα κοινωνικής φύσεως θέματα. Φέτος, έχουμε δει έργα που σχετίζονται με το ρατσισμό, την περιθωριοποίηση, το βιασμό. Αν το "ανάμεσα σε δύο κόσμους" ακολουθούσε αυτή τη λογική, τότε το πιθανότερο είναι να βλέπαμε πως ο Γιάκοφ έκανε ψυχανάλυση για να ξεπεράσει το θάνατο των γονιών, να κάνει μια υγιή σχέση, και να μπορέσει να βρει δουλειά για να πάψει να τον ταΐζει μέχρι τα 30 η θεία του slash Ελληνίδα μάνα. Το "Ανάμεσα σε δύο κόσμους" είναι κάτι διαφορετικό. Αιωρείται κάπου ανάμεσα στις σφαίρες του πραγματικού και του φανταστικού. Του υλικού και του πνευματικού. Μας παρουσιάζει τη μεγαλύτερη δύναμη αυτού του κόσμου. Μια δύναμη που δεν είναι φυσικό ή αστρικό φαινόμενο. Μια δύναμη που είναι πιο δυνατή από όλες τις δυνάμεις μαζί. Ο Έρωτας! Δύναμη πανάρχαια. Δύναμη αήττητη. Δύναμη που μπορεί να χτίσει πολιτισμούς, τόσο εύκολα όσο μπορεί και να τους κατακερματίσει. Δύναμη που μπορεί να δώσει ζωή σε περιπλανώμενες, χωρίς νόημα και σκοπό ψυχές. Δύναμη που μπορεί να αφαιρέσει τη ζωή, αν στις ψυχές δε βρει φωλιά όταν την αναζητήσει. Δύναμη που αψηφά τους νόμους της φυσικής, αλλά ταυτόχρονα βαδίζει μαζί τους, καθώς όπως η Ενέργεια έτσι κι ο Έρωτας, δε χάνεται ποτέ. Τα λέμε, κάπου ανάμεσα σε δύο κόσμους. Ευρυγένης

Ο Γιάννης Νταλιάνης μεταφράζει και σκηνοθετεί ένα ταξίδι στην επιστήμη, τη φαντασία και κυρίως την ανθρώπινη ψυχή. Το «On Ego», αποτελεί έργο του διακεκριμένου συγγραφέα και σκηνοθέτη Μικ Γκόρντον, και είναι βασισμένο στο βιβλίο «Η Σιωπηλή Χώρα» του νευροψυχολόγου Πωλ Μπροκς. Έχεις ακουστά την τηλεμεταφορά; Υποθέτω πως ναι. Ποια η γνώμη σου; Καλά, ναι, δεν έχεις τηλεμεταφερθεί και ποτέ, οπότε τι γνώμη να έχεις. Ούτε γω. Πως όμως θα σου φαινόταν όμως, αν σου έλεγα πως η τηλεμεταφορά είναι πλέον γεγονός και πολύ σύντομα θα είναι μέρος της καθημερινότητάς μας; Την έχουμε δει να συμβαίνει σε ταινίες, έχουμε διαβάσει σε βιβλία γι' αυτή. Έχουμε δει να συμβαίνει είτε μαγικά, είτε με τη χρήση της τεχνολογίας. Κάποιες φορές ρίχνοντας μια χούφτα σκόνη στο τζάκι ή πιάνοντας ένα μαγεμένο αντικείμενο που έχει μετατραπεί σε "πύλη". Κάποιες άλλες με τη δύναμη της σκέψης. Μερικές φορές με χρήση διαστατικών πυλών, και τέλος με αποδόμηση της ύλης σε ένα μέρος, και αναδόμηση της στον τόπο προορισμού. Την τελευταία περίπτωση, μελετούν και οι πρωταγωνιστές του «On Ego». Ποιος όμως μπορεί να σου εγγυηθεί πως από τη στιγμή που θα αποδομηθείς, θα αναδομηθείς σώος και αρτιμελής στην άλλη άκρη; Ποιος μπορεί να σου εγγυηθεί πως δε θα πάει τίποτα στραβά; Σωστά μάντεψες. Κανείς! Και μάντεψε τι παθαίνει ο πρωταγωνιστής μας. Πάλι μάντεψες σωστά! ΚΑΤΙ ΠΗΓΕ ΣΤΡΑΒΑ! Όμως ήρθε η ώρα να ανοίξω μια παρένθεση. Ετοιμάσου για φιλοσοφία. Έχεις ακούσει ποτέ για το «Παράδοξο του Θησέα», ή το «Πλοίο του Θησέα»; Αν ναι, μπορείς να προσπεράσεις το παρακάτω γκρι κομμάτι. Αν όχι, ώρα για γνώση! Το Παράδοξο του Θησέα είναι ένα φιλοσοφικό ερώτημα που απασχόλησε τους ανθρώπους από τα αρχαία ακόμη χρόνια και βασίζεται στο ερώτημα: Αν σε ένα αντικείμενο αντικατασταθούν όλα του τα μέρη το αντικείμενο παραμένει το ίδιο; Το φιλοσοφικό ερώτημα απασχόλησε φιλοσόφους από τον Ηράκλειτο και το Σωκράτη, μέχρι τον Τόμας Χομπς και τον Τζον Λοκ. Αυτός όμως που το ανέδειξε περισσότερο είναι ο Πλούταρχος βασισμένος στον παρακάτω μύθο: «Το πλοίο με το οποίο ο Θησέας και οι νέοι της Αθήνας επέστρεψαν από την Κρήτη (όπου αντιμετώπισαν το Μινώταυρο) είχε τριάντα κουπιά, και διατηρήθηκε από τους Αθηναίους για πολλούς αιώνες. Κάποια στιγμή όμως, αντικαταστάθηκαν τα παλιά ξύλα που σάπισαν με καινούρια. Από τότε οι φιλόσοφοι άρχισαν να διαφωνούν σχετικά με την υπόσταση του αντικειμένου. Η μία πλευρά, υποστήριζε ότι το πλοίο παρέμενε το ίδιο ενώ η άλλη ότι δεν είναι το ίδιο.» Αργότερα το θέμα επεκτάθηκε ακόμη περισσότερο από τον Τόμας Χομπς, που έθεσε ένα νέο προβληματισμό, διερωτώμενος «Τι θα γινόταν αν μετά την αντικατάσταση όλα τα παλιά κομμάτια συγκεντρώνονταν και επανατοποθετούνταν ώστε να δημιουργήσουν ένα δεύτερο πλοίο; Ποιο από τα δύο πλοία θα ήταν αυτό του Θησέα;» Και ερωτώ: Αν και τα δυο πλοία, είναι το πλοίο του Θησέα, μπορούν να συνυπάρξουν ως μια οντότητα, σε δυο διαφορετικά "σώματα"; Ίσως μπορείς να φανταστείς που το πάω. Δε θα σποιλάρω. Θα θέσω όμως άλλο ένα ερώτημα: Μπορείς να παίξεις το Θεό και να αποφασίσεις ποιος ζει και ποιος δε ζει σε αυτόν τον κόσμο; Καρκίνος. Μια λέξη που προκαλεί τρόμο μόνο στο άκουσμα της. Και λογικό είναι. Ακόμα ονομάζεται "επάρατη νόσος". Καταραμένη ασθένεια, παλιαρρώστια που τη λένε και στο χωριό μου. Να το κάνω λίγο καλύτερο; Καρκίνος στον εγκέφαλο. Πόσο έτοιμος είσαι να τον αντιμετωπίσεις; Πόσο έτοιμος είσαι να σταθείς πλάι σε κάποιον που τον αντιμετωπίζει; Ξέρω πως είναι άσχετο με το θέμα της τηλεμεταφοράς, αλλά αν παρακολουθήσεις το «On Ego», θα με καταλάβεις. Το «On Ego» είναι ένα έργο που απαιτεί τεράστια προεργασία. Και δεν αναφέρομαι στις πρόβες. Είναι το ηθικό και ψυχολογικό κομμάτι καλούνται να αντιμετωπίσουν οι πρωταγωνιστές. Το «On Ego» είναι ένα δύσκολο έργο. Ένα έργο που απαιτεί τεράστια προεργασία από μέρος των συντελεστών του πριν παρουσιαστεί στο κοινό. Και δεν αναφέρομαι στις πρόβες. Είναι το ηθικό και ψυχολογικό κομμάτι που έχουν κληθεί να αντιμετωπίσουν οι πρωταγωνιστές. Από τη μια μεριά, υπάρχουν τα θέματα ηθικής τα οποία πραγματεύεται, έστω κι αν αυτά προέρχονται από μια άλλη, ίσως πιο φουτουριστική εποχή. Από την άλλη, μιλάμε για τον καρκίνο στον εγκέφαλο. Ένα πρόβλημα που ως φαίνεται, θα συνεχίσει να είναι διαχρονικό. Ο Γιάννης Καπελέρης, η Αλεξάνδρα Αϊδίνη και ο Θανάσης Βλαβιανός, πλαισιωμένοι από τους Γιώργο Κορομπίλη, και Χρύσα Νταή, μας ταξιδεύουν και μας παρασύρουν μέσα σε αυτή τη πολυδιάστατη "δίνη". Τη "δίνη" αυτή, ντύνει με τη μαγευτική φωνή της η Ελεονώρα Ζουγανέλη που ερμηνεύει και το τραγούδι που ακούγεται στο έργο. Το θεωρώ ένα από τα βαθύτερα σε νόημα έργα της νέας σεζόν. Θα σε "τηλεμεταφέρει" μέσα στον ανθρώπινο εγκέφαλο και τον ανθρώπινο ψυχισμό. Δεν το θεωρώ σημαντικό τόσο για την πλοκή του. Μην παρεξηγηθώ. Αυτό το λέω γιατί ξέρω πως ο μέσος Έλληνας θεατής του θεάτρου, δεν είναι συνηθισμένος σε έργα επιστήμης-επιστημονικής φαντασίας. Μιλάω για τις καταστάσεις και τις οποίες οι θεατές έρχονται να αντιμετωπίσουν παρέα με τους πρωταγωνιστές. Διλήμματα και συνθήκες που μπορεί να μας χτυπήσουν απροειδοποίητα, ανά πάσα ώρα και στιγμή. Θέματα για τα οποία καλώς ή κακώς θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι, χωρίς αυτό να σημαίνει πως πρέπει να ζούμε με το φόβο τους. Είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις το Οn Ego σου; Ευρυγένης

Ο Γιάννης Χουβαρδάς υπογράφει τη σκηνοθεσία στη νέα παράσταση του Εθνικού Θεάτρου, "Πονηρό Πνεύμα", του Νόελ Κάουαρντ. Το "Πονηρό Πνεύμα" ήρθε από τον άλλο κόσμο να φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή του Τσάρλς Κόντομιν, ενός πλούσιου συγγραφέα της εποχής. Ο Τσάρλς μαζί με τη γυναίκα του τη Ρουθ, κατοικούν στην έπαυλη τους στα προάστια του Λονδίνου. Μια συγκέντρωση που οργάνωσαν στο σπίτι τους, αποτέλεσε την αρχή των προβλημάτων στο γάμο τους. Η ιδιαίτερη προσκεκλημένη τους, η μαντάμ Αρκάτι, γνωστή στους κύκλους της για τις ικανότητες να επικοινωνεί με τα πνεύματα, φέρνει από λάθος πίσω στη Γη το πνεύμα της Ελβίρα, της νεκρής πρώην συζύγου του Τσάρλς. Και το μαρτύριο του Τσάρλς Κόντομιν ξεκινάει. Ο Τσάρλς είναι ο μόνος που μπορεί να δει το πνεύμα της πρώην γυναίκας του, με αποτέλεσμα η Ρουθ, η νυν σύζυγος του, να πέφτει μόνιμα θύμα των ραδιουργιών της Ελβίρα, κυριολεκτικά χωρίς να αντιλαμβάνεται από που της έρχονται τα "χτυπήματα". Πιάτα, δίσκοι, ποτήρια, βάζα, αιωρούνται στο χώρο και εκτοξεύονται από τη μια μεριά της σκηνής στην άλλη. Ένα πιάνο παίζει μόνο του μουσική, και μια υπηρέτρια, φέρεται αλλόκοτα σαν να την έχει καταλάβει κάποιο πνεύμα. Άλλα ανέκαθεν έτσι ήταν. Ή μήπως όχι; Πάνω στη σκηνή διαδραματίζεται ένα γαϊτανάκι παρεξηγήσεων και κωμικοτραγικών καταστάσεων, σε α λα "Οικογένεια Άνταμς". Πρωταγωνιστές του "οικογενειακού δράματος", ο Αργύρης Ξάφης, η Αννα Μάσχα και η Κωνσταντίνα Τάκαλου. Η Αμαλία Μουτούση είναι το μέντιουμ της παρέας. Ο Γιώργος Γλάστρας και η Κατερίνα Λέχου είναι ο δρ. και η κυρία Μπράντμαν. Τέλος, η νεότερη της παρέας, η Ειρήνη Λαφαζάνη στον αβανταδόρικο ρόλο της Λούσι. Το έργο γράφτηκε και παίχτηκε παρέα με το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Την ώρα που η ιστορία έγραφε μια από τις πιο μαύρες της σελίδες, ο Νόελ Κάουαρντ, έγραφε μια από τις καλύτερες μαύρες κωμωδίες του. Ποια τα συμπεράσματα μου, φεύγοντας από το μεγαλοπρεπές Κτήριο Τσίλλερ; Οι μεγάλες αγάπες δε χάνονται, και πάντα το σύμπαν θα συνωμοτεί για να βρίσκουν η μια την άλλη, όσο μακριά κι αν βρίσκονται. Η ανάγκη ενός ανθρώπου να είναι μαζί με ένα άτομο, μπορεί μερικές φορές να τον ωθήσει σε περίεργα μονοπάτια, και ίσως και στην τρέλα. "Πονηρά πνεύματα" υπάρχουν παντού. Βρίσκονται μέσα στις ζωές μας, και τις επηρεάζουν καθημερινά. Άλλες φορές προς το καλό κι άλλες προς το κακό. "Πονηρά πνεύματα" είμαστε κι εμείς οι ίδιοι. Ευρυγένης

Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. 'Εχει καθιερωθεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, με πρωτοβουλία του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου. Όπως όλοι ξέρουμε, κι αν όχι, οι περισσότεροι τουλάχιστον, το θέατρο ένας από τους λόγους που μπορούμε να είμαστε περήφανοι ως Έλληνες, μιας και αποτελεί εξέλιξη του Διθυράμβου . Διθύραμβος, ονομαζόταν το αυτοσχέδιο χορικό, λατρευτικό και θρησκευτικό άσμα προς τη λατρεία του θεού Διονύσου (wikipedia σ' ευχαριστώ). Μάθαμε λοιπόν για την παγκόσμια ημέρα θεάτρου, μάθαμε και από που κρατάει η σκούφια του. Όταν όμως μιλάω για θέατρο, και μιας και θεατρολόγος δεν είμαι, μου αρέσει να μιλάω μέσα από την καρδιά μου, κι όχι απ' τις εγκυκλοπαίδειες και τα λεξικά. Γι' αυτό θα σου θέσω το εξής ερώτημα: Τι σημαίνει το θέατρο για σένα; Θα μιλήσω εγώ πρώτος, για να σπάσω και το πάγο. «Έχω κάνει μερικά χρόνια ερασιτεχνικό θέατρο. Οκ, δεν είναι κάτι τρελό. Άλλοι το σπουδάζουν και δίνουν όλη τους τη ζωή σε αυτό. Καθημερινά δίνουν "εξετάσεις" πάνω στη σκηνή, μεταδίδοντας μας, άλλες φορές με επιτυχία, άλλες φορές με μεγαλύτερη δυσκολία, τα συναισθήματα και τα διδάγματα του κάθε χαρακτήρα. Για μένα, ήταν κάτι το λυτρωτικό. Ήταν αυτό που χρειαζόμουν για να καταλάβω πως το να είμαι κλεισμένος στον εαυτό μου δεν ήταν σωτήριο, αλλά αντιθέτως μερικές φορές τοξικό. Ήταν η ψυχοθεραπεία που χρειαζόμουν (πριν τελικά ξεκινήσω την κανονική ψυχοθεαραπεία). Και ακόμα και τώρα, που πλέον (ευτυχώς για σας) δεν παίζω, αλλά παρακολουθώ κάθε μήνα τόσες και τόσες παραστάσεις, κάθε φορά που φεύγω από το θέατρο, κάτι παίρνω μαζί μου (εκτός από το πρόγραμμα της παράστασης). Κάπως θα καταφέρει να επηρεαστεί ο τρόπος που σκέφτομαι, και κάποιο νέο μονοπάτι θα ανοιχτεί μέσα στο μυαλό μου.» Ωραία τα italics ε; Το κάνει να φαίνεται κάπως σαν απόφθεγμα. Ρίσκαρα λοιπόν κι έπαιξα με το χρόνο, και νομίζω πως τα κατάφερα καλά, με την αρωγή της αγαπητής μου Άντζυς Νομικού, που βρίσκεται πάντα στο πλάι του welovetheater.gr . Ποιο ήταν το quest μου; Ήθελα να μάθω τι είναι το θέατρο, από αυτούς που ζουν από και μέσα σε αυτό. Ηθοποιοί μεγάλοι και μικροί, παλαιοί και νέοι, σκηνοθέτες, υπεύθυνοι δημόσιων σχέσεων. Και τα κατάφερα! Ο καθένας έχει κάτι διαφορετικό να πει, μα όλοι τους έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Την αγάπη τους για το θέατρο. Αρκετά όμως με την τεράστια εισαγωγή μου, ξέρω πως τα παρακάτω σε ενδιαφέρουν λίγο παραπάνω από τα παραπάνω, οπότε αφήνω τα παραπάνω και προχωράω παρακάτω. Ορίστε λοιπόν τι απάντησαν οι πρωταγωνιστές των καλύτερων παραστάσεων της φετινής σεζόν, στο ερώτημα: Τι είναι το θέατρο για σένα; Το θέατρο είναι μια έμφυτη λειτουργία της ψυχής του ανθρώπου, απόλυτα συνυφασμένη με το καλλιτεχνικό του ένστικτο και το δημιουργικό του πνεύμα. Διεγείρεται και ξυπνά από τον ύπνο της , όταν οι άνθρωποι αισθάνονται ότι πνίγονται από την ανάγκη να εκφράσουν συναισθήματα , σκέψεις , απόψεις κοινωνικές θέσεις και έτσι γεννιέται ο καλλιτέχνης του θεάτρου ο ηθοποιός κατ' επέκταση... η θεατρική πράξη! Το Θέατρο γεννήθηκε μέσα από τα αρχέγονα θρησκευτικά δρώμενα! Καθιερώθηκε ως καλλιτεχνικός θεσμός , από τους Αρχαίους Έλληνες Τραγικούς κυρίως μέσω θεατρικών αγώνων. Θεσμός που κρατάει εδώ και 2500 χρόνια! Είναι καταδικασμένο να ζήσει και θα ζήσει σέ όφελος τού ανθρώπινου γένους... Τουλάχιστον άλλα τόσα! Τάσος Χαλκιάς | Η Γυναίκα με τα Μαύρα «Το θέατρο είναι μια απέραντη θάλασσα γνώσης. Σου μαθαίνει να κολυμπάς και στα ήσυχα αλλά και στα φουρτουνιασμένα νερά της. Τα συστατικά της είναι αλληλεγγύη, σεβασμός, γενναιοδωρία ψυχική και πνευματική. Αυτά και άλλα πολλά σε οδηγούν στην γνώση κι αυτό με την σειρά του στο μονοπάτι προς την αρετή. Τα εκφραστικά σου μέσα γιγαντοντώνονται και σου δημιουργούν μια ψυχική και πνευματική ανάταση που σε κάνουν ευτυχισμένο. Κοντολογίς είναι οδηγός φωτεινής ζωής!!!» Αλμπέρτο Εσκενάζη | Οι 12 Ένορκοι «Το θέατρο για μένα είναι ο πνευματικός κι εργασιακός χώρος στον οποίο αφιερώθηκα. Απόφαση ζωής που παραμένει ακλόνητη και από τις σημαντικότερες της ζωής μου και που του χρωστάω την πνευματική, αξιακή και προσωπική -συναισθηματική μου εξέλιξη ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη!!» Νίκη Παλληκαράκη | Ανάμεσα σε 2 Κόσμους «Το θέατρο είναι ένας μαγικός καθρέφτης στον οποίον αντανακλάται ο συναισθηματικός και ψυχικός κόσμος του Ανθρώπου και η πορεία του στη ζωή. Αντανακλά τόσο την ίδια τη ζωή όσο και μία καλύτερη όψη της.» Θανάσης Κουρλαμπάς | Ο Θάνατος του Ιβάν Ιλίτς | Η Σιωπηλή Λίμνη «Το θέατρο για εμένα ήταν αυτό που από πολύ μικρη ηλικία με συγκλόνισε και με έβαλε στον δρόμο του. Είναι αυτό που με διαμόρφωσε και με στιγμάτισε. Είναι αυτό που με κάνει τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο αλλά ταυτόχρονα έχει την δύναμη να με κατακεραυνώσει! Είναι το πιο εθιστικό ναρκωτικό του ανθρώπου που δεν θα έκοβα ποτέ!» Ορέστης Τρίκας | Οι 12 Ένορκοι | Ανάμεσα σε 2 κόσμους «Η τέχνη του θεάτρου μου έδωσε την ευκαιρία να εκφράζω σκέψεις να μεταλαμπαδεύω μηνύματα να αφυπνίζω συνειδήσεις και να έρχομαι σε επαφή με σπουδαίους συγγραφείς. Το θεατρο με διαμόρφωσε με έκανε καλύτερο άνθρωπο μου άνοιξε ορίζοντες που δεν είχα φανταστεί ότι υπάρχουν!» Μάνος Ζαχαράκος | Οι 12 Ένορκοι «Το θέατρο για εμένα είναι μια συζήτηση που ρίχνει φως σε όσα έχουν πραγματικά αξία. Είτε προειδοποιώντας μέσα από τραγωδίες, είτε εμπνέοντας μέσα από έργα που μιλάνε για τον έρωτα ή για ιδανικά, είτε απλά χαρίζοντας γέλιο μέσα από κωμωδίες, το θέατρο μας βγάζει από τον αυτόματο πιλότο και μας ξανασυνδέει με την ανθρωπιά μας.» Φιλίππα Κουτούπα | Ανάμεσα σε 2 Κόσμους «Όλη μου η ζωή. Γεννήθηκα μέσα στο Θέατρο Τέχνης, όλα μου τα παιδικά, εφηβικά και τα πρώτα ενήλικα μου χρόνια ήταν εκεί μέσα. Τα πάντα αφορούσαν το θέατρο και ήταν απόλυτα συνδεδεμένα με αυτό. Και τώρα συνεχίζω να υπάρχω στο θέατρο, μέσω του θεάτρου και για το θέατρο. Είναι πλέον η προέκταση του εαυτού μου, ο τρόπος ζωής και έκφρασης μου. Να επικοινωνώ τις αγωνίες μου, να αφουγκράζομαι την κοινωνία, η προσπάθεια μου να βάλω ένα κομμάτι σε ένα καλύτερο μέλλον. Ο λόγος να ξεκινάει και τελειώνει κάθε μέρα με χαμόγελο. Μέσα από δοκιμασίες, από σκληρή δουλειά, απογοητεύσεις, κατακτήσεις, κόπο, απόλαυση, χαρά, δημιουργία, ικανοποίηση. Κάνοντας αυτό που αγαπώ. Με κόστος. Που δεν θα αντάλλαζα για τίποτα άλλο. Οπότε δεν νομίζω να είναι υπερβολή να πω ότι είναι τα πάντα για μένα. Όλη μου η ζωή.» Τάσος Παπαδόπουλος | Οι 12 Ένορκοι «Το θέατρο για μένα σημαίνει μαζί. Εγώ και ο άλλος. Συν. Συνδημιουργία. Σύμπλευση. Συμβίωση. Εν τέλει συγγένεια. Οικογένεια. Βρίσκομαι στην τρυφερή αγκαλιά του θεάτρου τα τελευταία έντεκα χρόνια και είμαι ευγνώμων γι' αυτό. Το χαίρομαι και το γιορτάζω καθημερινά -όχι μόνο σήμερα- με κάθε ανθρώπινη επαφή, με κάθε πρόβα, με κάθε παράσταση. Να ζήσει λοιπόν η μεγάλη, παγκόσμια οικογένεια του Θεάτρου!» Κωνσταντίνα Νικολαΐδη | Οι 12 Ένορκοι | Ο Θάνατος του Ιβάν Ιλίτς | Ανάμεσα σε 2 Κόσμους «Για εμένα το θέατρο είναι ένας τόπος και ένας χρόνος όπου άνθρωποι, θεατές και ηθοποιοί, έρχονται μαζί για να δημιουργήσουν κάτι που, αν οι ίδιοι το επιτρέψουν, θα τους κάνει να ξεχάσουν το πριν και το μετά από την παράσταση και θα συντονιστούν σε μια ιστορία κοινή, έξω από το πραγματικό, η οποία θα συμβεί μόνο για εκείνη τη στιγμή και ύστερα θα χαθεί και δεν θα υπάρχει παρά μόνο πια στη μνήμη.» Δημήτρης Μανδρινός | Ανάμεσα σε 2 Κόσμους «Το θεατρο για εμένα είναι μια μικρογραφία της ζωής μας, είναι πολλά και διαφορετικά πράγματα μαζί που με ένα μαγικό τρόπο συνδέονται… Προσωπικά είναι ο ψυχολόγος μου, το λιμάνι μου, ο άνθρωπος μου, ο φίλος... που δεν με έχει προδώσει ποτέ!» Άντζυ Νομικού Pr & Marketing Manager «Θέατρο για εμένα σημαίνει επικοινωνία, παιχνίδι, μοίρασμα συναισθημάτων, δημιουργία. Στο θεατρο πρέπει «ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΔΕΕΣΑΙ». Τα πράγματα συμβαίνουν σε παρόντα χρόνο. Στο «τώρα». Ζουν και πεθαίνουν την ίδια στιγμή. Μέσα από την απόλυτη πειθαρχία βιώνεις ταυτόχρονα την απόλυτη ελευθερία. Ταξιδεύεις, αφήνεσαι, μεταμορφώνεται. Κάθε μέρα έχεις να αναμετρηθείς με τον εαυτό σου, τα συναισθήματα σου, το ρόλο. "Μπαίνεις" στα παπούτσια ενός άλλου ανθρώπου. Και αυτό είναι γοητευτικό και απελευθερωτικό.» Γεράσιμος Σκαφίδας | Οι Μάγισσες του Σάλεμ «Κρατάτε αποστάσεις... Μην αγγίζεστε... Αποφύγετε τις πολλές επαφές... Κολλημένοι μπροστά σε οθόνες, απομονωμένοι στα σπίτια, δαιμονοποιώντας την αγκαλιά, το φιλί, το άγγιγμα. Έτσι περάσαμε τα τελευταία 2 χρόνια... Το θέατρο είναι επαφή. Δε γίνεται από απόσταση. Πρέπει να νιώθεις το κοινό και να σε νοιώθει. Τον καιρό των αποστάσεων και της μάσκας, που κρύβει το μισό μας πρόσωπο, πρέπει το θέατρο να είναι εδώ, γιατί έχει να παίξει ένα ρόλο σε αυτό: να μας θυμίζει την βαθιά ουσία της ανθρώπινης επαφής, την ανταλλαγής βλεμμάτων, του αγγίγματος του χεριού. Να μην συνηθίσουμε, να ζούμε πίσω από οθόνες, να μη βλέπουμε θέατρο από οθόνες, να μην ξεχάσουμε την ανάγκη μας για επαφή. Το θέατρο θα είναι πάντα εδώ γιατί οι άνθρωποι έχουν ανάγκη ο ένας την ανάσα του άλλου. Το θέατρο θα είναι εδώ, να μιλήσει για τον πανανθρώπινο πόνο. Θα παλέψει ξανά για την ανθρωπιά και τη δικαιοσύνη. Θα μιλήσει για τον πόλεμο, την καταστροφή το θάνατο την προσφυγιά. Το θέατρο ποτέ δεν σιωπά. Ακόμα και στις πιο αμήχανες στιγμές του, όταν δεν μπορεί να αρθρώσει λέξεις, βγάζει άναρθρες κραυγές θυμού και αγανάκτησης. Ας θυμηθούμε ένα μικρό ποίημα του Μπρέχτ. “Τον καιρό της φρίκης, θα τραγουδάμε ακόμα; Ναι θα τραγουδάμε. Το τραγούδι της φρίκης”.» Φάνια Νταλιάνη | Συναίνεση «Για μένα Θέατρο είναι ο τρόπος που εφηύρε ο άνθρωπος για να ξεπεράσει τον φόβο του θανάτου. Κάποιοι ξεπέρασαν τον φόβο αυτόν μέσω των θρησκειών και άλλοι μέσω του θεάτρου. Αυτό που καθιστά μαγικό τον κόσμο του θεάτρου είναι το να μπορείς να ζεις διαφορετικές ζωές και να γνωρίζεις τον εαυτό σου και άλλους ανθρώπους μέσω των ρόλων που ερμηνεύεις.» Jerome Kaluta | Moby Dick The Musical | Mistero Buffo «Αν έπρεπε να ζωγραφίσω κάτι για να περιγράψω το θέατρο, σίγουρα θα χρησιμοποιούσα κάθε χρώμα απ' την παλέτα μου. Κάθε μέρα κι από λίγο. Μωβ, κίτρινο, πορτοκαλί, μαύρο. Θα τραβούσα γραμμές, θα έκανα σχήματα. Μεγάλα και μικρά. Χωρίς να σκέφτομαι, χωρίς να κρίνομαι, χωρίς να φοβάμαι, χωρίς να σταματάω να εκφράζομαι. Κάθε άγγιγμα του πινέλου στο χαρτί είναι και κάτι ξεχωριστό. Έτοιμη να ανακαλύψω κάθε πτυχή του εαυτού μου. Να με γνωρίσω, να με μάθω, να ακούω, να με εμψυχώνω. Να απογοητεύομαι και παράλληλα να γοητεύομαι. Κάθε μέρα να ανεβαίνω κι από ένα σκαλοπάτι. Να παρατηρώ, εμένα, τους γύρω μου. Να παίρνω πρωτοβουλίες. Να συνυπάρχω. Να σέβομαι τις ανάγκες της ομάδας. Να ρουφάω τις στιγμές σαν σφουγγάρι και να τις αδειάζω πάνω στη σκηνή. Αυτό είναι το θέατρο για μένα, η αλήθεια μου.» Άννα Παρασίδου | Έλμερ ο παρδαλός ελέφαντας | Baby Shark «To θέατρο… δεν ξέρω. Έχουν ειπωθεί τόσα ανά τους αιώνες, που οι πιθανότητες να πω κάτι πρωτότυπο πρακτικά εκμηδενίζονται. Για μένα το θέατρο είναι διέξοδος, είναι η στιγμή που απεκδύομαι τον εαυτό μου, με όλα του τα βάρη, τα άγχη και τα χαρακτηριστικά και πλησιάζω κάτι άλλο. Κάτι άλλοτε κοντινό αλλά συνάμα διαφορετικό και άλλοτε κάτι εκ διαμέτρου αντίθετο. Γίνεσαι κομμάτι σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από σένα. Οι ηθοποιοί, οι θεατές, ένα κείμενο και μια αστείρευτη παλέτα συναισθημάτων, που για μια μαγική στιγμή συναντώνται, κατά τη διάρκεια της παράστασης. Είναι οι ανάσες που εντείνονται και τα καρδιοχτύπια που κάπως απόκοσμα ευθυγραμμίζονται στο συναπάντημα σκηνής και πλατείας. Είναι η παράσταση που γεννιέται μπροστά σου και κάθε φορά πεθαίνει με την ολοκλήρωσή της…. Σαν άλλος κύκλος της ζωής. Αυτός που δεν εισέρχεσαι τυχαία, αλλά συνειδητά.» Νικόλας Καλιδώνης | Οι 12 Άθλοι του Ηρακλή «Το θέατρο; Kαταφύγιο της ψυχής, απελευθέρωση, υπέρβαση , διάλειμμα για να πάρεις δύναμη, ελπίδα, δίδαγμα, χρόνο και ανασύνταξη. Αγάπη υπέρμετρη γι' αυτό το αέναο πήγαινε έλα στην κόψη της αλήθειας και του ονείρου, στο μεταίχμιο που ενώνει το τώρα με το πάντα. Κι όσοι είναι απέναντι ως κοινό και σε μοιράζονται είναι κοινωνοί της μυσταγωγίας. Παίρνουν μερίδιο από τη μετενσάρκωση , διαλέγουν το δικό τους ρόλο και τον παίζουν μαζί μας. Και νιώθεις πώς δεν υπάρχει τόπος και χρόνος συγκεκριμένος. Ο καθένας μας μετεωρίζεται στο κομμάτι που διαλέγει να φορέσει ως μεταφορά. Κι όταν τα φώτα ανάψουν, αν είσαι τυχερός να πάρεις λίγο απ' το όνειρο μαζί σου κι αν είσαι δυνατός να το κρατήσεις, προσθήκη στη ζωή, που δε γίνεται πάντα να τη διαλέγεις όπως τη θες.» Σοφία Πανάγου | Ανάμεσα σε 2 Κόσμους «Το θέατρο για τον καθένα μας είναι μια πολύ διαφορετική υπόθεση, όπως και συμβαίνει με όλα εν γένει άλλωστε. Η δική προσέγγιση δε μετριέται με φιλοσοφίες η με βαρύγδουπες απόψεις περί τέχνης η περί αισθητικής και λοιπά. Το θέατρο είναι ένα υπέροχο σημείο συνάντησης ψυχών που διασκεδάζουν και υποφέρουν ταυτόχρονα. Εμπερικλείει όλες τις εκφάνσεις της ζωής σε εικονική και μη πραγματικότητα. Είναι η επανάσταση και η φυλάκιση μαζί. Όπως και από όπου το πιάσεις και το διαχειριστείς, τα ανάλογα θα βιώσεις.» Αντώνης Βλάχος | Moby Dick-The Musical «Το θέατρο μπήκε νωρίς στη ζωή μου. Από την ηλικία των 11 πάτησα το σανίδι και άρχισα να σκέφτομαι αλλιώς τη ζωή. Θεωρώ ευλογία το να πορεύεσαι μαζί του και νιώθω ευγνωμοσύνη για όλα τα δώρα που μου ‘χει προσφέρει μέχρι τώρα. Σε προσωπικό επίπεδο μου άνοιξε νέους ορίζοντες, αλλά και μέσα από τις ομάδες της Συναισθηματικής διαλεκτικής και τις παραστάσεις που ανεβάζουμε, βλέπω και την εξέλιξη στους άλλους ανθρώπους. Το Θέατρο είναι αφορμή, είναι θεραπεία ,ανακούφιση ,είναι σπουδή ζωής και συναισθημάτων. Χρόνια πολλά στο θέατρο, Χρόνια όμορφα στους ανθρώπους που ασχολούνται μαζί του!» Στέλιος Καλαθάς | Η φάρσα του Πιέρ Πατλέν «Για μένα Θεατρο είναι αίσθηση ζωής, αφορμή για συνάντηση με φίλους. Μια συνάντηση με κείμενα. Μια συνάντηση με τον ίδιο μας τον εαυτό.» Παναγιώτα Βλαντή | Η σιωπηλή Λίμνη «Το θέατρο είναι ένας πνευματικός τόπος όπου άνθρωποι συναντώνται ηθελημένα για να εμβαθύνουν την προσωπική τους καλλιέργεια, δια μέσου μίας πράξης η οποία περιλαμβάνει κάποιου είδους δράσης σε έναν χώρο, στον οποίον όλοι οι παρευρισκόμενοι - τόσο αυτοί που πράττουν όσο και αυτοί που παρακολουθούν την πράξη - βρίσκονται υπό την επιρροή του συγκεκριμένου δρώμενου. Ζητούμενο είναι, μέσω της απελευθέρωσης της φαντασίας και της ανταλλαγής της ροής της ενέργειας, οι άνθρωποι να φτάσουν σε μια μορφή επικοινωνίας που θα οδηγήσει στη μυσταγωγία. Ένας θεσμός πολιτιστικής διαπαιδαγώγησης στον οποίον οι δημιουργοί προσπαθούν για την καλλιτεχνική ανάπλαση της ζωής, ψάχνοντας ταυτόχρονα απαντήσεις στα μεγάλα υπαρξιακά ζητήματα της ανθρωπότητας, προσφέροντας τροφή για σκέψη, ψυχική ανακούφιση και παρηγοριά για το πεπερασμένο της ζωής. Το θέατρο υπάρχει, γιατί το έχουμε ανάγκη. Μας εκχωρεί το δικαίωμα της αντίστασης στο πεπρωμένο...» Δημήτρης Καλαντζής | Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής «Το θέατρο για μένα είναι ζωή, είναι πνοή, είναι φως! Όσες δυσκολίες κι αν έχει, όσο "σκοτεινά" και μοναχικά κι αν είναι πίσω από τα φώτα, το θέατρο ήταν και θα είναι πάντα ανάγκη. Ανάγκη έκφρασης, τρόπος ύπαρξης, στάση ζωής. Ανάγκη του ανθρώπου να συνυπάρχει και να μοιράζεται, να αφήνεται να μαγευτεί, να "παραμυθιαστεί", να ζήσει 1000 ζωές σε μία!» Στέλλα Κωστοπούλου | ΔΗ.ΘΕ.ΜΑ Ευρυγένης

Γειά και χαρά! Και πως να μην έχεις χαρά, φίλε αναγνώστη, τώρα που το θέατρο μπαίνει ξανά, ενεργά και όχι μέσω streaming, στις ζωές μας. Ξέρουμε όλοι πως για όλους τους τομείς, και ιδιαίτερα για την τέχνη, ήταν μια πολύ ζόρικη χρονιά. Δειλά δειλά όμως, οι παραγωγές που κοβιντακυρώθηκαν για τη χειμερινή σεζόν, μπήκαν ξανά στο παιχνίδι, με πυρετώδεις ρυθμούς, για να μας παρουσιαστούν είτε μέσα στο καλοκαίρι, σε εξωτερικούς χώρους, είτε από τον ερχόμενο Οκτώβρη, στα κλειστά θέατρα. Σου παραθέτω λοιπόν, φίλε αναγνώστη, το πρόγραμμα των παραστάσεων του ΔΗ.ΘΕ.ΜΑ, μέσα στο οποίο θα βρεις παραστάσεις, για όλα τα γούστα, καθώς όλες οι σκηνές, έχουν να παρουσιάσουν και κάτι διαφορετικό. H ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΕΑΝ! Σάββατο 26/6: Θεατρική Σκηνή Βαρνάβα – Χειραφέτησις – Βαρνάβας Κυριακή 27/6: Θεατρική Σκηνή Βαρνάβα – Χειραφέτησις – Βαρνάβας Σάββατο 3/7: Κεντρική Σκηνή – Το καμπαρέ των λέξεων – Θέατρο Τσάγκλος Πέμπτη 8/7: Θεατρική Σκηνή Βαρνάβα – Χειραφέτησις – Νέα Μάκρη Κυριακή 11/7: Εφηβική Σκηνή Βαρνάβα – 1820 η πραγματική ιστορία – Βαρνάβας Πέμπτη 15/7: Θεατρική Σκηνή Νέας Μάκρης – Το δωμάτιο με τους Μανδαρίνους – Νέα Μάκρη Παρασκευή 16/7: Εφηβική Σκηνή Βαρνάβα – 1820 η πραγματική ιστορία – Νέα Μάκρη Τρίτη 20/7: Κεντρική Σκηνή – Το καμπαρέ των λέξεων – Νέα Μάκρη Τετάρτη 21/7: Κεντρική Σκηνή – Το καμπαρέ των λέξεων – Βαρνάβας Πέμπτη 22/7: Θεατρική Σκηνή Νέας Μάκρης – Το δωμάτιο με τους Μανδαρίνους – Βαρνάβας Κυριακή 25/7: Κεντρική Σκηνή – Το καμπαρέ των λέξεων – Θέατρο Τσάγκλος Τετάρτη 28/7: Θεατρική Σκηνή Βαρνάβα – Χειραφέτησις – Καλέντζι Παρασκευή 30/7: Θεατρική Σκηνή Νέας Μάκρης – Το δωμάτιο με τους Μανδαρίνους – Θέατρο Τσάγκλος Δευτέρα 9/8: Θεατρική Σκηνή Νέας Μάκρης – Το δωμάτιο με τους Μανδαρίνους – Καλέντζι Τετάρτη 1/9: Θεατρική Σκηνή Βαρνάβα – Χειραφέτησις – Θέατρο Τσάγκλος Κυριακή 5/9: Κεντρική Σκηνή – Το καμπαρέ των λέξεων – Καλέντζι Πέμπτη 9/9: Θεατρική Σκηνή Νέας Μάκρης – Το δωμάτιο με τους Μανδαρίνους – Νέα Μάκρη *όλες οι παραστάσεις ξεκινούν στις 9μμ Ευρυγένης Πηγή: Welovemarathon.gr