Search Results

Ένα Review ξεχωριστό σου γράφω αυτό το δειλινό απ' του Χελμού τα ύψη, για μια πανώρια κοπελιά ωσάν τα κρύα τα νερά που πνίγηκε στη θλίψη. Είναι Γκόλφω η κοπελιά που ο έρως έφτιαξε φωλιά μες στα ζεστά της στήθη, που για χατίρι ενός γαμπρού έβαλε μες στο δόλιο νου, να σβήσει όλα τα ήθη. Κι ήταν ο Τάσος ο γαμπρός, του Ζήση ο γιδοβοσκός, το τίμιο παλικάρι, που μες στης Γκόλφως της καρδιά, πήγε και άναψε φωτιά, κυρά του θα την πάρει. Μα ο Κίτσος του Ζήση ανεψιός, στη Γκόλφω δίνει γη και βιός γυναίκα αν την επάρει, μα η Γκόλφω από έρωτα τυφλή, ματιά δε ρίχνει πονηρή όσο κι αν τη φλερτάρει. Αλίμονο όμως θεατή, μοιραία πλεκτάνη θα στηθεί, λες και δε φτάναν ούλα, του Ζήση η κόρη η ακριβή, τη Γκόλφω θε να εκδικηθεί, η άκαρδη η Σταυρούλα. Κι έτσι ζητεί από τον μπαμπά να τάξει στάνες και παρά στον Τάσο την φτωχάλα, άντρας δικός της αν γενεί, και στη φτωχή τη Γκόλφω μας να ρίξει τη ροχάλα. Κι έτσι του Ζήση ο παράς στον Τάσο γυάλισε μεμιάς, τη φτώχεια του να σβήσει, θα πάρει όλα τα λεφτά, γυναίκα, δούλα και κυρά θα είν' η μικρή του Ζήση. Τα νέα ταξίδεψαν γοργά, κι έφτασαν τάχιστα στα αφτιά της δύσμοιρης της Γκόλφως, που σαν τα άκουσε μεμιάς, σφίχτηκε ο κόλπος της καρδιάς, φτερούγισε ο κόρφος. Στο άκουσμα αυτής της συμφοράς η Γκόλφω σάλεψε μεμιάς, κατάρες τώρα ρίχνει. του Τάσου πλέον το πουλί, ποτέ του πια μη σηκωθεί, το έδαφος να δείχνει. Κατάρες, δαίμονες, θεοί τον Τάσο δε φοβίζουν, διώχνει τη Γκόλφω μακριά, παίρνει Σταυρούλα και λεφτά, γαμήλιο γλέντι και χαρές οι δυο τους κανονίζουν. Και να σου η Γκόλφω η καψερή, φτάνει στο γλέντι μοναχή, την τρέλα της ξεχνάει, στον Τάσο πάει να ευχηθεί, να 'χει χαρά και να ευτυχεί, με αυτή που αγαπάει. Σαν τις ευχές τις έδωσε ξαφνιάζοντας τους όλους, πήρε τον δρόμο τον μακρύ για του Χελμού την κορυφή, τον Χάρο τώρα πάει να βρει, να φύγει γι' άλλους κόσμους... Οι εντυπώσεις μας για την παράσταση Η Golfω είναι μια εύθυμη παράσταση, χωρίς βέβαια να λείπει το original δράμα της Γκόφλως. Η ομάδα των ηθοποιών, τέσσερις στον αριθμό, μέσα από συνεχείς εναλλαγές ερμηνεύουν όλους τους πρωταγωνιστικούς ρόλους του έργου. Το σημαντικότερο όμως, είναι πως αποδίδουν ανά πάσα ώρα και στιγμή τα συναισθήματα αυτών. Χαρά, λύπη, έρωτας, θυμός, πόνος... Η Golfω, αποτελεί έναν στρόβιλο συναισθημάτων που έρχεται να μας ξεσηκώσει και να μας συγκινήσει. Η διάρκεια της παράστασης (περί τα 75 λεπτά) είναι υπεραρκετή ώστε να γελάσετε και να συγκινηθείτε παρέα με τους ηθοποιούς, σε αυτό το ταξίδι γεμάτο έρωτα και διαπλοκή. Το έργο του Σπ. Περεσιάδη, πάντα επίκαιρο, μας θυμίζει ποιες είναι οι πραγματικές αξίες στη ζωή και πως η αγάπη είναι αυτή που πάντα νικάει στο τέλος... ή όχι; Η Golfω, θα σας περιμένει μέχρι το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Απρίλη, στο Θέατρο 104, στο Γκάζι! Καλή θέαση! Ευρυγένης

Μια εξαιρετική θεατρική παράσταση. Και όχι κυρίες και κύριοι, δεν το λέω επειδή μπήκαμε στο Θέατρο Άνεσις με προσκλήσεις. Θα μιλήσω με αποδείξεις! Σε δικαστήριο είμαστε! Τα φώτα σβήνουν. Οι δείκτες του ρολογιού ξεκινάνε το ατελείωτο ταξίδι τους στο χρόνο, με το τικ τακ, να δίνει ρυθμό στη σιωπή που επικρατεί στην αίθουσα. Νέα Υόρκη, 12 Ιουλίου 1957 12 Ένορκοι. Δώδεκα διαφορετικοί άνθρωποι. Διαφορετικών ηλικιών, καταγωγών και πεποιθήσεων, βρίσκονται κλειδωμένοι σε ένα δωμάτιο με ασφυκτική ζέστη. Η αιτία; Ένας φόνος. Ο σκοπός τους; Να αποφασίσουν για τη μοίρα ενός δεκαεξάχρονου, του κατά πως φαίνεται δολοφόνου. Ποιος όμως είναι άξιος να αποφασίσει για τη ζωή ή το θάνατο ενός ανθρώπου, πόσο μάλλον ενός νέου παιδιού; Πόσες φορές εσύ ο ίδιος έχεις πιάσει τον εαυτό σου να κρίνεις κάποιο άτομο, χωρίς να το γνωρίζεις παρά μόνο εξ' όψεως, ή και μερικές φορές ούτε καν έτσι; Τα λεπτά ξεκινάνε να κυλάνε, και οι ένορκοι ψηφίζουν για την αθώωση ή την ενοχή του νεαρού. Ένοχος! Αυτή είναι η απόφαση των έντεκα εκ των δώδεκα ενόρκων. Μόνο ένας δε σαλεύει παρά κάθεται σκυφτός και προβληματισμένος. Η συζήτηση ξεκινά, και σύντομα μετατρέπεται σε λογομαχία. Οι πολλοί στρέφονται ενάντια στον ένορκο νούμερο 8 (Μάνος Ζαχαράκος) τη φωνή της λογικής του τραπεζιού, που δίχως να στηρίζει την αθωότητα του νεαρού, ζητά απλά να αναλύσουν τα δεδομένα και τις ενδείξεις που έχουν, ώστε να φτάσουν στο σωστό ή τουλάχιστον στο όχι τόσο βιαστικό συμπέρασμα. Όσο η ώρα περνάει, και η ένταση μεταξύ των ενόρκων αυξάνεται, θα αγαπήσεις να μισείς τον ένορκο νούμερο 3 (Αλμπέρτο Εσκενάζη), που προσπαθεί πάση θυσία να ενοχοποιήσει τον κατηγορούμενο, σχεδόν με τρόπο ραδιούργο. Πόσοι από τους ενόρκους θα πειστούν τελικά από την επιχειρηματολογία του; Πόσο εύκολο είναι να δεις καθαρά, όταν ο περίγυρος σου προσπαθεί να σε επηρεάσει και να σε χειραγωγήσει; Οι δείκτες του ρολογιού συνεχίζουν την προκαθορισμένη αέναη πορεία τους, δέσμιοι στα σκουριασμένα γρανάζια τους... Μέσα από έντονους διαλόγους, βρισιές, αλλά και την απαραίτητη δόση χιούμορ, που μπορεί να ελαφρύνει τέτοιες καταστάσεις, με τον ταχύ αλλά σταθερό ρυθμό που έχει δημιουργήσει η σκηνοθέτης Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, νιώθουμε στο πετσί μας όλο το ρατσισμό και το μίσος, αλλά και την αδιαφορία που υπήρχε απέναντι στις μειονότητες. Τι "υπήρχε" θα μου πεις τώρα. Είναι μια αρρώστια διαχρονική, που γιατρικό ως τώρα δεν έχει. Δυστυχώς η κοινωνία μας, όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάντα θα βάζει στην άκρη κάποιους, μόνο και μόνο για να εκτονώνεται χτυπώντας τους. Όμως υπάρχει ελπίδα. Κι αυτό θα το δεις και στη σκηνή. Με επιχειρήματα και στοιχεία που μέχρι τώρα είχαν αγνοηθεί ο ένορκος νούμερο 8, αργά αλλά σταθερά, παίρνει με το μέρος του κι άλλους ενόρκους, που κάνουν πράξη ένα από τα δυσκολότερα θέματα που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος. Αντιμετωπίζουν τις ίδιες τους τις συνειδήσεις και τελικά βλέπουν την αλήθεια, πίσω από προκαταλήψεις και στεγανά. Οι εντυπώσεις "Οι12 Ένορκοι", ανεβαίνουν φέτος για 7η χρονιά, κι αυτό κάτι σημαίνει. Δε θα μιλήσω για το κάστ των ηθοποιών, που είναι όντως εξαιρετικό. Δε θα πω για τη σκηνοθεσία, που είναι υπέροχη. Ούτε για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τα φώτα ή την υπέροχη μουσική εποχής του Γιώργου Περού. Είναι το έργο καθαυτό, που θα μπορούσε να παίζεται ασταμάτητα. Μέχρι να "σβήσει ο ήλιος" που λένε. Μέσα σε λιγότερο από δύο ώρες, μας δημιουργεί τεράστιους προβληματισμούς για το ποιοι τελικά είμαστε, και πόση αξία έχουμε, ή όχι για τους άλλους. Τι πιστεύουμε και τι στηρίζουμε, και με τι κριτήρια κρίνουμε τελικά το συνάνθρωπό μας. Μας δείχνει τη δύναμη που μπορεί να έχει ακόμα και ένας από εμάς, να αλλάξει τον κόσμο γύρω του, αρκεί να έχει πίστη και θέληση. Ευρυγένης ΠΡΟΣΟΧΗ - Το θέατρο Άνεσις έχει οριστεί από την διεύθυνσή του, ως χώρος covid-free και δέχεται μόνο θεατές που έχουν πιστοποιητικό νόσησης ή πιστοποιητικό εμβολιασμού (αφού έχουν συμπληρωθεί 14 ημέρες) κατά του COVID-19. Κατά την είσοδο των θεατών στους χώρους γίνεται έλεγχος των πιστοποιητικών αυτών, καθώς και του πιστοποιητικού ταυτοπροσωπίας (αστυνομική ταυτότητα, διαβατήριο, δίπλωμα οδήγησης). - Εναλλακτικά οι ανήλικοι έως και 17 ετών μπορούν να προσκομίζουν κατά την είσοδο τους βεβαίωση αρνητικού διαγνωστικού ελέγχου PCR η rapid test 48ωρου. - Οι ανήλικοι θεατές από 11 ετών και κάτω δύνανται, εναλλακτικά, να προσκομίσουν κατά την είσοδό τους στο θέατρο, δήλωση self- test 24ώρου. - Για αποφυγή συνωστισμού και καθυστέρησης της έναρξης της παράστασης, παρακαλούνται οι θεατές να προτιμούν την ηλεκτρονική αγορά εισιτηρίου μέσω www.ticketmaster.gr και να βρίσκονται εγκαίρως στον χώρο του θεάτρου (τουλάχιστον 40’ πριν την έναρξη της παράστασης), ώστε να πραγματοποιείται ο απαραίτητος έλεγχος. - Η μάσκα είναι υποχρεωτική σε όλους τους χώρους του θεάτρου και καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Βασισμένο στην αληθινή ιστορία κατάρριψης επιβατικού αεροσκάφους και εμπλουτισμένο με μια επιπλέον δόση τρομοκρατίας και δυο κουταλιές της σούπας ηθικών διλημμάτων, το "Terror" είναι μια δίκη επί σκηνής, με ενόρκους το ιδιο το κοινό. Ο πύργος ελέγχου ενημερώνεται πως υπάρχει αεροπειρατής στην πτήση και πως το αεροπλάνο κατευθύνεται προς την κατάμεστη Allianz Arena στο Μόναχο. Τουλάχιστον 70.000 χιλιάδες θεατές παρακολουθούν τον αγώνα μεταξύ την Γερμανίας και της Αγγλίας αυτή τη στιγμή χωρίς να έχουν ιδέα τι θα ακολουθήσει τα επόμενα λεπτά... Δύο μαχητικά αεροπλάνα απογειώνονται και "μαρκάρουν" την πτήση του τρόμου. Ο τρομοκράτης βρίσκεται κλειδωμένος στο πιλοτήριο με τον κυβερνήτη, ενώ κάποιοι θαρραλέοι επιβάτες παλεύουν να σπάσουν την πόρτα και βάλουν τέλος στον εφιάλτη. Τα λεπτά κυλάνε και η μοιραία πτήση μπαίνει στην τελική ευθεία. Οι πιλότοι των μαχητικών πρέπει να λάβουν μια απόφαση. Μια απόφαση που δεν έρχεται από το πεντάγωνο. Μια απόφαση που... Υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι σε αυτό τον κόσμο. Σίγουρα. Τι είναι όμως αυτό που χαρακτηρίζει κάποιον ως καλό και κάποιον άλλο ως κακό; Οι συνήθειες του; Οι τρόποι του; Οι πράξεις του ή τα κίνητρα που τον ώθησαν σε αυτές; Ένας τρομοκράτης θα μου πεις τώρα, μόνο "κακός" μπορεί να είναι. Ή τουλάχιστον, κακός στα μάτια αυτών που απειλούνται. Για τον εαυτό του και γι' αυτούς που του μεταλαμπάδευσαν τα ιδεώδη που πρεσβεύει, μπορεί να είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου. Κι από την άλλη, αυτός που δρα ενάντια στον τρομοκράτη θα μου πεις είναι ο "καλός" της υπόθεσης, μολαταύτα για τον τρομοκράτη απέναντί του, μπορεί να είναι γρανάζι μιας κοινωνίας που καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα, δρα εξουσιαστικά απέναντι σε άλλους λαούς ή άλλες, ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες. Στη σκηνή δικάζεται ο σμηναγός Λαρς, κυβερνήτης ενός από τα δυο μαχητικά αεροσκάφη που καταδίωξαν την "πτήση του θανάτου". Ο Λαρς πήρε την απόφαση που κανείς δεν είχε το θάρρος ή την τρέλα να πάρει. Κατέρριψε το επιβατικό αεροσκάφος, αποτρέποντας την αιματοχυσία δεκάδων χιλιάδων φιλάθλων. Τίμημα αυτής του της απόφασης όμως ήταν ο θάνατος των δεκάδων επιβατών της πτήσης. Έχει κανείς μας το δικαίωμα να παίζει τον Θεό; Έχει κανείς μας το δικαίωμα να μετράει σαν φασόλια τις ζωές αθώων (ή και όχι) ανθρώπων, και να χαραμίζει τα λίγα για να του μείνουν τα πολλά; " Μα θα έχαναν τη ζωή τους έτσι κι αλλιώς κατά την πρόσκρουση " θα μπορούσε κάποιος πολύ λογικά να ισχυριστεί. " Κι αν οι επιβάτες που προσπάθησαν να εισέλθουν στο πιλοτήριο, κατάφερναν στα επόμενα δευτερόλεπτα να μπουν και να αφοπλίσουν τον τρομοκράτη; " θα μπορούσε να πει κάποιος άλλος εξίσου λογικός. " Κι αν τελικά παγιδεύονταν ένα σμήνος περιστέρια στην τουρμπίνα με αποτέλεσμα την καταστροφή της και την πτώση του αεροπλάνου πριν τον θανατηφόρο προορισμό του;" θα πω κι εγώ. Λογικότατο το επιχείρημα μου, μιας και το αεροπλάνο πετούσε όλο και χαμηλότερα πλησιάζοντας το στόχο του. Η παράσταση κρατάει την αγωνία στο κόκκινο με τους γρήγορους ρυθμούς της και τις ανατρεπτικές μαρτυρίες που ξεδιπλώνουν λίγο λίγο διαφορετικές εκδοχές του συμβάντος. Κάπου εδώ να αναφέρω πως το κοινό κατά την είσοδο του προμηθεύεται με καρτέλες Α και Ε , καλούμενο να αποφασίσει για την αθωότητα ή την ενοχή του σμηναγού Λαρς στο τέλος της παράστασης. Δε θα σας πω τι ψήφισα γιατί τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως να έχω αλλάξει γνώμη. Θα κλείσω όμως με ένα ερώτημα. Υπάρχει άραγε μια μικρή περίπτωση τα άτομα, κοινωνικά σύνολα που αποκτούν την επιλογή να φέρουν οπλισμό ελαφρύ ή βαρύ-λόγω του επαγγέλματός τους ας πούμε- να ξεφεύγουν μερικές φορές από τα όρια του τι είναι θεμιτό και τι όχι; Καλή θέαση σε όλους! Ευρυγένης

WLT TEAM Σόνια Γεροδήμου Γενική Διεύθυνση ​ agapametheatro@gmail.com Ευρυγένης Συντάκτης ​ evrygenislovestheater