Search Results

Ένα Review ξεχωριστό σου γράφω αυτό το δειλινό απ' του Χελμού τα ύψη, για μια πανώρια κοπελιά ωσάν τα κρύα τα νερά που πνίγηκε στη θλίψη. Είναι Γκόλφω η κοπελιά που ο έρως έφτιαξε φωλιά μες στα ζεστά της στήθη, που για χατίρι ενός γαμπρού έβαλε μες στο δόλιο νου, να σβήσει όλα τα ήθη. Κι ήταν ο Τάσος ο γαμπρός, του Ζήση ο γιδοβοσκός, το τίμιο παλικάρι, που μες στης Γκόλφως της καρδιά, πήγε και άναψε φωτιά, κυρά του θα την πάρει. Μα ο Κίτσος του Ζήση ανεψιός, στη Γκόλφω δίνει γη και βιός γυναίκα αν την επάρει, μα η Γκόλφω από έρωτα τυφλή, ματιά δε ρίχνει πονηρή όσο κι αν τη φλερτάρει. Αλίμονο όμως θεατή, μοιραία πλεκτάνη θα στηθεί, λες και δε φτάναν ούλα, του Ζήση η κόρη η ακριβή, τη Γκόλφω θε να εκδικηθεί, η άκαρδη η Σταυρούλα. Κι έτσι ζητεί από τον μπαμπά να τάξει στάνες και παρά στον Τάσο την φτωχάλα, άντρας δικός της αν γενεί, και στη φτωχή τη Γκόλφω μας να ρίξει τη ροχάλα. Κι έτσι του Ζήση ο παράς στον Τάσο γυάλισε μεμιάς, τη φτώχεια του να σβήσει, θα πάρει όλα τα λεφτά, γυναίκα, δούλα και κυρά θα είν' η μικρή του Ζήση. Τα νέα ταξίδεψαν γοργά, κι έφτασαν τάχιστα στα αφτιά της δύσμοιρης της Γκόλφως, που σαν τα άκουσε μεμιάς, σφίχτηκε ο κόλπος της καρδιάς, φτερούγισε ο κόρφος. Στο άκουσμα αυτής της συμφοράς η Γκόλφω σάλεψε μεμιάς, κατάρες τώρα ρίχνει. του Τάσου πλέον το πουλί, ποτέ του πια μη σηκωθεί, το έδαφος να δείχνει. Κατάρες, δαίμονες, θεοί τον Τάσο δε φοβίζουν, διώχνει τη Γκόλφω μακριά, παίρνει Σταυρούλα και λεφτά, γαμήλιο γλέντι και χαρές οι δυο τους κανονίζουν. Και να σου η Γκόλφω η καψερή, φτάνει στο γλέντι μοναχή, την τρέλα της ξεχνάει, στον Τάσο πάει να ευχηθεί, να 'χει χαρά και να ευτυχεί, με αυτή που αγαπάει. Σαν τις ευχές τις έδωσε ξαφνιάζοντας τους όλους, πήρε τον δρόμο τον μακρύ για του Χελμού την κορυφή, τον Χάρο τώρα πάει να βρει, να φύγει γι' άλλους κόσμους... Οι εντυπώσεις μας για την παράσταση Η Golfω είναι μια εύθυμη παράσταση, χωρίς βέβαια να λείπει το original δράμα της Γκόφλως. Η ομάδα των ηθοποιών, τέσσερις στον αριθμό, μέσα από συνεχείς εναλλαγές ερμηνεύουν όλους τους πρωταγωνιστικούς ρόλους του έργου. Το σημαντικότερο όμως, είναι πως αποδίδουν ανά πάσα ώρα και στιγμή τα συναισθήματα αυτών. Χαρά, λύπη, έρωτας, θυμός, πόνος... Η Golfω, αποτελεί έναν στρόβιλο συναισθημάτων που έρχεται να μας ξεσηκώσει και να μας συγκινήσει. Η διάρκεια της παράστασης (περί τα 75 λεπτά) είναι υπεραρκετή ώστε να γελάσετε και να συγκινηθείτε παρέα με τους ηθοποιούς, σε αυτό το ταξίδι γεμάτο έρωτα και διαπλοκή. Το έργο του Σπ. Περεσιάδη, πάντα επίκαιρο, μας θυμίζει ποιες είναι οι πραγματικές αξίες στη ζωή και πως η αγάπη είναι αυτή που πάντα νικάει στο τέλος... ή όχι; Η Golfω, θα σας περιμένει μέχρι το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Απρίλη, στο Θέατρο 104, στο Γκάζι! Καλή θέαση! Ευρυγένης

Μια εξαιρετική θεατρική παράσταση. Και όχι κυρίες και κύριοι, δεν το λέω επειδή μπήκαμε στο Θέατρο Άνεσις με προσκλήσεις. Θα μιλήσω με αποδείξεις! Σε δικαστήριο είμαστε! Τα φώτα σβήνουν. Οι δείκτες του ρολογιού ξεκινάνε το ατελείωτο ταξίδι τους στο χρόνο, με το τικ τακ, να δίνει ρυθμό στη σιωπή που επικρατεί στην αίθουσα. Νέα Υόρκη, 12 Ιουλίου 1957 12 Ένορκοι. Δώδεκα διαφορετικοί άνθρωποι. Διαφορετικών ηλικιών, καταγωγών και πεποιθήσεων, βρίσκονται κλειδωμένοι σε ένα δωμάτιο με ασφυκτική ζέστη. Η αιτία; Ένας φόνος. Ο σκοπός τους; Να αποφασίσουν για τη μοίρα ενός δεκαεξάχρονου, του κατά πως φαίνεται δολοφόνου. Ποιος όμως είναι άξιος να αποφασίσει για τη ζωή ή το θάνατο ενός ανθρώπου, πόσο μάλλον ενός νέου παιδιού; Πόσες φορές εσύ ο ίδιος έχεις πιάσει τον εαυτό σου να κρίνεις κάποιο άτομο, χωρίς να το γνωρίζεις παρά μόνο εξ' όψεως, ή και μερικές φορές ούτε καν έτσι; Τα λεπτά ξεκινάνε να κυλάνε, και οι ένορκοι ψηφίζουν για την αθώωση ή την ενοχή του νεαρού. Ένοχος! Αυτή είναι η απόφαση των έντεκα εκ των δώδεκα ενόρκων. Μόνο ένας δε σαλεύει παρά κάθεται σκυφτός και προβληματισμένος. Η συζήτηση ξεκινά, και σύντομα μετατρέπεται σε λογομαχία. Οι πολλοί στρέφονται ενάντια στον ένορκο νούμερο 8 (Μάνος Ζαχαράκος) τη φωνή της λογικής του τραπεζιού, που δίχως να στηρίζει την αθωότητα του νεαρού, ζητά απλά να αναλύσουν τα δεδομένα και τις ενδείξεις που έχουν, ώστε να φτάσουν στο σωστό ή τουλάχιστον στο όχι τόσο βιαστικό συμπέρασμα. Όσο η ώρα περνάει, και η ένταση μεταξύ των ενόρκων αυξάνεται, θα αγαπήσεις να μισείς τον ένορκο νούμερο 3 (Αλμπέρτο Εσκενάζη), που προσπαθεί πάση θυσία να ενοχοποιήσει τον κατηγορούμενο, σχεδόν με τρόπο ραδιούργο. Πόσοι από τους ενόρκους θα πειστούν τελικά από την επιχειρηματολογία του; Πόσο εύκολο είναι να δεις καθαρά, όταν ο περίγυρος σου προσπαθεί να σε επηρεάσει και να σε χειραγωγήσει; Οι δείκτες του ρολογιού συνεχίζουν την προκαθορισμένη αέναη πορεία τους, δέσμιοι στα σκουριασμένα γρανάζια τους... Μέσα από έντονους διαλόγους, βρισιές, αλλά και την απαραίτητη δόση χιούμορ, που μπορεί να ελαφρύνει τέτοιες καταστάσεις, με τον ταχύ αλλά σταθερό ρυθμό που έχει δημιουργήσει η σκηνοθέτης Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, νιώθουμε στο πετσί μας όλο το ρατσισμό και το μίσος, αλλά και την αδιαφορία που υπήρχε απέναντι στις μειονότητες. Τι "υπήρχε" θα μου πεις τώρα. Είναι μια αρρώστια διαχρονική, που γιατρικό ως τώρα δεν έχει. Δυστυχώς η κοινωνία μας, όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάντα θα βάζει στην άκρη κάποιους, μόνο και μόνο για να εκτονώνεται χτυπώντας τους. Όμως υπάρχει ελπίδα. Κι αυτό θα το δεις και στη σκηνή. Με επιχειρήματα και στοιχεία που μέχρι τώρα είχαν αγνοηθεί ο ένορκος νούμερο 8, αργά αλλά σταθερά, παίρνει με το μέρος του κι άλλους ενόρκους, που κάνουν πράξη ένα από τα δυσκολότερα θέματα που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος. Αντιμετωπίζουν τις ίδιες τους τις συνειδήσεις και τελικά βλέπουν την αλήθεια, πίσω από προκαταλήψεις και στεγανά. Οι εντυπώσεις "Οι12 Ένορκοι", ανεβαίνουν φέτος για 7η χρονιά, κι αυτό κάτι σημαίνει. Δε θα μιλήσω για το κάστ των ηθοποιών, που είναι όντως εξαιρετικό. Δε θα πω για τη σκηνοθεσία, που είναι υπέροχη. Ούτε για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τα φώτα ή την υπέροχη μουσική εποχής του Γιώργου Περού. Είναι το έργο καθαυτό, που θα μπορούσε να παίζεται ασταμάτητα. Μέχρι να "σβήσει ο ήλιος" που λένε. Μέσα σε λιγότερο από δύο ώρες, μας δημιουργεί τεράστιους προβληματισμούς για το ποιοι τελικά είμαστε, και πόση αξία έχουμε, ή όχι για τους άλλους. Τι πιστεύουμε και τι στηρίζουμε, και με τι κριτήρια κρίνουμε τελικά το συνάνθρωπό μας. Μας δείχνει τη δύναμη που μπορεί να έχει ακόμα και ένας από εμάς, να αλλάξει τον κόσμο γύρω του, αρκεί να έχει πίστη και θέληση. Ευρυγένης ΠΡΟΣΟΧΗ - Το θέατρο Άνεσις έχει οριστεί από την διεύθυνσή του, ως χώρος covid-free και δέχεται μόνο θεατές που έχουν πιστοποιητικό νόσησης ή πιστοποιητικό εμβολιασμού (αφού έχουν συμπληρωθεί 14 ημέρες) κατά του COVID-19. Κατά την είσοδο των θεατών στους χώρους γίνεται έλεγχος των πιστοποιητικών αυτών, καθώς και του πιστοποιητικού ταυτοπροσωπίας (αστυνομική ταυτότητα, διαβατήριο, δίπλωμα οδήγησης). - Εναλλακτικά οι ανήλικοι έως και 17 ετών μπορούν να προσκομίζουν κατά την είσοδο τους βεβαίωση αρνητικού διαγνωστικού ελέγχου PCR η rapid test 48ωρου. - Οι ανήλικοι θεατές από 11 ετών και κάτω δύνανται, εναλλακτικά, να προσκομίσουν κατά την είσοδό τους στο θέατρο, δήλωση self- test 24ώρου. - Για αποφυγή συνωστισμού και καθυστέρησης της έναρξης της παράστασης, παρακαλούνται οι θεατές να προτιμούν την ηλεκτρονική αγορά εισιτηρίου μέσω www.ticketmaster.gr και να βρίσκονται εγκαίρως στον χώρο του θεάτρου (τουλάχιστον 40’ πριν την έναρξη της παράστασης), ώστε να πραγματοποιείται ο απαραίτητος έλεγχος. - Η μάσκα είναι υποχρεωτική σε όλους τους χώρους του θεάτρου και καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Βασισμένο στην αληθινή ιστορία κατάρριψης επιβατικού αεροσκάφους και εμπλουτισμένο με μια επιπλέον δόση τρομοκρατίας και δυο κουταλιές της σούπας ηθικών διλημμάτων, το "Terror" είναι μια δίκη επί σκηνής, με ενόρκους το ιδιο το κοινό. Ο πύργος ελέγχου ενημερώνεται πως υπάρχει αεροπειρατής στην πτήση και πως το αεροπλάνο κατευθύνεται προς την κατάμεστη Allianz Arena στο Μόναχο. Τουλάχιστον 70.000 χιλιάδες θεατές παρακολουθούν τον αγώνα μεταξύ την Γερμανίας και της Αγγλίας αυτή τη στιγμή χωρίς να έχουν ιδέα τι θα ακολουθήσει τα επόμενα λεπτά... Δύο μαχητικά αεροπλάνα απογειώνονται και "μαρκάρουν" την πτήση του τρόμου. Ο τρομοκράτης βρίσκεται κλειδωμένος στο πιλοτήριο με τον κυβερνήτη, ενώ κάποιοι θαρραλέοι επιβάτες παλεύουν να σπάσουν την πόρτα και βάλουν τέλος στον εφιάλτη. Τα λεπτά κυλάνε και η μοιραία πτήση μπαίνει στην τελική ευθεία. Οι πιλότοι των μαχητικών πρέπει να λάβουν μια απόφαση. Μια απόφαση που δεν έρχεται από το πεντάγωνο. Μια απόφαση που... Υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι σε αυτό τον κόσμο. Σίγουρα. Τι είναι όμως αυτό που χαρακτηρίζει κάποιον ως καλό και κάποιον άλλο ως κακό; Οι συνήθειες του; Οι τρόποι του; Οι πράξεις του ή τα κίνητρα που τον ώθησαν σε αυτές; Ένας τρομοκράτης θα μου πεις τώρα, μόνο "κακός" μπορεί να είναι. Ή τουλάχιστον, κακός στα μάτια αυτών που απειλούνται. Για τον εαυτό του και γι' αυτούς που του μεταλαμπάδευσαν τα ιδεώδη που πρεσβεύει, μπορεί να είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου. Κι από την άλλη, αυτός που δρα ενάντια στον τρομοκράτη θα μου πεις είναι ο "καλός" της υπόθεσης, μολαταύτα για τον τρομοκράτη απέναντί του, μπορεί να είναι γρανάζι μιας κοινωνίας που καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα, δρα εξουσιαστικά απέναντι σε άλλους λαούς ή άλλες, ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες. Στη σκηνή δικάζεται ο σμηναγός Λαρς, κυβερνήτης ενός από τα δυο μαχητικά αεροσκάφη που καταδίωξαν την "πτήση του θανάτου". Ο Λαρς πήρε την απόφαση που κανείς δεν είχε το θάρρος ή την τρέλα να πάρει. Κατέρριψε το επιβατικό αεροσκάφος, αποτρέποντας την αιματοχυσία δεκάδων χιλιάδων φιλάθλων. Τίμημα αυτής του της απόφασης όμως ήταν ο θάνατος των δεκάδων επιβατών της πτήσης. Έχει κανείς μας το δικαίωμα να παίζει τον Θεό; Έχει κανείς μας το δικαίωμα να μετράει σαν φασόλια τις ζωές αθώων (ή και όχι) ανθρώπων, και να χαραμίζει τα λίγα για να του μείνουν τα πολλά; " Μα θα έχαναν τη ζωή τους έτσι κι αλλιώς κατά την πρόσκρουση " θα μπορούσε κάποιος πολύ λογικά να ισχυριστεί. " Κι αν οι επιβάτες που προσπάθησαν να εισέλθουν στο πιλοτήριο, κατάφερναν στα επόμενα δευτερόλεπτα να μπουν και να αφοπλίσουν τον τρομοκράτη; " θα μπορούσε να πει κάποιος άλλος εξίσου λογικός. " Κι αν τελικά παγιδεύονταν ένα σμήνος περιστέρια στην τουρμπίνα με αποτέλεσμα την καταστροφή της και την πτώση του αεροπλάνου πριν τον θανατηφόρο προορισμό του;" θα πω κι εγώ. Λογικότατο το επιχείρημα μου, μιας και το αεροπλάνο πετούσε όλο και χαμηλότερα πλησιάζοντας το στόχο του. Η παράσταση κρατάει την αγωνία στο κόκκινο με τους γρήγορους ρυθμούς της και τις ανατρεπτικές μαρτυρίες που ξεδιπλώνουν λίγο λίγο διαφορετικές εκδοχές του συμβάντος. Κάπου εδώ να αναφέρω πως το κοινό κατά την είσοδο του προμηθεύεται με καρτέλες Α και Ε , καλούμενο να αποφασίσει για την αθωότητα ή την ενοχή του σμηναγού Λαρς στο τέλος της παράστασης. Δε θα σας πω τι ψήφισα γιατί τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως να έχω αλλάξει γνώμη. Θα κλείσω όμως με ένα ερώτημα. Υπάρχει άραγε μια μικρή περίπτωση τα άτομα, κοινωνικά σύνολα που αποκτούν την επιλογή να φέρουν οπλισμό ελαφρύ ή βαρύ-λόγω του επαγγέλματός τους ας πούμε- να ξεφεύγουν μερικές φορές από τα όρια του τι είναι θεμιτό και τι όχι; Καλή θέαση σε όλους! Ευρυγένης

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Στέλιος Καλαθάς, ένας πολυπράγμων άνθρωπος, πρωταγωνιστεί στην παράσταση "Η φάρσα του Πιερ Πατλέν", στο Θέατρο "Κάτω από τη Γέφυρα". Συνομιλήσαμε μαζί του, τόσο για την παράσταση, όσο και τη ζωή του. Ποιος είναι ο ηθοποιός Στέλιος Καλαθάς; Ένας εργάτης της τέχνης που από τα 11 του χρόνια, βρίσκετε στο μαγικό κόσμο του θεάτρου. Αρχικά ως ερασιτέχνης και μετά την αποφοίτηση μου από την δραματική σχολή ως επαγγελματίας. Αισθάνομαι μεγάλη ευλογία γιατί σ' αυτήν την διαδρομή, έχω βρεθεί δίπλα σε σπουδαίους σκηνοθέτες-δάσκαλους, και έχω παίξει σχεδόν σε όλα τα είδη θεάτρου. Από Επίδαυρο σε αρχαίο δράμα, μέχρι μουσικό θέατρο και επιθεώρηση. Η ανάγκη μου να συλλέγω εμπειρίες και θεατρικές φόρμες μου χάρισε μια πλούσια και πολυσυλλεκτική προίκα, μέσα από σημαντικά κείμενα και ρόλους. Και ο άνθρωπος Στέλιος; Ένας ονειροπόλος, αισιόδοξος, κοινωνικός και ταξιδιάρης άνθρωπος, που σε κάθε μέρα του αναζητάει την αλήθεια της ζωής. Σε ό,τι κάνω πρέπει να υπάρχει έρωτας, αυτό μου δίνει δύναμη και πάθος να προχωρήσω. Κάτι άλλο που νομίζω με χαρακτηρίζει είναι το αίσθημα ευγνωμοσύνης για όλα τα δώρα που μου χάρισε η ζωή μέχρι τώρα. Αυτό άλλωστε είναι και ένα από τα βασικά μηνύματα που μεταφέρω και στις ομάδες μου, της «Συναισθηματικής διαλεκτικής». Η Φάρσα του Πιερ Πατλέν. Ένα "μολιερικό έργο" που όμως έργο άγνωστου συγγραφέα, και πρωτοπαίχτηκε 150-200 χρόνια πριν τη γέννηση του Μολιέρου. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό, πώς τα δεινά που μαστίζουν την ανθρωπότητα είναι ίδια μέσα στους αιώνες. Μιλάμε για ένα έργο με ιστορική αξία, αφού θεωρείται ο πατέρας της "Φάρσας", αυτού του εξαιρετικού θεατρικού είδους που πάνω του βασίστηκε η κομέντια ντελ άρτε και όχι μόνο. Ένα έργο που μέσα από την υπερβολική και παιχνιδιάρικη του ατμόσφαιρα καυτηριάζει τόσο σημαντικά και επίκαιρα θέματα, όπως η εκμετάλλευση των ανθρώπων με πρόσχημα τον έρωτα, οι απατεωνιές που σκαρφίζονται άτομα «ευυπόληπτα» και φυσικά οι αδικίες που πολλές φορές είναι ακόμα και με δικαστική βούλα. Ποιος είναι ο Πιερ Πατλέν; Ένας δικηγόρος που ζεί εις βάρος των υπολοίπων και κάνει τα πάντα για να επιβιώσει, χωρίς ηθικούς φραγμούς και φυσικά χωρίς να υπολογίζει τους νόμους που ο ίδιος υπηρετεί. Θεωρείτε πως υπάρχουν σήμερα άνθρωποι σαν κι αυτόν; Κάθε εποχή έχει τους Πατλέν της. Αυτό το είδος, δεν είναι καθόλου συλλεκτικό και το βρίσκουμε μπροστά μας, αλλα και στους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Εγω στην παράσταση παίζω έναν βοσκό. Είναι ένας κόντρα ρόλος για μένα και αυτό ήταν και η μεγάλη πρόκληση. Όσο μεγαλώνω μου αρέσει να σπάω την εικόνα μου και να βγάζω κάθε φορά κάτι διαφορετικό που δεν θυμίζει άλλους μου ρόλους. Η γενιά μου, ξέρει το όνομα σας κυρίως από τις μεταγλωττίσεις. Όμως για τους πιο διαβασμένους, είστε ένας άνθρωπος πολύ ενεργός, τόσο στο θέατρο όσο και ως δάσκαλος. Μιλήστε μου γι' αυτό. Από το 2004 διδάσκω μια μέθοδο που ονομάζεται Συναισθηματική διαλεκτική . Σκέφτηκα να δημιουργήσω μια μέθοδο που να χρησιμοποιεί τους κώδικες της υποκριτικής, όχι για ηθοποιούς, αλλά για τους ρόλους που καλούμαστε να ερμηνεύσουμε στη ζωή μας, και πίστεψέ με είναι πολλοί αυτοί οι ρόλοι. Είναι μια βιωματική μέθοδος που βασίζεται σε 3 άξονες. Κατ’ αρχάς στους δείκτες συναισθηματικής ευφυΐας που μετριούνται και καλλιεργούνται, στο κομμάτι επικοινωνία (μάθε να επικοινωνείς και να διαχειρίζεσαι σωστά όλα αυτά που νιώθεις), και στους κώδικες της υποκριτικής και στην επιτέλεση μέσα από τα μονοπάτια της τέχνης και των ρόλων. Απευθύνεται σε όλους όσους θέλουν να ρίξουν φως στα συναισθήματά τους (όχι μόνο σε ηθοποιούς) και μέσα από σωστούς κώδικες επικοινωνίας να δημιουργήσουν σωστές σχέσεις με τους γύρω τους και κυρίως με τον εαυτό τους. Αυτή την περίοδο ξεκινάει και ο νέος εαρινός κύκλος όποτε όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να το παρακολουθήσει πολύ άνετα . Οι συναντήσεις είναι είτε δια ζώσης, είτε διαδικτυακά και γίνονται μια φορά την εβδομάδα για 2 ώρες. Περισσότερες πληροφορίες μπορεί κάποιος να πάρει στο synaisthimatikhdialektikh.com Αισίως, η όλη κατάσταση με την πανδημία, οδεύει προς το τέλος της. Πόσο δύσκολη ήταν η περίοδος που πέρασε, και πως την αντιμετωπίσατε; Με σύνεση και προσαρμογή. Το είδα ως μια νέα εμπειρία που μου έδωσε χρόνο να σκεφτώ και να κάνω γρήγορες κινήσεις προσαρμογής σε μια νέα πραγματικότητα για την ανθρωπότητα. Και τι σας δίδαξε όλο αυτό; Ότι όλα αλλάζουν! Πρέπει να είμαστε έτοιμοι για τις αλλαγές και να κοιτάμε μπροστά με την σκέψη του τι μπορούμε καλύτερα να κάνουμε, με τα δεδομένα που έχουμε. Δεν μ' αρέσει να κλαίω την μοίρα μου για αυτά που είχα και έχασα. Προτιμώ να μπορώ να προσαρμόζομαι και να είμαι καλά, με αυτά που έχω κάθε φορά. Νομίζω ότι αυτό τελικά είναι η πολυτέλεια . Εκτός από τη «Φάρσα του Πίερ Πατλέν», μπορεί το κοινό να δει και κάπου αλλού; Φυσικά μπορεί να με δει στον πολυχώρο +αίσθημα στο Μοναστηράκι που κάνω τις συναντήσεις με τις ομάδες. Αλλά και να παρακολουθήσει την νέα παράσταση που θα σκηνοθετήσω με θέμα την Σμύρνη, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, έτσι όπως τα κατέγραψε η Στέλλα Φρατζή . Ευρυγένης

Σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη, ανεβαίνει για λίγες ακόμα παραστάσεις "Το Πάρτυ" της Sally Potter. Η Τζάνετ μετά από αδιάκοπους προσωπικούς αγώνες διορίζεται στη θέση της Σκιώδους Υπουργού Υγείας, αλλά ο σύζυγός της Μπιλ, δε δείχνει να ενθουσιάζεται με τα υπέροχα αυτά νέα. Το πάρτυ διοργανώνεται προς τιμήν της, και οι καλεσμένοι βρίσκονται ήδη στο κατώφλι του σπιτιού τους... Η κολλητή της φίλη και συνάμα πολιτική αντίπαλος Έιπριλ, μαζί με τον ιδιόρυθμο-αμπελοφιλόσοφο συντροφό της Γκόντφριντ, η Μάρθα, η Τζίνι και ο Τομ. Όλοι φτάνουν ο ένας μετά τον άλλο, ο καθένας φέροντας τη δική του διαφορετική ενέργεια και διάθεση... Ο Μπιλ αργοπεθαίνει. Ο καρκίνος σιγοτρώει τα σωθικά του και η σύζυγός του το ακούει για πρώτη φορά απόψε... Η Έιπριλ και ο Γκόντφριντ τρώγονται σαν τα σκυλιά, αλλά.. Η Τζίνι ανακοινώνει στη Μάρθα πως η εξωσωματική πέτυχε, και πως θα αποκτήσουν τρίδυμα... Ο Τομ, έχει έρθει με φονικές διαθέσεις-αφού πρώτα έχει βουτήξει αρκετές φορές τη μύτη του σε "λουκουμόσκονη". Πολλά και διάφορα πρόκειται να συμβούν απόψε το βράδυ, και πιστέψτε με, κανείς δεν είναι προετοιμασμένος γι' αυτά. "Το Πάρτυ" κινείται με τρελούς ρυθμούς, αν και στα πρώτα λεπτά της παράστασης, κάνει μια μικρή "κοιλιά", μόνο και μόνο για να μη σε αφήσει σε ησυχία μετά. Οι ηθοποιοί, μεγαλύτεροι και νεότεροι, εμποτισμένοι με τα συναισθήματα των ρόλων τους, αποδίδουν σε αρκετά μεγάλο βαθμό την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Ο πόνος, η απόγνωση, η αγάπη, ο θυμός, όλα αποδίδονται με ταχύτητα και χιούμορ, μη αφήνοντας χρόνο να επεξεργαστείς όλη την πληροφορία. Βέβαια αυτό δε χρειάζεται να σε αγχώνει, γιατί έχεις όλο το χρόνο που θες μετά το τέλος της παράστασης. Άλλωστε η διάρκεια της δεν ξεπερνά τη μια ώρα. Είναι ένα έργο κοινοωνικοοικονομικοπολιτικό, και σίγουρα ιδιαίτερα επίκαιρο, μιας και οι εκλογές βρίσκονται ante portas. Ένα δυνατό και γρήγορο σφηνάκι για να ξεφύγεις από τη ρουτίνα της ημέρας, και να προβληματιστείς λίγο για το τι πραγματικά αξίζει στη ζωή. Να θυμάσαι: Η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη σπαταλήσεις μακριά απ' αυτούς που αγαπάς! "Το Πάρτυ", σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη, θα παίζεται μέχρι τις 28 Μαΐου στο θέατρο Άνεσις και... είσαι καλεσμένος! Καλή θέαση! Ευρυγένης

Πως μπορείς να επιβιώσεις στην κοινωνία του σήμερα; Είναι η κοινωνία που ζούμε, διαφορετική από τη χθεσινή; Αν με ρωτάς, ίσως όχι και πολύ. Η πείνα θερίζει. Η εγκληματικότητα καλπάζει. Ο φόβος μας κατακλύζει. Αναρωτήθηκες όμως το γιατί; Γεννιούνται κάποιοι άνθρωποι περιθωριακοί, «κακοί», ή η ίδια η κοινωνία τους σπρώχνει προς τη σκοτεινή της πλευρά, για να δείξει τελικά πόσο εύρυθμη είναι, και πόσο αποτελεσματικά τους αντιμετωπίζει; Τρεις νέοι άνθρωποι, όλοι με διαφορετικούς χαρακτήρες, καλούνται να αντιμετωπίσουν το νόμο, αλλά και τις ίδιους τους εαυτούς τους, καθώς η μόνη διέξοδος στο πρόβλημα τους, φαίνεται να είναι η ληστεία μιας τράπεζας. Κάτι όμως πάει στραβά. Ένας πυροβολισμός. Ένας πυροβολισμός που βρίσκει στόχο. Γιατί όμως ο άνθρωπος καταφεύγει σε τόσο ακραίες πράξεις; Είναι η εύκολη λύση ή η λύση πανικού; Δεν είμαι ειδικός ούτε τον υποκρίνομαι. Απλά αναρωτιέμαι. Το έργο ξεκινάει δυναμικά, καθώς οι τρεις πρωταγωνιστές μας, ορμούν στη σκηνή, που αποτελεί και το κρησφύγετο τους, προσπαθώντας να ξεφύγουν από το ανθρωποκυνηγητό που έχει εξαπολυθεί εναντίον τους, μετά τη ληστεία και την ανταλλαγή πυροβολισμών. Υπάρχει έντονη ανησυχία μεταξύ τους, μιας και πάνω στη συμπλοκή ένας αστυνομικός σωριάστηκε στο έδαφος. Ο μεγάλος αδερφός, ο Κοσμάς (Αλέξανδρος Παπατριανταφύλλου) είναι ο εγκέφαλος της επιχείρησης, βαθιά πολιτικοποιημένος, και η φωνή της λογικής. Ο μεσαίος, ο Τάσος (Λυκούργος Μπαδράς), ο πιο θερμοκέφαλος και συνάμα ονειροπόλος, φαίνεται να έχει περάσει πολύ καιρό από τη ζωή του σε σωφρονιστικό ίδρυμα, ενώ ο μικρότερος ο Στέλιος, είναι φοιτητής της σχολής καλών τεχνών και βαθύτατα εξαρτημένος από ουσίες(πράγμα που ο Βασίλης Τριανταφύλλου, αποδίδει εκπληκτικά επί σκηνής). Οι ώρες μέσα στη «φωλιά» τους, μετατρέπονται σε μέρες, και μέσα σε αυτές τις μέρες, ο φόβος και η παράνοια θεριεύουν, και έρχονται να βυθίσουν τους τρεις πρωταγωνιστές στο σκοτάδι τους. Μια γυναίκα τους ενώνει, και είναι η ίδια γυναίκα που τους χωρίζει. Πώς αυτή η γυναίκα θα επηρεάσει την έκβαση των αποφάσεων τους; Πως θα σπάσουν τα δεσμά που μόνοι τους τελικά έσφιξαν περισσότερο γύρω από τα κορμιά τους; Καθ' όλη τη διάρκεια του έργου, οι αναφορές στον Προμηθέα, αλλά και οι παραλληλισμοί που γίνονται με αυτόν, δείχνουν πως η ανθρώπινη φύση είναι πλασμένη έτσι ώστε να μην είναι ποτέ πραγματικά ελεύθερη. Και εδώ που τα λέμε, πιστεύεις πως είναι; Όλη μας τη ζωή τη ζούμε με κανόνες. Άλλοι είναι δίκαιοι και σωστοί, αλλιώς θα κυριαρχούσε το χάος. Άλλοι άδικοι και καταπιεστικοί, απομυζώντας τη ζωτικότητά μας. Όλη μας τη ζωή αντιμετωπίζουμε ή ακόμα χειρότερα δημιουργούμε καταστάσεις, στις οποίες βυθιζόμαστε κάθε μέρα πιο βαθιά, χάνοντας κάθε ελπίδα πως κάποιο χέρι θα έρθει και θα μας τραβήξει ξανά στην επιφάνεια…Και τελικά... Μπορούν τρεις «εκτελεστές» να λυτρωθούν; Μπορείς εσύ; «Οι εκτελεστές» είναι μια πολύ δυνατή και πολιτικοποιημένη παράσταση, που αν μη τι άλλο, θα σε κάνει να προβληματιστείς πολύ. Μας παρουσιάζει τα βία που ασκείτο, και δυστυχώς ασκείται ακόμη, σε βάρος όλων αυτών που στάθηκαν απέναντι σε καθεστώτα απολυταρχίας, μια απολυταρχία, που τελικά μόνοι μας φέρνουμε στην εξουσία, είτε με τις πράξεις μας, είτε με τις ψήφους μας. Οι πρωταγωνιστές, δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους πάνω στη σκηνή, τραβώντας μας μέσα στην τραγική κατάσταση που βιώνουν, και κάνοντας μας μέρος της. Η σκηνοθεσία είναι ολόσωστη. Όλα και όλοι, μοιρασμένοι όπως πρέπει, δίχως να χάνεται η ισορροπία στη σκηνή. Μολαταύτα, επειδή οι κινήσεις των πρωταγωνιστών, πολλές φορές είναι γρήγορες και σπασμωδικές, υπέροχα χορογραφημένες (εξαιρετική η δουλειά της κινησιολόγου) όπως δηλαδή πρέπει να είναι σε μια τόσο αγχώδη και τεταμένη κατάσταση, θα σου πρότεινα να μην κάτσεις μπροστά μπροστά. Διάλεξε την τρίτη σειρά. Έτσι, δε θα χρειάζεται να στρέφεις το κεφάλι σου αριστερά δεξιά όλη την ώρα, εκτός αν θες να νιώσεις όλο το στρες που βιώνουν τα παιδιά στη σκηνή. Τότε ναι. Αν μπορείς, κλείσε πρώτη θέση. Η μουσική που πλαισιώνει την παράσταση, είναι του Στέλιου Σαλβαδόρ ("Μωρά στη φωτιά"), συνεπώς οι παλαιότεροι (όχι εγώ, εγώ είμαι μικρός) μπορείτε να αντιληφθείτε την ένταση, την ταραχή και τη ζωντάνια που κυριαρχεί στη σκηνή. Οι φωτισμοί και ο ήχος, κρατούν πρωταγωνιστές και κοινό, σε μια συνεχή εγρήγορση, ανεβάζοντας την αδρεναλίνη στα ύψη. Ευρυγένης Θέατρο Αλκμήνη Αλκμήνης 8-12, Αθήνα κάθε Τετάρτη στις 21:00 Συνεργασία με την Ελληνική Εταιρεία παραγωγής θεάτρου «Από τα έγκατα της Γης» Διάρκεια 80’ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ: ΚΑΝΟΝΙΚΟ: 12 € / ΜΕΙΩΜΕΝΟ (ΑΜΕΑ, Ανεργίας, Φοιτητικά): 8 € Με χρήση πιστωτικής/ χρεωστικής κάρτας: Στο www.ticketmaster.gr / στο τηλεφωνικό κέντρο: 210 8938111 (Καθημερινές 10:00-21:00 & ΣΚ 17:00-21:00) & στα Εκδοτήρια Με μετρητά: Εκδοτήρια (18:00 - 21:00) Οι προβολές θα πραγματοποιηθούν σύμφωνα με όλες τις υγειονομικές υποδείξεις που ισχύουν. Η χρήση μάσκας είναι υποχρεωτική από κάθε θεατή καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής του στον χώρο. Επίσημα σημεία πώλησης εισιτηρίων της εκδήλωσης είναι τα παρακάτω. Ως εκ τούτου, η Ticketmaster ουδεμία ευθύνη φέρει για εισιτήρια τα οποία έχουν προέλθει από αγορές εκτός του επίσημου δικτύου της και παρέχονται χωρίς καμία απολύτως εγγύηση για την ορθότητα και την ακρίβειά τους. ΟΡΟΙ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΥ Με την ολοκλήρωση της αγοράς σας, αποδέχεστε τους όρους εισιτηρίων του διοργανωτή που αναγράφονται πάνω στο εισιτήριό σας και τους όρους χρήσης που αναγράφονται εδώ.

Στο σπίτι ενός φτωχού σκουπά, οι γονείς λείπουν για τον αγώνα του μεροκάματου και τα παιδιά, ο Χένσελ και η Γκρέτελ προσπαθούν να τελειώσουν τη δουλειά που τους ανέθεσαν. Η πείνα όμως δεν τα αφήνει να δουλέψουν και για να την ξεχάσουν το «ρίχνουν» στ’ αστεία και το χορό, ξεσηκώνοντας το σπίτι. Έρχεται η μητέρα, θυμώνει από τη φασαρία και την ακαταστασία, τα κυνηγά, και για να τα τιμωρήσει τα στέλνει στο δάσος για βατόμουρα. Όταν έρχεται ο πατέρας- φορτωμένος αγαθά για το σπίτι- και μαθαίνει πού είχαν πάει τα παιδιά γίνεται έξαλλος γιατί ξέρει πως εκεί, στο δάσος, ζει σ’ ένα ζαχαρένιο σπιτάκι η κακιά μάγισσα που ξεγελά τα παιδιά και τα φυλακίζει. Οι γονείς φεύγουν γρήγορα για να βρουν τα παιδιά πριν τα βρει η νύχτα μέσα στο δάσος, εκείνα πέφτουν στο μεταξύ στα «δίχτυα» της κακιάς μάγισσας, αλλά μέσα από κωμικές καταστάσεις κατορθώνουν να ελευθερωθούν και μαζί να ελευθερώσουν όλα τα παιδάκια που είχε κατά καιρούς φυλακίσει η μάγισσα. Τελικά συναντιούνται με τους γονείς τους και γυρίζουν πανηγυρικά στο σπίτι τους. Το έργο αυτό είναι βασισμένο στο λιμπρέτττο της Αντελάϊντ Βέττε από την όπερα του Ε. Χούμπερτιγκ. Είναι το πιο δημοφιλές παραμύθι των αδελφών Γκριμ, διασκευασμένο θεατρικά από τον Δ. Κούτση. Επιβλητικά σκηνικά, πανέμορφα κοστούμια και υπέροχη μουσική του Ε. Χούμπερτιγκ και του αρχιμουσικού Διονύση Κούτση κοσμούν την παράσταση. Το κυρίως μήνυμα του παραμυθιού είναι η δύναμη και η γενναιότητα των μικρών παιδιών, αλλά και η εξυπνάδα τους, που τα κάνει να καταφέρνουν τα ακατόρθωτα. Επίσης οι ήρωες του έργου Χένσελ και Γκρέτελ, δίνουν το καλό παράδειγμα της αγάπης, προστατευτικότητας και ενότητας των αδελφιών μεταξύ τους. Η παράσταση αυτή «αγγίζει» τους ανθρώπους του μόχθου και της βιοπάλης δείχνοντας παράλληλα το δέσιμο και την αγάπη μιας φτωχής επαρχιακής οικογένειας. Κατάλληλο για παιδιά από 3 έως 10 χρονών. Διάρκεια: 90’. Πρωταγωνιστούν: Μαρία Συμεών, Βασίλης Ασημάκης, Έλλη Λορέντη, Νίκη Αναστοπούλου. Λιμπρέττο: Αντελάϊντ Βέττε Θεατρική διασκευή: Διονύσης Κούτσης Σκηνοθεσία: Έλλη Βοζικιάδου Μουσική: Ε. Χούμπερτινγκ / Διονύσης Κούτσης Σκηνικά: Χαράλαμπος Σεπεντζής Κοστούμια: Έλσα Βώκου Φωτισμοί: Ιωάννα Κούτση Ηχοληψία: Σταμάτης Αρβανιτίδης Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Κυριακές 14, 21, & 28 Νοεμβρίου στις 11:15 π.μ. Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ το άτομο. Άνεργοι-πολύτεκνοι: 5 εύρώ το άτομο. Τιμή ομαδικού εισιτηρίου άνω των 20 ατόμων: 5 ευρώ το άτομο. Πάρκινγκ: ακριβώς δίπλα στο κινηματοθέατρο. “STUDIO – NEW STAR ART CINEMA” Σπάρτης και Σταυροπούλου 33, Πλατεία Αμερικής Πληροφορίες στο θέατρο «ΘΥΜΕΛΗ-ΕΛΛΗ ΒΟΖΙΚΙΑΔΟΥ» στο τηλέφωνο 210-8657677 Λόγω της πανδημίας του COVID-19 το θέατρο ΘΥΜΕΛΗ για το φετινό χειμώνα μεταφέρεται στο κινηματοθέατρο “STUDIO – NEW STAR ART CINEMA”, έναν ιστορικό κινηματογραφικό χώρο Τέχνης στην Πλατεία Αμερικής στην οδό Σπάρτης και Σταυροπούλου 33 πλησίον του θεάτρου μας, χωρητικότητας 750 θέσεων, όπου ο επιτρεπόμενος αριθμός θεατών δεν θα ξεπερνά τα 375 άτομα (50% των καθισμάτων), με σκοπό την πρόσθετη διασφάλιση της δημόσιας υγείας με απόλυτη τήρηση των υγειονομικών μέτρων. Η αίθουσα είναι μεικτή.

Η παράσταση CAGEBIRDS του βραβευμένου συγγραφέα David Campton, μετά την επιτυχημένη πορεία της το 2019, παρουσιάζεται ξανά για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων από την Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2021 και κάθε Κυριακή στις 19.00 στην κεντρική σκηνή του θεάτρου ΑΛΚΜΗΝΗ, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη και παραγωγή της A PRIORI www.a-priori.gr Έξι γυναίκες βρίσκονται σ' ένα κλουβί δέσμιες, η καθεμία στη δική της αντίληψη περί πραγματικότητας... Έξι γυναίκες βρίσκονται σ' ένα κλουβί δέσμιες, η καθεμία στη δική της αντίληψη περί πραγματικότητας. Η Κυρία τους, τους φέρνει μια νέα συγκάτοικο και μαζί μ' αυτήν, την ευκαιρία να κερδίσουν την ελευθερία τους. Θα την πετάξουν αυτή την ευκαιρία ή θα πετάξουν μακριά...; Έχουν τη δύναμη να ξεφύγουν από τον μικρόκοσμό τους; Οι οκτώ ηρωίδες, μέσα από παράλογες -ή ίσως όχι και τόσο- καταστάσεις, έρχονται αντιμέτωπες με τους φόβους τους, που με τόσο κόπο πασχίζουν να κρύψουν, αλλά και την επίπτωση αυτών. Τη στέρηση της ψυχό-πνευματικής ελευθερίας. «Τι δεν καταλαβαίνετε; Είστε ελεύθερες! Μόλις περάσετε την πόρτα αυτή, είστε εσείς κι ο ουρανός. Γιατί κάνετε πίσω; Σας προσφέρω την ελευθερία σας, γιατί δεν την αρπάζετε; Να η έξοδος προς το σύμπαν! Τι περιμένετε για να βουτήξετε; Φοβάστε; Ναι. Φοβάστε. Σας προσφέρεται ο κόσμος… κι εσείς φοβάστε να τον πάρετε.» (απόσπασμα έργου) O «πατέρας» της ψυχανάλυσης Σίγκμουντ Φρόυντ είπε: «Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης. Και οι περισσότεροι άνθρωποι τρέμουν την ανάληψη ευθύνης.» Εκ πρώτης αυτό μοιάζει κατανοητό. Τι σημαίνει όμως στην ουσία του; Ποια είναι η ευθύνη που οφείλει ο άνθρωπος να αναλάβει; Κι απέναντι σε ποιον; Αυτό το σημείο έρχεται να μας φωτίσει ένας από τους κορυφαίους στον τομέα της φιλοσοφίας, ο Φρίντριχ Νίτσε, «Ελευθερία είναι η θέληση να είναι κανείς υπεύθυνος απέναντι στον εαυτό του.» Πόσο εύκολο είναι όμως να σταθεί ο άνθρωπος απέναντι στον εαυτό του και όχι κατ’ ανάγκη αλλά γιατί το έχει πραγματικά θελήσει; Μέσα από το CAGEBIRDS, αυτό το ιδιαίτερο έργο, ο Άγγλος θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος David Campton, δείχνει καθαρά ότι το να θελήσει ο άνθρωπος την ελευθερία του δεν είναι τελικά αυτονόητο, ούτε εύκολο. Χρειάζεται δύναμη, έμπνευση, αλήθεια και αγάπη, απέναντι στους άλλους κι απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό. «Όλα ξεκινούν από ένα σφίξιμο στο στήθος. Ένα σφίξιμο στο στήθος μπορεί να εξελιχθεί σε οτιδήποτε. Όταν υψωθεί στο κεφάλι έχεις πονοκέφαλο. Όταν βυθιστεί στο στομάχι έχεις στομαχόπονο. Όταν φτερουγίσει στην καρδιά… μαράζι.» (απόσπασμα έργου) Παίζουν οι ηθοποιοί (αλφαβητικά): Ειρήνη Βουκελάτου, Μαριλέττα Κυριαζή, Κατερίνα Κωνσταντέλλου, Έμμυ Μαυρίκα, Μαγδαληνή Παλιούρα, Αλεξία Στολιδάκη, Έμμη Χάλαρη, Μαρία Μελίτα Ψυχογυιοπούλου Ταυτότητα παράστασης Κείμενο: David Campton Μετάφραση: Στέλλα Γεωργουλέα Σκηνοθεσία/Σκηνογραφία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη Ενδυματολογία: Μαρία Φιλίππου Πρωτότυπη μουσική: Γιάννης Οικονόμου Κίνηση: Χριστίνα Φωτεινάκη Σχεδιασμός φωτισμών: Μανώλης Μπράτσης Μακιγιάζ/Σπέσιαλ εφέ: Ράνια Γιαννάκη Ειδικές κατασκευές: Δήμητρα Καίσαρη Κατασκευή μάσκας: Κατερίνα Θεοφανοπούλου Creative agency: Grid Fox Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού Ημέρες & ώρες παραστάσεων Πρεμιέρα: Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2021 Κάθε Κυριακή στις 19.00 στην κεντρική σκηνή του θεάτρου ΑΛΚΜΗΝΗ ΓΙΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ Μέρος των εσόδων δίνεται στην «Εταιρεία Προστασίας Ανηλίκων Πειραιά» Τιμές εισιτηρίων Γενική Είσοδος: 12€ Μαθητικό, φοιτητικό, ανέργων, ΑΜΕΑ: 10€ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΟΛΑ ΤΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ 10€ ΓΙΑ ΤΙΣ 2 ΠΡΩΤΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ! Διάρκεια παράστασης: 60’ (χωρίς διάλειμμα) Θέατρο Αλκμήνη Αλκμήνης 8-12, Γκάζι (μετρό Κεραμεικός) Τηλ. 2103428650 (καθημερινά 18.00-23.00) και 6932258073 Χάρτης: θέατροΑλκμήνη_googlemap Προπώληση εισιτηρίων Θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ (18.00-23.00) Ηλεκτρονικά στο www.ticketmaster.gr Τηλεφωνικό Κέντρο TICKETMASTER, τηλ. 2108938111 Facebook Pages https://www.facebook.com/madamitses/ https://www.facebook.com/theatreapriori/ Το θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ λειτουργεί ως μικτός κλειστός χώρος με ποσοστό πληρότητας 50%. Για τη διασφάλιση της δημόσιας υγείας, η είσοδος των θεατών στις παραστάσεις  θα πραγματοποιείται  με: 1. Πιστοποιητικό εμβολιασμού σε ισχύ (ενεργοποιείται 14 ημέρες μετά τη β’ δόση εμβολίου ή 14 ημέρες μετά το μονοδοσικό εμβόλιο), 2. Πιστοποιητικό νόσησης σε ισχύ (εκδίδεται 30 ημέρες μετά το θετικό test και ισχύει για 180 ημέρες), 3. Αρνητικό PCR test (72 ωρών) ή rapid test (48 ωρών) πριν την παράσταση. Οι θεατές κάτω των 12 ετών μπορούν να εισέρχονται με self-test (24 ωρών), με υπογεγραμμένη από γονέα και πρωτοκολλημένη υπεύθυνη δήλωση μέσω του https://self-testing.gov.gr/ Κατά την είσοδο των θεατών στους χώρους γίνεται έλεγχος αυτών των πιστοποιητικών και των test, καθώς και του πιστοποιητικού ταυτοπροσωπίας (αστυνομική ταυτότητα, διαβατήριο, δίπλωμα οδήγησης). Καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης, αλλά και της παραμονής των θεατών  στον χώρο, η χρήση μάσκας είναι υποχρεωτική. Για αποφυγή συνωστισμού και καθυστέρησης της έναρξης της παράστασης, παρακαλούνται οι θεατές να βρίσκονται εγκαίρως στον χώρο του θέατρου.

Ο Δημήτρης Καλαντζής, πρωταγωνιστεί παρέα με Θανάση Τσαλταμπάση, στη θεατρική παράσταση «Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής», παραγωγής ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. ΡΟΥΜΕΛΗΣ. Είχαμε μια πολύ ωραία συζήτηση, τόσο για την παράσταση και τον ίδιο, όσο και για την καθημερινότητα και τις αξίες που θα έπρεπε να πρεσβεύουμε ως άνθρωποι. Χαλάρωσε στον καναπέ σου, grab some popcorn, κι έλα μαζί μας σε αυτή την όμορφη κουβέντα. Ποιος είναι ο Δημήτρης; Και δεν αναφέρομαι στο βιογραφικό σημείωμα. Με αφορμή την ενδιαφέρουσα αναφορά σου στο άτομό μου στο τρίτο πρόσωπο, που παραπέμπει στον Ιούλιο Καίσαρα, ξεκινάω λέγοντας πως ποτέ δεν διεκδίκησα τις δάφνες κανενός! Το πρώτο έντονο συναίσθημα που θυμάμαι να με κατακλύζει στη ζωή μου, ήταν ο φόβος. Μάλλον ο φόβος για το άγνωστο, για το ανοίκειο. Μεγάλωνα σε ένα πολύ προστατευμένο από αγάπη περιβάλλον, με πλήρη ελευθερία και η πρώτη μου επαφή με τον έξω κόσμο ήταν μάλλον τραυματική. Το σχολείο, δηλαδή! Δεν μπόρεσα ποτέ να προσαρμοστώ στο εκπαιδευτικό σύστημα. Με καταπίεζε πάρα πολύ το γεγονός ότι ξαφνικά έπρεπε να υπακούω σε κανόνες, οι περισσότεροι από τους οποίους φάνταζαν μέσα στο κεφάλι μου αλλόκοτοι. Δεν μπορούσα ποτέ να καταλάβω, για παράδειγμα, γιατί έπρεπε κάθε, ας πούμε, Πέμπτη, 11:00 με 12:00, να διαβάσω κάποιο ποίημα, επειδή εκείνη την ώρα τύχαινε να έχουμε Νέα Ελληνικά. Ήθελα να διαβάσω το ποίημα όποτε ήθελα εγώ, χωρίς να με πιέζει κανένας να το κάνω! Αυτό δε, που μου ήταν εντελώς ανεξήγητο (ακόμα είναι!), ήταν αυτό που μας έβαζαν να μαθαίνουμε το μάθημα παπαγαλία! Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί έπρεπε να διαβάσω π.χ., από τη σελίδα 37 πάνω-πάνω μέχρι και τη σελίδα 40 την προτελευταία παράγραφο και μάλιστα να μάθω απέξω μέχρι και που έχει κόμματα και τελείες!!! Όλο αυτό, μου δημιουργούσε τέτοια άρνηση που με εμπόδιζε από το να διαβάζω και εξωσχολικά. Ο σπόρος όμως είχε ήδη πέσει και τίποτα δεν μπορούσε ν' ανακόψει την πορεία του. Αναγνώστες, γίνονται τα παιδιά, στην αγκαλιά των γονιών τους. Κι εμένα, η πιο έντονη ανάμνηση μου από τις αργίες που πέρναγα στο σπίτι με τους γονείς μου, ήταν ο ένας να κάθεται στη μία άκρη του καναπέ και ο άλλος στην άλλη με ένα βιβλίο στο χέρι. Έτσι, με το που τέλειωσα το σχολείο, ήταν σαν να μου γύρισαν έναν διακόπτη μέσα μου και άρχιζα να διαβάζω ό,τι έβλεπα μπροστά μου. Και είχα πολλά να διαβάσω, μια και οι δικοί μου είχαν φροντίσει να υπάρχει στο σπίτι μια τεράστια βιβλιοθήκη. Αυτό και το γεγονός ότι πέρναγα τους τρεις μήνες του καλοκαιριού στο χωριό μου (καθώς και τις διακοπές των Χριστουγέννων, του Πάσχα αλλά και όλα σχεδόν τα Σαββατοκύριακα), ζώντας τη ζωή του Τομ Σώγιερ, χωρίς να έχω κανέναν περιορισμό από κανέναν, έκαναν τη λέξη "Ελευθερία" πολύ μεγάλη μέσα στο κεφάλι μου. Νομίζω ότι αυτά τα δύο, καθόρισαν το ποιος είμαι σήμερα. Η ελευθερία και το διάβασμα. Αυτός είμαι. Αυτά τα δύο με έφεραν κοντά στην Τέχνη. Όλα τα υπόλοιπα από ΄κει και πέρα, είναι απλώς οι εμπειρίες της ζωής που φιλτράρονται απ' το κόσκινο της ψυχής σου που έχει ήδη διαμορφωθεί... Η τέχνη που κατοικεί μέσα στις ψυχές των ανθρώπων, δίνει κουράγιο και δύναμη. Δίνει χαρά και ελπίδα. Υπενθυμίζει το χρέος του ανθρώπου. Την υποχρέωση που έχουμε, να παραδώσουμε την ομορφιά του κόσμου τούτου στους επόμενους... Ελευθερία, γνώση, τέχνη... Αγαθά, αξίες που ενώ στις μέρες μας θεωρούνται δεδομένες για όλους, καταπατώνται συστηματικά στο βωμό των συμφερόντων των λίγων. Ακριβώς! Θέλω να μιλήσουμε για τις ανθρώπινες αξίες. Το σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή! Να πούμε για τα κακά του πολέμου. Να μιλήσουμε για την ειρήνη που τόσο την έχουνε υμνήσει οι συγγραφείς κοινωνιών που ο πόλεμος ήταν η καθημερινότητά τους. Φαίνεται τελικά, ότι δυόμιση χιλιάδες χρόνια μετά, τόσο τα κείμενα των κλασσικών όσο και οι Τέχνες γενικότερα, δεν δίδαξαν τίποτα, μα τίποτα απολύτως στον άνθρωπο. Πόλεμοι ξεσπούν ακόμα, αθώοι χάνουν τις ζωές τους, παιδάκια ζουν μέσα στον τρόμο, άνθρωποι υποφέρουν για συμφέροντα στα οποία δεν έχουν καμία συμμετοχή. Όταν ξεσπά ένας πόλεμος, πάντα αυτός που έχει συναίσθηση της ευθύνης απέναντι στον συνάνθρωπό του και την κοινωνία, επαναπροσδιορίζει και την δική του πορεία. Ένας από τους λόγους που ασχολήθηκα επαγγελματικά με την Τέχνη, ήταν για να προσφέρω. Να βοηθήσω στην καλλιέργεια των ανθρώπων. Η καλλιέργεια είναι κομμάτι της παιδείας, ίσως το πιο σημαντικό. Η συσσώρευση εξειδικευμένης γνώσης δεν αρκεί. Η καλλιέργεια του νου και της ψυχής είναι που εξευγενίζουν και λειαίνουν τα ανθρώπινα αισθήματα. Τώρα, με τον πόλεμο να συνεχίζεται στην Ουκρανία, σκέφτομαι αν έχουν νόημα όλα αυτά. Τι να την κάνουμε την τέχνη, όταν παιδάκια πεθαίνουν από αφυδάτωση μέσα στα καταφύγια. Λυπάμαι πάρα πολύ. Αλλά δεν πρέπει ν' απογοητεύομαι. Δεν τα παρατάω. Γιατί η τέχνη που κατοικεί μέσα στις ψυχές των ανθρώπων που οραματίζονται έναστρες νύχτες, χορούς στην εξοχή και αγκαλιές της αγάπης στο σύμπαν, δίνει κουράγιο και δύναμη. Δίνει χαρά και ελπίδα. Υπενθυμίζει το χρέος του ανθρώπου. Την υποχρέωση που έχουμε, να παραδώσουμε την ομορφιά του κόσμου τούτου στους επόμενους... «Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής» σε σκηνοθεσία και διασκευή του Κώστα Γάκη. Τι κάνει την παράσταση να ξεχωρίζει από άλλες διασκευές που έχουμε παρακολουθήσει στο παρελθόν; Πρώτα απ' όλα να επισημάνουμε ότι το κείμενο του Μολιέρου είναι ένα "μεγάλο" κείμενο. Και τα μεγάλα κείμενα, εκτός από τη ικανότητά τους να βάζουν τον ανθρώπινο νου σε λειτουργεία ακόμα κι αν διαβαστούν πολλά χρόνια μετά τη γραφή τους, έχουν και μία άλλη ιδιότητα: εγκλείουν τη δυνατότητα να ανανεώνουν συνεχώς τη μορφή τους. Είναι απεριόριστες οι μορφικές δυνατότητες που μπορεί να πάρει ένα τέτοιο κείμενο. Με αυτό το σκεπτικό, μία διασκευή μπορεί να φέρει μπροστά στα μάτια μας και μια άλλη διάσταση του κειμένου, μία διαφορετική ανάγνωση των κρυμμένων νοημάτων του. Αλλά και να εμπλουτίσει τη δράση με παράλληλες ιστορίες, οι οποίες ρίχνουν περισσότερο φως στις κοινωνικές συνθήκες της συγκεκριμένης εποχής. Αυτό έχει κάνει η διασκευή του σκηνοθέτη μας. Ζωντανεύει μπροστά τα μάτια του θεατή την καθημερινότητα των ηθοποιών εκείνης της περιόδου, κάτι που βάζει το θεατή στη διαδικασία να παρακολουθήσει με μεγαλύτερο ενδιαφέρον την εξέλιξη της Μολιερικής ιστορίας. Πόσο "διαβασμα" χρειάζεται ο Μολιέρος, ώστε ένας ηθοποιός να μπορέσει να τον ερμηνεύσει; Είναι αναγκαίο για τον ηθοποιό να διαβάζει. Είναι μέρος της δουλειάς μας. Ίσως το πιο σημαντικό. Όταν σου ζητάτε να μπεις σε μία πρόβα για να προετοιμαστείς να ερμηνεύσεις έναν ρόλο, μπαίνεις αυτομάτως στην διαδικασία της σύνθεσης. Δηλαδή, καλείσαι να συγκεντρώσεις πολλές ιδιότητες, αντιδράσεις και συμπεριφορές μαζί, για να χτίσεις επί της ουσίας, ένα καινούργιο πρόσωπο από την αρχή. Για να το κάνεις αυτό, εκτός από τις πληροφορίες που σου παρέχονται απ' το κείμενο - που πολλές φορές μπορεί να είναι από περιορισμένες έως και ανύπαρκτες - οφείλεις να έχεις κι άλλες πηγές-αποθήκες. Αυτές, είναι δύο: το εξωτερικό περιβάλλον και ο εσωτερικός σου κόσμος. Για την ανανέωση της πρώτης, υπεύθυνη είναι η ίδια η φύση, που είναι έτσι κι αλλιώς ανεξάντλητη. Την ευθύνη για τον εμπλουτισμό της δικής σου αποθήκης, του εσώτερού σου "είναι", την έχεις αποκλειστικά εσύ, ο δοκιμαζόμενος ηθοποιός. Και - πέρα από τις εμπειρίες, τα βιώματά σου - ο μόνος τρόπος για να το πραγματοποιήσεις και να διατηρείς πάντα πλούσιο το προσωπικό σου υλικό, είναι το διάβασμα. Πόσω μάλλον, όταν καταπιάνεσαι με ένα έργο εποχής και μάλιστα μιας εποχής έντονων καταστάσεων όπως αυτή του Μολιέρου. Είναι απαραίτητο να μελετήσεις το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, για να μπορέσεις ν' αποκρυπτογραφήσεις ανθρώπινες συμπεριφορές. Γιατί αυτό είναι η υποκριτική. Συγκεντρωμένη ανθρώπινη συμπεριφορά σε δοσμένες συνθήκες. Η υποκριτική είναι αδίστακτη. Πρέπει να ξοδευτείς για να είσαι σκηνικά "ορατός" στο μάτι του θεατή. Αλλιώς, θα περάσεις απαρατήρητος. Δε σε έχουμε συνηθίσει σε κωμωδίες. Πως προέκυψε αυτή η αλλαγή; Το κωμικό έχει να κάνει με την αίσθηση της ροής της ενέργειας. Και, φυσικά - όπως τα πάντα στη ζωή και στην τέχνη - με μία εσωτερική αίσθηση του ρυθμού. Δεν έχω καταλάβει ακόμα, τι είναι αυτό που καθορίζει την ιδιοσυγκρασία ενός ανθρώπου και οδηγεί τον ηθοποιό να έχει μία ροπή προς το ένα ή το άλλο. Προς την κωμωδία ή την τραγωδία, δηλαδή. Το να ανιχνεύεις όλα τα πεδία της Υποκριτικής Τέχνης, όμως, θεωρώ πως είναι χρέος του επαγγελματία ηθοποιού. Σε βοηθάει ν' ανανεώνεις και να εμπλουτίζεις τα εκφραστικά σου μέσα, η ενασχόληση με διαφορετικά "είδη" θέατρου. Η Υποκριτική είναι μία όμως και οι άξονες της παραμένουν οι ίδιοι. Σε κάθε περίπτωση, οφείλεις πάντα να είσαι συνδεδεμένος με τα εσωτερικά σου τοπία. Μόνον έτσι θα είσαι σε συνεχή επικοινωνία με τις βαθύτερες νοηματικές περιοχές σου. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος, να "φτάσει" αυτό που κάνεις μέχρι την πλατεία και να επηρεάσει τον θεατή. Και για να γίνει αυτό, απαιτείται σκληρή δουλειά, συγκέντρωση, αφοσίωση. Χωρίς να καταθέσεις τον κόπο σου και - πολλές φορές - την ψυχική σου ηρεμία, δεν γίνεται τίποτα. Η υποκριτική είναι αδίστακτη. Πρέπει να ξοδευτείς για να είσαι σκηνικά "ορατός" στο μάτι του θεατή. Αλλιώς, θα περάσεις απαρατήρητος. Δεν θα σε δει καν, δεν θα του προκαλέσεις τίποτα απολύτως. Άκοπα, ανέξοδα, δεν γίνεται τίποτα. Το ανέξοδο σε καθιστά "απών"... Θεωρείς πως ένας ηθοποιός είναι "υποχρεωμένος" να μπορεί να ερμηνεύσει τόσο κωμικούς όσο και πιο δραματικούς ρόλους; Ένας ηθοποιός είναι υποχρεωμένος να μπορεί να "παίξει" με αληθοφάνεια. Η υποκριτική ενέχει πολλά παράδοξα γιατί περικλείει έννοιες - πολλές φορές - αντιθετικές. Όπως η επανάληψη και ο αυθορμητισμός. Όπως το ότι πρέπει να γνωρίζεις πάρα πολύ καλά το κείμενο για να το πρωτακούσεις! Ο ηθοποιός οφείλει να ακολουθήσει έναν τρόπο δουλειάς ο οποίος θα ενσωματώνει τις παραδοξότητες και θα τον οδηγεί στο να ανακαλύψει ένα νόημα πρώτα για τον ίδιο και στη συνέχεια να διαμορφώσει μέσα στην πρόβα εκείνο το είδος της δράσης, το οποίος θα το κατευθύνει και στο κοινό. Δεν έχει σημασία αν συμμετέχεις σε κωμωδία ή σε τραγωδία. Η ευθύνη σου και η διαδρομή που είσαι υποχρεωμένος ν' ακολουθήσεις δεν έχουν διαφορά. Θα σε δουμε σε κάποια νέα παραγωγή σύντομα; Η παράσταση, «Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής», του Μολιέρου, του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. ΡΟΥΜΕΛΗΣ, θα παρουσιαστεί το καλοκαίρι σε ανοιχτά θέατρα ανά την Ελλάδα. Ολοκληρώθηκαν δύο κύκλοι παραστάσεων, ένας στη Λαμία - όπου έγινε και η πρεμιέρα μας - στο Δημοτικό Θέατρο της πόλης και άλλος ένας στην Αθήνα, στο Θέατρο "Κατερίνα Βασιλάκου". Τώρα γίνεται ο σχεδιασμός και είμαστε σε αναμονή της καλοκαιρινής μας περιοδείας. Είναι μεγάλη χαρά για όλους μας - και το θίασο αλλά και τους ανθρώπους του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Ρούμελης - αυτή η περιοδεία, γιατί θα παρουσιάσουμε στο κοινό όλης της Ελλάδας την παράστασή μας που φτιάξαμε με πολύ κόπο αλλα και μεράκι! Θεωρώ πολύ σημαντική την επαναλειτουργία και την παρουσία του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. στα καλοκαιρινά θεατρικά δρώμενα με μία παράσταση η οποία θα σκορπίσει χαρά και γέλιο σε όλη την Ελλάδα. Και κάτι για επιδόρπιο. Έχεις υπάρξει ποτέ "Κατά Φαντασίαν Ασθενης"; Διανύουμε ακόμα περίοδο πανδημίας. Ποιος από μας δεν είχε δέκατα και δεν ήταν σίγουρος πως κόλλησε κορονοϊό; Ποιος δεν έβηξε σε δημόσιο χώρο και δεν ένιωσε πάνω του την εξεταστική ματιά των παρευρισκόμενων; Εννοείται ότι έχω υπάρξει κατά φαντασίαν ασθενής! Ελπίζω μόνο να μην έγινα και κατ' εξακολούθησιν! Ευρυγένης ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. ΡΟΥΜΕΛΗΣ «Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής», του Μολιέρου ...Με αγέρα και βροχή... Σκηνοθεσία/μουσική/απόδοση και διασκευή κειμένου: Κώστας Γάκης Σκηνικά/κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου Βοηθός σκηνοθέτη: Νατάσσα-Φαίη Κοσμίδου Παίζουν οι Ηθοποιοί: Αργκάν, Φαμπρίς Μπεζάρ: Θανάσης Τσαλταμπάσης Μπελίν, Κατρίν Μπεζάρ: Αγοραστή Αρβανίτη Ανζελίκ, Ζενεβιέβ Μπεζάρ: Νάστια Βραχάτη Λουϊζόν, Αρμάντ Μπεζάρ: Στεφανία Καλομοίρη Τουανέτ, Μαντλέν Μπεζάρ: Μαρία Παπαφωτίου Μπεράλντ, Φιλίπ, κύριος Μπονφουά: Δημήτρης Καλαντζής Κλεάντ, Ιππότης της Μοντένας: Ορφέας Παπαδόπουλος Γιατρός Ντιαφουαρύς, αφηγητής: Νίκος Ορφανός Κύριος Φλεράν, Τομά Ντιαφουαρύς, κύριος Πυργκόν, Μολιέρος: Αλέξανδρος Ζουριδάκης Μουσικός επί σκηνής: Κώστας Λώλος Καλοκαιρινή περιοδεία Ιούνιος Κυριακή 26: ΛΑΜΙΑ Δευτέρα 27: ΛΑΜΙΑ Τρίτη 28: ΛΑΜΙΑ Ιούλιος Σάββατο 2: ΠΡΕΒΕΖΑ Κυριακή 3: ΠΕΡΔΙΚΑ/ΣΥΒΟΤΑ Δευτέρα 4: ΑΡΤΑ Τρίτη 5: ΓΙΑΝΝΕΝΑ Πέμπτη 7: ΚΑΒΑΛΑ /κάστρο Παρασκευή 8: ΞΑΝΘΗ Σάββατο 9: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ Τρίτη 12: ΘΕΣ/ΝΙΚΗ Τετάρτη 13: ΘΕΣ/ΝΙΚΗ Δευτέρα 18: Ν. ΜΑΚΡΗ Τρίτη 19: ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ Τετάρτη 20: ΝΙΚΑΙΑ Πέμπτη 28: ΒΥΡΩΝΑΣ Παρασκευή 29: ΒΕΑΚΕΙΟ Σάββατο 30: ΡΑΦΗΝΑ Αύγουστος Παρασκευή 5: ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ Σάββατο 6: ΛΑΥΡΙΟ Κυριακή 7: ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ Κυριακή 21: ΚΑΡΠΕΝΗΣΙ Δευτέρα 22: ΛΑΡΙΣΑ Τρίτη 23: ΣΥΚΕΕΣ Τετάρτη 24: ΓΙΑΝΝΙΤΣΑ Πέμπτη 25: ΒΟΛΟΣ Κυριακή 28: ΒΡΙΛΗΣΣΙΑ Δευτέρα 29: ΑΙΓΑΛΕΩ Τρίτη 30: ΛΙΒΑΔΕΙΑ Τετάρτη 31: ΘΗΒΑ Σεπτέμβριος Σάββατο 3: ΑΧΑΡΝΕΣ Κυριακή 4: ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ Δευτέρα 5: ΒΡΙΛΗΣΣΙΑ Τρίτη 6: ΧΑΛΚΙΔΑ Τετάρτη 7: ΠΑΠΑΓΟΥ Πέμπτη 8: ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ

Ο Δημήτρης Δημόπουλος, έβαλε όλη τη ζαχαροπλαστική του τέχνη, και μας σέρβιρε την creme de la creme της καφρίλας, την "Καφρόκρεμα" του. Ίσως το καλύτερο επιδόρπιο που θα μπορούσε να φάει κανείς, μετά από την "καούρα" που προκαλέι μια μεγάλη και κουραστική εβδομάδα στη δουλειά. Δεν είμαι επιστήμονας -προφανώς- αλλιώς θα έγραφα στο Sience Illustrated, αλλά μπορώ να επιβεβαιώσω πως η καλύτερη θεραπεία για πάσαν νόσο και μαλ..λαλαλαλαλαλα στρουμφοτραγουδώ, είναι το γέλιο. Το γέλιο το ωραίο, το αβίαστο. Το γέλιο που προσφέρει ένα καλοδουλεμένο stand up comedy. Ο Δημόπουλος έχει την κλασική φάτσα του τύπου που δε χωνεύεις, αλλά τον κάνεις παρέα γιατι κάνει όλη την παρέα να γελάει με τα αιχμηρά του αστεία και την καφρίλα του. Τον καταλαβαίνω γιατί κάνω το ίδιο πράγμα. Με τη διαφορά ότι εγώ δεν τους κάνω να γελάνε. Ε, που θα πάει, θα τα καταφέρω. Το stand-up comedy, δεν είναι για όλους. Και όταν λέω δεν είναι για όλους, αναφέρομαι στην τύπισσα στην πρώτη σειρά που δε σταμάτησε να κακαρίζ..εεε..γελάει, με ή χωρίς αστείο, σαν να μην υπάρχει αύριο. Δηλαδή κάπου έλεος. Πλάκα κάνω! Μπορεί και όχι. Χμμ, "πλάκα κάνω"...Εύκολος τρόπος να ξεφύγεις από μια δύσκολη κατάσταση που μόλις προκάλεσες μια στιγμή νωρίτερα με την καφρίλα σου. Αυτάααα... Πλάκα κάνω. Στην «Καφρόκρεμα», ο Δημήτρης Δημόπουλος θα σου χαρίσει υψηλού επιπέδου γνώσεις και εμπειρίες που θα σου φαίνονται χρήσιμες για το υπόλοιπο της ζωής σου. Θα σε διδάξει αρχαία ελληνικά, και θα σου υποδείξει το λίκνο της υπέροχης και συνάμα πολύπλοκης ελληνικής γλώσσας. Ήξερες ότι η Απόλυτη Ελληνίδα Σταρ (ονόματα δε λέμε) μιλάει ακόμα τη γλώσσα των ένδοξων προγόνων μας; Λογικά όχι. Λογικά ούτε η ίδια το ξέρει. Κι όμως. Στο μιαμισάωρο μάθημα με τον κ. Δημόπουλο, θα μάθεις μαθηματικά, βιολογία, λογιστική, αλλά και πως μπορείς να ταξιδέψεις μειώνοντας τα έξοδα σου, προς διεθνείς προορισμούς. Επίσης θα... Βασικά δε λέω κάτι άλλο. Σοβαρά. Βασικά θα πω κάτι. Πέντε θέσεις παραδίπλα από μένα, ήταν και η «Πιο Φάλτσα Σοπράνο που Πάτησε στη Γη», το υπέροχο πλάσμα, η Κατερίνα Βρανά. Εντάξει οκ, θεατής ήταν, αλλά ήθελα να το αναφέρω, γιατί είναι μια υπέροχη stand-up comedian, και ανυπομονούμε να τη δούμε ξανά στη σκηνή, όπως παλιά. Αυτάαα... For real. Ο Δημήτρης Δημόπουλος θα μας πασαλείψει ξανά με την «Καφρόκρεμα» του, θα μας κάνει δηλαδή καφροcream-pie, στις 15 Απριλίου, στα WestCity Cinemas, στο Περιστέρι. Παρακολούθησε παρακάτω το χολλυγουντιανών προδιαγραφών και τεράστιου budget τρέιλερ: Το παρακολούθησες; Πες την αλήθεια, παραδέξου το! Ωραία. Τώρα κλείσε θέση ΚΑΙ ΜΗΝ ΤΟΝ ΧΑΣΕΙΣ! Ευρυγένης

Μια θύελλα έρχεται να φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή ενός μοναχικού και εκκεντρικού άντρα. Ο Τάκης Παπαματθαίου σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί χέρι-χέρι με τη Γιούλη Ηλιοπούλου στην παράσταση "Χορεύοντας με τη θύελλα". Οι σειρήνες ηχούν, και όλοι οι πολίτες καλούνται να παραμείνουν στα σπίτια τους μέχρι να κοπάσει η μαινόμενη θύελλα. Ο Πάτρικ όμως, δεν είχε ιδέα πως η θύελλα θα έρθει και θα εγκατασταθεί μέσα στο σπίτι του. Η Τζούντιθ, μια ιδιαίτερα εκκεντρική γυναίκα έρχεται στην πόρτα του προς αναζήτηση τροφής. Χορταίνει όμως ο άνθρωπος μόνο με φαγητό; Εντάξει, βιολογικά μιλώντας, η απάντηση είναι ναι. Φαΐ, νερό, κι όλα καλά. Τι γίνεται όμως με την ψυχή; Λίγοι είναι αυτοί που παραδέχονται πως μπορούν να ζήσουν μόνοι, και ακόμα λιγότεροι αυτοί που το εννοούν. Η αγάπη και η συντροφικότητα αποτελούν θεμέλιους λίθους, τόσο για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, όσο και για το χτίσιμο μιας υγιούς κοινωνίας. Η Τζούντιθ έρχεται σαν θύελλα στη ζωή του Πάτρικ, για να ενώσουν τις μοναξιές τους. Μέσα από αστείες αλλά και συγκινητικές καταστάσεις, οι δύο αυτοί άνθρωποι θα έρθουν πιο κοντά, τόσο ο ένας στον άλλον, όσο και στους εαυτούς τους. Θα πουν αλήθειες, ευχάριστες και λυπηρές, και τελικά αυτή η θύελλα θα φέρει στη ζωή τους τη λιακάδα που τόσο περίμεναν να βρουν. Κάπως έτσι γίνεται και στη ζωή. Κάποιος ή κάποια βρίσκεται πάντα στο δρόμο κάποιου ή κάποιας άλλης, και μέσα από μια "θύελλα" μαθαίνουμε τον εαυτό μας, τα όρια μας, αλλά και τους εαυτούς και τα όρια των άλλων. Κάποιες θύελλες τις ακολουθεί η λιακάδα, και κάποιες άλλες... Φορέστε το παλτό σας, πάρτε τις ομπρέλες σας, και "χορέψτε" μέσα στη θύελλα, μέχρι το τέλος του Φλεβάρη, στο Θέατρο Πειραιώς 131 Καλή θέαση! Ευρυγένης

Παρακολουθήσαμε την παράσταση "Συναίνεση" της Νίνα Ρείν στο θέατρο Μοντέρνοι Καιροί. Είναι ένα σκληρό και τολμηρό έργο, που δυστυχώς μπορεί να αφορά ακόμα και την κοπέλα της διπλανής πόρτας. Με τη χρήση σκληρής γλώσσας (αυτής που μας κάνει εντύπωση όταν την ακούμε στο θέατρο, ενώ συνάμα τη χρησιμοποιούμε μόνιμα στην καθημερινότητά μας), μας φέρνει πιο κοντά στις ζωές των χαρακτήρων του έργου. Συνομιλήσαμε με την ηθοποιό και σκηνοθέτη Φάνια Νταλιάνη, τόσο για τη "Συναίνεση", όσο και για το τι πραγματικά σημαίνει συναίνεση για εκείνη. Στο άκουσμα της λέξης «Συναίνεση» φυσικά, πρώτα απ’ όλα, το μυαλό μου πάει στη συναίνεση που αφορά τη σεξουαλική πράξη, στα γεγονότα που κάθε τόσο βγαίνουν στην επικαιρότητα. Ωστόσο τελικά παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις, διευρύνεται η έννοια. Ξέρουμε πως παρά τον όποιο ορισμό μιας λέξης, πολλές φορές ο καθένας μας, ανεξάρτητα από το φύλο του, αντιλαμβάνεται διαφορετικά κάποια έννοια. Τι είναι για εσάς η «Συναίνεση»; Η σκηνοθεσία του έργου αυτού, που έχει τον όρο «Συναίνεση» στον τίτλο, με έκανε κι εμένα να έχω μια πιο βαθιά αντίληψη της έννοιας. Άλλαξε μέσα μου η σημασία της. Στο άκουσμα της λέξης «Συναίνεση» φυσικά, πρώτα απ’ όλα, το μυαλό μου πάει στη συναίνεση που αφορά τη σεξουαλική πράξη, στα γεγονότα που κάθε τόσο βγαίνουν στην επικαιρότητα. Ωστόσο τελικά παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις, διευρύνεται η έννοια. Έχει να κάνει με το κατά πόσο συναινείς στις πράξεις σου και τις επιλογές σου. Για παράδειγμα, όταν παίρνεις αποφάσεις για τη ζωή σου, που αφορούν πχ το γάμο, τη δημιουργία οικογένειας, τον επαγγελματικό προσανατολισμό… Πώς σκέφτεσαι; Πως νοιώθεις; Για μένα, συναίνεση είναι να υπάρχει ένα ηχηρό και συνειδητό ΝΑΙ μέσα σου για αυτές τις επιλογές. Να μην λες «έλα μωρέ εντάξει είναι κι αυτό» ή «δεν τρελαίνομαι κιόλας αλλά οκ». Η επιλογή του έργου έγινε λόγω των αποκαλύψεων των γεγονότων που έλαβαν χώρα στο χώρο του θεάτρου, ή το είχατε στα σκαριά από πριν; Το έργο το πρωτοδιάβασα στα τέλη του 2019. Δηλαδή πριν ξεκινήσουν «τα γεγονότα», πριν έρθει τόσο έντονα το #metoo στην Ελλάδα. Όταν το διάβασα με μάγεψε, όμως πριν προλάβω να ξεκινήσω πρόβες, πριν προλάβω καν να μιλήσω με όλους τους συνεργάτες, μας βρήκε η πρώτη καραντίνα. Και κάπου εκεί άρχισε να δημιουργείται το #metoo. Ένα θέμα που είναι διαχρονικά σημαντικό ήρθε ακόμα περισσότερο στην επικαιρότητα. Οπότε, δεν είναι οι καταγγελίες στο χώρο του θεάτρου που με έκαναν να επιλέξω το συγκεκριμένο έργο, όμως μου έδωσαν μεγαλύτερη ώθηση. Φέτος παρακολουθήσαμε διάφορα έργα που πραγματεύονται θέματα όπως το ποια είναι τα όρια του καθενός ή το πως χαρακτηρίζει κάποιος ένα γεγονός (πχ. το Tape). Τι προσέγγιση έχει η «Συναίνεση» σε αυτά τα ζητήματα; Στο έργο εξελίσσεται μια υπόθεση βιασμού. Βλέπουμε την έννοια της συναίνεσης εκεί με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο. Το θύμα λέει πως δεν συναίνεσε, ο κατηγορούμενος μας βεβαιώνει για το αντίθετο. Δύο εντελώς ασυμβίβαστες αλήθειες. Όμως καθώς η δίκη είναι εν εξελίξει, η «συναίνεση» μεταφέρεται εκτός δικαστηρίου. Κύριο θέμα είναι τώρα οι προσωπική ζωή των δικηγόρων που εμπλέκονται στη δίκη. Παρακολουθούμε εκεί πιο λεπτές έννοιες της συναίνεσης σαν αυτές που αναφέρεις. Τους βλέπουμε να προσπαθούν να αποτρέψουν την κατάρρευση της ζωής τους καθώς ξετυλίγεται ένα νήμα όπου κάθε εκδοχή της αλήθειας μπαίνει στο μικροσκόπιο. Νομίζω ότι δυστυχώς οι περισσότερες γυναίκες έχουν να διηγηθούν μια ιστορία παρενόχλησης... Έχει γίνει τόσο δεδομένο πια, που δεν μας προξενεί εντύπωση… Είχατε παρόμοια βιώματα; Είτε προσωπικά είτε στον κύκλο σας. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο χώρο του θεάτρου. Ναι μου έχουν συμβεί περιστατικά, όχι τόσο μεγάλα και τρανταχτά σαν αυτά που ακούμε στις ειδήσεις, όμως έχει τύχει να φοβηθώ πολύ, ίσως να γλίτωσα τα χειρότερα παρά τρίχα, δεν ξέρω. Νομίζω ότι δυστυχώς οι περισσότερες γυναίκες έχουν να διηγηθούν μια ιστορία παρενόχλησης, μια ιστορία στην οποία κινδύνεψαν λίγο η πολύ. Έχει γίνει τόσο δεδομένο πια, που δεν μας προξενεί εντύπωση… Το βλέπω και το ακούω σε συζητήσεις. Μιλάμε μόνο για τα πολύ μεγάλα περιστατικά, για τα πιο μικρά λένε όλες: «Τέτοια; Μου έχουν συμβεί πάρα πολλά…» Πράγμα πολύ άσχημο, δεν πρέπει κάτι τέτοιο να μπαίνει στα δεδομένα, στα συνηθισμένα, γιατί τότε σταματάμε να το πολεμάμε. Θεωρείτε πως υπάρχει ελπίδα δικαίωσης για τα θύματα, όχι μόνο τώρα αλλά και στο μέλλον, ή πως όπως έχει δείξει η ιστορία, κάτι βγαίνει στο προσκήνιο για κάμποσο καιρό, και μετά ο σκοταδισμός που βασιλεύει θα έρθει και θα καταπνίξει όλες τις προσπάθειες που γίνονται; Μα δυστυχώς ακόμα και τώρα που είναι στο προσκήνιο όλο αυτό το θέμα, ακόμα και σήμερα στο 2022 υπάρχουν φωνές που λένε «τα ήθελε» και άλλα τέτοια αδιανόητα. Η μάχη με το σκοταδισμό είναι ατελείωτη, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε απαισιόδοξοι, γιατί η απαισιοδοξία οδηγεί στη μοιρολατρία. Είναι καθήκον μας να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, για να βρίσκουν δικαίωση τα θύματα, μια ηθική ικανοποίηση ώστε να καταφέρουν να προχωρήσουν μπροστά. Η επόμενη δουλειά που ετοιμάζετε, είναι σχετική με την τωρινή ή θα αγγίξετε άλλα θέματα, ώστε να ευαισθητοποιήσετε το κοινό και σχετικά με άλλα κοινωνικά ζητήματα; Δεν είμαι ακόμα έτοιμη να απαντήσω λεπτομερώς, μπορώ σίγουρα να πω πως το θέμα δε θα σχετίζεται άμεσα με το τωρινό, αλλά θα είναι το ίδιο σημαντικό να ακουστεί στις μέρες μας, θα αφορά το σήμερα. Ευρυγένης